Το τέλος του Αλέξανδρου

ΚΥΡΙΑΚΗ, 5 β

Το τέλος του Αλέξανδρου

Δίπλωσε τις τέσσερις εποχές κι απόμεινε σαν δέντρο που του σώ-
θηκε ο αέρας.

Ανακάθισε ύστερα κι έβαλε ήρεμα στο πλάι του τον γκρεμό.

Από τ' άλλο μέρος άπλωσε προσεχτικά ένα κομμάτι θάλασσας, όλο
ριπές γαλάζιες.

Ώρες πέρασαν ώσπου, κάποια στιγμή, των γυναικών τα μάτια σκαρ-
δαμύσανε.

Τότε μπήκε η Κερά κι αυτός ξεψύχησε.

(Οδ. Ελύτης: Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου, 1984)



.

Υπαρξιακά

"Σκέφτομαι άρα υπάρχω" (cogito ergo sum) είχε δηλώσει ο Ντεκάρτ.

Κι εγώ που σταμάτησα να σκέφτομαι, σταμάτησα και να υπάρχω. Μια νεκρή ύπαρξη.

Τι οξύμωρη έκφραση! Όσο και το: Μια ζωντανή ανυπαρξία.

Ίσως γι αυτό εκπλήσσομαι όταν οι άνθρωποι μού απευθύνουν το βλέμμα τους, μου μιλούν, με ρωτούν πού χάθηκα και συνεχίζουν να με αντιμετωπίζουν σαν το παλιό ζωντανό όν.

Μάλλον γιατί δεν αναγνωρίζουν το φέρετρο που ντύθηκε το βλέμμα μου.

Μήπως τελικά υπάρχουμε ακόμη κι όταν δεν σκεφτόμαστε; 

Όταν κλείνει την αναπνοή μας ο ασφυκτικός αέρας μιας νοητικής ύπνωσης; 

Όμως τι είδους ύπαρξη είναι αυτή και ποια να 'ναι η υπόσταση της… (αν)υπαρξίας της; 

Είναι η ενσυνείδητη συμμετοχή μας που κάνει τη ζωή πραγματική ή ούτως ή άλλως το παιχνίδι είναι στημένο;

(Απόσπασμα από το "Καθημερινολόγιό" μου, 13/12/11)

Illussions

(Εικόνα: Μ.Κ.Έσχερ)

Μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο κάτοπτρα

η μερική αντανάκλαση της αλήθειας

μπερδεύεται με την αυταπάτη

.