Ο κόσμος της Maya ή των ψευδαισθήσεων

 Δεν έχει σημασία τι θα διαλέξεις να πιστεύεις και τι όχι σε αυτήν την ζωή.

Το θέμα είναι να σταματήσεις να ασχολείσαι με τους υπόλοιπους και να επικεντρωθείς στον εαυτό σου.

Ό,τι κι αν έχεις επιλέξει να πιστεύεις που σε οδηγεί σε αφύπνιση, που σε οδηγεί στο να ξυπνήσεις από την λήθη της πλάνης αυτού του κόσμου, καλό είναι. 

Ό,τι σε οδηγεί σε μια ξεχασμένη πηγή φωτός βαθιά μέσα σου, καλό είναι. Είναι ο δρόμος προς την α-λήθεια. Είναι ο τρόπος να ξαναθυμηθούν οι χαμένες και τυφλές ψυχές ποιες είναι και να ξαναενωθούν όλες μαζί προς την ανάβαση.

Μην μας τρομάζει η πτώση. Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν την αυγή. Και νομίζω πως έχουμε μπει σ' αυτές τις ημέρες πια που αντιλαμβανόμαστε το σκοτάδι πάνω μας και προσπαθούμε να το αποτινάξουμε, όπως μπορεί ο καθένας μας, τις περισσότερες φορές στα τυφλά και ασυνείδητα.

Μην ασχολείστε με τα του κόσμου, τις θεωρίες, τους -ισμούς και το τι κανουν οι άλλοι, ή τουλάχιστον ασχοληθείτε όσο σας χρειάζεται για την επιβίωσή σας και μην αφιερώνετε πολλή από την ενέργειά σας προσπαθώντας να καταλάβετε τι και πώς. Επικεντρωθείτε στο να γίνετε όσο καλύτεροι, ηθικότεροι, καθαρότεροι και φωτεινότεροι άνθρωποι μπορείτε και μην αφήνετε να σας αποσπούν από αυτόν τον στόχο και να σας ρίχνουν τα υπόλοιπα. Θα έρθει η κατανόησή τους αλλά όχι με τον τρόπο που νομίζετε.

Είμαστε όλοι Ένα. Αυτό προσπαθούμε να θυμηθούμε, σ' αυτό προσπαθούμε να επιστρέψουμε και κάθε φορά που ένας μας τα καταφέρνει στέλνει μηνύματα αφύπνισης στους υπόλοιπους με όποιον τρόπο μπορεί, με όποια γλώσσα μπορεί, μήπως και ξυπνήσει κάτι μέσα τους και θελήσουν κι αυτοί να προσπαθήσουν να θυμηθούν.

Για όσους μπορούν να καταλάβουν, σας φέρνω αισιόδοξα μηνύματα. Ενωνόμαστε ολοένα και περισσότεροι στο φως για να βγούμε από την πλάνη αυτού του κόσμου.

Τόσα χρόνια, τόσες θρησκείες, τόσες φιλοσοφίες, τόσα μηνύματα, τόσοι υπαινιγμοί, τόσες αναφορές στην αγάπη και στο φως εναντια στο κακό... όλα για να μας ξυπνήσουν και να μας αφυπνίσουν σε όποια κατάσταση ζωής και σε όποιον πολιτισμό κι αν βρισκόμαστε.

Ψάξτε μέσα σας. Βγείτε από τον εγωισμό σας κι από όσα νομίζετε ότι είστε, αγκαλιάστε τους άλλους, συγχωρείστε, κατανοήστε την διαφορετικότητά τους... είναι μικρα σημάδια ένδειξης πορείας που μας έχει αφήσει η αγάπη και η ανάγκη μας για εσωτερική ένωση... Κάθε φορά που αγκαλιάζουμε μέσα μας τους άλλους, που αφήνουμε χώρο στο τεράστιο εγώ μας να χωρέσει η αγάπη για τους άλλους κάνουμε μικρά βήματα προς την πορεία της πραγματικής ένωσης.

Δεν ξέρω τι άλλο να πω.

Το απαισιόδοξο είναι ότι η ανθρωπότητα έχει μπει στο πιο βαθύ σκοτάδι της με όλο αυτόν τον φόβο και την αγωνία και την ανασφάλεια, τον κόβιντ και τώρα τον πόλεμο, τα δεινά του και την ακρίβεια.

Όλα για να μας κρατούν απασχολημένους και να ξεχνάμε το ποιοι είμαστε πραγματικά.

Το αισιόδοξο είναι ότι καταφέρνουμε να ενωθούμε πού και πού εκεί ψηλά και να του αντισταθούμε.

Φροντίστε τα σώματά σας και την υγεία σας πάνω από όλα! Τίποτα δεν μας χαρίζεται. Περνούν πολλά χρόνια από τη ζωή μας μέχρι να καταφέρουμε να ωριμάσουμε, να αφυπνιστούμε, να θυμηθούμε ποιοι είμαστε και να ενωθούμε... να ξεφύγουμε από αυτό το σπήλαιο του Πλάτωνα που ζούμε και να συναντηθούμε έξω από αυτό.

[Γι αυτό έχει τόση σημασία η δύναμη του "τώρα" που τόσα πολλά λέγονται γι αυτήν. Για να σταματήσει ο κύκλος της ξαναενσάρκωσης μέσω των σωμάτων που νικούνται από τη φθορά και πρέπει να ξαναδημιουργηθούν για να φιλοξενήσουν μεσα τους το κατακερματισμένο φως, την λεγόμενη ψυχή και που θα πρέπει να περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι να μεγαλώσει και να ωριμάσει ένας άνθρωπος για να καταφέρει να ξεφύγει από την λήθη του και να αφυπνιστεί κατανοώντας την πραγματική του φύση και μετά να μπορέσει να ενωθεί με τις άλλες ψυχές, τα αδέρφια του ή όπως γράφουν οι γραφές ότι όλοι είμαστε ένα...]

Αυτά για όποιον μπορεί να καταλάβει.

Για τους υπόλοιπους ας θεωρηθώ μια ακόμα σαλεμένη του κόσμου τούτου.

Και μια τελευταία παραίνεση/προτροπή:  Όσοι τυχόν κάνετε διαλογισμό μέσω μουσικής, κάποια στιγμή πρέπει να τη σταματάτε και να επικεντρώνεστε μόνο στο μέσα σας. Οι συχνότητες του ήχου που ακούτε είναι πολύ χαμηλότερες από το λεπτοφυές που μπορεί να φτάσει μια ανθρώπινη ψυχή και συνεχίζοντας να τις ακούτε καθηλώνεστε στο επίπεδο των αισθήσεων και στο φάσμα του ήχου και σας εμποδίζει να ανεβείτε ψηλότερα.

Έπεα Πτερόεντα

Είναι άσκοπο να μιλάς για δίκιο

σ' αυτούς που επιλέγουν να εξαγνίζουν τη δική τους θέση

για να ισχυροποιήσουν το άδικο του άλλου.

 

 

Η συγχώρεση πάντα ξεκινάει

με ένα βήμα προς τα πίσω μέσα μας.

Εξωτερικά μοιάζει 

με ένα βήμα προς τα εμπρός.

Αναγνώσεις

Κι έρχεται η στιγμή
που διαβάζεις τον Κόσμο
από μέσα προς τα έξω
κι όχι από έξω προς τα μέσα
όπως πριν.

Γίνωμα

Νομίζω,
ότι το απώγειο της ωριμότητας ενός ανθρώπου
συμβαίνει
όταν τον νοιάζει περισσότερο
για το τι θα προσφέρει
στον κόσμο και στους άλλους
παρά για το τι θα πάρει!

Picture: Hilma af Klint tavlor De Fem. Titel saknas, 1908

Τώρα

Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα είναι να θυμάσαι να βρίσκεσαι στο τώρα.

Σ' αρπάζει ο νους και χάνεσαι σε άλλα μέρη, στο παρελθόν, στο μέλλον, σε υποθέσεις, σε σκέψεις και ξεχνάς το σώμα σου, τη θέση σου στον χώρο, λες και είσαι και υλικά απών. Τριγυρνάς και ζεις σαν υπνωτισμένος. Κι αυτό κρατάει από λίγα λεπτά μέχρι μέρες, ανάλογα με το πότε θα θυμηθείς να επανέλθεις στο τώρα.

Η λέξη δύσκολο δεν σημαίνει και κάτι οδυνηρό απαραίτητα.
Απλώς ακόμη μία άσκηση ύπαρξης κι εγώ μαθητευόμενη της πρώτης τάξης.

Μέχρι τώρα μόνο είχα ακούσει γι αυτό αλλά δεν το καταλάβαινα στην πράξη.
Σιγά-σιγά η αίσθηση του Τώρα απέχει από λίγες ώρες μέχρι μερικές μέρες, όχι περισσότερο όμως όπως παλιά που μπορεί να έκανε και χρόνια...

Αλλά όταν ξέρεις τι ψάχνεις μπορείς και να το βρεις, διαφορετικά περνάει απαρατήρητο!

Paintings by kittiekat.de

Αλήθεια

Οι περισσότεροι -ισμοί προσφέρουν διαφορετικούς δρόμους κι όχι διαφορετικές αλήθειες. Διαφορετικά δόγματα όχι διαφορετικό αποτέλεσμα.
Η Αλήθεια είναι μία και είναι μοναδική για όλους.
Όποιος την κατακτήσει μπορεί να κατανοήσει τα ιερά κείμενα και τις γραφές όλων των θρησκειών και όλων των φωτισμένων.
Η αλήθεια είναι μία και είναι πολύ απλή.
Τα πολύπλοκα μυστήρια είναι για να ικανοποιούν την αναζήτηση όχι το αναζητούμενο. Να προσφέρουν ικανοποίηση στην αναζητητή και ίσως να τον απομακρύνουν με το αίσθημα υπεροχής που αποκτά.
Η μοναδική αλήθεια βρίσκεται παντού και την ξέρουν όλοι.
Το δύσκολο δεν είναι η γνώση της αλλά η κατάκτησή της.

Επιστρώσεις!

Αχ, τι να πει κανείς για τα ενδύματα που ντύνονται οι άνθρωποι για να κρυφτούν μέσα τους.
Και όχι μόνο πιστεύουν ότι είναι οι ίδιοι τα ενδύματα, αλλά προσπαθούν να πείσουν και τους άλλους γι αυτό! Κι ίσως να τα καταφέρνουν και τότε πείθονται ακόμα περισσότερο σε μια αμφίδρομη αντανάκλαση ψευδαισθήσεων.

Η πραγματική σοφία είναι απλότητα, λόγια καθαρά και σταράτα, ταπεινότητα.
Όχι πολυβασανισμένες λέξεις και νοήματα σπουδαιοφανή και προβολή με κάθε τρόπο της σπουδαιότητάς μας.
Όχι 'εγώ' κι 'εγώ' κι 'εγώ' με όποιον τρόπο κι αν εκδηλώνεται αυτό.

Τι να πεις; Ο καθένας στον δύσκολο δρόμο του... Ας είναι ούριος ο άνεμος για όλους μας!
Ο αναμάρτητος ας βάλει πρώτος τον λίθο της κατάκρισης!

Ελευθερία

 

"Πρέπει να είναι κανείς φως του εαυτού του. Αυτό το φως είναι ο νόμος. Δεν υπάρχει άλλος νόμος. Όλοι οι άλλοι νόμοι κατασκευάζονται από τη σκέψη κι έτσι είναι αντιφατικοί και κομματιασμένοι. 

Να είναι κανείς το φως του εαυτού του σημαίνει να μην ακολουθεί το φως κάποιου άλλου, οσοδήποτε λογικό, ορθολογιστικό, ιστορικά δικαιωμένο ή πειστικό κι αν είναι. Δεν μπορείς να είσαι το φως του εαυτού σου αν βρίσκεσαι κάτω από τη σκοτεινή σκιά της αυθεντίας, του δόγματος, του συμπεράσματος.  

Η ηθική δε φτιάχνεται από τη σκέψη. Δεν είναι αποτέλεσμα πιέσεων του περιβάλλοντος. Δεν ανήκει στο χτες, στην παράδοση. Η ηθική είναι παιδί της αγάπης και η αγάπη δεν είναι επιθυμία και ευχαρίστηση. Η σεξουαλική απόλαυση ή η απόλαυση των αισθήσεων δεν είναι αγάπη.

Ελευθερία σημαίνει να είναι κανείς φως του εαυτού του. Μόνο τότε δεν είναι αφηρημένη έννοια, ταχυδακτυλουργία της σκέψης. Η πραγματική ελευθερία είναι ελευθερία από την εξάρτηση, την προσκόλληση, από την επιθυμία για εμπειρίες. Ελευθερία από την ίδια δομή της σκέψης σημαίνει ότι είναι κανείς φως του εαυτού του.

Πρέπει να δεις αλλά όχι με τα μάτια κάποιου άλλου. Αυτό το φως αυτός ο νόμος, δεν είναι ούτε δικός σου ούτε κανενός άλλου. Υπάρχει μόνο φως. Αυτό είναι αγάπη."

 [Κρισναμούρτι]

Photographies By Eric Paré

Φτάσε...

Amedeo Modigliani (1884-1920) Boy in a Striped Sweater, 1918

 ..............
-Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ’μου μια προσταγή.

Χαμογέλασε, απίθωσε το χέρι απάνω στο κεφάλι μου, δεν ήταν χέρι, ήταν πολύχρωμη φωτιά, ως τις ρίζες του μυαλού μου περεχύθηκε η φλόγα.

-Φτάσε όπου μπορείς, παιδί μου…

Η φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σαν να’βγαινε από το βαθύ λαρύγγι της γης.
Έφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε.

-Παππού, φώναξα τώρα πιο δυνατά, δώσ’μου μια πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.
............
-Φτάσε όπου δεν μπορείς!

Amedeo Modigliani (1884–1920) Boy in Short Pants, 1918

............

Ήταν η φωνή σου, κανένας άλλος στον κόσμο δεν μπορούσε έναν τέτοιο αρσενικό λόγο να ξεστομίσει, μονάχα εσύ, Παππού ανεχόρταγε! Δεν είσαι εσύ ο αρχηγός ο απροσκύνητος, ο ανέλπιδος, της στρατευόμενης γενιάς μου; Δεν είμαστε εμείς οι λαβωμένοι, οι πεινασμένοι, οι μπουμπουνοκέφαλοι, οι σιδεροκέφαλοι, που αφήσαμε πίσω μας την καλοπέραση και τη βεβαιότητα και πας εσύ μπροστά και κάνουμε γιουρούσι να σπάσουμε τα σύνορα;

To λαμπρότερο πρόσωπο της απελπισίας είναι ο Θεός, το λαμπρότερο πρόσωπο της ελπίδας είναι ο Θεός, πέρα από την ελπίδα και την απελπισία, πέρα από τα παμπάλαια σύνορα, με σπρώχνεις, Παππού. Πού με σπρώχνεις; Κοιτάζω γύρα μου, κοιτάζω μέσα μου, η αρετή τρελάθηκε, η γεωμετρία τρελάθηκε, η ύλη τρελάθηκε, πρέπει να’ρθει πάλι ο Νούς ο νομοθέτης, να βάλει καινούρια τάξη, καινούριους νόμους, πιο πλούσια αρμονία να γίνει ο κόσμος.

Ν.Καζαντζάκη, «Αναφορά στον Γκρέκο»


Κι ύστερα, σαν ξαναμίλησε ο παππούς, του έδωσε και τρίτη εντολή, την σκληρότερη και δυσκολότερη απ' όλες:
-Και τώρα παιδί μου, επέστρεψε ξανά πίσω!

Αγάπη

Juan Chavetta

 
Νομίζω ότι οι άνθρωποι είμαστε κάτι σαν μπαταρίες ή σαν αγωγοί. Από τη στιγμή που θα ενωθούμε με τη ροή της Αγάπης, αυτή θα κυλάει αδιάκοπα μέσα μας.

Όση και να προσφέρουμε στους άλλους, ξαναγεμίζουμε όπως όταν συνδέεται μια εξαντλημένη μπαταρία με τον φορτιστή της. Αρκεί να μένουμε ανοιχτοί απέναντί της.

Δεν είμαστε εμείς που προσφέρουμε αγάπη. Είμαστε το δοχείο που έγινε καθάριο για να μπορεί να ρέει απρόσκοπτα. Ένας απλός κρίκος σύνδεσης του Ολικού με το μερικό.

Αγάπη τη λεω εγώ. Πείτε την Θεό, εσείς, ενεργειακή ροή του σύμπαντος ή όπως αλλιώς γίνεται κατανοητή από τα πιστεύω και την αντίληψή σας.

Φορτίο

Είναι δύσκολο να προχωράς μόνος/η σου στον εσωτερικό δρόμο χωρίς να θέλεις να ενταχθείς σε καμιά συγκεκριμένη διδασκαλία ή τεχνική.
Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο, όπως επιμένουν κάποιοι.

Τις τελευταίες μέρες, έφτασε η στιγμή να συνδιαλεχθώ με την αδικία.
Μου 'χουν φορτώσει μια 'Προδοσία' κι έχω καταδικαστεί γι' αυτήν χρόνια τώρα.
Μη μπορώντας να αποδείξω και να πείσω για την αθωότητά μου, απλώς παράτησα την προσπάθεια και απομακρύνθηκα, νομίζοντας ότι γλίτωσα.

Να, όμως που τις τελευταίες μέρες ξαναξύπνησε και ήρθε να με πνίξει.
Γιατί έσβησε και η τελευταία μου ελπίδα ότι ίσως κάποτε να υπήρχε η δυνατότητα να αλλάξει η οπτική και να ξεκαθαριστούν οι καταστάσεις.
Κι όταν φεύγει από τη ζωή ο 'Κατήγορος', παίρνοντας μαζί με την τελευταία του πνοή και την υποτιθέμενη προδοσία σου που στην έχει φορτώσει βάρος πια σ' αυτόν τον κόσμο, χωρίς την δυνατότητα να απαλλαγείς, τι μπορείς να κάνεις;
Να ελπίζεις ότι από κει ψηλά τα πράγματα γίνονται διάφανα και ξεκάθαρα;
Υποθέσεις μόνο χωρίς καμιά σιγουριά.

Κι όταν αυτή η 'προδοσία' στιγμάτισε τη ζωή του και αποτυπώθηκε και στο έργο που άφησε πίσω του να γνωστοποιείται σε όλο τον κόσμο, μπήγεται ακόμα πιο βαθιά μέσα σου.
Πώς να ξεφύγεις από αυτήν την κατάφορη αδικία;
Έτσι, ψάχνοντας για λύσεις, σφιχταγκιάλιασα σήμερα το πρωί το βιβλίο του Dreamer ως παρηγοριά μου, ελπίζοντας να ανακαλύψω στις σελίδες του μια διέξοδο.
(Τον τελευταίο καιρό βρίσκεται βοηθός δίπλα μου και διαβάζω αποσπάσματά του...)

Πώς ξεπλένεις τα φορτία των άλλων από πάνω σου όταν στα φόρτωσαν αμετανόητοι μέχρι τέλους κι ίσως να συνεχίζουν να το κάνουν κι από εκεί ψηλά;
Θα μου πείτε, δεν τα κουβαλάς εσύ, αυτοί τα κουβάλησαν και προσπάθησαν να στα μεταδώσουν.

Ναι, αλλά μέσα μας ζητάμε να υπάρχει αρμονία, τάξη και η τόση αρνητικότητα των άλλων μας την ανατρέπει.
Ή μήπως όχι;
Μήπως η αδικία είναι μια πληγή στο 'τέλειο εγώ' που χτίζουμε;

Γράφοντας, κατανοώ ότι η αποδοχή των άλλων είναι η τροφή ενός σκληρού πυρήνα του Εγώ που πέφτει τελευταίος. Μπορεί να αφήνουμε τα μικρότερα γύρω μας να περνάνε και να το νομίζουμε μικρό, αλλά κάτι τέτοια μεγάλα το φωτίζουν και μας δείχνουν το μέγεθός του.
Δεν είναι οι άλλοι που μας φορτώνουν, είμαστε εμείς που αποδεχόμαστε το φορτίο τους, ελπίζοντας να δουν κάποτε μέσα μας αυτό που βλέπουμε κι εμείς. Ξεχνάμε όμως ότι δεν έχουν όλοι το ίδιο βλέμμα και δεν μπορούν να δουν το ίδιο. Ο καθένας βλέπει ως εκεί που φτάνει η 'όρασή' του.
Κι αν αυτός ο εσώτερος εαυτός μας χρειάζεται εξωτερική θέαση και την αποδοχή των ανθρώπων που εκτιμάμε για να στερεωθεί, τότε είναι εξαρτώμενος άρα ανελεύθερος και αβέβαιος κι έχει πολύ δρόμο ακόμη μπροστά του.
Γι αυτό και είναι τόσο ευάλωτος στην μη αποδοχή του. Σαν ένα νήπιο που ζητάει την επιβεβαίωση της μητέρας του για να προχωρήσει. Η αδικία γίνεται τραύμα, πλήγμα...

Ίσως γράφοντας αυτήν την ανάρτηση να βρήκα τελικά την άκρη για να συνδιαλεχθώ εσωτερικά με το 'φορτίο' μου, δίνοντάς του τον χρόνο και την προσοχή που έπρεπε να του δώσω εξ αρχής αντί να το αφήνω να θεριεύει μέσα μου...

Art by Victor Whitmill

Η πύλη της άμμου

Το 'φερε η συζήτηση χθες...


-Οι περισσότεροι προτιμούν τη γνώση, είπα, ψάχνουν και εκδηλώνονται και επιβεβαιώνονται μέσα σ' αυτήν με διάφορους τρόπους. Ελάχιστοι ψάχνουν το γιατί και τι υπάρχει μετά από αυτό.
-Και τι υπάρχει μετά;
-Η αγάπη, απάντησα χωρίς δεύτερη σκέψη. Η αγάπη, όχι μόνο όπως την εννοούμε συναισθηματικά οι άνθρωποι, αλλά σκέψου την σαν αρμονία, ενότητα, σαν το μυστικό σύνδεσης του σύμπαντος.

Δεν ξέρω αν κατάλαβε, γιατί συνέχισε τη συζήτηση για την πνιγηρή αγάπη και πήρα να του εξηγώ για τα ενδύματα με τα οποια ντύνουμε την αγάπη.
Μπορεί αυτό που του είπα να το αποθήκευσε σαν πληροφορία όπως αυτές που μαζεύουμε από δω κι από κει. Ίσως κάποια μέρα να έρθει η ώρα της να ανθίσει και ίσως καταλάβει κάποτε. Όχι με το μυαλό όμως. Μ' αυτόν τον αλάθητο εσωτερικό τρόπο κατα-νόησης. Με τον αποκαλυπτικό τρόπο της εσωτερικής επίγνωσης.

Όμως, αν η αναζήτησή σου δεν σε οδηγήσει σε τέτοιο δρόμο, ό,τι και να σου πουν οι άλλοι απλώς εκφράζουν στιγμιότυπα από τον δικό τους διαφορετικό δρόμο. Ο δικός σου είναι άλλος κι έχει πολλά εμπόδια μέχρι να φτάσει σε κάποιο ξέφωτο.

Κάποια άλλη στιγμή, σκεφτόμουν ότι αν βρισκόμουν, ποτέ, μπροστά στον πιο σοφό άνθρωπο, σ' αυτόν που θα ήξερε τις απαντήσεις σε όλα τα μυστήρια του κόσμου, δεν θα 'χα τίποτα να τον ρωτήσω. Θα καθόμουν δίπλα του και θα κοιτούσα χαμογελαστή μέσα στα μάτια του. Κι ίσως η μόνη μου επιθυμία θα ήταν να αγγίξω το χέρι του, να αισθανθώ και με την αφή...

Σήμερα άνοιξα ένα από τα βιβλία μου κι έτυχε να ανοίξω στο απόσπασμά του για την αγάπη ως το τέλος του δρόμου της αυτογνωσίας κι ήταν σα να έγραφε, ως επιβεβαίωση, τις δικές μου σκέψεις.
Μα, όμως, σχεδόν όλες οι θρησκείες για αγάπη δεν μιλούν; Σιγά το μεγάλο μυστικό!

Νομίζω ότι όλοι (ή τουλάχιστον προχωρούμε στον δρόμο της, έστω κι αν δεν το καταλαβαίνουμε, μέχρι να μεταμορφωθεί ο λόγος όχι απλώς σε πράξη αλλά σε είναι, σε υπόσταση.

Περάσματα

Art by Michael Vincent Manalo

Περνούν δίπλα μας
οι άνθρωποι
μα πάντα θα θυμόμαστε
αυτούς
που σαν μας άπλωσαν το χέρι
στάλαξαν στην παλάμη μας
μια σπίθα φως!

Φθινόπωρο

Κι αν φοβήθηκα, ποτέ, κάτι περισσότερο από την Πτώση
είναι η Έπαρση.
Αυτή που τρυπώνει κρυφά και δεν την αναγνωρίζεις
Αυτή που σε ξεγελάει ότι δεν υπάρχει
όσο κι αν ψάχνεις τα σημάδια της
Αυτή που ανυπομονεί να διατυμπανίσει τα κεκτημένα
για να τα χάσεις.
Αδύναμοι οι άνθρωποι, θέλουμε να μοιραζόμαστε.
Πόσο καταλαβαίνω τους απαραίτητους όρκους Σιωπής
κάποιων ταγμάτων/οδηγών.
Δεν είναι για να μη διαρρεύσουν τα μυστικά.
Είναι για να εμποδίσουν την άγουρη εκδήλωση,
την άσκοπη ταπείνωση πριν το στέριωμα.
Ούτως ή αλλως όλα γνωστά είναι!
Οι άνθρωποι είναι που δεν τα αναγνωρίζουν
και δεν τα καταλαβαίνουν,
-όσες φορές κι αν τα βρουν μπροστά τους-
μέχρι που να κατορθώσουν να φτάσουν στην αποκάλυψή τους.
Δεν είναι απλή φιλολογία, λέξεις να αραδιάσουμε,
ιδέες να 'χαμε να αναλύουμε να απασχολούν το μυαλό...

Σκύβω αδύναμα το κεφάλι
και ξαναπαίρνω τον δρόμο μου...

Τα αφηρημένα σύννεφα
τα προσγειώνει η βροχή.

Art by Tina Berning

Άλφα όπως...

-Να πάμε στο Καπανδρίτι, κάποια φορά, να σου γνωρίσω τον Μίσσιο, να σου μιλήσει για την αγάπη. Πέρασε πολλά αυτός και ξέρει.

Στο Καπανδρίτι δεν πήγαμε ποτέ. Ούτε και πουθενά αλλού. Έφυγε κι ο Μίσσιος...

Καμιά φορά, αυτό σκέφτομαι. Μας μεγαλώνει η ζωή, μας διδάσκει τόσα πολλά κι ούτε σκεφτόμαστε πως αυτό γίνεται για να τα κοινωνήσουμε με τους άλλους. Να εξιστορήσουμε απλά τη δική μας ζωή, τους δικούς μας κόπους, το δικό μας δρόμο. Τα κρατάμε σφιχτά στην αγκάλη μας τα βιώματα λες και μας ανήκουν, λες και γύρισαν τόσα γρανάζια αλληλουχιών χωρίς σκοπό, μόνο για μας, για να τα κρατήσουμε και να τα πάρουμε μαζί μας χωρίς να δώσουμε. Να πάμε, να έτσι, σαν το σκυλί στ' αμπέλι χωρίς να προσφέρουμε, σα να ήρθαμε μόνο για να πάρουμε. Σαν ο άνθρωπος να είναι μονάδα κι όχι σύνολο. Ο άνθρωπος δεν έχει ενικό και πληθυντικό, αρχίζει και τελειώνει με το Εμείς.

Την αγάπη την έμαθα αργότερα. Με τον δύσκολο τρόπο. Αυτόν που δεν σου αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες για την αλήθεια της. Αυτόν που σε εξακοντίζει στα πέρατα κι ακόμα παραπέρα. Όχι από πόνο αλλά από φως! Και είναι ο μόνος δρόμος. Άλλον δεν έχει. Ή φως ή τίποτα. Τα ενδιάμεσα μοιάζουν, παίρνουν το όνομά της, γίνονται στο όνομά της, αλλά δεν είναι Αγάπη.

 Paintings by Erin Hanson

Μ' ανοιχτά χαρτιά

"Δεν υπήρξα ποτέ ο άνθρωπος που είμαι. Ολόκληρη τη ζωή μου μάθαινα για να γίνω ο άνθρωπος που είμαι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχω ξεχάσει τον άνθρωπο που υπήρξα, ή, για να μιλήσω ακριβέστερα, τους ανθρώπους που υπήρξα. Κι αν ανάμεσα στους ανθρώπους εκείνους και σε μένα υπάρχει αντίφαση, αν νομίζω πως αλλάζοντας έχω μάθει, έχω προοδεύσει, όταν γυρίζω και κοιτάζω εκείνους εκεί τους ανθρώπους, δεν ντρέπομαι καθόλου γι’ αυτούς, δεν μπορώ να πω εγώ, χωρίς αυτούς.

Γνωρίζω ανθρώπους που γεννήθηκαν με την αλήθεια στην κούνια τους, που δεν ξεγελάστηκαν ποτέ τους, που δεν τους χρειάστηκε να προχωρήσουν ούτε ένα βήμα σ’ ολόκληρη τη ζωή τους, επειδή από τότε που ήταν ακόμα στις φασκιές είχαν κιόλας φτάσει. Ξέρουν ποιο είναι το καλό, πάντα το ήξεραν. Για τους άλλους έχουν τη αυστηρότητα και την περιφρόνηση που τους δίνει η θριαμβευτική τους σιγουριά πως έχουν δίκιο.

Δεν τους μοιάζω. Εμένα η αλήθεια δε μου αποκαλύφθηκε στα βαφτίσια μου, δεν την βρήκα ούτε απ’ τον πατέρα μου ούτε απ’ την κοινωνική τάξη της οικογένειάς μου. Ό,τι έχω μάθει μου κόστισε ακριβά, ό,τι ξέρω το ’χω αποκτήσει με δικές μου δαπάνες.

Δεν έχω ούτε και μίαν έστω βεβαιότητα που να μην την σχημάτισα μέσω της αμφιβολίας, του άγχους, του ιδρώτα, της οδυνηρής εμπειρίας. Έτσι, νιώθω σεβασμό γι’ αυτούς που δεν ξέρουν, γι’ αυτούς που ψάχνουν, που ψηλαφούν, που σκοντάφτουν.

Για εκείνους που η αλήθεια τους είναι εύκολη, αυθόρμητη, αισθάνομαι βέβαια έναν κάποιο θαυμασμό, αλλά, ομολογώ, πολύ λίγο ενδιαφέρον."


(Απόσπασμα από το βιβλίο του Λουί Αραγκόν: 'Μ' ανοιχτά χαρτιά', εκδ. Θεμέλιο, μετάφραση Τίτου Πατρίκιου.)

Paintings by Solly Smook

Μικρά Κεράσια

Όπου ακούς μεγάλα
'Εγώ' και 'Είμαι'
κράτα και μεγάλη
απόσταση.

Καλοκαιρινή Κατάδυση (Ήλιος Πλάγιος Δεύτερος)

Joan Miro - The Red Sun

Νυχτώνει πιο νωρίς στα μέρη μας.

Ορμάει ο ήλιος πλάγια το πρωί
και μας πνίγει
και το βράδυ βιάζεται να φύγει,
γεμάτος ενοχές,
που τον κλείσαμε απέξω
με κατεβασμένα στόρια και κλιματιστικά.

-Για πόσο ακόμα;
Ρωτάει παραπονεμένος
κι όλο χάνεται από πιο νωρίς,
στα βάθη του ορίζοντα,
μαραζώνοντας που τον αποφεύγουμε
κρυμμένοι κάτω από ομπρέλες κι αντηλιακά.

Ανάγκες

Και σάμπως, τι χρειαζόμαστε;
Όχι πολλά.
Κάποιου είδους επαφή
με ένα φυσικό τοπίο
να ξεκουράζεται το βλέμμα
για να ξεχνιόμαστε
και να ονειρευόμαστε.
Κι όταν ονειρευόμαστε,
ξαναγινόμαστε παιδιά και μεγάλοι ταυτόχρονα.
Γιατί το ονείρεμα δεν έχει χρόνο.
Σε πιάνει στις φτερούγες του
και είναι μαζί το σήμερα το χθες και το αύριο.
Κι εσύ αφηνεσαι και ταξιδεύεις...
ταξιδεύεις ...
Και το τοπίο που βλέπουν τα μάτια σου,
αναμιγνείεται μ' αυτό που δημιουργείς μέσα σου
και ξεχνιέσαι και απογειώνεσαι
και κάποια στιγμή που θυμάσαι
να επιστρέψεις στο τώρα,

ρουφάς όσο μπορείς
από πράσινο, γαλάζιο.
κίτρινο, πορτοκαλί, καφετί
κι όλα της γης τα χρώματα
και ξανακοιτάς γαληνεμένα γύρω σου.

Art by Μαλέας Κωνσταντίνος

Κλουβιά

Κι αυτά και τα άλλα που περνάμε
και τα σκοτεινά και τα μαύρα
δεν είναι τίποτα άλλο
από το κουκούλι του Αύριο.



 Hu Yongkai - 'Dream Birds'

Όταν ή επί τας

Τελικά,
μόνο όταν
Δημιουργούμε
γινόμαστε
κάτι περισσότερο
από
Άνθρωποι

[Εξαιρείται
η αγάπη
γιατί
Όταν
Αγαπάμε
δεν είμαστε
πλέον
Θνητοί]

Art by George Underwood, (UK)

Υπόνοια

 

Παράφραση:

Κάποιοι άνθρωποι 

είναι τόσο φτωχοί!

Το μόνο που πιστεύουν

είναι η Λογική τους.

 

Ανοιχτό Παράθυρο

Άκουγα μουσική στο δωμάτιό μου, όταν στάθηκε στο ανοιγμένο παράθυρο μια τεράστια Κουκουβάγια.

-Έλα, μου είπε, ανέβα στην πλάτη μου. Θα σε πάω εκεί που δεν ήξερες ότι θέλεις να πας.

Κι εγώ, ανύποπτη όπως πάντα, ανέβηκα.

Κι όταν σιγουρεύτηκε ότι κρατήθηκα γερά από τα φτερά της, άρχισε να πετάει προς τον προορισμό.


-Ε, αυτή είναι η γνώση, είπα σε μια στιγμή, καθώς κοίταξα πίσω.

-Ξέχνα την, μου είπε η κουκουβάγια, στην αρχή είναι δρόμος μετά όμως γίνεται λαβύρινθος, γι αυτό την αφήνουμε πίσω μας.

-Και τις αισθήσεις;

-Κι αυτές τις πλανεύτρες. Άφησέ τες, δεν μας χρησιμεύουν εκεί που πάμε.

-Και τον νου;

-Κι αυτόν, έλα μην τον φοβάσαι, είσαι μαζί μου, δε θα σου στήσει παγίδες. Το κάνει μόνο στους αδύναμους, αυτούς που προσποιούνται ότι κρατάνε στο χέρι το αντίτιμο για το κατώφλι του.

-Και τον χρόνο;

-Ιδίως αυτόν!

-Και τις δια...

-Σσσσ... φτάνουμε... ... ...

-Είμαι, είπα κι η Κουκουβάγια με κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια για να δει αν το εννοώ.

Και μετά, με ξαναπήρε στα φτερά της και με επέστρεψε πίσω.

-Τώρα, μπορείς να διακρίνεις τι είναι σοφία, μου είπε. Πορέψου ήρεμα και γαλήνια στον δρόμο που σου αναλογεί. Κι όποτε δεν αντέχεις και χρειαστείς βοήθεια, άσε τους εγωισμούς. Γνωρίζεις πια!


Πριν προλάβω να της εκφράσω τη βαθύτατη ευγνωμοσύνη μου, το πιο μεγάλο μου ευχαριστώ, εξαφανίστηκε μέσα στη νυχτιά αφήνοντάς με άφωνη, να προσπαθώ να συνέλθω.

Ίσως και να 'ταν όνειρο όμως...

 

Άρα...

Μπαίνοντας ο εικοστός αιώνας στο τελευταίο του τέταρτο, αισθάνομαι άστεγος και περιττός. Όλα είναι κατειλημένα — ώς και τ' άστρα. Οι άνθρωποι έχουν απαλλαγεί από κάθε παιδεία, όπως στην εποχή του Τσέγκις Χαν, και δεν ερωτεύονται ούτε κατ' ιδέαν. Πρωθυπουργοί συναλλάσσονται με προσωπιδοφόρους, ποικίλες ομάδες καταλαμβάνουν αεροπλάνα και συλλαμβάνουν ομήρους, ενώ οι κολλεγιόπαιδες λύνουν εκπληκτικές εξισώσεις με μιαν ευκολία που είναι ν' απορείς: συν, πλην, διά, επί — άρα.

Το μυστικό στη ζωή αυτή, φαίνεται, δεν είναι αν είσαι δούλος ή όχι· καθόλου. Είναι να οδηγείσαι με συνέπεια σε κάποιο «άρα» και να 'χεις έτοιμη την απάντηση. Πολύ ωραία. Μπροστά όμως σε μια φράση ποιητική, για ποιο λόγο αυτό το «άρα» στομώνει;
Το μυαλό μας κάνει μαιάνδρους απίθανους προκειμένου στο μέλλον να σταδιοδρομήσει στα εργαστήρια, στους ηλεκτρονικούς εγκεφάλους, οπουδήποτε οσφραίνεται όφελος χειροπιαστό. Προκειμένου όμως να καταλήξει σε μια συνειδητοποίηση του είναι παραμένει στην πρώτη του Δημοτικού. Γιατί;

Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει· άρα; Μηδέν ο μαθητής.
Ο ήλιος κυκλοδίωκτος, ως αράχνη, μ' εδίπλωνε· άρα; Κενό.

Το τρανζίστορ μας ναι· αυτό ξέρουμε να το λύνουμε και να το επανασυνδέουμε στο άψε-σβήσε.
Όλα γίνεται να τα λύσεις και να τα επανασυνδέσεις, εκτός από τα λόγια που έγραψε ο ποιητής. Κάποια βίδα στο τέλος θα σε μπερδέψει. Μήτε που θα εφαρμόζει πουθενά, μήτε που χωρίς αυτήν θα λειτουργεί το μηχάνημα. 
Και ο ίδιος ο ποιητής, εάν κληθεί να δοκιμάσει, θ' αποτύχει. Τον ακολουθούν οι προθέσεις του, που, αυτές, ενόσω ακόμη έγραφε, τον είχαν εγκαταλείψει χωρίς να το καταλάβει, για ν' αφήσουν τη θέση τους σε άλλες, δοσμένες άγνωστο από πού και κλειδωμένες μέσα στο τελικό αποτέλεσμα με μιαν ευλογοφάνεια που κάνει και τον ίδιον ν' απορεί. Την αδεξιότητά του, που εντούτοις ευστόχησε, δεν μπορεί παρά να τη δικαιολογήσει με κάποιο ψέμα. 
Εκ των υστέρων, όλοι οι ποιητές, εξηγώντας τα ποιήματά τους, λένε ψέματα.

(Ο. Ελύτης - Εν Λευκώ, 2006)

All pictures by Slavko Krunic Serbian Artist

Πουλιά στον αέρα

Μια από τις τελευταίες μου συνήθειες είναι να ξυπνώ πρωί πριν ακόμη ανατείλει για τα καλά ο ήλιος και να κάθομαι στο μπαλκόνι. Να έχω μπροστά μου ένα όμορφο κομμάτι θάλασσας και να παρατηρώ τις συνήθειες των πουλιών καθώς ακούω τα ηχογραφημένα μαθήματα για τον Πλάτωνα (από τα δωρεάν μαθήματα που προσφέρουν τα Πανεπιστήμια).
Κι είναι τόσο πολύ ενδιαφέροντα όλα όσα μαθαίνω για τη ζωή του και για τη φιλοσοφία του!

Δεν μπορώ να πω, γηράσκω αεί διδασκόμενη...

(Κι ας έμειναν τα βιβλία του παρακαταθήκη στο ματσάκι με τα μυριστικά.)

Σήμερα, πάντως, μετά από σκέψεις επί σκέψεων, 'κατάλαβα' επιτέλους τι σημαίνει η επίκληση στις Μούσες κι ας ήταν εναντίον των ποιητών ο Πλάτωνας και δεν τους συμπαθούσε.

Πάντως, άμα ζούσε στη δική μας εποχή, νομίζω ότι δεν θα τα 'χε με τους ποιητές αλλά με κάτι Ζούκερμπεργκ...

Δειλινό στους Λόφους

Και να μην τα φοβάσαι
τα συρματοπλέγματα.
Πάντα η ζωή θα βρίσκει τρόπους 
να δραπετεύει από μέσα τους.

Ούτε το σκοτάδι.
Γιατί ένας ήλιος
περιμένει να ανατείλει.

Οὐ λήψει τὸ ὄνομα ελπίδος
της ύπαρξής σου ἐπὶ ματαίω!

Norbert Schwontkowski (1949 - 2013) Untitled, 2005

Πλαντέισιον

Κι έχω καταλάβει και τούτο:

Έχουμε μια φωτιά μέσα μας, ένα φωτεινό σημείο, μια οδό διαφυγής... δεν ξέρω πώς το οπτικοποιεί σε εικόνα ο καθένας και πώς το ονομάζει.
Κι όταν το τρέφουμε, είναι σα να του δίνουμε μια ώθηση κι αυτό να μας παίρνει και μας σηκώνει ψηλά, πολύ ψηλά, ανάλογα με την τροφή που του δίνουμε.

Τι είδους τροφή;
Κατ' αρχάς, πρωταρχική εσωτερική τροφή: Ήθος, συνέπεια, αγάπη, καθαρότητα, ευσυνειδησία, αλτρουϊσμό...
Κατά δεύτερον εξωτερικά ερεθίσματα: Ποίηση, μουσική (τέχνη γενικότερα), φύση, όμορφα πράγματα/αναγνώσματα/ακούσματα που μας γαληνεύουν...

Κι αρχίζει να λεπταίνει το χονδροειδές και να αλλάζουν οι συχνότητες μέσα μας κι αρχίζει να ανεβαίνει το επίπεδο που λειτουργεί η συνείδησή μας.
Κάποιοι το ονομάζουν υπερσυνείδηση, κάποιοι υπέρβαση...

Το θέμα δεν είναι πώς θα το ονομάσουμε ή πώς θα το απεικονίσουμε, αλλά πώς θα το αισθανθούμε.
Γιατί, όταν δεν το τρέφουμε, όταν ξεχνιόμαστε, ατονεί και πέφτουμε και ξαναγυρίζουμε σιγά-σιγά σε πιο χονδροειδείς καταστάσεις συνειδητότητας.


Κάποιοι το πετυχαίνουν με διαλογισμό, άλλοι με προσευχή... ο καθένας βρίσκει τον δικό του προσωπικό δρόμο.



[[Πολύ πεζή η περιγραφή μου. Της λείπει τελείως ο οίστρος.
Τον τελευταίο καιρό έτρεχα τόσο να προλάβω τα της ζωής που ξεχάστηκα, φυτοποιήθηκα τελείως (το χω ξαναγράψει αυτό, όμως ακόμα διαρκεί η φυτοποίηση)]]