Το Κόκκινο Μπουφάν

Επειδή ο καθένας μας αντιλαμβάνεται με διαφορετικό φως οπτικής:

"... ...Στον εναλλακτικό χώρο δεν μπήκα τυχαία. Συνέβη κάτι που με έκανε από σχεδόν «συντηρητικό» να ακολουθήσω τον εναλλακτικό τρόπο σκέψης.

Στη Σχολή μου στον Καναδά, εκτός από τα πρωινά, δίδασκα και απογευματινά (7-8 μ.μ.). Λίγο νωρίτερα, 5-6 μ.μ. ένας συνάδερφος καθηγητής δίδασκε φωτογραφία. Εκείνη την εποχή, μόλις είχε γεννηθεί ο γιος μου, ο Κωνσταντίνος, κι εγώ κυκλοφορούσα συνεχώς με μια φωτογραφική στον ώμο.

Κάποια μέρα, ο καθηγητής της φωτογραφίας, με προσκάλεσε να παρακολουθήσω το μάθημά του, μέχρι να φτάσει η ώρα του δικού μου μαθήματος. Αποδέχτηκα την πρόσκλησή του και βρέθηκα στην τάξη του μαζί με καμιά τριανταριά άλλους σπουδαστές. 

Κάποια στιγμή, στη διάρκεια του μαθήματος, ρώτησε τους σπουδαστές του «Τι χρώμα είναι το μπουφάν που φοράει η Κέιτι», «Είναι κόκκινο» απάντησαν οι σπουδαστές.

«Ορκίζεστε ότι το χρώμα είναι κόκκινο, κι ότι δεν μπορεί να αλλάξει;» ξαναρώτησε.
«Ορκιζόμαστε! Μόνο με βαφή μπορεί να αλλάξει», βεβαίωναν τον καθηγητή, οι σπουδαστές.

«Ορκίζεστε, λοιπόν!», παρατήρησε ο καθηγητής και έκλεισε τα παντζούρια των παραθύρων με ένα τηλεκοντρόλ. Με ένα δεύτερο τηλεκοντρόλ φώτισε την αίθουσα με λευκό φως. Το μπουφάν είχε ακόμα το δικό του κόκκινο χρώμα. Στη συνέχεια άρχισε να φωτίζει διαδοχικά την αίθουσα με διαφορετικό χρώμα φωτός κάθε φορά, ρωτώντας τους σπουδαστές του, για το χρώμα του μπουφάν της Κέιτι. Εκείνοι φυσικά απαντούσαν: «Είναι μπλέ», «Είναι μωβ,» κλπ.

«Ορκίζεστε τώρα ότι το χρώμα του μπουφάν της Κέιτι μπορεί να αλλάξει μόνο με μπογιά;» ρώτησε πάλι ο καθηγητής και συνέχισε:





  «Να ξέρετε ότι αυτό που είδατε απόψε και ανέτρεψε όσα πιστεύετε, δεν ισχύει μόνο στη φωτογραφία, ισχύει και στη ζωή. Γι΄ αυτό, να μην είστε ποτέ απόλυτοι ότι αυτό που ξέρετε, αυτό που βλέπετε είναι η μοναδική αλήθεια. Να είστε ανοιχτοί, να ακούτε και τις απόψεις του συνομιλητή σας, γιατί τα πράγματα μπορεί να μην είναι πάντα όπως εσείς τα ξέρετε. Να ακούτε και τις άλλες απόψεις. Αν σας κάνουν κλικ, δεχτείτε τις. Αλλιώς, απορρίψτε τις και συνεχίστε το δρόμο σας.»

Εμένα, εκείνο το περιστατικό, μου έκανε το κλικ. Από τότε είμαι έτοιμος να ακούσω τις απόψεις των άλλων. Άλλοτε τις δέχομαι κι άλλοτε όχι. Κι όταν στη ζωή μου συμβαίνει κάτι σοβαρό, κάτι δύσκολο, το πρώτο που κάνω είναι να ρωτήσω τον εαυτό μου: «Ποια είναι η δική μου συμβολή σε αυτό;», «Τι θέλει να μου πει;» «Τι θέλει να με διδάξει;»..."

 (Από συνέντευξη του Γιώργου Παπαδόπουλου-Κυπραίου, εκδότη των εκδόσεων Διόπτρα)