Σχετικότητες

Ως τώρα θεωρούσα ότι στην λεγόμενη "υπερσυνειδητότητα" εκδηλώνονται σε μας πιο άμεσα και ταχύτατα τα αποτελέσματα των πράξεών μας.
Σήμερα άρχισα να προβληματίζομαι ότι ίσως να μην είναι καθαρά θέμα αμεσότητας αλλά αντίληψης.
Να αυξάνεται δηλαδή τόσο η αντιληπτικότητά μας που να αναγνωρίζει τα αποτελέσματα πιο κοντά εν τη γενέσει τους.

Αν δηλαδή η μέση αντίληψη αντιλαμβάνεται την Πράξη σαν θάλασσα και το Αποτέλεσμά της σαν το ποτάμι που για να δημιουργηθεί πρέπει να περιμένει να περάσει από την εξάτμιση της θάλασσα, τη συγκπεντρωσή των υδρατμών σε σύννεφο, τη βροχή, τα υπόγεια ύδατα, την πηγή και τη κοίτη του, η διευρυμένη αντίληψη προχωράει πιο πριν από τον σχηματισμό ποτααμιού, αντιλαμβάνεται το πρώτο-πρώτο ρυάκι που σχηματίζεται με τη βροχή στο έδαφος πριν καν γίνει ποτάμα, ή πιο πίσω, την ίδια τη βροχή πριν ακουμπήσει καν στο έδαφος να γίνει ρυάκι ή ακόμα και το πρώτο σύννεφο πριν βρέξει...

Και ίσως και η ίδια η ταχύτητα να είναι περισσότερο θέμα αντιληπτικότητας παρά θέμα επιτάχυνσης.
Η επιτάχυνση χρειάζεται περισσότερο ως δείγμα αλλαγής σε πιο εξωτερικό επίπεδο...

Και αν προχωρήσουμε περισσότερο την σκέψη, τότε θα έλεγα ότι αν φτάσουμε να καταλαβαίνουμε ότι η Χ ενεργειά μας/θάλασσα έχει ως άμεσο αποτέλεσμα το σύννεφο, τότε μπορούμε να αλλάζουμε τις πράξεις μας πολύ πριν μετατραπούν σε βροχή ή ποτάμι κι ίσως αυτή η άμεση κατευθυνόμενη αλλαγή να μας επιτρέπει να ξεφύγουμε από τον τροχό της ανακύκλωσης της "ειμαρμένης".


Όμως και τα ποτάμια είναι χρήσιμα στη γη... εκτός αν... προχωρώ ακόμη περισσότερο τη σκέψη μου... αν επιστρέψουμε πίσω από τις εκδηλώσεις των πράξεών μας -σε μια αντίστροφη πορεία- τη γη, το ποτάμι, τη βροχή, το σύννεφο, τους υδρατμούς, τη θάλασσα, το νερό, τα μόρια του νερού, τη σύσταση των μορίων του νερού, τα ηλεκτρόνια... μέχρι να φτάσουμε στην ίδια την ουσία του σύμπαντος...

Από την άλλη, βλέποντας μόνο το μερικό, πόσο ελεγχόμενη μπορεί να είναι από μας μια άμεση διαχείριση αιτίας-αποτελέσματος και πώς μπορούμε να υπολογίσουμε τις γενικότερες συνέπειες και σε μας και στους γύρω μας με το φαινόμενο της πετααλούδας;


Και 'φυσικά', πίσω από όλες αυτές τις σκέψεις είναι ο νους που ψάχνει λογική και όρια, αιτίες και αποτελέσματα, γραμμικές Αριστοτελικές πορείες σε μια προσπάθεια κατα-νόησης.
Είναι σα να προσπαθείς να καταχωρήσεις σε μια ηλεκτρονική γλώσσα 0-1 έναν αλγόριθμο για την ψυχή...

Όμως, μια και τίποτα δεν είναι αδύνατον αφού μπορούμε ήδη να το σκεφτούμε, ίσως η αυριανή καινοτομία στην τεχνολογία να μην είναι αποτέλεσμα νέας σύνθεσης αλλά διάσπασης.
Όπως π.χ. η μεγάλη επανάσταση ήρθε από τη διάσπαση του ατόμου, μελλοντικά να ανακαλυφθεί μια ριζοσπαστική αλλαγή από το σπάσιμο του δυαδικού κώδικα Ι-0 σε μικρότερες υπομονάδες...

Κι ίσως το μυστικό για τα μελλοντικά διαστρικά ταξίδια να μην είναι το πώς θα επιταχύνουμε την πορεία μας, ίσως να μην πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά τη σκέψη μας, αλλά να κάνουμε οπισθοχώρηση και να φτάσουμε στο σημείο μηδέν πριν καν δημιουργηθεί η έννοια της κίνησης και της ταχύτητας...