Ανάβαση...

Φιλοξενούμενη σήμερα.
"Θα ξυπνήσουμε μετά τις 10.00", συμφωνήσαμε.
Μα, εγώ ανυπάκουη σηκώνομαι πιο νωρίς.
Η ματιά μου ρουφάει δυνατές γουλιές από τον λαμπερό ήλιο που χτυπάει για να του ανοίξω στα τζάμια του δωματίου.

Μου φτιάχνω έναν ζεστό μυρωδάτο καφέ και σε ένα δωμάτιο γεμάτο βιβλία επιλέγω τα "Ανοιχτά Χαρτιά" του Ελύτη και ξαναχώνομαι στα ζεστά μαλακά στρώματα.

Κι όσο διαβάζω και γεμίζει όμορφες σκέψεις και εικόνες το μυαλό μου με μια ευγενική λεπτότητα και ομορφιά, σκέφτομαι για την άλλη πτυχή της εκδήλωσης της ζωής μας εκείνη την άσχημη, την άγρια, την υποβιβαστική και σκέφτομαι ότι εκδηλώνεται γιατί κι αυτή μέσα μας βρίσκεται και πρέπει να την ξεπεράσουμε να την αφήσουμε πίσω μας

να την ορθώσουμε μπροστά μας και να την νικήσουμε σε έναν τίμιο αγώνα πρόσωπο με πρόσωπο (αντί να την αποφεύγουμε, να την μασκαρεύουμε ή ό,τι άλλο ψυχολογικό τέχνασμα κάνουμε) κι ίσως, ακριβώς αυτό να είναι όλο το νόημα και ο ορισμός της ζωής...