Τετάρτη 9 Ιουλίου 2008

Στην Αριστοτέλους

Είχε, λέει, πολλή δουλειά να κάνει
κι όλο κοιτούσε το νταβάνι…


Περάστε καλέ κυρία, τι θα πάρετε; Πλευρά Βελγίου με 1,50 ευρώ. 
Με δυο-τρεις πατάτες κι άλλα τόσα κρεμμύδια, όλο και κάποιος θα την βγάλει με μια σούπα, γλύφοντας με τις ώρες τα κοκαλάκια.
Αυτή διάλεξε μπριζόλες.
Με τη νάιλον σακούλα στο χέρι.





Στη στάση του μεσημεριού, στην Αριστοτέλους, κόσμος πολύς στριμωχνόταν.
Ένας γέρος με το μπαστούνι του, μετά βίας στηρίχτηκε στο σίδερο της στάσης.
Της ήρθε να πεταχτεί πάνω, από το πρόχειρο κιγκλίδωμα για τα έργα του μετρό όπου καθόταν, να ζητήσει να του δώσουν μια θέση. 

Αισθάνθηκε εξαντλημένη, δεν είχε κουράγιο. 


 
Εξέτασε τον γεράκο. Ούτε που κοιτούσε προς τις θέσεις. Ίσως να μην μπορεί να καθίσει και να σηκωθεί άνετα, ησύχασε την συνείδησή της κι όλο απέφευγε να τον κοιτάει. 
Μόνο κάπου-κάπου, για να δει αν αντέχει ή αν όχι, να το κάνει το τόλμημα, να σηκώσει κάτι απλανείς εξουθενωμένες φάτσες που καθόταν ιδρωμένες στριμωχτά.

Κι ο κόσμος ορμούσε μπουλούκια στους αριθμούς λεοφωρείων που ερχόταν.
Σα να έκανε μπάνιο, αισθάνθηκε, στην κοσμοσύναξη που απευθύνονται οι πολιτικοί.
Σα να βούλιαξε, να πνίγηκε κάποια στιγμή.
Κάπως απελπισμένη κάθισε στην παγωμένη θέση του λεωφορείου. 


Τα κλιματιστικά του στο φουλ. Άκουσαν για καύσωνα φαίνεται και τρόμαξαν. Τα ρύθμισαν στο πιο δυνατό. Τι κι αν ένα δροσερό αεράκι φυσούσε πέρα δώθε όλο το χαρτομάνι στους δρόμους. 

Δυο κορίτσια χαχάνιζαν γιατί η φούστα μιας κυρίας που τηλεφωνούσε ανέμελα από καρτοκινητό, σηκωνόταν ως επάνω κι άφηνε να φανεί ένα κόκκινο εσώρουχο που 'κανε παρέα με το αγέρι.
Οι μεγάλες ομπρέλες απ' τις καφετέριες ώρες-ώρες λες και γινόταν αλεξίπτωτα, έτοιμες να πετάξουν ή να καταξεσκιστούν.

Χαιρέτησε την Αριστοτέλους, τυλίγοντας στο λαιμό της τον γιακά από το πουκάμισο. Ώρα ήταν να αρπάξει κάποιο κρύωμα στο κατακαλόκαιρο. Να σηκωνόταν να έλεγε στο οδηγό να το ελαττώσει; Εξέτασε τους άλλους επιβάτες. Κανείς δεν φαινόταν να ενοχλείται.
Και εξ άλλου, πάλι αυτή να τρέξει; Όλο αυτή;


Ας έδειχνε ενδιαφέρον και κανένας άλλος για το τι γίνεται γύρω μας…



.

3 σχόλια:

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Δε θέλω να δουλέψω!
Χθες και σήμερα μ' έπιασε μια ανεπαχθής παραίτηση και μια απογοήτευση, με υποβόσκοντα ενοχικά συμπτώματα...

Albus Genius είπε...

Χαμογελάστε.Θα ήθελα να σας πω ότι το παρά-δειγμα είναι αυτό που υπάρχει δίπλα σε κάτι.Είναι δίπλα στον άδειο χώρο που αφήνουν οι άλλοι χωρίς καμιά ιδιότητα απλά υπάρχει έτσι όπως είναι,όπως ξετυλίγεται η αξέχαστη και όμορφη ζωή του.Μπορεί να είστε ένα απλό παράδειγμα ενδιαφέροντος για τους άλλους. Και δεν υπάρχει λόγος ούτε για απάθεια ή παραίτηση. Δεν είναι ανάγκη να κάνετε κάτι.Να είστε απλά όπως είστε.Α! και τα ενοχικά συμπτώματα, όλοι έχουμε,ξεκινάει από τους μικρούς που κλέβουν γλυκό από το βάζο, μην δίνετε και ιδιαίτερη σημασία.

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Δυσκολεύομαι να καταλάβω τι εννοείτε και γιατί συνδέετε την παραίτησή μου με το παρα-δειγμα.
Έχει αίτια αυτή η παραίτηση, δεν προήλθε από ένα απλό μεταδοτικό σύννεφο μελαγχολίας.
Θα επανακάμψω σύντομα πιστεύω...