Συνάντηση παλιών συμμαθητών

Με ρώτησαν τι ήταν αυτός ο σταυρός πάνω από το κεφάλι μου.

- Ο τάφος μου, τους είπα χωρίς περιστροφές.

Αναστατώθηκαν κάπως, ίσως να τους χάλασα την ψευδαίσθηση των στιγμών που ήρθαν να ζήσουμε.

Στα απορημένα και περίεργα βλέμματά τους, απάντησα:

- Νόμιζα ότι κυνηγούσα τη ζωή, αλλά ανακάλυψα ότι το μόνο που κυνηγούσα ήταν ο εαυτός μου. Κι όταν τον έφτασα, ανακάλυψα έναν νεκρό. Να ‘τος εδώ μπροστά σας τώρα.

Αν είχατε ποτέ κάποια σχέση με θρησκεία θα ξέρετε την παραβολή με το τάλαντο.

Είμαι το τάλαντο που θάφτηκε. Που κράτησε την πολύτιμή του αξία για να την ξοδέψει στα πόδια ερώτων που δεν ήρθαν. Μέχρι που έγινε κι αυτό ένα με το χώμα κι όλα ανούσια.

Και τώρα χωμάτινα μιλώ.

-Και δεν…

-Ναι, έμεινε κάτι. Να βγει το τάλαντο έξω, να ξεθαφτεί, να παλαίψει σαν τον Διγενή στα μαρμαρένια αλώνια με το θάνατο που μάζεψε τόσα χρόνια και να λάμψει με το φως του ήλιου. Να θριαμβεύσει την πεμπτουσία του, ως όφειλε στο Ζειν.

Είναι όμως τόσο αργά επειδή ξέμεινα από αντοχές και προορισμό. Γι’ αυτό και η ταφόπλακα.

Το στοίχημα της ζωής με την Yπέρβαση, το ‘χασα παλιοί γνωστοί μου.

Μη με αναζητάτε πια, είπα και τους άφησα να αναπολούν τις παλιές σχολικές μας γκάφες.

Αναπάντητες Ερωτηματικοκατάληκτες

Τον τελευταίο καιρό στο μυαλό μου περιδιαβαίνουν και μηρυκάζονται, πολύ έντονα, κάποιες σκέψεις ερωτηματικοκατάληκτες (λήγουν σε ερωτηματικό).

Όπως, το πόσο ρευστά και υποκειμενικότατα, είναι όσα νομίζουμε και πιστεύουμε και γενικότερα όλη η 'φιλοσοφία της ζωής' πάνω στην οποία στηρίζει ο καθένας το "είναι" του.
Πρώτο κρατούμενο στην αριθμητική κλίμακα της σκέψης μου.




Εδώ και δύο χρόνια ένα βιβλίο του Μπουκάι που μου είχαν συστήσει, βρίσκεται δίπλα στο κρεβάτι μου, μαζί με διάφορα άλλα προς ανάγνωσιν. Ο αποσπασματικός τρόπος που διαβάζω τα βιβλία (δεν μιλώ για λογοτεχνία) δεν είναι και ο πλέον ορθόδοξος. Έτσι, έχω διαβάσει όλο το βιβλίο εκτός από το πρώτο κεφάλαιο. Σήμερα το πρωί αποφασίζω να διαβάσω κι αυτό το κεφάλαιο:

"Οι τρεις αλήθειες"

Πρώτη αλήθεια

Αυτό που είναι, είναι.

Η πραγματικότητα δεν είναι όπως με συμφέρει εμένα να είναι.

Δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι.

Δεν είναι όπως μου είπαν ότι θα είναι.

Δεν είναι όπως ήταν.

Η πραγματικότητα γύρω μου είναι όπως είναι.

(Χ.Μπουκάι)

Αυτά γράφει μαζί με διάφορα άλλα.
Δεύτερο κρατούμενο στην αριθμητική κλίμακα της σκέψης μου.




Μετά τον Μπουκάι ανοίγω ένα άλλο βιβλίο, πιο εσωτεριστικό και τυχαίνει να ανοίξω ακριβώς στη σελίδα με το κεφάλαιο που απαντάει για τη "νομοτέλειά" μας (να προσθέσω ότι χθες, αργά το βράδυ, έχω θέσει ερώτημα γι αυτό σε φίλο).
Τρίτο κρατούμενο στην αριθμητική κλίμακα της σκέψης μου.



Ένα και δύο και τρία τα κρατούμενα συν τοις άλλοις και κάτι συμπτώσεις και συγκυρίες χθες, ε, πόσο να αντέξει πια κι αυτή η έρμη η συνειρμική σκέψη; Εκρήγνυται σε ξαναδιατυπωμένα μέσα μου (που όμως παραμένουν αναπάντητα) ερωτήματα:

Είναι γεγονός πως όταν μας απασχολεί κάτι, συναντάμε γύρω μας διάφορα στοιχεία σχετικά με αυτό που μας απασχολεί. Τα συναντάμε όμως μόνο επειδή επικεντρωνόμαστε σε αυτό το θέμα και τα ξεχωρίζουμε από όλα τα υπόλοιπα (μόνο και μόνο επειδή μας ενδιαφέρουν) ή και υπό το καθεστώς άλλων παραμέτρων πέρα από εμάς;

Όπως π.χ. αν θέλεις να αγοράσεις ένα αυτοκίνητο συγκεκριμένης μάρκας και ξαφνικά -όλως τυχαίως- συναντάς στο δρόμο συνέχεια τέτοια αυτοκίνητα.
Που δεν είναι το -όλως τυχαίως- αλλά η επιλογή επικέντρωσης και η διαλογή των εισερχομένων πληροφοριών που κάνει ο νους μας και η προσοχή μας.


Και πριν αποφασίσουμε να αγοράσουμε αυτήν την μάρκα κυκλοφορούσαν τα συγκεκριμένα αυτοκίνητα, στον ίδιο αριθμό που κυκλοφορούν και τώρα (άντε με μερικές ασήμαντες πάνω-κάτω διακυμάνσεις του τυχαίου), μόνο που τώρα τα ξεχωρίζουμε από το ομοειδές σύνολο και τα βάζουμε πρώτα στην κλίμακα της προσοχής μας.

(Το παράδειγμα είναι ενδεικτικό, εξαιρούνται οι πραγματικοί παράμετροι απόκλισης π.χ. έξαρση αγοράς IBIZA λόγω καταπληκτικής διαφημιστικής καμπάνιας με μεγάλη απήχηση στο κοινό.)


Και άντε να δεχτώ ότι αυτή η διάκριση και εισδοχή πληροφοριών για ό,τι μας απασχολεί, γίνεται λόγω συγκέντρωσης του νου σε συγκεκριμένα στοιχεία από ό,τι προϋπάρχει απλόχερα γύρω μας και το προσπερνάμε ως αδιάφορο υπό άλλες συνθήκες (μια μεγάλη φιλοσοφική αλήθεια είναι το ότι δε βλέπουμε αλλά αναγνωρίζουμε).

Όμως πώς να εξηγήσεις τις συμπτώσεις του τυχαίου, π.χ. αυτό με τα βιβλία σήμερα;
Ιδέα δεν είχα σε τι αναφέρεται το πρώτο κεφάλαιο του Μπουκάι που είχα αφήσει αδιάβαστο.

Το δεύτερο βιβλίο που μου απαντά (με τις δικές του θεωρίες-μάλλον όχι αποδεκτές) στο ερώτημα που έθεσα μόλις χθες, είχα χρόνια να το ανοίξω. Τι με ώθησε να το κάνω σήμερα; Ποιες συγκυρίες ευοδώχησαν σε κάτι τέτοιο;


Και πόσες φορές, αυτό το "τυχαίο" δεν εξαρτάται μόνο από μας, αλλά και από ευκαιρίες ή δυνατότητες που έρχονται από άλλες πηγές, άσχετες και ανίδεες;

Πας να κάνεις μια δουλειά και ξαφνικά σου στέλνουν -χωρίς να ξέρουν τι κάνεις εσύ- μια πολύτιμη πληροφορία ή δυνατότητα βοήθειας πάνω σε αυτό που ξεκίνησες.



Κάποιος ίσως μιλήσει για το νόμο της έλξεως ή της εξέλιξης, κάποιος για το φαινόμενο της πεταλούδας, άλλος για κάτι άλλο.

Όμως, όπως το έθεσα και στην αρχή: Όποια εξήγηση και να δοθεί είναι τελείως υποκειμενική, κατά πώς συμβαδίζει με τη φιλοσοφία και τα πιστεύω του ατόμου που την υιοθετεί.

Γι αυτό προτιμώ να συνεχίσω να κρατώ αναπάντητο το ερώτημά μου, αρνούμενη να γείρω νοητικά σε οποιαδήποτε θεωρία επεξήγησης, μέχρι ευρέσεως ατράνταχτων και αδιαμφισβητούμενων αποδείξεων.


Και στο κάτω-κάτω, μπορεί και όλο αυτό το κείμενο, να μην έχει καμιά πραγματική αξία άξιας απορίας, παρά μόνο αυτή που του δίνει η εξάσκηση του μυαλού σε τρόπους σκέψης.

(Ο κόσμος βρίσκεται σε ιστορική καμπή και κυριολεκτικά καίγεται γύρω μας, για να είναι αυτά τα πρωταρχικά θέματα απασχόλησής μας.)

Καλημέρα μας!

 Εικόνες: Jerzy Duda-Gracz

Μικρό βιβλίο

Συμβουλές από το "Μικρό Βιβλίο της Χαράς":


-Αλλάξτε το "Ποτέ" και το "Πάντα" σε "Όχι αυτήν την φορά" ή "Μερικές φορές".

-Αλλάξτε τη λέξη "Έπρεπε" με την πολύ πιο θετική "Καλό θα ήταν" ή "Μπορώ"...

-Αναζητήστε δρόμους για να παρακάμψετε τα μεγάλα εμπόδια. Οι μικρές αλλαγές είναι αυτές που θα κάνουν τη μεγάλη διαφορά.

-Ό,τι καιρό κι αν κάνει, ανοίξτε το παράθυρο και αφήστε τον φρέσκο αέρα να σας χτυπήσει στο πρόσωπο.

-Ποτέ δεν είναι αργά για να νιώσετε καλύτερα, ανεξάρτητα από το τι σας έχει συμβεί.


Αυτά τα σκόρπια και πολλά άλλα, μαζί με στρατηγικές για την επίτευξη της "χαράς".
Μου το 'κανε δώρο η φίλη μου για τη χθεσινή γιορτή μου.

Ίσως να της έκανε καλό της ίδιας, ίσως να εκφράζουν τα πιστεύω της και να περιέχει ακριβώς όλα όσα προσπαθεί να μου πει (και μου λέει κάθε φορά), αλλά κάτι τέτοια βιβλία 'επιφανειακής ψυχολογίας' όπως τα χαρακτηρίζω, δεν με αγγίζουν και με αφήνουν αδιάφορη.
Ιδίως στην αμερικάνικη κουλτούρα, τέτοιου είδους σελιδοποιημένες ψυχολογικές προσεγγίσεις, γράφονται και πουλιούνται με το κιλό.



Αλλά τώρα που τέθηκε έτσι και το σκέφτομαι...
Ανέκαθεν είχα πρόβλημα με τα δώρα. Τα δέχομαι ως ένδειξη χειρονομίας και προσφοράς, αλλά είναι σπάνιες οι φορές που πραγματικά μου αρέσουν ή μου ταιριάζουν.

Αυτό μου γεννά το εξής ερώτημα:
Τόσο δύσκολος άνθρωπος είμαι πια; Τόσο λίγο με ξέρουν ή τόσο λίγο αφήνω τους άλλους να με γνωρίσουν;

Εικόνες: Toni Demuro

Λίμνη Πλαστήρα

Μερικές εικόνες από το βροχερό και ομιχλώδες τοπίο της, στις 4 και 5 Οκτωβρίου.

Ρευματολήπτης

Είναι φορές που με πιάνει μια παρορμητική επιθυμία να μπω και να καταγράψω εδώ τους δαίδαλους και τα παιχνιδίσματα της σκέψης μου ή τις "φιλοσοφικές ατάκες" που μου 'ρχονται κατά καιρούς, αλλά μετά με παίρνει από το χέρι η Σιωπή και με οδηγεί και πάλι σε έναν αέναο εσωτερικό μονόλογο και στην άνιση μάχη που δίνω εδώ και τόσο καιρό με τη ματαιότητα.



Ω, ναι και οι στίχοι από ένα ποίημα που με εκφράζει κατά πολύ, αυτήν την εποχή:



Το Ταξίδι

Ι
Για τα παιδιά που οι ζωγραφιές κι οι χάρτες τα μαγεύουν
Είναι σαν τη λαχτάρα τους η Σφαίρα μας τρανή
Α! Πώς στης λάμπας τη φεγγιά τα όρια της αλαργεύουν
και πόσο μπρος στις θύμησες γίνεται αυτή μικρή!

Κάποιο πρωί μ’ ολόφλογη τη φαντασία κινάμε,
Γεμάτη πόθους την καρδιά κ΄ έχτρες που μαραζώνουν,
Και της ψυχής μας το άπειρο ως με το κύμα πάμε
Λικνίζουμε σε θάλασσες τρανές μα που τελειώνουν.

Άλλοι χαρούμενοι που μια πατρίδα άτιμη αφήκαν
Άλλοι, το φρικτό λίκνο τους, και μερικοί - αστρολόγοι
που ωστόσο μες τα μάτια μιας γυναίκας επνιγήκαν,-
Την Κίρκη με το επίφοβο μοσχοβοτανολόγι

Κι όμοιοι για να μη γίνουνε με ζώα, από φως μεθούνε,
απ΄το άπειρο κι απ΄ ουρανούς κόκκινους σα φωτιά.
οι πάγοι τους δαγκώνουνε κ’ οι ήλιοι που καίνε, σβούνε
σιγά-σιγά στα χείλη τους τα ίχνη απ΄ τα φιλιά.

Μα αληθινοί ταξιδευτές εκείνοι είναι που φεύγουν
μονάχα για να φύγουνε. λαφρές καρδιές καθώς
μπαλόνια, το μοιραίο τους ποτέ δεν τ’ αποφεύγουν.
χωρίς να ξέρουν το γιατί, πάντοτε λένε «Εμπρός!»

Εκείνοι που σαν σύννεφα οι απροθυμιές τους μοιάζουν
και που σαν νεοσύλλεκτοι κανόνια λαχταρούν
άγνωστες ηδονές τρανές, που πάντοτε αλλάζουν
Και που τι όνομα έχουνε δεν μπόρεσαν να βρουν!

ΙΙ
Φρίκη! Σαν σβούρα μοιάζουμε, σαν φούσκα που πηδάει·
Ακόμα και στον ύπνο μας, απάνω μας σιμώνει,
Μας δέρνει η Περιέργεια και μας κυλά στα χάη,
Σαν ένας Άγγελος σκληρός που ήλιους μαστιγώνει.

Μοίρα παράξενη! Ο σκοπός πάντα άλλη θέση παίρνει,
Μια και δεν είναι πουθενά, τι νοιάζει που’ ναι αυτός;
ο Άνθρωπος που ακούραστα η Ελπίδα τόνε σέρνει,
τρέχει την ησυχία να βρει αιώνια σαν τρελός
​
Πλοίο τρικάταρτο η ψυχή, ζητάει την Ικαρία·
Κάποια φωνή απ’ την γέφυρα φωνάζει: «Προσοχή!»
Κι από τη σκοπιά μια άλλη φωνή απαντά: «Ευτυχία…
Έρωτας…Δόξα...» Κόλαση! σκόπελος είν’ εκεί!

​Κάθε νησάκι που ο σκοπός του πλοίου μακριά κοιτάζει,
Είν’ Ελδοράδο που μας έχει η Μοίρα υποσχεθεί·
Κι η Φαντασία, που έξαλλη στην κεφαλή οργιάζει,
Βρίσκει μόνο έναν ύφαλο μόλις ο ήλιος βγει.

Ω των χιμαιρικών χωρών ο ποθοπλανταγμένος!
Στα σίδερα ή στη θάλασσα πρέπει να πεταχτεί
Ο οικτρός σκοπός, που Αμερικές βλέπει σαν μεθυσμένος
Κι η πλάνη του το βάραθρο το κάνει πιο βαθύ;

Κι ο γερο- αλήτης έτσι δα στις λάσπες που πατάει,
Χάσκοντας, παραδείσια ονειρεύεται παλάτια·
Σε κάθε τρώγλη που κερί μονάχα την φωτάει,
ανακαλύπτουν Κάπουες τα εκστατικά του μάτια.


Σαρλ Μπoντλέρ-Τα άνθη του Κακού, μετάφραση Γεωργίου Σημηριώτη.

 Εικόνες: Monika Blatton

(Σε ποιους αναφέρεται με τη λέξη 'Κάπουες' δεν μπόρεσα να το βρω. Κάθε πληροφορία δεκτή)


.

Ευχές 2

Πέρυσι το καλοκαίρι, είχα αγοράσει ένα κουκλί και μαζι του, μου είχε δώσει ο πωλητής, δώρο ένα κουτί "μαγικά σπίρτα ευχών" (όρα παλιά μου σχετική ανάρτηση).

Το είχα ξεχάσει, ή καλύτερα δεν του έδωσα και πολύ σημασία, αλλά φέτος το καλοκαίρι το θυμήθηκα σε κάτι δύσκολα που μου έτυχαν.
Έτσι, πάνω στην απελπισία μου, χρησιμοποίησα το πρώτο σπίρτο.
Την άλλη μέρα είχε πραγματοποιηθεί αυτό που ζήτησα. Σύμπτωση μάλλον.

Προ ολίγου έκανα και μια δεύτερη ευχή για κάτι σχεδόν αδύνατον.
Αν πιάσει και αυτή, τότε είναι που θα αρχίσω να ψάχνομαι...

Απλή Σύμπτωση

Το ένα λινκ με οδηγεί σε κάποιο άλλο και το άλλο αλλού...
Καταλήγω να διαβάζω την Λιποταξία της Χιονάτης της Δημουλά.... (έχω τόσο πολύ καιρό να διαβάσω ποίηση - ποιος δρόμος με φέρνει απόψε σε τέτοια μονοπάτια ξανά; Και Δημουλά; ειρωνεύεται η σκέψη μου τον εαυτό μου).

Προχωρώ πιο κάτω να δω ποια άλλα από τα 'νέα' της ποιήματα δεν ξέρω... Πριν προλάβω να διαβάσω το επόμενο... Μα τι είναι αυτή η βουή; Τόσο πολύ χάλασε πια ο ανεμιστήρας του λάπτοπ μου;

Μου παίρνει λίγο χρόνο να καταλάβω ότι ο ήχος δεν έρχεται από το λαπτοπ αλλά από την ανοικτή μπαλκονόπορτα και είναι ξαφνική βροχή. Αισθάνομαι κάπως περίεργα.

Αλίμονο! Πόσο χαμένη να είμαι πια που ξέχασα τον φυσικό ήχο της βροχής και τον μπερδεύω με τους μηχανικούς;
Βγαίνω βιαστικά στο μπαλκόνι να μαζέψω διάφορα και την πάνινη ομπρέλα μη βραχεί.
Επιστρέφοντας, συνεχίζω το διάβασμα εκεί από όπου είχα σταματήσει.
Μια σύμπτωση με περιμένει στην οθόνη μου.

Είναι μεσάνυχτα και το ποίημα της Δημουλά που δεν πρόλαβα να δω πριν, βρίσκεται ακριβώς μπροστά μου και μιλάει για βροχή, μεσάνυχτα και παραλογισμούς...

Τα πάθη της βροχής

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

Κική Δημουλά

 Εικόνες:  Pascal Campion

Εγωκεντρική Υποκειμενικότητα

Ένα από τα μαθήματα που κάνω με τους μαθητές μου είναι η Οπτική Γωνία.

Ένα πολύ καλό παράδειγμα είναι αυτό με τον αριθμό 6 που γίνεται 9 αν αναποδογυριστεί.

 Ας υποθέσουμε ότι 2 άτομα συναντούν τον αριθμό αυτό μόνο του, αλλά τον κοιτούν από διαφορετική πλευρά.

Ο καθένας αρχίζει να υποστηρίζει ότι έχει δίκιο για το ποιος είναι αυτός ο αριθμός και ξεκινούν οι διαφωνίες.

Κανένα άτομο δεν μπορεί να πείσει το άλλο, επειδή και τα δύο είναι αδιάσειστα πεπεισμένα ότι βλέπουν σωστά τον αριθμό και ότι ο απέναντι είναι αυτός που τον βλέπει λάθος.

Κι αν στο σκεπτικό τους υπόβαθρο είναι όλα έτσι τακτοποιημένα σαν αλληλουχία σκέψεων, ώστε ο αριθμός αυτός να τα συμπληρώνει και να τα επιβεβαιώνει (η σειρά των αριθμών που έχει ο καθένας στον δικό του κύκλο), τότε δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν το γνωστικό τους λάθος και θα διαφωνούν επ' άπειρον.

Ας υποθέσουμε τώρα, ότι το ένα από τα δύο άτομα, έχει πιο ευέλικτη σκέψη και βγαίνει από τον κύκλο του. Καταλαβαίνει αμέσως ότι όλη αυτή η διαφωνία οφείλεται σε παρεξήγηση λόγω διαφορετικής οπτικής γωνίας και προσπαθεί να εξηγήσει στο άλλο άτομο τι συμβαίνει.

Πιστεύετε ότι το άτομο με την μονοκόμματη σκέψη, που επέλεξε να βλέπει  τον αριθμό ως σωστό μόνο από τη δική του πλευρά θα δεχτεί να ακούσει και να καταλάβει;

Η αντίδρασή του θα είναι να σκεφτεί ότι ο άλλος προσπαθεί να τον παραπλανήσει, ότι είναι ανειλικρινής και ότι του λέει ψέματα με σκοπό να τον ξεγελάσει για κάποιον Χ λόγο. 

Προστατευμένος από την πεπατημένη της μονοδιάστατης λογικής του που τον βοηθούσε μια χαρά ως τώρα να ερμηνεύει την ακολουθία των αριθμών, να κάνει μαθηματικές πράξεις και να καταφέρνει να ζει και να αναγνωρίζεται στον δικό του νοητικό κύκλο, θα επιτεθεί στο άλλο άτομο που απειλεί ξαφνικά να γκρεμίσει όλο το στέρεο σκεπτικό του υπόβαθρο. 

Η άρνηση και η αδυναμία του να βγει από τον κύκλο του για να δει τον αριθμό κι από άλλη θέση, του στερεί τη σφαιρικότητα σε βαθμό ώστε να γίνει ικανός να εμμένει λυσσαλέα μέχρι θανάτου ότι μόνο αυτός έχει δίκιο για το ποιος είναι ο σωστός αριθμός.

Μήπως το παραπάνω παράδειγμα σας θυμίζει κάτι από τους φανατισμούς που συναντάμε σε πολλούς τομείς της ζωής μας; Κάτι από τους διωγμούς που έχει υποστεί η ανθρωπότητα στο όνομα μιας ‘μοναδικής’ αλήθειας; Κάτι από την κατοχή των μοναδικών θρησκευτικών "πιστεύω-δεν πιστεύω", πολιτικών και άλλων πεποιθήσεων και ιδεολογιών από μια μερίδα ατόμων;

Είναι επειδή στο σχήμα φαίνεται εύκολο σαν εξήγηση, αλλά όταν αυτό που μας καθηλώνει στη μονομέρεια είναι πιο αφηρημένο, όπως μια ιδέα, μια εναλλακτική ερμηνεία, η προσωπική επιλογή της ιδεολογίας και των πιστεύω μας, είναι πολύ πιο δύσκολο να προσδιοριστεί και να γίνει αντιληπτό. 

Κι όσο πιο εγωκεντρικό είναι κάποιο άτομο τόσο πιο δύσκολα βγαίνει από τον υποκειμενισμό και τα αδιασάλευτα δοκιμασμένα κριτήριά του που το κρατούν δέσμιο και το οδήγησαν στα πιστεύω και στην οπτική που επέλεξε.

Γι’ αυτό, την επόμενη φορά που θα συναντήσετε κάποιον που θα επιμένει ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος θέασης, πριν τον καταδικάσετε ως ψεύτη, ανειλικρινή, οπισθοδρομικό ή ό,τι άλλο και τον ρίξετε στην μεσαιωνική πυρά της απόλυτης λογικής σας για τις θέσεις του και τα πιστεύω του, θυμηθείτε το παραπάνω παράδειγμα.

Κι αν αδυνατείτε νοητικά και σας είναι πρακτικά δύσκολο να βγείτε από τη θέση σας, τουλάχιστον προσπαθείστε να ανοίξτε λίγο περισσότερο τον κύκλο σας, όχι για να καταλάβετε τη διαφορετική θέση του άλλου (δεν μιλάμε για τα αδιανόητα), αλλά μόνο και μόνο για να αφήσετε στο μυαλό σας μια υπόνοια και να δεχθείτε ότι μπορεί και να υπάρχει κι άλλος τρόπος κριτηρίων και νοητικής οπτικής, όχι σύμφωνος με τον δικό σας και όχι απαραίτητα λάθος ή ψευδής.

Αφήστε τις άσκοπες διαφωνίες, τους ισχυρισμούς της κατοχής της μοναδικής αλήθειας, τον αρνητισμό, την πεποίθηση ότι πρόκειται περί απατεωνιάς, τους χαρακτηρισμούς και τις καταδίκες και υπάγετε εν ειρήνη στον διαφορετικό προσωπικό δρόμο με τον οποίο επιλέξατε να βλέπετε τον ελέφαντά σας.


Είμαστε πολύ μικροί και περιορισμένοι για να κατέχουμε μόνο εμείς την απόλυτη αλήθεια και να προσπαθούμε με το ζόρι να την επιβάλουμε ως τη μόνη σωστή.
Ας βγούμε από τον μικρόκοσμό μας (όσο διευρυμένο και μεγάλο κι αν τον θεωρούμε) κι ας βάλουμε στη ζωή μας την κατανόηση της διαφορετικότητας των άλλων.