"Σκέφτομαι άρα υπάρχω" (cogito ergo sum) είχε δηλώσει ο Ντεκάρτ.
Κι εγώ που σταμάτησα να σκέφτομαι, σταμάτησα και να υπάρχω. Μια νεκρή ύπαρξη.
Τι οξύμωρη έκφραση! Όσο και το: Μια ζωντανή ανυπαρξία.
Ίσως γι αυτό εκπλήσσομαι όταν οι άνθρωποι μού απευθύνουν το βλέμμα τους, μου μιλούν, με ρωτούν πού χάθηκα και συνεχίζουν να με αντιμετωπίζουν σαν το παλιό ζωντανό όν.
Μάλλον γιατί δεν αναγνωρίζουν το φέρετρο που ντύθηκε το βλέμμα μου.
Μήπως τελικά υπάρχουμε ακόμη κι όταν δεν σκεφτόμαστε;
Όταν κλείνει την αναπνοή μας ο ασφυκτικός αέρας μιας νοητικής ύπνωσης;
Όμως τι είδους ύπαρξη είναι αυτή και ποια να 'ναι η υπόσταση της… (αν)υπαρξίας της;
Είναι η ενσυνείδητη συμμετοχή μας που κάνει τη ζωή πραγματική ή ούτως ή άλλως το παιχνίδι είναι στημένο;
(Απόσπασμα από το "Καθημερινολόγιό" μου, 13/12/11)
