Αστόχαστες σκέψεις...

.
Ο κόσμος γύρω μου χορεύει σε έναν τρελό χορό ζευγαρώματος πρόχειρο και πολλές φορές ξεδιάντροπο.
Τόσο μεγάλη η ανάγκη να καλύψουν την μοναξιά τους όπως-όπως στην ψευδαίσθηση μιας πραγματικής παρουσίας. Ούτε καν που περιμένουν να περάσει ένα εύλογο κενό ανάμεσα στις σχέσεις τους. Από τη μία κατ' ευθείαν στην άλλη, με το ίδιο φαινομενικό πάθος, λες και η προηγούμενη σχέση τους δεν ήταν τίποτε, δεν σήμαινε γι αυτούς κάτι, δεν είχε βάθος, δεν άφησε σημάδια…

Γιατί όμως να χουμε ανάγκη τον έρωτα για κάλυμμα ή προκάλυμμα της μοναξιάς μας; Γιατί να μην μπορούμε μόνοι;
Ή Θεός ή θηρίο είναι ένας άνθρωπος για να αντέχει μόνος, λέει ο Αριστοτέλης. Μήπως επομένως, με μια τέτοια διατύπωση, ο άνθρωπος δεν έχει προδιαγραφές για να 'ναι ψυχικά αυτάρκης και είναι εκ φύσεως ημιτελής, ασυμπλήρωτος που ψάχνει το ταίρι του για να ολοκληρωθεί; Εξωτερικά και εσωτερικά.
Χρειάζεται όμως πραγματικά η ψυχή μας ταίρι για να αισθανθεί ολοκλήρωση ή είναι τα φαντάσματα του νου που ζητούν να εξορκισθούν μέσα από την προβολή μας στον άλλον;
Μήπως το "ταίρι" είναι το βραχύβιο (ομοειδές με μας) υποκατάστατο της εγγενούς ανάγκης μας για σύνδεση με το άπειρο Όλον;
.