To περίεργο ριγέ ψάρι αναδύθηκε αργά από τα βάθη του ύπνου και με κοίταξε πίσω από το γυαλί του πιξελικού μου ενυδρείου.
Η μεσημεριανή του καλημέρα ακούστηκε γνώριμη στ' αυτιά μου.
Μα, δε μιλάνε τα ψάρια θα μου πείτε.
Μιλάνε, θα σας πω, αλλά δε λένε πολλά. Μόνο όσα είναι απαραίτητα.
Όπως τις πρωινιάτικες μεσημεριανές 'καλημέρες' που σπάνε τα φράγματα του χρόνου και των μεσημβρινών.
Μου 'φερε και πάλι αλλοπρόσαλλα όνειρα από κείνη την άλλη χώρα που ταξιδεύει κάθε φορά.
Τι περίεργα δώρα που σου κάνουν πάντα, τα περίεργα ριγέ ψάρια.
Σου τα φέρνουν στα πόδια σου και άντε να βρεις εσύ μετά τι θα τα κάνεις.
Το σημερινό, το άφησα ανεκμετάλλευτο, αλλά το ταξινόμησα στο κουτάκι XZ7SUERCV8975 της μνήμης μου για πάσα μελλοντική χρήση.
Και μετά το ψάρι έφυγε κι έμεινα μόνη να συνομιλώ μαζί του.
Παραβιάζοντας κατάφορα και πάλι τη σιγή ιχθύος, μου είπε τα εξής:
-Όσοι μετρούν πόσα κουκιά θα πάρουν πάντα λειψά θα τα έχουν.
-Κουκιά, καλό μου ριγόψαρο; Ξέρεις εσύ από κουκιά; Μήπως κουπιά ήθελες να πεις;
-Όσοι δε μετρούν πόσα κουπιά θα δώσουν, πάντα θα τους περισσεύουν, συνέχισε την πρότασή του.
-Τι κουπιά ψάρι μου; Για βάρκες μιλάς και ψαράδες; Μήπως για τριήρεις;
-Εγώ προσαρμόστηκα στο Π σου, προσαρμόσου τώρα κι εσύ στο νόημα, μου ξανάπε το ψάρι με νόημα χωρίς να μου κλείσει κανένα μάτι και επέστρεψε στη σιωπή του.
-Από μέσα μας προς τα έξω θα προέρχονται πάντα οι καλύτερες λύσεις, μονολόγησα προς το μέρος του για να με ακούσει.
Κι εκείνο που δεν έβγαλε ξανά κιχ, έκανε ένα χικ, τάχα για να μου δηλώσει την αντίθεσή του, αλλά 'γω ξέρω ότι κατά βάθος φταίνε τα καυτερά υπονοούμενα που πάντα πειράζουν στο στομάχι.
Και να 'μαι τώρα ονλάιν να ψάχνω συνταγές για ψάρια...
