'Ανθρωποι Αταξίδευτοι

Σκεφτόμουν να γράψω κάτι για ορισμένους ανθρώπους που συνηθίζουν να θεωρούν την άποψή τους ως τη μόνη σωστή και πρέπουσα, από τα πιο μικρά ως τα πιο μεγάλα.

Λες και κάποιος άλλος δεν μπορεί να έχει διαφορετική άποψη από τη δική τους κι αν έχει, χαρακτηρίζεται το λιγότερο ηλίθιος, χαζός, βλαμένος (έως και ψεύτης)... λες και είναι οι μόνοι κάτοχοι του σωστού και του τι πρέπει να γίνεται ή πώς πρέπει να γίνεται και η άποψή τους αποτελεί, λίγο-πολύ, θέσφατο!

Και δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αυτό που προβάλουν ως το μόνο σωστό βασίζεται στα προσωπικά τους βιώματα και αποκλειστικά και μόνο στην ατομική τους άποψη για τον κόσμο κι ότι οι άλλοι άνθρωποι έχουν διαφορετικό τρόπο να βλέπουν και να αντιμετωπίζουν τα όσα συμβαίνουν.

'Άνθρωποι αταξίδευτοι', έτσι τους σκέφτομαι. Που δεν έχουν ταξιδέψει στις διαφορετικές εμπειρίες και στους ατέλειωτους τρόπους που μπορεί να αντιμετωπίζεται η ζωή και ο κόσμος. Που δεν μπορούν να δεχτούν (ούτε καν να ανεχτούν χωρίς άσχημες αντιδράσεις) την διαφορετικότητα στην σκέψη και στους τρόπους που ενεργούν και αντιδρούν οι άλλοι.

Κι ύστερα βρήκα στο ιστολόγιο της Laeta ένα απόσπασμα του Ekchart Tolle για τη γκρίνια που εξηγεί πόσο κλεισμένοι είναι στον υποκειμενισμό και στο Εγώ τους και με κάλυψε πλήρως:


"Μερικά Εγώ, που ίσως δεν έχουν και πολλά άλλα με τα οποία να ταυτιστούν, επιβιώνουν εύκολα μόνο και μόνο με την γκρίνια. Όταν είσαι στη λαβή ενός τέτοιου Εγώ, η γκρίνια, ιδιαίτερα σε σχέση με άλλους ανθρώπους, είναι καθ’ έξιν και, φυσικά, μη συνειδητή, πράγμα που σημαίνει ότι δεν γνωρίζεις τι κάνεις. 
Η απόδοση αρνητικών ετικετών σε ανθρώπους, είτε κατάμουτρα ή, συνηθέστερα, όταν μιλάς γι’αυτούς σε άλλους ή ακόμα και όταν τους σκέφτεσαι, είναι συχνά μέρος αυτού του προτύπου. Οι υβριστικοί χαρακτηρισμοί είναι η πιο άξεστη μορφή απόδοσης ετικετών και της ανάγκης του Εγώ να έχει δίκιο και να θριαμβεύει πάνω στους άλλους: «μαλάκας, κάθαρμα, σκρόφα» - όλα τελεσίδικες ετυμηγορίες που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν...

Η αγανάκτηση είναι το συναίσθημα που συνοδεύει την γκρίνια και τη νοητική απόδοση ετικετών στους ανθρώπους και προσθέτει ακόμα μεγαλύτερη ενέργεια στο Εγώ. Αγανάκτηση σημαίνει να αισθάνεσαι χολωμένος, τσατισμένος, θιγμένος ή προσβεβλημένος. Νιώθεις αγανάκτηση για την απληστία των άλλων ανθρώπων, για την ανεντιμότητά τους, την έλλειψη ακεραιότητας, γι αυτό που κάνουν, για ό,τι έκαναν στο παρελθόν, γι’αυτό που είπαν, γι’αυτό που αμέλησαν να κάνουν, γι’αυτό που έπρεπε ή δεν έπρεπε να κάνουν.

Το Εγώ λατρεύει την αγανάκτηση. Αντί να παραβλέπεις την έλλειψη συνειδητότητας στους άλλους, την κάνεις ταυτότητά τους. Ποιος το κάνει αυτό; Η έλλειψη συνειδητότητας σ’εσένα, το Εγώ. Μερικές φορές το «ελάττωμα» που αντιλαμβάνεσαι σε κάποιον άλλο δεν υπάρχει καν. Είναι μια ολοκληρωτική παρερμηνεία, μια προβολή από ένα νου εκπαιδευμένο να βλέπει εχθρούς και να βγάζει τον εαυτό του ανώτερο ή δικαιωμένο. Άλλες φορές το ελάττωμα μπορεί να υπάρχει, αλλά, όταν εστιάζεις πάνω του την προσοχή σου, μερικές φορές αποκλείοντας οτιδήποτε άλλο, το ενισχύεις. Κι αυτό στο οποίο αντιδράς όταν το βλέπεις σε κάποιον άλλο το ισχυροποιείς στον εαυτό σου."

Ekchart Tolle - από το βιβλίο "Για μια νέα ζωή"