Σ' αυτόν τον ΔΙΑχωρο-ιστικό κόσμο του ατόμου, των Εγώ, του ΔΙΑ πατέρα των θεών και των ανθρώπων, του ΔΙΑβόλου άρχοντα του σκότους και της γης*, σ' αυτόν τον δίπολο κόσμο των άκρων, σ' αυτό το "υπαρξιακό μωρό" των υποστάσεων, της φιλότητας και του Νείκους (όρα Εμπεδοκλή), όπου έχουμε τη νόηση ως μοναδικό άρχοντα, σύμβουλο και οδηγό μας, τα μόνα παραδεισένια καταφύγια του έλλογου και νοήμονος ανθρώπου είναι τα καταφύγια της καρδιάς, τα καταφύγια της Αγάπης (από την ελληνική ετυμολογία: άγω στο παν).
Μόνο εκεί μπορεί να ξεφύγει από τη ΔΙΑσπαση και τον ΔΙΑχωρισμό, μόνο εκεί μπορεί ένας άνθρωπος να βιώσει (κι όχι να νοήσει) με έναν άκρως εσωτερικό τρόπο τον γλυκασμό της αρμονίας και της ενότητας της αγάπης, του να 'άγει στο παν' τον εαυτό του, ως μέρος του κόσμου, ως αυτόφωτης μονάδας/ολότητας.
Κι ας μην είναι κατα-νοητό τι γράφω τόσο περιληπτικά εδώ ή τι γράφεται στην αποφατική θεολογία ή σ' οποιονδήποτε
-ισμό δυναστεύει το μυαλό και την ψυχή μας, είτε θρησκευτικό, είτε πολιτικό, είτε φιλοσοφικό, κοινωνικό ή ό,τι άλλο νοητικό "ανήκειν".
Πάντοτε ο μόνος δρόμος και προορισμός μας θα πρέπει να είναι ο δρόμος της Αγάπης.
Ο δρόμος της ενότητας, της αρμονίας κι όχι της διάσπασης και του διαχωρισμού.
Της ενότητας πρώτα με τον ίδιο μας τον εαυτό, την ίδια μας τη φύση, τη βαθύτερη ουσία μας και μετά με τον κόσμο και τους ανθρώπους γύρω μας.
Κι όχι αυτήν την εγωιστική, την ψεύτικη και πλαστική ευπώλητη αγάπη που βρίσκουμε σε φαστ μορφή σε όλες τις βιτρίνες και σε όλα τα προσωπεία. Εκείνη την δυσεύρετη την αληθινή, την γνήσια, την άδολη, την εκ των έσω εκπορευόμενη, που η ανιδιοτέλειά της γίνεται αυτόματα παράδεισος επί της γης.
Μόνο η Αγάπη μπορεί να εξουδετερώσει την παντοκρατορία, την Αρχή του κόσμου τούτου, τους νόμους της διαίρεσης πάνω στους οποίους έχουν δημιουργηθεί τα αρχέγονα θεμέλιά του. Ίσως και σε εξωτερικό επίπεδο (αν καταφέρουν ποτέ να ενωθούν για έναν υψηλότερο σκοπό οι άνθρωποι), αλλά εδώ (στις πάντα προσωπικές και υποκειμενικές μου απόψεις) αναφέρομαι μόνο στο εσωτερικό επίπεδο.
Ό,τι δεν έχει αγάπη μέσα του, δεν είναι δρόμος, είναι λαβύρινθος!
Είναι άσκοπη περιπλάνηση στα ίδια και στα ίδια. Είναι εγωικά κατασκευάσματα του νου για να σε κρατάει στα δεσμά του νομίζοντας ότι είσαι ο κάποιος, ο ξεχωριστός, ο τάδε σοφός και ικανότερος όλων των άλλων (αυτόματα υποδεέστερων), ο μοναδικός και εκλεκτός που κατάφερες και εντρύφησες στα άφατα υπέρτατα μυστήρια και στις μοναδικές μυσταγωγίες του κόσμου και ό,τι άλλο μεγαλόστομο και μεγαλειώδες που θολώνει την κρίση μας και τρέφει αισθήματα υπεροχής, εγωισμού και αυτόματα αποξένωσης και απομόνωσης που μας κρατούν μακριά από τους άλλους κι από την μοναδική
ουσία της αγάπης.
Τίποτα πιο απλό από την Αγάπη σ' αυτόν τον κόσμο.
Και τίποτα πιο δύσκολο.
Για να φτάσεις σ' αυτήν, δεν είναι οι άλλοι τα εμπόδιά σου αλλά ο ίδιος σου ο εαυτός.
Οι άλλοι είναι πάντα οι καθρέφτες που συναντάς στον δρόμο σου για να σου δείχνουν ποιος είσαι και πού έχεις φτάσει.
Κι όσο δεν το καταλαβαίνεις, τόσο επαναλαμβάνονται οι καθρέφτες, μέχρι να καταλάβεις ότι κάτι φταίει και ότι μάλλον αισθάνεσαι καλύτερα αν σταματήσεις να κοιτάς τους άλλους και στρέψεις το βλέμμα σου εκεί που θα πρεπε να το 'χεις κάνει από την αρχή. Στον ίδιο σου τον εαυτό.
Σήμερα σκεφτόμουν ιδιαίτερα, ότι κάθε επίπεδο στην πορεία μας, έχει τον τρόπο του να σε κρατάει καθηλωμένο...είτε με εξαρτήσεις, είτε με απολαύσεις... είτε, είτε... κάτι, κάποιος τρόπος βρίσκεται πάντα να σε συνδέει με όλα γύρω σου και να σε κρατάει καθηλωμένο... είτε γιατί έχεις συνηθίσει, είτε γιατί βρίσκεις μικοραπολαύσεις που νομίζεις ότι κρύβουν κάτι περισσότερο...
Μόνο έτσι, όμως, ξεχωρίζουν οι πραγματικοί εσωτερικοί οδοιπόροι από τους λιμνάζοντες, από αυτούς που καθηλώνονται και μαγεύονται (
με τον ινδουιστικό όρο της Μάγια/Maya) από όσα τους προσφέρει ο κόσμος.
Ζούμε σε μια χώρα Λωτοφάγων χωρίς να το ξέρουμε. Είμαστε οι ίδιοι Λωτοφάγοι, αγνοώντας ότι μας περιμένουν ακόμα τόσα πολλά ενδιαφέροντα νησιά σ' αυτό το ταξίδι της Αυτογνωσίας που ταυτόχρονα είναι και Κοσμογνωσίας.
Ό,τι πάνω και κάτω.
Ό,τι έξω και μέσα.
Και δεν είναι μόνο λόγια του Ερμή του Τρισμέγιστου...
Λίγα έγραψα εδώ, τριγυρίζουν ακόμα περισσότερα στο μυαλό μου...
Κάποια από αυτά τα έχω γράψει ήδη στο χαρτί, κάποια θέλησα να μοιραστώ εδώ σε κοινή θέα...
Σήμερα νομίζω ότι ήταν μια από τις τυχερές μου φορές που πιάστηκα από το ξέφτι της ουσίας του κόσμου κι έτσι όπως προσπαθούσα να το κρατήσω γερά μη μου ξαναφύγει, σαν να αναταράχτηκε το πέπλο της θολούρας, σαν να μου αποκάλυψε κάποια από τα μυστικά της Ύπαρξης που ψάχνει ο αχόρταγος νους μας...
Όμως, ακόμα κι αν λέγεται ότι υπάρχει ο διαχωρισμός νου και καρδιάς, όταν μπορέσει να προχωρήσει πολύ ο νους (χωρίς περιττά φορτία πάνω του), φτάνει τελικά κι αυτός (μέσω της κατανόησης) στην αφετηρία της καρδιάς...
Να κάτι τέτοια μυστήρια πράγματα συμβαίνουν στην 'Αγάπη', που μακάρι να μπορούσαμε να δώσουμε ξανά νέα σημειολογία στη λέξη και στην έννοιά της, ώστε να διευρυνθεί και να πάρει την λάμψη που της αξίζει και να αστραποβολάει καθάρια μέσα μας. Την έχουμε σύρει και την έχουμε λασπώσει τόσο πολύ στο μυαλό μας σαν έννοια και συνειρμική αλληλουχία...
Κι αν μπορούσα να σας ψιθυρίσω ένα από τα μυστικά που υπάρχουν κάτω από το πέπλο του κόσμου, θα σας έλεγα το ένα και μοναδικό που είναι και το πιο γνωστό (όπως κι αν το έχουν ντύσει ή γδύσει οι θρησκείες και οι ανθρώπινοι -ισμοί.)
Η Αγάπη είναι η αιτία της ύπαρξής μας και ο σκοπός μας.
(πείτε την και Θεό όσοι αναπαύετε εκεί τον νου και την ύπαρξή σας, ούτως ή άλλως ζούμε στον ΔΙΑχωριστικό κόσμο των υποκειμεν-ισμών.)
[*Ματθ. 4,8-9 Πάλιν παραλαμβάνει αὐτὸν ὁ διάβολος εἰς ὄρος ὑψηλὸν λίαν καὶ δείκνυσιν αὐτῷ πάσας τὰς βασιλείας τοῦ κόσμου καὶ τὴν δόξαν αὐτῶν καὶ λέγει αὐτῷ· ταῦτα πάντα σοι δώσω, ἐὰν πεσὼν προσκυνήσῃς μοι.]
Χωρίς εικόνες αυτή μου η ανάρτηση.
Παρακαλούνται οι αναγνώστες να προσθέσουν τις δικές τους εσωτερικές εικόνες.
