Ο ακόρεστος έρωτας της ψυχής για εξύψωση και ενατένιση του τελειότερου είναι να ακολουθείς τον συμπαντικό νόμο, να πηγαίνεις προς τα εκεί που ωθεί η Φύση, ξεφεύγοντας από τον εγωκεντρικό άνθρωπο ως αφέντη και εξουσιαστή της φύσης που μας επιβάλει ο σημερινός τάχα πολιτισμός μας και επιστρέφοντας στον άνθρωπο ως υπηρέτη σκοπού/σκοπών ώστε να συνεχιστεί η εξέλιξη της ζωής προς τον ανώτερο άνθρωπο.
Πλάτωνας, Νόμοι, Δέκατο βιβλίο 903c:
... είς μερισμόν τόν έσχατον τέλος ασπειργασμένοι ών έν καί τό σόν, ώ σχέτλιε, μόριον εις το πάν συντείνει βλέπον αεί, καίπερ πάνσμικρον όν, σέ δέ λέληθεν περί τούτο αυτό ως γένεσις ένεκα εκείνου γίγνεται πάσα, όπως ή τω του παντός βίω υπάρχουσα ευδαίμων ουσία, ουχ ένεκα σού γιγνομένη, σύ δ' ένεκα εκείνου. [Ανάμεσά της είσαι και εσύ, ανόητε, μια μονάδα που πάντα αποβλέπει στο σύνολο, αν και μικρότατος είσαι, συ δε έχεις ξεχάσει ότι τίποτα δεν δημιουργείται παρά μόνον για να προσφέρει μακροχρόνια ευτυχία στη ζωή του Σύμπαντος κι ότι τίποτα δεν έγινε για χάρη σου αλλά εσύ ( έγινες ) για χάρη εκείνου.]
"Ο άνθρωπος είναι γιοφύρι όχι σκοπός"
Νίτσε
Πήρα να κάνω σήμερα ταξινόμηση κάποιων αρχείων κι άσχετη μέσα στα υπόλοιπα, ξεπήδησε η παραπάνω ερμηνεία μου (μαζί με τα επικυρωτικά αποσπάσματα), γραμμένα και σωσμένα πρόχειρα κάτω από ένα άλλο αρχείο, πριν μερικά χρόνια.
Έγιναν για μια άλλη φωτογραφία, αλλά ταιριάζει πολύ καλά και σ' αυτήν, την πασίγνωστη πια, που παραθέτω.
Το ότι χθες είχα ανοίξει παρόμοια συζήτηση, μάλλον στα όρια του τυχαίου μπορεί να περιληφθεί.
