.
.
.
Σκέψη Πρώτη
Τι θα στόχευες πρώτο αν ήθελες να υποτάξεις έναν άνθρωπο;
Την εσωτερική του αξιοπρέπεια.
Ίσως γι αυτό οι θρησκείες να δημιουργούν ενοχές και δούλους.
.
Σκέψη Δεύτερη
Τι θα συμβεί σε κάποιον, αν βρεις τις άκρες από το χαλί της μοναδικότητας που αισθάνεται και το τραβήξεις κάτω από τα πόδια του;
Θα καταρρεύσει και θα ψάξει άλλο χαλί να πατήσει για να ξανασηκωθεί.
Σε κανέναν μας δεν αρέσει να αισθάνεται αγελαίος.
.
.
.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
33 σχόλια:
Καλημέρα και καλό μήνα!!!!
Βρε... τι μαύρες σκέψεις είναι αυτές καλοκαιριάτικο????
Ποιος σε πείραξε να τον δείρουμε???
Ε?????Ή έστω να βάλουμε μία ηλεκτρική, βρε παιδί μου, στο χαλί του...
Καλημέρα ακανόνιστη.
Γιατί είναι μαύρες αυτές οι σκέψεις; Μια χαρά τις βρίσκω και σηκώνουν και πολύ ανάλυση.
Δε με πείραξε κανένας.
"Οι άλλοι μας πειράζουν μόνο όταν το επιτρέπουμε". Τώρα αν μας πλακώσουν στο ξύλο (και μας σπάσουν και την ωραία μας μύτη) μας πειράζουν και μας παραπειράζουν, αλλά δε μιλώ για τόσο άμεση επαφή.
Η πρώτη σκέψη είναι αρκετά παλιά, η δεύτερη αρκετά πρόσφατη (ενός μηνός-ούτε καν που σαράντισε ακόμα) και είπα να τις κάνω ένα σετάκι σε στιλ ανάρτησης.
Καλό μήνα επίσης!
Ο Αύγουστος είναι ο σκληρότερος μήνας (ποιος το πε αυτό; ο Έλιοτ;)
Ο Απρίλιος βρε.. ήταν ο σκληρότερος.. για τον Ελιοτ...
Για τον΄Αύγουστο.. λένε...πως είναι παχιές οι μύγες...
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
Αααα, ναι ο Απρίλιος! Μπέρδεψα τα Α...
Πτου μου! το χω ανεβάσει και σε ανάρτηση σε αντιπαράθεση-σύγκριση με τον Ελύτη...
Αχ, το γήρας γαρ..(ε, και το χθεσινό ξενύχτι)...
Καλημέρα.
Με οδήγησαν σε σας τα "νυχτοπερπατήματα" της αγαπημένης μου "akanonisti". Θα σας αφήσω ελαφρώς γρήγορα, διότι είμαι απασχολημένος με το να γκρινιάζω σε αυτούς που φεύγουν σήμερα, αλλά θα ξανάρθω για περαιτέρω σχολιασμό του post σας.
Ακανόνιστη, σκέφτηκα μια παραλλαγή για να καλύψω την κοτσάνα μου:
"Ο Αύγουστος είναι ο σκληρότερος μήνας για όσους συνειδητοποιούν πως ούτε και φέτος θα πάνε διακοπές"
Και είναι βγαλμένη κατ' ευθείαν από τη ζωή.
(κι όλο αυτό, γιατί με τις μύγες και το χαχαχα... πλήγωσες αναμφίβολα, ανεπανόρθωτα και ανείπωτα -αλλά όχι ανέκκλητα, αναμφήριστα και ανεκδίκητα- το μπλογκικό μου πρεστιτζ)
Καλημέρα spy!
Ώστε κάποιοι φεύγουν για διακοπές ε;
Αυτό δίνει περισσότερη δυναμική στην παραλλαγή μου!
Θα μπορούσαμε να το πούμε και:
Ο Αύγουστος είναι ο σκληρότερος μήνας για όσους σηκώνουν τις μύγες που λυποθυμησαν...από την τσατίλα που δεν πήγαν διακοπές....
Υ.Γ.Η πιθανότητα συνδικαλισμού των μυγοτραυματοφορέων... δίνει αγωνιστικό πρεστιζ στο βλογ σας...
Ακανόνιστη, ήθελα να γράψω κι εγώ χαχαχαχαχαχα, αλλά δεν ήξερα τι αντίκτυπο θα είχε στο πρεστίτζ μου κι αν ήταν ο ίδιος με το δικό σου χαχαχαχα... (βρίσκομαι και εντός έδρας κι είναι αλλιώς).
Ας είναι. Θα δεχτώ το αγωνιστικό πρεστιτζ που μου απέμεινε (από το να τα χάσω όλα, κάτι είναι κι αυτό).
Μετά από όλα αυτά, μου επιτρέπεις φαντάζομαι να λιποθυμήσω κι εγώ μαζί με τις μύγες, ελπίζοντας ότι δεν θα πέσω σε καμιά απεργία τραυματιοφορέων με συνδικαλιστικά αιτήματα.
Τι να τον κάνεις τον τραυματιοφορέα???
Διάλεξε τον πιο όμορφο από οσους είναι δίπλα σου... και λυποθύμησε εκει!!!!!
(τσέκαρε πρώτα πως κοιτάει ε???)
Στη πρώτη ερώτηση απαντώ πως δεν θα ήθελα να υποτάξω κανέναν άνθρωπο. Άρα δεν θα τον στόχευα κάπου.
Στη δεύτερη έχω να παρατηρήσω πως ο κάθε άνθρωπος έχει τη μοναδικότητά του και ο καθένας υπόκειται στον κίνδυνο να του τραβήξουν το χαλί και ασφαλώς θα σηκωθεί και ίσως σταθεί στο ίδιο χαλί γιατί αν θέλει κάποιος να σου τραβήξει το χαλί να είσαι βέβαιος πως θα βρει τις άκρες σε οποιοδήποτε χαλί. Αλλά δεν είναι αυτονόητο όλο αυτό που λές;
Και γιατί να του τραβήξουν το χαλί;; Θέλεις να τραβήξεις το χαλί κάποιου; Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι τι σχέση έχει με το προηγούμενό της, η φράση, Σε κανέναν μας δεν αρέσει να αισθάνεται αγελαίος.
"Επί Ασπαλάθων"
-Ακανόνιστη, είναι τόσο δύσκολο να βρούμε όμορφους σήμερα που νομίζω θα σπάσω το κεφάλι μου στα σίγουρα.
Άσε καλύτερα, ας μην λιποθυμήσω.
-Ανώνυμε, καλώς όρισες.
Εσύ μπορεί να μη θέλεις να υποτάξεις κάποιον, αλλά δεν αναφέρομαι ειδικά και προσωπικά.
Και στη δεύτερη σκέψη, παρ' όλο που ο τρόπος μου είναι παραπλανητικός, δεν αναφέρομαι σε αυτόν που τυχόν θα τραβήξει το χαλί.
Κι αυτό που θέλω να πω είναι το εξής: Κάθε ένας μας, βρίσκει τρόπους να αισθάνεται μοναδικός και διαφορετικός. Ακόμη κι αν οι άλλοι κατηγορούν, αντιλέγουν ή δεν συμφωνούν, αυτή η μοναδικότητα πάντα βρίσκει τρόπους να αντιστέκεται, να ξεγλιστρά και να υφίσταται. Τι θα γίνει όμως αν κάποιος καταφέρει και βρει τις κρυφές νοητικές άκρες πάνω στην οποία την στηρίζουμε;
Έτσι μόνο εννοώ ότι θα καταφέρει να τραβήξει αυτό το χαλί κάτω από τα πόδια μας.
Τότε, χάνοντας την μοναδικότητα καταρρέουμε. Χάνουμε το νόημα του "είναι" μας. Είμαστε το τυχαίο απρόσωπο μέλος μιας αγέλης.
Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγουμε και να αποκτήσουμε μέσα μας μία ταυτότητα για να υπάρξουμε ξανά, είναι να ξαναδημιουργήσουμε ένα νέο χαλί μοναδικότητας για να σταθούμε πάνω του.
Ελπίζω τώρα να έγινα πιο κατανοητή.
Θα θελα να ρωτήσω για το ποίημα σχετικά με την μεταθανάτια τιμωρία των αδίκων. Έχει κάποια σχέση με την ανάρτηση ή είναι μόνο ένα είδος υπογραφής;
Δεν συμφωνώ ότι ο καθένας μας βρίσκει τρόπους να αισθάνεται μοναδικός και διαφορετικός. Είναι ο καθένας μας μοναδικός και διαφορετικός. Προφανώς θα εννοείς ότι κάποιοι (και όχι ο καθένας μας) σπουδαιοφανίζουν και το παίζουν ξεχωριστοί.Αυτές οι περιπτώσεις είναι οι παραχαραγμένες μοναδικότητες και διαφορετικότητες. Ανεξάρτητα από αυτά είμαστε από τη φύση μας μοναδικοί και ξεχωριστοί ανεξάρτητα από την ποιοτική διαβάθμιση του καθενός μας. Τώρα για τα άλλα έχεις δίκιο, αν βρούμε τις νοητικές άκρες της μοναδικότητας ενός ανθρώπου θα καταρρεύσει. Αλλά αυτό είναι αυτονόητο. Διακρίνω ένα μένος από πλευράς σου για κάτι; Μήπως ο έρωτας που είναι ανίκητος στη μάχη;
Να μη με λες ανώνυμο.Ναι "Το επί ασπαλάθων" είναι το όνομά μου.
"Επί Ασπαλάθων"
Επί Ασπαλάθων,
και φυσικά είναι ο καθένας μας μοναδικός και διαφορετικός, αλλά αν παρατηρήσεις καλύτερα την ανθρώπινη φύση, θα δεις ότι σε κάποιο ή κάποια απ' τα χαρακτηριστικά μας (κληρονομικά ταλέντα, χαρίσματα ή επίκτητες δυνατότητες και δεξιότητες) δίνουμε περισσότερη έμφαση για να στηρίξουμε πάνω του την προσωπικότητά μας και συνήθως την αποδοχή ή την επικράτησή μας στους άλλους.
Το μένος και το έρως ανίκατε δεν κατάλαβα πώς βρέθηκαν μέσα στους συνειρμούς σου.
Δεν διαφωνούμε στη βάση ότι ο καθένας μας είναι από τη φύση του διαφορετικός και μοναδικός. Το μένος και ο Έρωτας ο ανίκητος στη μάχη, δεν βρέθηκαν μεσα στους συνειρμούς μου. Τα διέκρινα στις ερωτήσεις σου, αν μου επιτρέπεις να βλέπω δια μέσου των λέξεων τις προθέσεις και τη συναισθηματική κατάσταση των συνανθρώπων μου.
"Επί Ασπαλάθων"
Αν ως ερωτήσεις εννοείς τη διατύπωση των 2 σκέψεών μου υπό μορφή ερωτήσεων, κάνεις λάθος.
Ούτε αποτέλεσμα μένους ήταν, ούτε ερωτικής φύσεως. Είναι αποτέλεσμα της δικής μου εσώτερης μάχης για το "γνωθι σαυτόν".
(Καμιά φορά λειτουργεί και η προβολή σε αυτό που νομίζουμε ότι βλέπουμε σε κάποιον άλλον)
Ο εκνευρισμός σου μάλλον επιβεβαιώνει τις προβλέψεις μου.
Προβολή; Δηλαδή ο έρωτας να έχει τρώσει εμένα και να τον αποδίδω σ' εσένα; Μακάρι. Αλλά που τέτοια τύχη. Εγώ πάντως σαν επισκέπτης βρήκα τις σκέψεις σου υπό μορφή ερωτήσεων, εντελώς ξεκάρφωτες αν θέλεις να ξέρεις. Θα υπάρξουν και πράγματα που θα πούμε και θα σου αρέσουν, αν και δε νομίζω πως είπα κάτι κακό. Μακάρι αυτά που σου είπα να ίσχυαν για μένα. Αν η επίσκεψή είναι δυσάρεστη όμως να την κάνω.
"Επί Ασπαλάθων"
Επί ασπαλάθων,
ώστε είδες και εκνευρισμό; Μάλιστα! Να υποθέσω και πάλι διαβλέποντας πίσω από τις λέξεις ε;
Ξεκάρφωτες ως προς τι;
Λάβε υπ' όψιν ότι:
1. Η μία με την άλλη δεν συνδέονται, είναι ξεχωριστές.
2. Ότι τα θέματα που ανεβάζω σε άναρτήσεις δεν ανήκουν σε ενότητες, εκτός αν δηλώνω κάτι τέτοιο με αρίθμηση.
@ Καλά εντάξει μην εκνευρίζεσαι άλλο. Δεν θελεις να λαμβάνεις υπ' όψη και τις γνώμες των επισκεπτων; Βάλε τότε μια ρετσέτα στο Blog σου να λες πως πρέπει να εκφράζουμε την αποψή μας για να την άποδέχεσαι. Αυτή είναι η άποψή μου τι να κάνουμε; Βάλε και σύ τη δική σου στο τραπέζι κι όπ[οιος θέλει ας διαλέξει απ' τη πραμάτια.
Κι εγώ νόμισα πως είναι φιλόξενος χώρος εδώ.
"Επί Ασπαλάθων"
Βρε Επί Ασπαλάθων, σε ρώτησα γιατί τις βρίσκεις ξεκάρφωτες και περιμένω να βάλεις τη δική σου άποψη στο τραπέζι!
Αλήθεια, τι σε κάνει να νομίζεις ότι δεν είναι φιλόξενος εδώ ο χώρος;
Με πλάκωσες στις μαζεμένες και με ρωτάς τί με κάνει να νομίζω ότι δεν είναι φιλόξενος ο χώρος; Λοιπόν οι σκέψεις είναι απλώς πεταμένες εκεί χωρίς ένα λόγο που να δικαιολογεί γιατί μπήκαν.Ο επισκέπτης πάντως βρίσκεται σε πλήρη αμηχανία όταν τις διαβάζει. Θα προσφέρουν κάτι λοιπόν στους επισκέπτες (χλωμό το βλέπω)ή εξυπηρετούν κάποια δική σου εκτόνωση; Άντε να σου κάνω τη χάρη αφού θεωρείς προσβολή να σου λέω πως σε βρήκε ο έρωτας, να πω ότι πληγώθηκε ο εγωισμός. Είναι καλύτερο αυτό για σένα ή χειρότερο;
"Επί Ασπαλάθων"
Επί Ασπαλάθων, δεν χρειάζεται να δικαιολογήσω τον λόγο που ανέβασα τις σκέψεις μου στο ίδιο μου το μπλογκ. Νομίζω ότι γι αυτό είναι τα προσωπικά μπλογκς.
Δεν ξέρω αν προσφέρουν κάτι στους επισκέπτες, εξαρτάται πάντοτε κι από τους επισκέπτες.
Όσο για τα υπόλοιπα έρωτες, μένος, εκνευρισμούς, εγωισμό κλπ. μπορείς να εκθέτεις ελέυθερα τη γνώμη σου και δεν το θεωρώ προσβολή, αλλά δεν σημαίνει ότι είναι και σωστές οι διαγνώσεις σου.
Τώρα διάβασα ξανά ένα σχόλιό σου και κατάλαβα περισσότερα: Λες: Η μοναδικότητα παρά τις συγκρούσεις, βρίσκει τρόπους να ξεγλιστρά να υπάρχει, να υφίσταται. Τι θαγίνει όμως αν τραβή ξουμε το χαλί κ.λπ . Ερώτημα: Ήθελες να τον κάνεις ότι θέλεις και δεν σουκατσε; Μάλλον. Αν οι άντρες είναι καλοί χαρακτήρες τους κάνουμε όλα τα χατήρια τζογούλα μου. Αν είναι τζαναμπέτηδες τους στέλνουμε στο γερο διάολο. Κι αυτούς που θα τους κάνουμε τα χατήρια , μπορούμε μετά να τους χορεύουμε όπως θέλουμε. Αλλα μου φαινεται ότι εσύ είσαι πολύ σοβαρή και ανένδοτη και θα φάς το κεφάλι σου. Είναι σα να έχεις ένα τοίχο μπροστά σου κι αντί να τον προσπεράσεις πλάγια, περνάς δια μέσου του τοίχου. Κατάλαβες τζογούλα μου; Τώρα πάω θέατρο "Δον Κιχ'ωτης" Μiguel de Cervantes. Ta λέμε πάλι αύριο αν δεν με διώξεις.
"Επί Ασπαλάθων"
Τώρα διάβασα ξανά ένα σχόλιό σου και κατάλαβα περισσότερα: Λες: Η μοναδικότητα παρά τις συγκρούσεις, βρίσκει τρόπους να ξεγλιστρά να υπάρχει, να υφίσταται. Τι θαγίνει όμως αν τραβή ξουμε το χαλί κ.λπ . Ερώτημα: Ήθελες να τον κάνεις ότι θέλεις και δεν σουκατσε; Μάλλον. Αν οι άντρες είναι καλοί χαρακτήρες τους κάνουμε όλα τα χατήρια τζογούλα μου. Αν είναι τζαναμπέτηδες τους στέλνουμε στο γερο διάολο. Κι αυτούς που θα τους κάνουμε τα χατήρια , μπορούμε μετά να τους χορεύουμε όπως θέλουμε. Αλλα μου φαινεται ότι εσύ είσαι πολύ σοβαρή και ανένδοτη και θα φάς το κεφάλι σου. Είναι σα να έχεις ένα τοίχο μπροστά σου κι αντί να τον προσπεράσεις πλάγια, περνάς δια μέσου του τοίχου. Κατάλαβες τζογούλα μου; Τώρα πάω θέατρο "Δον Κιχ'ωτης" Μiguel de Cervantes. Ta λέμε πάλι αύριο αν δεν με διώξεις.
"Επί Ασπαλάθων"
Επί Ασπαλάθων, δεν ξέρω ποιος είσαι και τι θες.
Προσπάθησα να σου εξηγήσω μέσα σε λογικά πλαίσια τι εννοώ με τις σκέψεις μου.
Αν δεν κατάλαβες, μπορείς να πιστεύεις ό,τι νομίζεις.
Εγώ αρνούμαι να συνεχίσω να απαντώ σε τέτοιες παράλογες ασυναρτησίες που καμιά σχέση δεν έχουν ούτε με την ανάρτηση, ούτε με την πραγματικότητα.
Ε όχι και ποιος; Θα μου αλλάξεις και το φύλλο τώρα; Τι να θέλω; Μπήκα στο Blog σου να κάνω το σχόλιό μου στις σκέψεις σου λίγο χαλαρά και τσιγκληστικά. Χωρίς τσίγκλησμα η ζωή δεν αξίζει. Βρήκα όμως δασκαλίστικη σοβαρότητα και λίγη μούχλα στο διάλογό μας. Κατάλαβα ότι είμαι παράταιρη στο Blog σου και την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια. Πριν φύγω να σου πω κάτι. Χαλάρωσε λίγο . Χαλαρή τα βλέπεις καλύτερα.
"Επί Ασπαλάθων"
Ανώνυμε/-η, είδα που είπες στην αρχή "Να μη με λες ανώνυμο" και το θεώρησα σιωπηλή αποδοχή του φύλου σου. Τώρα αν είσαι φυλλοβόλος ή φυλλοβόλα δεν μπορώ να ξέρω με σιγουριά.
Προσοχή στα πηδηματάκια όμως τώρα που θα "την κάνεις". Κάποια παροιμία με το όποιος πηδάει πολλά... κάτι θα ξέρει!
Άντε και τώρα που θα βγεις έξω για διάλειμμα, θα ανοίξω να μπει ήλιος και αέρας να φύγει η μούχλα απ την τάξη.
Καλή σου μέρα Σεφεριάζουσα*
(*καμιά σχέση με το Σεφερλιάζουσα)
"Αν οι άντρες είναι καλοί χαρακτήρες τους κάνουμε όλα τα χατήρια τζογούλα μου. Αν είναι τζαναμπέτηδες τους στέλνουμε στο γερο διάολο. Κι αυτούς που θα τους κάνουμε τα χατήρια , μπορούμε μετά να τους χορεύουμε όπως θέλουμε." Αυτο ισχυει και για τις γυναικες και για τα σκυλια, τα ψαρια και τα γιδια (καπου εχω ξαναγραψει για γιδια) Αν και δεν θα εκφερω αποψη περι των σκεψεων της τζογουλας μολαταυτα εχω να προσθεσω το εξης.. Ανωνυμε η ανωνυμη εισαι αγελαιη/ος.. αλλα για να μην μου σβησουνε παλι το σχολιο 8α εξηγησω γιατι το λεω.. ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΒΑΛΩ!!!!! 2ον βλεπω μια κοινοτυπια στη σκεψη και το λογο σου.. πχ "Το επί ασπαλάθων", "Τώρα πάω θέατρο "Δον Κιχ'ωτης" Μiguel de Cervantes", "Χαλάρωσε λίγο . Χαλαρή τα βλέπεις καλύτερα" και το καλυτερο "Θα μου αλλάξεις και το φύλλο τώρα;".. Τα λογια σου ειναι συνηθεις νοητες γραμμες πανω απο τα κεφαλια μας.. χιλιοακουσμενα στιχακια ενος κακογραμενου ρεμπετικου τραγουδιου χωρις ρεφρεν.......... Χαλάρωσε λίγο . Χαλαρή τα βλέπεις καλύτερα
Όποιος κλέβει- χωρίς να σκέφτεται το συμφέρον του ή τη θέληση του- τα στοιχεία της ατομικότητας του, είναι ένας κλεπτομανής. Κλέβει τον εαυτό του. Προκαλεί την εξαφάνιση των χαρακτηριστικών που τον διαφοροποιούν από την κοινότητα.
Με βρίσκω πάντα πολύ συμπαθητικό
Τριστάν Τζαρά.
Γνωστέ ανώνυμέ μου, θα συμφωνήσω με τον ντανταϊστή σου.
Σήμερα η κοινωνία μας τείνει να εξομοιώσει τους πάντες.
Μας υποβάλλουν τι θα φοράμε, πώς θα διασκεδάζουμε, τι μουσική θα μας αρέσει, πώς να σκεφτόμαστε... Μας πλασάρουν συνεχώς -μέσω των ΜΜΕ- τα πρότυπα που "πρέπει" να μοιάσουμε, τον τρόπο ζωής που "πρέπει" να επιδιώκουμε, τα υλικά ζωής που "πρέπει" να αποκτήσουμε, για να αγγίξουμε τον "ιδανικό" άνθρωπο και την "ευτυχία".
Σύντομα θα ανεβάσω ένα σχετικό βίντεο.
Το "γνωστέ ανώνυμε" το έβαλα για να σε διαχωρίσω από τον προηγούμενο που μου ήταν άγνωστος.
(Βάζε κι εσύ, αν θες, ένα διακριτικό αρχικό γράμμα κάπου για να ξεχωρίζεις απ' τους άλλους)
Γνωστέ μου ανώνυμε, άκου κι αυτό:
Ο Cassan Said Amer λέει μια ιστορία για έναν λέκτορα που ξεκίνησε ένα σεμινάριο κρατώντας ψηλά ένα εικοσαδόλαρο και ρωτώντας:
- Ποιος θέλει αυτό το εικοσαδόλαρο;
Πολλά χέρια υψώθηκαν, αλλά ο λέκτορας είπε:
- Πριν το δώσω, υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνω.
Λυσσασμένα το τσάκισε, και ρώτησε ξανά:
- Ποιος θέλει ακόμα αυτό το χαρτονόμισμα;
Τα χέρια συνέχισαν να είναι υψωμένα.
- Και αν κάνω αυτό;
Το πέταξε στον τοίχο, αφήνοντάς το να πέσει στο πάτωμα, το κλώτησε, το πάτησε και πάλι σήκωσε το χαρτονόμισμα - βρώμικο και τσαλακωμένο. Επανέλαβε την ερώτηση και τα χέρια παρέμειναν υψωμένα.
- Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσετε αυτήν την σκηνή - είπε ο λέκτορας. Ό,τι κι αν κάνω με αυτό το χαρτονόμισμα, θα συνεχίσει να είναι ένα εικοσαδόλαρο. Πολλές φορές στις ζωές μας μας τσακίζουν, μας πατάνε, μας κλωτσάνε, μας κακομεταχειρίζονται, μας προσβάλλουν: αλλά, παρόλα αυτά, εξακολουθούμε να αξίζουμε το ίδιο.
(Paulo Coelho - Ποιος θέλει ακόμα αυτό το χαρτονόμισμα;)
Τώρα θα μου πεις τι σχέση έχει με την ανάρτηση.
Θα σου πω αμέσως.
Η πραγματική αξία μας δεν είναι η μοναδικότητά μας που χτίζουμε για τους άλλους (το χαλί που στρώνουμε), αλλά κάτι πολύ πιο βαθύ που κανείς δεν μπορεί να μας το τσαλακώσει.
ΕΜΕΝΑ(ΕΓΩ) ΔΕ ΜΕ ΤΣΑΛΑΚΩΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ!!!!
Κάτι τέτοιες δηλώσεις και μάλιστα φωναχτά (με κεφαλαία), είναι σα να γίνοντα άμεσα στους άλλους, αλλά έμμεσα απευθύνονται στον εαυτό μας για να τις πιστέψει.
ΟΤΙ ΛΕΩ ΤΟ ΠΙΣΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΥΩΩΩΩΩ ΚΑΙ ΙΣΧΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΕΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!!
Δημοσίευση σχολίου