Κλίμακες και Διαβαθμίσεις

.
Το πρωί σημείωνα στο σημειωματάριό μου:

Νοητικές δοκιμές στα αφόρετα.
Νοητικές πρόβες του "άλλου".
Όχι σαν θύμα, όχι σαν υποχείριο (ποτέ δεν ξέρεις με σιγουριά όμως), αλλά σαν κυρίαρχος, σαν δοκιμαστής ντυμάτων, σαν επεκτατητής ορίων.
Όχι με την κτηνώδικη επέκταση του καταπατητή-κατακτητή, αλλά με την δόκιμη περιέργεια του εξερευνητή.
Να ντύνεται η σκέψη λογιών-λογιών φορεσιές.
Με το πλώριο φτερό να σημαδεύει άφοβα ίσα κατάμουτρα τον ουρανό.
Γιατί όταν μάθεις για τον "μέγα κόσμο και τρανό", πώς να αρκεστείς στον μικρόκοσμο;
Πώς να μην θελήσεις να πιάσεις τα δικά σου νήματα για να τα κινήσεις στο δικό σου αυτοσχέδιο θέατρο;
Με ή χωρίς θεατές. Με ή χωρίς συμπαίχτες.
Έτσι κι αλλιώς λίγοι θα θελήσουν να ακολουθήσουν.
Οι πολλοί προτιμούν τα Όρια. Δηλώνουν ασφάλεια. Έχουν ταυτότητα. Είναι αναγνωρίσιμα.
"Το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο" το φοβούνται οι άνθρωποι. Ο φόβος του αγνώστου. Ο φόβος-φύλακας-φυλακή.
Παράλληλα, σκεφτόμουνα με κάποια ζήλεια τους ηθοποιούς που έχουν μάθει εμπειρικά ότι μπορεί να γίνουν ο οποιοσδήποτε σ' αυτή τη ζωή, μπορούν να ντυθούν όποιον ρόλο θελήσει να τους επιτρέψει η καλλιτεχνική προσωπικότητά τους, κι έτσι μαθαίνουν από πρώτο χέρι για τα προσωπεία που φοράει η ανθρώπινη ύπαρξη για να εκδηλωθεί.

Και μετά διάβασα στο οπισθόφυλλο ενός βιβλίου:

"Κλίμακες και διαβαθμίσεις.
Ορίζουν την ποιότητα και ουσία του Είναι μας. Και αναπαράγονται αυτούσια στο θέατρο, στο βαθμό που η σκηνή αναδημιουργεί την πραγματικότητα.
Πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, ρητορικές τιράντες και ρόλοι βουβοί, βεντέτες και παραγνωρισμένοι, προσωπικές ερμηνείες, αποχρώσεις υποκριτικές, διαφοροποιήσεις και διαβαθμίσεις κάθε βράδυ, μπροστά από το πάντα διαφορετικό κοινό.
Ο ηθοποιός βιώνει τις άπειρες διαθλάσεις της ύπαρξης εμπειρικά σε κάθε έργο, κάθε ρόλο, κάθε παράσταση, με σώμα, ψυχή και νου, ο σκηνοθέτης, αντίθετα, προσπαθεί να σμιλέψει έναν "κανόνα", ώστε να συναρμολογήσει και οργανώσει τις αναρίθμητες αποχρώσεις της πραγματικότητας σε ένα αισθητικό καλλιτέχνημα με συνοχή και συνέπεια, το οποίο να εκπέμπει την ομορφιά ή τη φρίκη που οραματιζόταν ο ίδιος.
Τα πράγματα υπάρχουν μόνο σε παραλλαγές. Και ο καλλιτέχνης, ψαράς και συλλέκτης στην απέραντη δεξαμενή των παραλλαγών, επιλέγει και δοκιμάζει, πειραματίζεται και συναρμολογεί, για να γίνει από τις ψηφίδες του όλου το μωσαϊκό που είναι το μέρος του. Μικρό μέρος του. Η Τέχνη παραπέμπει πάντα στο Όλο."
(Κλίμακες και Διαβαθμίσεις, Βάλτερ Πούχνερ, Εκδόσεις Ιωλκός)
.