Όρια και Πέπλα

Πολλές φορές, διαβάζοντας τα φιλοσοφικά ημερολόγια άλλων αναγνωρίζω τον δικό μου τρόπο σκέψης. Δηλαδή, τον προβληματισμό, την ανάλυση, την αποδόμηση και το τελικό ξαναστήσιμο μέσω συνειρμών και συμπερασμάτων των εννοιών, των συνθηκών των όρων και των ορίων του κόσμου μας/μου.
[Ναι, θεωρώ ο κόσμος έχει τα όρια που υποβάλλουν οι αισθήσεις μας αλλιώς δεν θα μπορούσε να είναι διαχειρήσιμος από την τωρινή μας οντολογική κατάσταση.]

Έχει λίγες ημέρες που αποφάσισα να τα καταγράφω κι εγώ τελικά όλα αυτά και να μη μένουν μόνο σκέψεις που ξεχνιούνται μεν αλλά μένουν μέσα μου οδηγοί για να διαμορφώνουν τον δρόμο και την προσωπικότητα μου.

Και ο εαυτός μου παίζοντάς μου παιχνίδια, φρόντισε αμέσως όχι μόνο να ξεχάσω τις πιο πρόσφατες αναλύσεις μου και να μου αφήσει ένα κενό μνήμης, αλλά και να πέσει και σε άρνηση για να μην δημιουργηθεί τίποτα καινούργιο.

Κάπως όπως χθες το βράδυ στον ύπνο μου, που βρέθηκα να διαβάζω και να ερμηνεύω με οπτικό τρόπο εδάφια από τα χαμένα βιβλία του Πλάτωνα και μόλις το συνειδητοποίησα και σκέφτηκα να τα κρατήσω στην συνειδητή πλευρά του εαυτού μου, έτρεξαν όλα να εξαφανιστούν ώστε να μην θυμάμαι ούτε μία λέξη.


Κι όμως, τις τελευταίες μέρες, μέσω των "ευτυχών συμπτώσεων", μου δόθηκε η παραγκωνισμένη δυνατότητα να σηκώσω ελάχιστα ένα από τα πέπλα της ύπαρξης και να διαισθανθώ λίγο κάτι από αυτά που κρύβει.
Δεν ξέρω πόσα πέπλα έχει. Ίσως να 'ναι επτά, όπως αυτά της Σαλώμης, όσα είναι και τα τσάκρας στην ινδική γιόγκα ή όσα άλλα συμβολίζονται με τον αριθμό επτά.

Κι έτσι μπόρεσα να καταγράψω τον πρώτο μου προβληματισμό σχετικά με τον τρόπο επιβολής της άρχουσας τάξης. Στο ότι δηλαδή την παλιά εποχή στηριζόταν περισσότερο στον ζωντανό μύθο και στην εξωτερική ένδειξη υπεροχής μέσω του πλούτου, των κτισμάτων και της ενδυμασίας μέχρι το σήμερα που μετατράπηκε σε επικοινωνιακή πολιτική πειθούς για την ικανότερη διαχείριση του οικονομικού κυρίως τομέα και την υπόσχεση ευημερίας (ή όπως διαμορφώθηκε σήμερα: στην οικονομικοπολιτική ικανότητα μελλοντικής εξόδου από την κρίση).

Και δεν γράφω αυτήν την ανάρτηση για να εκθέσω τις απόψεις μου περί άρχουσας τάξης ούτε για να μπω σε κάποιον σχετικό διάλογο γι' αυτό το θέμα.  
Την γράφω για να μιλήσω γι αυτό το πέπλο (ή τα πέπλα) και την κρυμμένη μας δυνατότητα να τα σηκώνουμε κάποιες φορές, όταν ανεβαίνουμε ένα ελάχιστο επίπεδο της συνειδητότητας του κόσμου. Και όταν συμβαίνει αυτό, μπορούμε να δούμε πιο καθαρά τις κρυμμένες αιτίες της πορείας μας που ίσως δεν καταλαβαίνουμε τελώντας σε μηχανική ύπνωση. Μπορούν να μας αποκαλυφθούν κάποιες γνώσεις και ο δρόμος μας να γίνει πιο σίγουρος και σταθερός όπως όταν βλέπεις από ψηλά την πορεία σου σε έναν χάρτη και ξέρεις προς τα πού σε οδηγεί ο δρόμος που πήρες...

Όμως μια και όλα βιώνονται και δεν κατανοούνται με λέξεις, αφήνω εδώ μόνο την προσωπική μου εμπειρία ότι μπορούμε να προσπαθήσουμε να αναζητήσουμε και κάτι περισσότερο από τη συμβατική ζωή που έχουμε μάθει.




Κι όλα αυτά μόνο με εσωτερική καθαρότητα, πέρα από κομπασμούς τύπου "εγώ είμαι", σκύβοντας με ειλικρίνεια στον πραγματικό μας εαυτό...