.
.
Η ΓΝΩΣΗ
.
Είταν σα νάνοιγαν τα σύννεφα σγουρά.
Από μπαμπάκι άσπροι σβώλοι κι' ασημένιοι.
.
Και από κει μέσα να πετιούνται με χαρά
Ακτίδες. Η γνώση, είταν πούμενε κρυμμένη.
.
Είδα το φως. Μα, πόσα μένουν σκιερά!
Τι κι' αν ο νους πετά; Στη γη γεννιέται και πεθαίνει.
(Ίωνος Μυστρά)
(*η ορθογραφία είναι της εποχής του ποιητή)
.
.
Πόσο με εξέπληξε η κρυμμένη σοφία αυτού του παλιού ποιήματος που βρήκα "τυχαία" και μάλιστα από έναν άγνωστο ποιητή...
(Σε παλιότερο ποστ είχαμε συνδέσει το νου με το χρόνο...)
.
Στη γη γεννιέται και πεθαίνει
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ πολύ όμορφο
αυτή η κρυμμένη σοφία αξίζει
αρκεί να την ανακαλύπτουμε !
καλό πρωινό
Πίσω από τα συννεφιασμένες ψυχές μερικές φορές βρίσκεις πολύ περισσότερο φως από αυτές που φαίνονται να λάμπουν...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι ανάμεσα στο "γεννιέται" και "πεθαίνει"; Τι;
ΑπάντησηΔιαγραφή(μην ενοχλείστε - μαυρίλα με έπιασε πάλι)
"Στη γή γεννιέται και πεθαίνει"? Εχμ...είναι πολύ σίγουρος γι αυτό ο κύριος Ιων?
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτός και αν όταν λέει "νούς" εννοεί το σύνολο των σκέψεων..
γειά του κυκλοδίωκτο! :)
Με τόσα τρεξίματα που έχω δεν προλαβαίνω να επεκταθώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌ,τι καταλάβει ο καθένας...