Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2019

Φορτίο


Είναι δύσκολο να προχωράς μόνος/η σου στον εσωτερικό δρόμο χωρίς να θέλεις να ενταχθείς σε καμιά συγκεκριμένη διδασκαλία ή τεχνική.
Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο, όπως επιμένουν κάποιοι.

Τις τελευταίες μέρες, έφτασε η στιγμή να συνδιαλεχθώ με την αδικία.
Μου 'χουν φορτώσει μια 'Προδοσία' κι έχω καταδικαστεί γι' αυτήν χρόνια τώρα.
Μη μπορώντας να αποδείξω και να πείσω για την αθωότητά μου, απλώς παράτησα την προσπάθεια και απομακρύνθηκα, νομίζοντας ότι γλίτωσα.

Να, όμως που τις τελευταίες μέρες ξαναξύπνησε και ήρθε να με πνίξει.
Γιατί έσβησε και η τελευταία μου ελπίδα ότι ίσως κάποτε να υπήρχε η δυνατότητα να αλλάξει η οπτική και να ξεκαθαριστούν οι καταστάσεις.
Κι όταν φεύγει από τη ζωή ο 'Κατήγορος', παίρνοντας μαζί με την τελευταία του πνοή και την υποτιθέμενη προδοσία σου που στην έχει φορτώσει βάρος πια σ' αυτόν τον κόσμο, χωρίς την δυνατότητα να απαλλαγείς, τι μπορείς να κάνεις;
Να ελπίζεις ότι από κει ψηλά τα πράγματα γίνονται διάφανα και ξεκάθαρα;
Υποθέσεις μόνο χωρίς καμιά σιγουριά.

Κι όταν αυτή η 'προδοσία' στιγμάτισε τη ζωή του και αποτυπώθηκε και στο έργο που άφησε πίσω του να γνωστοποιείται σε όλο τον κόσμο, μπήγεται ακόμα πιο βαθιά μέσα σου.
Πώς να ξεφύγεις από αυτήν την κατάφορη αδικία;
Έτσι, ψάχνοντας για λύσεις, σφιχταγκιάλιασα σήμερα το πρωί το βιβλίο του Dreamer ως παρηγοριά μου, ελπίζοντας να ανακαλύψω στις σελίδες του μια διέξοδο.
(Τον τελευταίο καιρό βρίσκεται βοηθός δίπλα μου και διαβάζω αποσπάσματά του...)

Πώς ξεπλένεις τα φορτία των άλλων από πάνω σου όταν στα φόρτωσαν αμετανόητοι μέχρι τέλους κι ίσως να συνεχίζουν να το κάνουν κι από εκεί ψηλά;
Θα μου πείτε, δεν τα κουβαλάς εσύ, αυτοί τα κουβάλησαν και προσπάθησαν να στα μεταδώσουν.

Ναι, αλλά μέσα μας ζητάμε να υπάρχει αρμονία, τάξη και η τόση αρνητικότητα των άλλων μας την ανατρέπει.
Ή μήπως όχι;
Μήπως η αδικία είναι μια πληγή στο 'τέλειο εγώ' που χτίζουμε;

Γράφοντας, κατανοώ ότι η αποδοχή των άλλων είναι η τροφή ενός σκληρού πυρήνα του Εγώ που πέφτει τελευταίος. Μπορεί να αφήνουμε τα μικρότερα γύρω μας να περνάνε και να το νομίζουμε μικρό, αλλά κάτι τέτοια μεγάλα το φωτίζουν και μας δείχνουν το μέγεθός του.
Δεν είναι οι άλλοι που μας φορτώνουν, είμαστε εμείς που αποδεχόμαστε το φορτίο τους, ελπίζοντας να δουν κάποτε μέσα μας αυτό που βλέπουμε κι εμείς. Ξεχνάμε όμως ότι δεν έχουν όλοι το ίδιο βλέμμα και δεν μπορούν να δουν το ίδιο. Ο καθένας βλέπει ως εκεί που φτάνει η 'όρασή' του.
Κι αν αυτός ο εσώτερος εαυτός μας χρειάζεται εξωτερική θέαση και την αποδοχή των ανθρώπων που εκτιμάμε για να στερεωθεί, τότε είναι εξαρτώμενος άρα ανελεύθερος και αβέβαιος κι έχει πολύ δρόμο ακόμη μπροστά του.
Γι αυτό και είναι τόσο ευάλωτος στην μη αποδοχή του. Σαν ένα νήπιο που ζητάει την επιβεβαίωση της μητέρας του για να προχωρήσει. Η αδικία γίνεται τραύμα, πλήγμα...

Ίσως γράφοντας αυτήν την ανάρτηση να βρήκα τελικά την άκρη για να συνδιαλεχθώ εσωτερικά με το 'φορτίο' μου, δίνοντάς του τον χρόνο και την προσοχή που έπρεπε να του δώσω εξ αρχής αντί να το αφήνω να θεριεύει μέσα μου...

Art by Victor Whitmill