Σάββατο 30 Δεκεμβρίου 2017

Υπερ... Άνω - Κάτω



Εν μέσω τρικυμίας το τελευταίο διάστημα.
Συνεχόμενα κύματα που με καταποντίζουν
στον βυθό της μεγαλύτερης απελπισίας
μέχρι τους ψηλότερους αφρούς
της μεγαλύτερης ψυχικής γαλήνης και εν-πιστοσύνης.

Μάχη συμβάντων με σκέψεις,
εξωτερικών γεγονότων και εσωτερικής διαχείρισής τους.
Η πάλη δεν γίνεται πια για να μην βουλιάξω
ή να επιπλεύσω απλώς στην επιφάνεια όπως-όπως
αλλά για να καταφέρω να κρατηθώ σε ιπτάμενη τροχιά.


pictures by Brad Payne         


Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου 2017

Το Πείραμα της Διπλής Σχισμής



"Πατήρ πάντων ο Πόλεμος"
                                 Ηράκλειτος



Από το Άσπρο ως το Μαύρο
Από την Ειρήνη ως τον Πόλεμο
Από το Ναι ως το Όχι
Υπάρχουν αναρίθμητες αποχρώσεις του Γκρίζου.

Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου 2017

Εξ Αγχιστείας



 
Σ' αυτόν τον κόσμο
ο απόλυτα βέβαιος
φλερτάρει με την ηλιθιότητα.



 



Μόλις είσαι έτοιμος 
να βγεις από τον δρόμο
εμφανίζεται ένα νέο μονοπάτι. 







Το να αντιστέκεσαι
στο ρεύμα της ζωής
είναι καθαρά εγωισμός.






Το πιο δύσκολο δεν είναι
να ξεφύγεις από τις σκέψεις σου
αλλά από τον τρόπο που σκέφτεσαι.







Pictures by Nikolina Petolas 



Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2017

Σχετικότητες




Ως τώρα θεωρούσα ότι στην λεγόμενη "υπερσυνειδητότητα" εκδηλώνονται σε μας πιο άμεσα και ταχύτατα τα αποτελέσματα των πράξεών μας.
Σήμερα άρχισα να προβληματίζομαι ότι ίσως να μην είναι καθαρά θέμα αμεσότητας αλλά αντίληψης.
Να αυξάνεται δηλαδή τόσο η αντιληπτικότητά μας που να αναγνωρίζει τα αποτελέσματα πιο κοντά εν τη γενέσει τους.


Αν δηλαδή η μέση αντίληψη αντιλαμβάνεται την Πράξη σαν θάλασσα και το Αποτέλεσμά της σαν το ποτάμι που για να δημιουργηθεί πρέπει να περιμένει να περάσει από την εξάτμιση της θάλασσα, τη συγκπεντρωσή των υδρατμών σε σύννεφο, τη βροχή, τα υπόγεια ύδατα, την πηγή και τη κοίτη του, η διευρυμένη αντίληψη προχωράει πιο πριν από τον σχηματισμό ποτααμιού, αντιλαμβάνεται το πρώτο-πρώτο ρυάκι που σχηματίζεται με τη βροχή στο έδαφος πριν καν γίνει ποτάμα, ή πιο πίσω, την ίδια τη βροχή πριν ακουμπήσει καν στο έδαφος να γίνει ρυάκι ή ακόμα και το πρώτο σύννεφο πριν βρέξει...

Και ίσως και η ίδια η ταχύτητα να είναι περισσότερο θέμα αντιληπτικότητας παρά θέμα επιτάχυνσης.
Η επιτάχυνση χρειάζεται περισσότερο ως δείγμα αλλαγής σε πιο εξωτερικό επίπεδο...

Και αν προχωρήσουμε περισσότερο την σκέψη, τότε θα έλεγα ότι αν φτάσουμε να καταλαβαίνουμε ότι η Χ ενεργειά μας/θάλασσα έχει ως άμεσο αποτέλεσμα το σύννεφο, τότε μπορούμε να αλλάζουμε τις πράξεις μας πολύ πριν μετατραπούν σε βροχή ή ποτάμι κι ίσως αυτή η άμεση κατευθυνόμενη αλλαγή να μας επιτρέπει να ξεφύγουμε από τον τροχό της ανακύκλωσης της "ειμαρμένης".


Όμως και τα ποτάμια είναι χρήσιμα στη γη... εκτός αν... προχωρώ ακόμη περισσότερο τη σκέψη μου... αν επιστρέψουμε πίσω από τις εκδηλώσεις των πράξεών μας -σε μια αντίστροφη πορεία- τη γη, το ποτάμι, τη βροχή, το σύννεφο, τους υδρατμούς, τη θάλασσα, το νερό, τα μόρια του νερού, τη σύσταση των μορίων του νερού, τα ηλεκτρόνια... μέχρι να φτάσουμε στην ίδια την ουσία του σύμπαντος...

Από την άλλη, βλέποντας μόνο το μερικό, πόσο ελεγχόμενη μπορεί να είναι από μας μια άμεση διαχείριση αιτίας-αποτελέσματος και πώς μπορούμε να υπολογίσουμε τις γενικότερες συνέπειες και σε μας και στους γύρω μας με το φαινόμενο της πετααλούδας;


Και 'φυσικά', πίσω από όλες αυτές τις σκέψεις είναι ο νους που ψάχνει λογική και όρια, αιτίες και αποτελέσματα, γραμμικές Αριστοτελικές πορείες σε μια προσπάθεια κατα-νόησης.
Είναι σα να προσπαθείς να καταχωρήσεις σε μια ηλεκτρονική γλώσσα 0-1 έναν αλγόριθμο για την ψυχή...

Όμως, μια και τίποτα δεν είναι αδύνατον αφού μπορούμε ήδη να το σκεφτούμε, ίσως η αυριανή καινοτομία στην τεχνολογία να μην είναι αποτέλεσμα νέας σύνθεσης αλλά διάσπασης.
Όπως π.χ. η μεγάλη επανάσταση ήρθε από τη διάσπαση του ατόμου, μελλοντικά να ανακαλυφθεί μια ριζοσπαστική αλλαγή από το σπάσιμο του δυαδικού κώδικα Ι-0 σε μικρότερες υπομονάδες...

Κι ίσως το μυστικό για τα μελλοντικά διαστρικά ταξίδια να μην είναι το πώς θα επιταχύνουμε την πορεία μας, ίσως να μην πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά τη σκέψη μας, αλλά να κάνουμε οπισθοχώρηση και να φτάσουμε στο σημείο μηδέν πριν καν δημιουργηθεί η έννοια της κίνησης και της ταχύτητας...






Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου 2017

Γαλάζιο Ευρετήριο

Svetlana Bobrova


Να θυμάσαι πάντα
στα πιο μαύρα σκοτάδια
να ανάβεις ένα φως.

Να βλέπει ο χαμένος διαβάτης
να γεμίζει ελπίδα
Να παίζει το μικρό παιδί
να χτίζει τον κόσμο

Πάντα να ανάβεις ένα φως
-προσεκτικά να μην καείς-
και να τ' αφήνεις
στο παραθύρι της ψυχής σου.

Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2017

Εν οίδα...





Σήμερα ξύπνησα έχοντας στο μυαλό μου τη "Γνώση".
Κάποιοι τη θεωρούν ως σημείο ανωτερότητας έναντι των άλλων και την επιστρατεύουν επιδεικνύοντάς την και στις σχέσεις τους και στον ιστοχώρο για να επιβεβαιώνονται και δυστυχώς και για να αυτοεπιβεβαιώνονται.


Γίνονται έτσι "κύμβαλα αλαλάζοντα" χωρίς να το καταλαβαίνουν, θεωρώντας τους εαυτούς τους σπουδαίους και σημαντικούς που ασχολούνται με την κουλτούρα και τα βιβλία, αποθηκεύοντας στις βιβλιοθήκες και στο μυαλό τους πληροφορίες επί πληροφοριών.



Γιατί, ακόμα κι αν έχεις διαβάσει το πιο βαθυστόχαστο κείμενο και ίσως και να το ξέρεις απ' έξω για να το παραθέτεις σε συζητήσεις ή σε ιντερνετικές αναρτήσεις κάνοντας τον ειδήμονα και τον σπουδαίο, αν δεν το έχεις ενσωματώσει στο Είναι σου, δεν είναι τίποτα άλλο από μια απλή πληροφορία.
Περιφέρεσαι σαν ένα χαμένο λεξικό πληροφοριών επιζητώντας μια κούφια αναγνώριση.

Η γνώση είναι ένας δρόμος (κι όχι πάντα ο μοναδικός), ένα είδος σκάλας (κι όχι πάντα απαραίτητη) για να σε βοηθήσει να φτάσεις στη δική σου κατανόηση και στο εσωτερικό ύψος που μπορείς.

Τι ωφελεί να παπαγαλίζεις τον δρόμο αν δεν έχεις μάθει πώς να τον χρησιμοποιείς;
Να επιδεικνύεις το κλειδί χωρίς να μπορείς να ξεκλειδώσεις την πόρτα;







Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2017

Ανάβαση...

Φιλοξενούμενη σήμερα.
"Θα ξυπνήσουμε μετά τις 10.00", συμφωνήσαμε.
Μα, εγώ ανυπάκουη σηκώνομαι πιο νωρίς.
Η ματιά μου ρουφάει δυνατές γουλιές από τον λαμπερό ήλιο που χτυπάει για να του ανοίξω στα τζάμια του δωματίου.

Μου φτιάχνω έναν ζεστό μυρωδάτο καφέ και σε ένα δωμάτιο γεμάτο βιβλία επιλέγω τα "Ανοιχτά Χαρτιά" του Ελύτη και ξαναχώνομαι στα ζεστά μαλακά στρώματα.

Κι όσο διαβάζω και γεμίζει όμορφες σκέψεις και εικόνες το μυαλό μου με μια ευγενική λεπτότητα και ομορφιά, σκέφτομαι για την άλλη πτυχή της εκδήλωσης της ζωής μας εκείνη την άσχημη, την άγρια, την υποβιβαστική και σκέφτομαι ότι εκδηλώνεται γιατί κι αυτή μέσα μας βρίσκεται και πρέπει να την ξεπεράσουμε να την αφήσουμε πίσω μας
να την ορθώσουμε μπροστά μας και να την νικήσουμε σε έναν τίμιο αγώνα πρόσωπο με πρόσωπο (αντί να την αποφεύγουμε, να την μασκαρεύουμε ή ό,τι άλλο ψυχολογικό τέχνασμα κάνουμε) κι ίσως, ακριβώς αυτό να είναι όλο το νόημα και ο ορισμός της ζωής...