Εν οίδα...

Σήμερα ξύπνησα έχοντας στο μυαλό μου τη "Γνώση".
Κάποιοι τη θεωρούν ως σημείο ανωτερότητας έναντι των άλλων και την επιστρατεύουν επιδεικνύοντάς την και στις σχέσεις τους και στον ιστοχώρο για να επιβεβαιώνονται και δυστυχώς και για να αυτοεπιβεβαιώνονται.


Γίνονται έτσι "κύμβαλα αλαλάζοντα" χωρίς να το καταλαβαίνουν, θεωρώντας τους εαυτούς τους σπουδαίους και σημαντικούς που ασχολούνται με την κουλτούρα και τα βιβλία, αποθηκεύοντας στις βιβλιοθήκες και στο μυαλό τους πληροφορίες επί πληροφοριών.



Γιατί, ακόμα κι αν έχεις διαβάσει το πιο βαθυστόχαστο κείμενο και ίσως και να το ξέρεις απ' έξω για να το παραθέτεις σε συζητήσεις ή σε ιντερνετικές αναρτήσεις κάνοντας τον ειδήμονα και τον σπουδαίο, αν δεν το έχεις ενσωματώσει στο Είναι σου, δεν είναι τίποτα άλλο από μια απλή πληροφορία.
Περιφέρεσαι σαν ένα χαμένο λεξικό πληροφοριών επιζητώντας μια κούφια αναγνώριση.

Η γνώση είναι ένας δρόμος (κι όχι πάντα ο μοναδικός), ένα είδος σκάλας (κι όχι πάντα απαραίτητη) για να σε βοηθήσει να φτάσεις στη δική σου κατανόηση και στο εσωτερικό ύψος που μπορείς.

Τι ωφελεί να παπαγαλίζεις τον δρόμο αν δεν έχεις μάθει πώς να τον χρησιμοποιείς;
Να επιδεικνύεις το κλειδί χωρίς να μπορείς να ξεκλειδώσεις την πόρτα;