Μια και είχα ένα στρωμένο πρόγραμμα για φέτος, σκέφτηκα να ετοιμάσω το "Μπερδευομαντίξ" σα μια νέα δραστηριότητα.
Έλα όμως που δεν αποφασίζω μόνο εγώ αλλά και οι… περιστάσεις.
Μέσα στο καλοκαίρι μού κάνουν μια επαγγελματική πρόταση να ασχοληθώ με κάτι άλλο και μια και το "Μπερδευομαντίξ" ανήκε στη σφαίρα της εθελοντικής εργασίας-προσφοράς, προτίμησα την κουρτίνα νούμερο δύο και ρίχτηκα με τα μούτρα στη δουλειά να ετοιμάσω το νέο υλικό. Μιλάμε για πολύ ψάξιμο (συνήθως θέλω να κατέχω όσο το δυνατόν πιο πληρέστερα το αντικείμενό μου) και για ώρες διαβάσματος και προετοιμασίας.
Κι εκεί που ήμουν στα όρια να προλάβω - να μην προλάβω να ετοιμάσω το απαραίτητο υλικό, αρχίζουν οι καθυστερήσεις για την έναρξη κι όλο να εκμεταλλεύομαι τον έξτρα χρόνο.
Τελικά, να μην τα πολυλογώ, για προσωρινούς λόγους υγείας αναβλήθηκε για του χρόνου η κουρτίνα δύο. Εδώ είναι που λες: "ξαναπιάσε το Μπερδευοματνίξ". Ε, όχι. Είπαμε δεν αποφασίζω μόνη μου. Για να ασχοληθώ με την κουρτίνα δύο άφησα να ατονήσει το παλιό στρωμένο μου πρόγραμμα. Τώρα; Ούτε το παλιό πρόγραμμα, ούτε το Μπερδευομαντίξ, ούτε η κουρτίνα δύο.
Δεν τα βάφω μαύρα όμως. Προσπαθώ να βρίσκω ευκαιρίες ακομη και μέσα από τα αρνητικά, γιατί ποιος μου λέει ότι τα αρνητικά δεν είναι οι πόρτες που κλείνουν για να ανοίξουν κάποιες άλλες καλύτερες;
Αφήνω τις λίγες συμμετοχές για το (πρώην) "στρωμένο πρόγραμμα" να γκρινιάζουν και να τηλεφωνούν επίμονα (μπορώ να πω και επιθετικά) να τους δώσω μια ευκαιρία (δεν πειράζει, η ζήτηση αυξάνει την αξία), αφήνω και το στρωμένο πρόγραμμα τελείως στην άκρη και αποφασίσω να ξεκινήσω δεύτερο κύκλο προγράμματος.
Το δεύτερο κύκλο μου τον ζητούσαν επιτακτικά, αλλά λόγω του ότι έχει πάρα - μα πάρα πολύ δουλειά και προετοιμασία, δεν είχα πάρει απόφαση να τον ξεκινήσω. Κι όχι μόνο αυτό. Κάτι ευφημιστικά άρθρα σε εφημερίδα για τον πρώτο κύκλο και για ένα ειδικό πρόγραμμα που είχα σκεφτεί, μου δίνουν την ιδέα να επεκταθώ επιπλέον και σε ένα νέο κύκλο δραστηριοτήτων σχετικά με αυτό το πρόγραμμα. Μια και οι "δραστηριότητές μου" έχουν αποκτήσει ένα πολύ καλό όνομα, μου παραχωρούν ευχαρίστως νέο χώρο, γίνεται η σχετική διαφήμιση και σύντομα μαζεύονται και οι συμμετέχοντες.
Έτσι σε λίγες μέρες ξεκινά παράλληλα με τον δεύτερο κύκλο κι αυτό το επιπλέον πρόγραμμα.
Αποτέλεσμα; Αν γινόταν να ασχολούμαι 24 ώρες την ημέρα, επτά μέρες την εβδομάδα με το σχετικό διάβασμα, την ανάλυση, τη διήθηση και την προετοιμασία όλων αυτών που έχω να κάνω, μπορεί και να τελείωνα (ίσως) μέχρι το καλοκαίρι.(Και μόλις τελείωνα θα ξανάπιανα πάλι την κουρτίνα δύο που την άφησα σε αναμονή γιατί δεν πρόλαβε να τελειώσει κι έχει αρκετή δουλειά ακόμη...)
Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Αρχές φθινοπώρου γνωρίζομαι με κάποια κοπέλα και μου λέει ότι ξέρει καλά έναν… ονομαστό "Κάποιον" κι όποτε έρθει στη Θεσσαλονίκη να πάμε να μου τον συστήσει και να του δώσω κάτι δικό μου, μια και ασχολούμαι με το αντικείμενό του. Αμέ! Γιατί όχι; Τι έχω να χάσω;
Έχω ένα "κάτι" παρατημένο εδώ και κάτι χρόνια. Ας το ξεθάψω λοιπόν να του το δείξω (μια και ήρθε τελικά ο "Κάποιος" στην πόλη μας).
Το ξεθάβω, το ξεσκονίζω, το περιποιούμαι με την εμπειρία που απέκτησα τόσα χρόνια που το 'χα θαμμένο, του προσθέτω και μερικά νέα στοιχεία. Ωραία, έτοιμο! Α, αυτό εκεί δίπλα του τι είναι;
Μετά από τόσα χρόνια ,πού να θυμάμαι ότι είχα ξαναπιάσει κάποια φορά στα χέρια μου αυτό το "κάτι" και του είχα κάνει διάφορες ενδιαφέρουσες μετατροπές, αλλά (ως συνήθως) τις είχα αφήσει στη μέση. Τώρα τι κάνουμε; Έχω δύο "κάτια" με το ίδιο κεντρικό θέμα, αλλά με διαφορετικές παραλλαγές που μου φαίνονται το ίδιο καλές. Να τις ενώσω σε μία; Λίγο δύσκολο, δεν πολυταιριάζουν. Να συνεχίσω την παλιά παραλλαγή και να δώσω και τις δύο διαφορετικές εκδοχές κι ας διαλέξει ο "Κάποιος" αν του αρέσει ...κάποια; Μμμμ… ίσως να ακούγεται καλή λύση κι αυτή. Πώς να συνεχίσω όμως την παλιά εκδοχή που θέλει αρκετή δουλειά για να ξαναπιάσω το χαμένο νήμα της κι την έχω ξεχάσει παντελώς; (εδώ δε θυμόμουν καν ότι υπήρχε!) Α, ναι, μην το ξεχάσω κι αυτό: και δεν έχω και ιδιαίτερα ελεύθερο χρόνο γι όλη αυτή τη δουλειά.
Ε... είναι και το άλλο…
Ξεκινώντας την κουρτίνα δύο ήθελα να παρουσιάσω παράλληλα κι ένα άλλο νέο "κάτι" και αφού το τελείωσα μου 'ρθε φαεινή ιδέα να το προεκτείνω και σε μέρος β'.
Ε, μου 'μεινε κι αυτό το μέρος β' του νέου..κατιτιού μισοτελειωμένο που περιμένει (άλλο ένα ακόμη) υπομονετικά κι αδιαμαρτύρητα την επεξεργασία του για να πάρει τον τελικό του δρόμο…Ξεκινώντας την κουρτίνα δύο ήθελα να παρουσιάσω παράλληλα κι ένα άλλο νέο "κάτι" και αφού το τελείωσα μου 'ρθε φαεινή ιδέα να το προεκτείνω και σε μέρος β'.
Ουφ… κουράστηκα και μόνο που τα 'γραψα. Τα 'πα τουλάχιστον και ξέσκασα.
(κι όχι μόνο αυτά, υπάρχουν και κάτι άλλα κάτια-ξεκάτια μισοαρχινισμένα ή μισοτελειωμένα που περιμένουν με ιώβεια υπομονή, χαμένα σε διάφορες γωνιές κι αρχεία, να ξανασχοληθώ κάποτε μαζί τους….)
Τέρμα το διάλειμμα όμως και η γκρίνια. Τα κεφάλια ξανά μέσα...(Μπα όχι, δεν είναι γκρίνια, μια και η χαρά της δημιουργικότητας ξεπερνάει πάντα την όποια κούραση ή τρέξιμο χρειάζεται και σου δίνει φτερά, μόνο ένα απλό μοίρασμα για να ξεσκάσω γιατί μου 'πέσαν, όντως, πολλά και μαζεμένα όλα αυτά και καμιά φορά τα παρατάω τελείως όλα τους για να μην εκραγώ... )
… φλαπ-φλουπ, φλαπ-φλουπ φλαπ-φλουπ, φλαπ-φλιπ φλαπ-φλουπ, φλαπ-φλουπ φλουπ-φλουπ, φλαπ-φλουπ φλαπ-φλαπ, φλαπ-φλοπ φλαπ-φλουπ, φλαπ-φλιπ φλουπ-φλουπ, φλαπ-φλουπ …
