Η Κόκκινη Πόρτα

-Έι, πσιτ, είμαι το Θαύμα σου, γεια χαρά! 
Είπε η κόκκινη πόρτα κι έκλεισε ξαφνικά πάνω στα μούτρα μου.

-Στάσου μια στιγμή, τι είπες; Το Θαύμα ή το Τραύμα, της φώναξα, αλλά εκείνη δεν απάντησε.
-Και καλά το 'γεια', αλλά το 'χαρά' πού το είδες;
Κι εκείνη δεν ξαναπάντησε. Σιγή ψαριού, που λένε και τι να κρυφοκοιτάξεις από μια κλειδαριά που 'χει πάνω της το κλειδί, 'ακριβώς'  για να σε εμποδίζει να δεις παραπέρα;
Ίσως το θαύμα να ήταν μόνο και μόνο ότι μου μίλησε μια πόρτα, σκεφτόμουν.


Μου πήρε αρκετό χρόνο για να καταλάβω τι εννοούσε.

Το Θαύμα είναι να κατανοήσεις ότι Πόρτες δεν υπάρχουν.
Μόνοι μας τις στήνουμε στο διάβα μας και μετά χαιρόμαστε, ότι τάχα καταφέραμε να τις ανοίξουμε και να τις περάσουμε.

Κι άμα μιλούσε, τι παραπάνω θα μου 'λεγε τάχα; "Είμαι οι φόβοι σου, οι ανασφάλειές σου, οι ανάγκες σου, οι ελπίδες και οι προσδοκίες σου που δεν επαληθεύτηκαν με τα ανθρώπινα μέτρα αλλά υπό το καθεστώς άλλων δυνάμεων που σου είναι αδύνατον να γνωρίζεις..."; 

Σιγά μη μου 'λεγε τέτοια. Αφού οι πόρτες δε μιλάνε.
Μόνο κανένα θαύμα κάνουν πού και πού.
Όπως να σε κλείνουν οδυνηρά απ' έξω τους, μπας και καταλάβεις ότι... ε, χμ... μια χαρά δεν τα λέω κύριε Καβάφη;