Τιμωρία, ξανά στο Λαβύρινθομέχρι να μάθεις να μην κοιτάς τριγύρω
αλλά επάνω...
(κι αυτή τη φορά χωρίς μίτο-μήτο)
Κάποιοι Λαβύρινθοι είναι τόσο παράξενοι...
Η έξοδός τους είναι στην οροφή
αλλά τη βρίσκεις μόνο
ψάχνοντας προς τα κάτω...
(όχι, χωρίς το κόλπο του καθρέφτη)
Το μόνο που με προβληματίζει
είναι ότι όταν μείνεις εκεί μέσα
για πολύ καιρό, συνηθίζεις
και νομίζεις το Λαγύρινθο
ως τη μόνη πραγματικότητα
(μόνο η μνήμη φωτός αντέχει, ευτυχώς)
.
21 σχόλια:
Ο/Η Ηλίας είπε...
Εγώ που γεννήθηκα στο Λαβύρινθο τι να θεωρήσω πραγματικότητα;
Και αν είναι να κοιτάζω επάνω ποια η μαγεία του Λαβύρινθου;
Το θέμα είναι να μπεις συνειδητά!μπαίνεις χάνεσαι και τελειώνεις!
Δεν ξέρω αν μπήκα συνειδητά ή ασυνείδητα. Ξέρω ότι αυτός ο Λαβύρινθος είναι πολύ πιο μεγάλος και σκοτεινός από όσο περίμενα.
(Τι περίεργο! Τα σκοτάδια φαίνονται όταν εμφανιστεί κάποιο φως. "Χωρίς φως δεν υπάρχει ούτε σκοτάδι")
Λέω να χαθω για αρκετό καιρό από αυτό το μπλογκ και να μην ξαναγράψω.
Ο/Η Ηλίας είπε...
Κακώς!Το παρόν ιστολόγιον παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον!Μη κοιτάς που δεν στο ομολογούμε!Κάνουμε ''θερμοτάτην έκκλησιν'' να παραμείνει ενεργό και με το φώς και με το σκότος.Επί24ώρου βάσεως δηλαδή!
Σπουδαίο!
Όλοι λιγο- πολύ είμαστε μπερδεμένοι μέσα σε τούτον το Λαβύρινθο. Καθείς και σ άλλο μπέρδεμα. Τα λένε παγίδες. Έχουνε μέλι στην αρχή. Μετά δεν ξέρεις πως να βγείς.. Έχει πικρίσει ξαφνικά όλο το ύδωρ.. Και κάτι Εμπόδια συνέχεια από το να κρατηθείς. Η Εμπιστοσύνη χάνεται σαν σκιά.. Χάνεις συνέχεια το δρόμο που βλέπεις προς την έξοδο. Αλλά δεν πρέπει να χάσεις την Ελπίδα.
Εγώ ζω επίσης μέσα σ εκείνον το Λαβύρινθο. Θυμάμαι ΠΑΝΤΑ πως είναι το Φως και ξ Διέξοδος απ αυτόν. ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΩ ΠΟΤΕ από του να βγω ακόμα κι αν δεν ξέρω ακριβώς πως βγαίνουν.. Με κρατάει κάτω τούτο το Βάρος. Πιστεύω- ναι- οτι μόνο να κοιτάς Πάνω είναι ήδη κλειδί. Πρέπει αν σκύψω πρώτα πολύ. Πρέπει να βρώ το χέρι και να το αρπάξω ν ανέβω ελαφριά.
Είπες θα χαθείς και πράγματι χάθηκες. Ελπίζω σε διακοπές, σε ωραίες παραλίες και με ωραίες παρεούλες...
@Ηλία,
νομίζω ότι όλο και κάτι παλιότερο ενδιαφέρον θα βρεις να διαβάσεις σ' αυτό το ιστολόγιο. Το νεώτερο θα μου πεις εκφράζει το σήμερα αλλά αρκετά από το παρελθόν ισχύουν ακόμη. (Ευχαριστώ πολύ-πολύ για το βιβλίο :)
@Ρεγγίνα καλησπέρα,
ο καθένας αντιλαμβάνεται και βιώνει διαφορετικά το δικό του λαβύρινθο ή μπορεί και να του δίνει και άλλο όνομα.
Νομίζω ότι το σημαντικό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε μέσα του και να μη μας φαίνεται φυσιολογική αυτή η κατάσταση(κάπως όπως στη σπηλιά του Πλάτωνα).
Η μνήμη του φωτός και η πεισματική επιμονή (που εκφράζεις με κεφαλαία γράμματα) είναι τα κίνητρά μας για διαφυγή.
Πάντως αν δε βρεθεί κάποιο χέρι να αρπάξεις (αν και συνήθως εμφανίζονται μικρές βοήθειες, όχι όμως καθοριστικά σωτήριες), να 'χεις στο νου σου να κρατηθείς από το δικό σου χέρι!
Καμιά φορά εγκλωβιζόμαστε στις διαστάσεις που βλέπουμε π.χ. σε έναν λαβύρινθο βλέπουμε διαδρόμους και προσπαθούμε να βρούμε κάποια άκρη ακολουθώντας τους, ενώ το βλέμμα μας θα 'πρεπε να ξεφύγει και να ψάξει και σε άλλες παραμέτρους. Και όντως, τι οξύμωρο λεκτικά να βρίσκεις την έξοδο στην οροφή ψάχνοντας κάτω, ξεφεύγοντας από την πορεία και τους τοίχους των διαδρόμων...
@Ανώνυμε ευχαριστώ για τις ελπίδες.
Εκτός από το "Αδιέξοδο" όπως αναφέρεται, εννοείται και σχολιάζεται εδώ ο Λαβύρινθος, υπάρχει και μια άλλη αντίληψη γι αυτόν από κάποιους ανθρώπους και την καταθέτω. Μια μερίδα ανθρώπων λοιπόν, θεωρούν Λαβύρινθο ό,τι τους αποκόβει από το βάλτο των συνηθειών τους, την ασχήμια που συνήθισαν ως ευκολία και βολή. Θεωρούν Λαβύρινθο ό,τι τους ανοίγει μια νέα προοπτική , ένα νέο βηματισμό, μια επιπλέον προσπάθεια και τόλμη για ένα νέο ορίζοντα ζωής. Εκείνοι λοιπόν που έχουν αυτή την αντίληψη και οπτική για το Λαβύρινθο, καλό είναι να παραμείνουν στην ίσια αυτή γραμμή και ακύμαντη που είναι η ζωή τους και να μη ξοδέψουν τα βήματά τους, αφού είναι ανυποψίαστοι ότι η κόλαση μπορεί να ήταν η ίδια η ζωή τους και όχι ο Λαβύρινθος που θα τολμούσαν...
@Αέρα,
Αυτό που περιγράφεις, εγώ προσωπικά, δε θα το ονομαζα λαβύρινθο, επειδή για μένα αυτή η λέξη μου φέρνει συνειρμικά στο νου σκοτάδι, εγκλωβισμό, ατέρμονη περιπλάνηση που δεν οδηγεί πουθενά, έλλειψη σφαιρικής οπτικής από εποπτική θέση (και διάφορα άλλα σχετικά), χωρίς να θέλω να επιβάλω την άποψή μου επειδή ο καθένας μας ανιλαμβάνεται τα πράγματα διαφορετικά και μπορεί να σημασιοδοτεί και να ονοματοδοτεί όπως νομίζει τις όποιες καταστάσεις με τη λέξη: "Λαβύρινθος".
@Κυκλοδίωκτον
Δεν είναι η προσωπική μου άποψη αυτή που κατέθεσα για το Λαβύρινθο, αλλά η αντίληψη μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων, που προτιμά την ευκολία της καθήλωσης, θεωρώντας πως κάθε βήμα πέρα από αυτήν, ότι είναι Λαβύρινθος. Είναι μια υπαρκτή οπτική και αυτή.
@Αέρα,
συμφωνώ μαζί σου.
Νομίζω ότι ο "Λαβύρινθος" είναι ένα χρήσιμο στάδιο στην πορεία μας όσο τρομακτικός κι αν είναι ο Μινώταυρος που κρύβει κι ας το φοβούνται κάποιοι.
Καμιά φορά ανα΄βει ένα φως που σε αναγκάζει να μπεις σε ένα λαβύρινθο ή άλλες φορές σε κάνει να ανακαλύψεις ότι βρισκόσουν ήδη σε ένα λαβύρινθο αλλά δεν το 'ξερες.
Πώς είναι δυνατόν κάτι που αρχετυπικά είναι ταυτισμένο με το αδιέξοδο από κάποιους να ταυτίζεται με την έξοδο;
Δεν το νομίζω αέρα.
Για να το λες όμως κάτι θα ξέρεις ή κάποιους αλλά δεν νομίζω να έχει έκταση η άποψη.
Το βέβαιο είναι πως όπου μείνεις πολύ καιρό το νομίζεις ως την μόνη πραγματικότητα Κυκλοδίωκτον. Μου αρέσει το κείμενό σου. It's on time.
@Hell is better
Νομίζω ότι με ακρίβεια και σαφήνεια αποτύπωσα και την άλλη αντίληψη για τον Λαβύρινθο, και στα δύο μου σχόλια, ώστε να μην υπάρχει παρανόηση. Δεν βλάπτει όμως να επανέλθω και να πω, ότι το αρχετυπικό νόημα του Λαβυρίνθου δεν αλλάζει.Απλά οι άνθρωποι συχνά επανασημασιολογούν τα νοήματα κάποιων συμβόλων, σύμφωνα με τις ανάγκες τους, τις νέες πολυπλοκότητες ή τις υπεραπλουστεύσεις της ζωής και ΘΕΩΡΟΥΝ Λαβύρινθο αυτό που εκείνοι νομίζουν. Να εξηγήσω και το "παράδοξο" πως μπορεί να "ταυτίζεται" με την έξοδο ο Λαβύρινθος, ενώ αρχετυπικά είναι ταυτισμένος με το αδιέξοδο: Αρκετοί άνθρωποι που είναι βολεμένοι σε μια καθήλωση, όταν τους παρουσιασθεί μια νέα δυνατότητα να αλλάξουν ζωή, βηματισμό, και να αποκτήσουν νέο ορίζοντα, αλλά που χρειάζονται, ως είναι φυσικό, μια ολική ενεργοποίηση, μόχθο προσπάθεια, και ρίσκο για να ανταποκριθούν σ΄αυτή την πρόκληση, ΘΕΩΡΟΥΝ Λαβύρινθο την είσοδό τους σε μια τέτοια πρόκληση. (που να τρέχω τώρα;) Αλλά πέραν αυτών των επί μέρους ΘΕΩΡΗΣΕΩΝ, το αρχετυπικό νόημα του Λαβυρίνθου δεν είναι μόνο το "αδιέξοδο". Είναι και οι δαιδαλώδεις διαδρομές που περνά κάποιος έχοντας μαζί του το μίτο και βγαίνει στο φως. Το "αδιέξοδο" ισχύει μόνο γι αυτούς που δεν έχουν το μίτο μαζί τους.
Ένα ανάλογο παράδειγμα έχουμε και στη γλώσσα: Μπορεί οι αρχικές έννοιες των λέξεων να υπάρχουν καταγραμμένες στα λεξικά, όμως οι λέξεις συχνά επανασημασιολογούνται, ανάλογα με τις εκφραστικές και διανοητικές ανάγκες των εποχών. Τελικά τίποτα δεν μένει ακίνητο και σταθερό ούτε υπάρχει μονοδιάστατη οπτική για τα νοήματα τα σύμβολα κ.λ.π. Διαφορετικά η ζωή θα ήταν αριθμητική. 1+1=2 και συνεπώς πανεύκολη.
Αέρα, φυσικά και θα συμφωνήσω μαζί σου ως προς την επανασημασιολόγηση των λέξεων, των εννοιών και φυσικά ως προς την ερμηνεία και την χρήση των αρχετυπικών συμβόλων η οποία (επίτρεψέ μου να πω) είναι αυτή που αλλάζει δυσκολότερα μέσα στο χρόνο.
Ο Λαβύρινθος είναι και όλα αυτά που λες. Αν και εφόσον ο άνθρωπος κατέχει και θέλει να χρησιμοποιήσει τον μίτο, την διανοητική εκείνη λειτουργία που βοηθά από την κατάδυση στα σκοτάδια και στα πνευματικά, ψυχικά και ανθρώπινα αδιέξοδα να βγει στο φως, τότε ναι. Οι άνθρωποι όμως όπως κι εσύ είπες, αγαπούν την βολή και την ακινησία και περιβάλλουν το άγνωστο με φόβο. Συνήθως ούτε να καταδυθούν θέλουν μη σου πω και ούτε να ασχοληθούν.
@Hello is better (νομίζω) και @Αέρα,
βάλατε και ένα νέο στοιχείο στη συζήτηση που σκόπιμα το απέφυγα.
Τον οδηγό-μίτο που κάνει ξεκάθαρη τη διαδρομή και σταθερά τα βήματα.
Και οι δυο μιλάτε για τους άλλους που προτιμούν την βολή της ακινησίας. Είστε σίγουροι ότι δεν είστε κι εσείς κι εγώ μέσα σε αυτούς που έχουν εγκλωβιστεί σε μια στασιμότητα;
Μια από τις ψευδαισθήσεις του Λαβυρίνθου είναι να νομίζεις ότι προχωράς.
Αέρα, εδώ έχουμε μια απίθανη εξωραΐστρια. Έκανε την Κόλαση (Hell) … γεια σου (Hello) και τους φόβους της ΚΑΙ δικούς μας.
Λοιπόν, Αέρα, την συμπάθησα.
Καλό μου Κυκλοδίωκτον, έτσι είναι όπως τα λες. Όλοι μας εγκλωβιζόμαστε. Εξάλλου στο είπα εξαρχής. Αν μείνεις πολύ καιρό κάπου, ακόμη και στην πιο απίθανη κίνηση και ένταση, τότε υπάρχει κίνδυνος να την θεωρήσεις ως την μόνη πραγματικότητα.
Ο/Η Αέρας είπε...
@Κυκλοδίωκτον
Ναι εγώ έβαλα τη διάσταση του οδηγού-μίτου που κάνει ξεκάθαρη τη διαδρομή και σταθερά τα βήματα.
Το έβαλα και αυτό ως νόημα του συμβόλου Λαβύρινθος για να καταδείξω ότι ο Λαβύρινθος δεν νοηματοδοτείται μόνο από το αδιέξοδο. Μιλάμε και οι δυο όπως λες, αλλά ο καθένας φέρνει την ευθύνη αυτών που λέει. Δεν συννενοήθηκα με τον φίλο σου ούτε εκείνος με μένα για να πούμε όσα είπαμε. Προέκυψαν μέσα από ένα γόνιμο διάλογο. Συνεπώς αν ρωτάς εμένα, θα σου πω, ότι όλοι είμαστε τρόφιμοι ενός Λαβυρίνθου που λέγεται ΖΩΗ. 'Αλλοι παραμένουν εντός του και μάλιστα στο ίδιο σημείο, άλλοι περιπλανώνται στις δαιδαλώδεις διαδρομές του αναζητώντας κάτι χωρίς να ξέρουν ακριβώς τι είναι αυτό, άλλοι, άλλοι δημιουργούν και εξελίσσονται τόσο πολύ, ωστε ο λαβύρινθος να τους είναι αδιάφορος και ελάχιστοι βγαίνουν στο φώς, αλλά όλοι τελικά θα ξαναμπούν σ' ένα άλλο Λαβύρινθο;;;; που λέγεται μεταθανάτια ζωή μιας ανιαρής αιωνιότητας και αρμονίας, αν αληθεύουν όσα μας λεει η Θεολογία. Αν δεν αληθεύουν, τότε ο Λαβύρινθος υπάρχειμόνο στη ζωή που ζούμε τώρα, αφού αν δεν υπάρχει άλλη ζωή το ΜΗΔΕΝ δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνει Λαβύρινθο..... Προσωπικά, είμαι εραστής της ΡΟΗΣ, της εναλλαγής, της ανανέωσης, που μπορεί να είναι πνευματική και να επιδράσει σε όλα τα άλλα. Εραστής λοιπόν της ΡΟΗΣ είτε εντός είτε εκτός Λαβυρίνθου. Και να κλείσω προσθέτοντας, ότι μπορεί κανείς μέσα από αυτή τη ΡΟΗ, να βρει την Ελευθερία του και εντός Λαβυρίνθου.
Προσωπικές μου απόψεις βέβαια, που δεν φιλοδοξούν να πείσουν κανένα.
Όλα είναι τόσο υποκειμενικά. Ο καθένας όπως και ό,τι νομίζει. Η κάθε πορεία είναι ιδιωτική υπόθεση (με τη νεώτερη σημασία του όρου).
Εξ άλλου υπάρχουν τοσες πολλές μορφές Λαβυρίνθων...
Στο νου μας έρχεται συνειρμικά η 3σδιάστατη εικόνα διαδρόμων, αλλα μπορεί βγαίνοντας από έναν Λαβύρινθο να βρεθείς σε έναν μεγαλύτερο που τον περικλείει, όπως ένα κρεμμύδι ή υπάρχουν και οι πολυεπίπεδοι Λαβύρινθοι (κάπως όπως στα ηλεκτρονικά παιχνίδια) κλπ
Όπως και να 'χει πάντως, σε όποιο στάδιο και να βρίσκεται ο καθένας μας εύχομαι: Καλό μας ξεμπέρδεμα!
@ Κυκλοδίωκτον
Στο μέτρο που αφορά και σε μένα η ευχή σου "καλό ξεμπέρδεμα", να σε ευχαριστήσω, αλλά ευτυχώς δεν θα την χρειαστώ. Γιατί απλά δεν χρειάζομαι να ξεμπερδέψω κάτι. Αγαπώ τον Λαβύρινθό μου που για μένα προσωπικά είναι η ίδια η ΖΩΗ, με ό,τι αυτή περιλαμβάνει. Ο καθένας πρέπει να έχει σα στόχο να ανοίγει δρόμο για τον εαυτό του και τους άλλους, στο μέτρο που μπορεί. Και μερικές φορές πέρα από το μέτρο του.
@Αέρα,
θα συμφωνήσω με την τελευταία σου πρόταση.
Για τα υπόλοιπα δε θα 'θελα να εκφέρω γνώμη είναι προσωπικά σου ζητήματα.
Αλεξάνδρα καλησπέρα
Ολοι είμαστε γεννημένοι σε έναν Λαβύρινθο ο οποίος ενέχει και άλλους μικρότερους.
Ωστόσο εκεί μέσα, εγκλωβισμένοι φέρουμε και το εκάστοτε αντίθετό του, τον ανοιχτό ορίζοντα.
Η προσωπική μου εμπειρία μου λέει, πως όταν χαλαρώνω μέσα στον λαβύρινθο δίχως συναισθήματα απέχθειας,
όταν βιώνω ενεργά εκείνη τη θέση, μου ανοίγεται η αντίθετή της.
σε φιλώ
Ευχαριστώ για το σχόλιο Βιβή,
όπως πάντα πολύτιμες οι απόψεις σου :)
Δημοσίευση σχολίου