 |
| Giambattista Tiepolo |
Φτάνω στη δουλειά. Φορώ το χαμόγελό μου και μπαίνω. Δε θέλω
να τρομάξω τους ανθρώπους όπως λίγο πριν το νεαρό ζευγάρι στο λεωφορείο που
έσπευσαν να μου δώσουν τη θέση τους με ανησυχία. Ποιος ξέρει, έτσι που είχα αφεθεί
στις σκέψεις, πώς θα τους φάνηκα.
"Κρίμα, λέει, να χω τόσο φως και να αφήνομαι στη
σκιά"…
Και τι κάνεις όταν ανακαλύπτεις ότι η ματαιότητα είναι εκεί,
καλά κρυμμένη πίσω από τα πάντα, ακόμα και πίσω από αυτά που νόμιζες ότι θα την
ακυρώσουν;
Όταν στα 'χει πάρει όλα και στα 'χει ξαναδώσει, τι άλλο
θέλει ακόμα από σένα;
Τι είναι αυτό που δεν σου πήρε ακόμα;
Τι είναι αυτό που δεν μπορεί να
σου πάρει και πρέπει να το ανακαλύψεις για να της ξεφύγεις;
Πού πρέπει να φτάσεις τον εαυτό σου για να μη σε φτάνει αυτή;
.
