Μεταμόρφωση

.
.

Σαν απαλό αεράκι θα φυσήξω
μέχρι την σκόνη της καρδιάς σου
..............................να τινάξω
Σαν δροσερό ρυάκι θα κυλήσω
μέχρι την λάσπη του μυαλού σου
.............................να πετάξω

Κι έτσι απαλά και τρυφερά
στις δυο μου μέσα τις παλάμες
..........................θα κρατήσω
Έναν καινούργιο σου εαυτό
που πάλεψα πολύ –για χάρη σου–
........................να τον κερδίσω

Κι αν έρθει πάλι η βρωμιά και η συνήθεια
κι αν κάτι, πάλι, σε τραβάει απ’ την αλήθεια
σκύψ’ το κεφάλι στης ψυχής σου τη λαχτάρα
κι ασ’ το απλό, το ταπεινό να σ’ οδηγήσει
σε τόπους μακρινούς, σε μέρη άλλα
που ξεδιψάς στ’ ονείρου σου την ξεχασμένη βρύση

Και σαν την ομορφιά θα συναντήσεις
που σκλαβωμένη, μέσα σου, χρόνια πολλά
......................................κρατούσες
Και σαν ποιότητα και φως θα αντικρίσεις
που μάταια τόσον καιρό, έξω, να βρεις
.......................................ζητούσες

Μη μ’ αρνηθείς, μη με ξεχάσεις
καθώς γυμνός στο πλάϊ σου
...................................θα στέκω
Και μη θελήσεις να με προσπεράσεις
νομίζοντας πως πια εγώ
...........................δε θα σου πρέπω.

1998

.

Κορυφογραμμή

.
.
.
.

Παρακαλώ σε, σταυραητέ, για χαμηλώσου ολίγο

και δως μου τες φτερούγες σου και πάρε με μαζί σου,

πάρε με απάνου στα βουνά, τι θα με φάη ο κάμπος!

..

............................................(Στο Σταυραητό, Κώστας Κρυστάλλης)

..

Αστόχαστες σκέψεις...

.
Ο κόσμος γύρω μου χορεύει σε έναν τρελό χορό ζευγαρώματος πρόχειρο και πολλές φορές ξεδιάντροπο.
Τόσο μεγάλη η ανάγκη να καλύψουν την μοναξιά τους όπως-όπως στην ψευδαίσθηση μιας πραγματικής παρουσίας. Ούτε καν που περιμένουν να περάσει ένα εύλογο κενό ανάμεσα στις σχέσεις τους. Από τη μία κατ' ευθείαν στην άλλη, με το ίδιο φαινομενικό πάθος, λες και η προηγούμενη σχέση τους δεν ήταν τίποτε, δεν σήμαινε γι αυτούς κάτι, δεν είχε βάθος, δεν άφησε σημάδια…

Γιατί όμως να χουμε ανάγκη τον έρωτα για κάλυμμα ή προκάλυμμα της μοναξιάς μας; Γιατί να μην μπορούμε μόνοι;
Ή Θεός ή θηρίο είναι ένας άνθρωπος για να αντέχει μόνος, λέει ο Αριστοτέλης. Μήπως επομένως, με μια τέτοια διατύπωση, ο άνθρωπος δεν έχει προδιαγραφές για να 'ναι ψυχικά αυτάρκης και είναι εκ φύσεως ημιτελής, ασυμπλήρωτος που ψάχνει το ταίρι του για να ολοκληρωθεί; Εξωτερικά και εσωτερικά.
Χρειάζεται όμως πραγματικά η ψυχή μας ταίρι για να αισθανθεί ολοκλήρωση ή είναι τα φαντάσματα του νου που ζητούν να εξορκισθούν μέσα από την προβολή μας στον άλλον;
Μήπως το "ταίρι" είναι το βραχύβιο (ομοειδές με μας) υποκατάστατο της εγγενούς ανάγκης μας για σύνδεση με το άπειρο Όλον;
.

Κάποτε Ζωγράφιζα...

Στο πατρικό μου κάθε καλλιτεχνική δραστηριότητα ήταν κάτι σαν ανάθεμα.

Στο διάβασμα εξωσχολικών βιβλίων: Έχεις κάτι και διαβάζεις τόσες ώρες; Είσαι άρρωστη; (σιγά μην τους διάβαζα κι αυτά που έγραφα...)Στην κιθάρα: Δεν βαρέθηκες να παίζεις συνέχεια το ίδιο τόση ώρα;
Στο τραγούδι: Πώς τραγουδάς έτσι; Τι φωνή είναι αυτή; Φαλτσάρεις…
Στο θέατρο: Δε θα σε αφήσω να πας να μου γίνεις θεατρίνα…
Στη ζωγραφική: Τι μικροσκοπικά πράγματα ζωγραφίζεις; Θα χαλάσεις τα μάτια σου τόσες ώρες…
Τότε δεν είχα πιάσει ακόμα τον πηλό γιατί όλο και κάτι θα άκουγα και γι αυτόν…

Παρ' όλα αυτά, αν και σταμάτησα τώρα, κάποτε ζωγράφιζα λοιπόν!
Άνοιξα ένα νέο μπλογκ-έκθεση…

Κλίμακες και Διαβαθμίσεις

.
Το πρωί σημείωνα στο σημειωματάριό μου:

Νοητικές δοκιμές στα αφόρετα.
Νοητικές πρόβες του "άλλου".
Όχι σαν θύμα, όχι σαν υποχείριο (ποτέ δεν ξέρεις με σιγουριά όμως), αλλά σαν κυρίαρχος, σαν δοκιμαστής ντυμάτων, σαν επεκτατητής ορίων.
Όχι με την κτηνώδικη επέκταση του καταπατητή-κατακτητή, αλλά με την δόκιμη περιέργεια του εξερευνητή.
Να ντύνεται η σκέψη λογιών-λογιών φορεσιές.
Με το πλώριο φτερό να σημαδεύει άφοβα ίσα κατάμουτρα τον ουρανό.
Γιατί όταν μάθεις για τον "μέγα κόσμο και τρανό", πώς να αρκεστείς στον μικρόκοσμο;
Πώς να μην θελήσεις να πιάσεις τα δικά σου νήματα για να τα κινήσεις στο δικό σου αυτοσχέδιο θέατρο;
Με ή χωρίς θεατές. Με ή χωρίς συμπαίχτες.
Έτσι κι αλλιώς λίγοι θα θελήσουν να ακολουθήσουν.
Οι πολλοί προτιμούν τα Όρια. Δηλώνουν ασφάλεια. Έχουν ταυτότητα. Είναι αναγνωρίσιμα.
"Το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο" το φοβούνται οι άνθρωποι. Ο φόβος του αγνώστου. Ο φόβος-φύλακας-φυλακή.
Παράλληλα, σκεφτόμουνα με κάποια ζήλεια τους ηθοποιούς που έχουν μάθει εμπειρικά ότι μπορεί να γίνουν ο οποιοσδήποτε σ' αυτή τη ζωή, μπορούν να ντυθούν όποιον ρόλο θελήσει να τους επιτρέψει η καλλιτεχνική προσωπικότητά τους, κι έτσι μαθαίνουν από πρώτο χέρι για τα προσωπεία που φοράει η ανθρώπινη ύπαρξη για να εκδηλωθεί.

Και μετά διάβασα στο οπισθόφυλλο ενός βιβλίου:

"Κλίμακες και διαβαθμίσεις.
Ορίζουν την ποιότητα και ουσία του Είναι μας. Και αναπαράγονται αυτούσια στο θέατρο, στο βαθμό που η σκηνή αναδημιουργεί την πραγματικότητα.
Πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, ρητορικές τιράντες και ρόλοι βουβοί, βεντέτες και παραγνωρισμένοι, προσωπικές ερμηνείες, αποχρώσεις υποκριτικές, διαφοροποιήσεις και διαβαθμίσεις κάθε βράδυ, μπροστά από το πάντα διαφορετικό κοινό.
Ο ηθοποιός βιώνει τις άπειρες διαθλάσεις της ύπαρξης εμπειρικά σε κάθε έργο, κάθε ρόλο, κάθε παράσταση, με σώμα, ψυχή και νου, ο σκηνοθέτης, αντίθετα, προσπαθεί να σμιλέψει έναν "κανόνα", ώστε να συναρμολογήσει και οργανώσει τις αναρίθμητες αποχρώσεις της πραγματικότητας σε ένα αισθητικό καλλιτέχνημα με συνοχή και συνέπεια, το οποίο να εκπέμπει την ομορφιά ή τη φρίκη που οραματιζόταν ο ίδιος.
Τα πράγματα υπάρχουν μόνο σε παραλλαγές. Και ο καλλιτέχνης, ψαράς και συλλέκτης στην απέραντη δεξαμενή των παραλλαγών, επιλέγει και δοκιμάζει, πειραματίζεται και συναρμολογεί, για να γίνει από τις ψηφίδες του όλου το μωσαϊκό που είναι το μέρος του. Μικρό μέρος του. Η Τέχνη παραπέμπει πάντα στο Όλο."
(Κλίμακες και Διαβαθμίσεις, Βάλτερ Πούχνερ, Εκδόσεις Ιωλκός)
.

Λόγια άλλου

.
Καμιά φορά η αφύπνιση έρχεται από τα λόγια κάποιου άλλου.
Και δεν είναι ντροπή ή αδυναμία που δεν δημιουργήθηκε κάτι αποκλειστικά από σένα.
Μόνο. κατά πόσο μπορείς. αυτήν την αφύπνιση να μην την καταπιείς και την αφομοιώσεις αυτούσια σαν παπαγάλος εμπειριών και γνώσης, αλλά να την εξελίξεις, να την προσαρμόσεις, να την κάνεις δική σου, να χτίσεις πάνω της και να την χρησιμοποιήσεις σαν αξιοθέατο σκέψης και περαιτέρω γέννησης στον δικό σου δρόμο....