Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016

Παράτολμες Απώλειες


Mehdi Dashti
Χθες βράδυ ανακάλυψα
πως υπήρχε μια τρύπα
στο τσεπάκι του χρόνου
κι ένα-ένα τα όνειρα
μου έπεφταν στο δρόμο
καθώς προχωρούσα.


Κι ύστερα, πως χανόντουσαν
και τα δικά μου κομμάτια
ένα πόδι, ένα χέρι, ένα μυαλό
τέτοια βασικά πράγματα
κι εγώ, ούτε που νοιάστηκα
ποτέ να τα μαζέψω.




Κυριακή 24 Ιουλίου 2016

Μαγικά Φίλτρα


Θυμάσαι τότε
που αφαιρούσαμε
μία μία τις Λέξεις
των ποιημάτων
ανάμεσά μας
μέχρι που έμειναν μόνο
το πρόσωπό σου
και το πρόσωπό μου
να κοιτάζονται αντικρυστά
πίσω από ένα τζάμι;

Κι ύστερα ήρθε εκείνος ο Μάγος
(Μέρλιν νομίζω τον έλεγαν)
κι έπιασε το ραβδί του
και μεταμόρφωσε
εσένα σε Πρίγκιπα
κι εμένα σε Βάτραχο.

Και μου 'λεγες
μη στεναχωριέσαι
ξέρω το Φίλτρο
για κάτι τέτοια
μα θα περιμένεις
μερικούς μήνες.

Και η λαχτάρα για τους μήνες
έγινε Χρόνος που ολοένα
μάκραιναν οι μέρες του
και μεγάλωνε κι άλλο
τη Λίμνη μου.

Κι εσύ μου άφηνες μηνύματα
στο Φεγγάρι
επειδή ήξερες
ότι δε θα μπορεί να αντισταθεί
να καθρεφτίζεται
μαρτυριάρικα στα νερά της.

Κι ύστερα, μια νύχτα
μου πες το Μυστικό.
Πως αυτή η λίμνη
(με το φεγγάρι μέσα της
και τα ανθισμένα νούφαρα
τα μουσικά της καλάμια
τα καταπράσινα δέντρα
τις ιριδίζουσες λιβελούλες
κι όλα τ' άλλα θαύματα)
δε θα υπήρχε ποτέ
χωρίς τα Δάκρυα του βατράχου.

Κι εγώ χαμογέλασα
(ένα τελευταίο όπως μου ζήτησες)
και πιάστηκα απ' το φτερό
ενός μικρού ξωτικού
που 'μοιαζε με την Ελπίδα
και ξεσηκώσαμε όλον τον κόσμο
με τα πλατσουρίσματα
και τα χαρούμενα παιχνίδια μας.

Μας άκουσες;

 


Όλες οι εικόνες ανήκουν στον Leszek Andrzej Kostuj

Σάββατο 23 Ιουλίου 2016

Μαθητευόμενη της Ζωής



Ήταν περίπου πέρυσι τέτοιον καιρό.
Εγώ ισορροπούσα ξανά, με ασταθή βήματα, στα δωδεκάποντα της Ζωής σε αναγκαστική βραδινή έξοδο, αναζητώντας, τελείως αμακιγιάριστη και με τα πλέον ακατάλληλα ρούχα, το διαβόητο κρυμμένο μπαράκι της με τα μεθυστικά ποτά.

Προσπαθούσα να βρω τρόπους να αλλάξω μέσα μου, σε ελάχιστο βαθμό βάσης, αυτό το τεράστιο κουλούρι της που μου μηδένιζε τα πάντα, για να περάσω (έστω κι έτσι) στην επόμενη τάξη με το πρώτο ξημέρωμα.

Στάσιμη στη ζωή. Με ολοκληρωτική απόρριψη και μηδενισμό κόλλας. Ούτε καν ανεξεταστέα! Τόσο χάλια μαθητευόμενη δεν είχα ξαναϋπήρξει ποτέ.

Και πήρα να ξαναδιαβάζω τις μορφές και το βάθος του χαμόγελου, μπας και της κάνω καλή εντύπωση και κερδίσω κανέναν βαθμό, αν και δεν ενδιαφερόμουν ουσιαστικά πια για κανένα μαθημά της.

Κι εμφανίστηκε Εκείνος σε μια αναπάντεχη ιδιάζουσα πραγματικότητα (ή μήπως ήταν πίσω από το Μπαρ...) και μου 'πε ότι έχει έναν κήπο γεμάτο ζαρζαβατικά και δέντρα και με μάγεψε και με διαπέρασε ηλεκτρικό σοκ στο άκουσμά του, όπως θα 'λεγαν σε κάποια άλλη, έχω κόττερο, έχω εκατομμύρια, έχω Τζάγκουαρ, έχω βίλες...

Κι έπιασα τον συμμαθητή μου από το χέρι και έπιασε κι εκείνος το δικό μου σφιχτά για να με βοηθάει στο διάβασμα και να προσπαθούμε να βρούμε, μαζί, πώς ξεφεύγεις από το άτιμο το Μηδέν και ανεβαίνοντας ολοένα την κλίμακα της βαθμολογίας, πότε φτάνεις τελικά σ' αυτό το περίφημό της: Άριστα!



(Σημ. Για τους κακόβολους που πάντα ψάχνουν το εύκολο και το προφανές στα γραφόμενα του άλλου: Όχι, δεν πήρα βραδιάτικα τους δρόμους με δωδεκάποντα και δεν πήγα σε κανένα μπαρ!)

Κι ο κήπος...


Οι Εικόνες ανήκουν στην Anna Anjos     





Υ.Γ.
(Για σένα που μου παραπονέθηκες ότι έχω πολύ καιρό να γράψω στο Μπλογκ.)