Έτσι, έρχεται μια μέρα
που δεν έχεις πια την ανάγκη
να γράφεις για να σε διαβάζουν
και είναι η ίδια μέρα
που σε κουράζει και η ανάγκη των άλλων
που γράφουν για να διαβάζονται.
Όλες αυτές οι εκδηλώσεις,
οι προσπάθειες, οι διαδράσεις
οι λέξεις, οι φωτογραφίες,
τα παντοειδούς είδους κείμενα,
τα συμπεράσματα, οι διατυπώσεις,
το εύσχημο των λόγων,
η συμμετρία των νοημάτων,
οι προτάσεις με τις λέξεις στη στρατιωτική σειρά τους,
τα λογίδρια επί παντός επιστητού
και τόσα άλλα,
μοιάζουν ένα φωταγωγημένο πανηγύρι
από το οποίο προτιμάς να απέχεις.
Δε θες φώτα και φασαρία
αλλά σιωπή κι ας έρθει μαζί με το σκοτάδι.
Κι αποχωρείς ήσυχα κι αθόρυβα
από όλη αυτή τη συνάφεια,
χωρίς τις συνήθεις δηλώσεις
και τα ακόμα πιο πολυπαιγμένα
σκηνικά αποχαιρετισμού.
