Όλα είναι δρόμος!

Ασθένεια τέλος. (Και ούτε καν ανίατη, όπως ενομίζετο). 

-Αρχίζετε να αναρρώνετε πια σιγά-σιγά, μου είπε ο θεραπευτής μου.

-Εύθραυστα και εύθρυπτα, πρόσθεσα.

-Ναι, καλό είναι να προσέχετε πού πατάτε και τι άπτεσθε. Συνιστώ, το πρώτο διάστημα της ανάρρωσης, να αποφεύγετε τις αιχμές.

-Από τι ασθενούσα γιατρέ μου;

-Γήινος μαρασμός, κυρία μου. Αταβιστική νοσταλγία του χώματος ή αλλιώς 'Το σύνδρομον της Περσεφόνης'. Φυσιολογική κληρονομική ασθένεια κάθε ενσυνείδητης θνητότητας. Το γνωστόν: 'Χους ει και εις χουν απελεύσει'.

-Α, ναι, κάπως έτσι το είπε και ο Παπατζώνης στο προηγούμενο ποίημα που ανάρτησα. Ώρα να θριαμβεύσει το χώμα, λοιπόν;

Ο γιατρός έσκυψε να συνταγογραφήσει και να μου ετοιμάσει κάτι αλχημικό με τα απαραίτητα, για την περίπτωσή μου, φάρμακα (πολλά μεν εσθλά μεμιγμένα, πολλά δε λυγρά).

-Αλήθεια γιατρέ, αυτό το "Δουλειά μας τώρα να την αναγάγωμε σε θρίαμβο!", το εννοούσε ειρωνικά ή υπερβατικά; Δεν μπόρεσα να διακρίνω…

Πριν προλάβει να μου απαντήσει, το γνωστό σύννεφο προσγειώθηκε για να με παραλάβει και πάλι.

-Καλό καινό ταξίδι και να μην ξεχνάς τον Ορφέα, μου ευχήθηκε ο θεράπων καθώς μου έβαζε βιαστικά στο χέρι το ελιξίριο της συνταγής, φερμένο κατευθείαν από το τελευταίο αρχετυπικό στάδιο του κύκλου.

Και να, που γινόμουν αιθεροβάμων ξανά. Κιόλας ένα μηχάνημα  δ ι ή γ η ν ο υ  οξυγόνου έφτανε ως εμένα, όπως περιέγραφε ο Ελύτης στην Ιδιωτική του Οδό. Ώστε όλα αυτά, λοιπόν,  ήταν η καταϊδιωτική μου οδός…

-Όλα είναι δρόμοοοοοος, φώναξα του γιατρού καθώς ανυψωνόμουν βολεμένη απαλά στο σύννεφο, αλλά νομίζω ότι ήταν μάταιο, επειδή κάτι τέτοια τα γνωρίζουν, ήδη, οι θεραπεύοντες.

-Για πού το βάλαμε; ρώτησα.

Και μια και δεν πήρα απάντηση (ποιος να πήρε ποτέ;), γύρισα την πλώρη του σύννεφου προς το παλιό γνώριμο πηγολαμπιδόαστρο (όρα: 'Σισύφεια')

"Και μην ξεχνάς τον Ορφέα..." στριφογύριζε στο νου μου. Μα δεν απέτυχε η αποστολή του στον Άδη;  Ή μήπως αυτή ακριβώς ήταν η επιτυχία του; Να μας δείξει τα αποτελέσματα της έλλειψης συγκέντρωσης στον σκοπό ή ότι κάποια πράγματα είναι ανίκητα αν δεν...
Α, δεν είναι αυτά για τώρα, είναι νωρίς ακόμα για τέτοια και ήπια μια γερή γουλιά ελιξιρίου που βοήθησε να καθαρίσει περισσότερο το βλέμμα μου.


(Α, ναι, ξαναπαραθέτω και το σχετικό ποίημα του Παπατζώνη από την προηγούμενη ανάρτηση:)



Σοφία

Εφθάσαμε έτσι λίγο-λίγο στη γυμνότητα,
ένα-ένα αποδυθήκαμε τα περίφημα προβλήματα,
τα πολύχρωμα, τα βύσσινα, τα πορφυρά των γοητειών,
και μόνον τώρα - μολονότι κάποιος φόβος κι από πριν,
κάποιο προμήνυμα, μας έλεγαν τι μας προσμένει,
όμως, μονάχα τώρα, οι γυμνωμένοι
είδαμεν ότι χούς εσμέν… Άθλιας επίγνωση
σοφίας! Ένδεια σημερινή ! Βραδύνοια της χθες !
Δουλειά μας τώρα να την αναγάγωμε σε θρίαμβο !…

(Τάκης Κ. Παπατζώνης)