Πέρασε πολύς καιρός για να ξεπεράσω σταδιακά τις κρίσεις πανικού ασφυξίας, από τότε που έκλεισε η αναπνοή μου σε μια μικρή σκηνή, νύχτα στο βουνό κι εκδηλώθηκε ο πρώτος πανικός μου.
Όμως, καμιά φορά, σε βασανισμένο ύπνο τα βράδια μου, φέρνω στο νου μου σκηνές από ταινίες ή φαντάζομαι παρόμοια γεγονότα. Και μέσα στην ησυχία της νύχτας και στο άπλωμα της φαντασίας, όλα γιγαντώνονται, παίρνουν πραγματικές διαστάσεις και με τρομάζουν σα να τα βιώνω εκείνη τη στιγμή.
Δημιουργώ στην φαντασία μου, τις τελευταίες στιγμές κάποιου που βυθίζεται στο νερό και προσπαθεί να αναπνεύσει κι αντί για αέρα γεμίζει το στόμα του και η μύτη του και τα πνευμόνια του νερό και φέρνω τον εαυτό μου στη θέση του, σε μια πρόβα τέτοιου θανάτου.
Τις τελευταίες στιγμές κάποιου που τον κλείνουν σε έναν στενό χώρο χωρίς αέρα, ίσως και χωρίς φως... και τέτοια ωραία διάφορα μακάβρια.
Σήμερα έκανα αναπαράσταση στο μυαλό μου, πώς είναι οι τελευταίες στιγμές κάποιου που πέφτει σε κινούμενη άμμο και μπήκα στη θέση του...
Δε θέλετε να ξέρετε τη φρίκη.
Και μετά σκέφτηκα, ότι μια από τις ευχές μου που θα θελα να πραγματοποιηθεί, θα 'ναι να χω έναν ήρεμο θάνατο.
Όταν σκεφτείς πόσοι υποφέρουν τις τελευταίες τους στιγμές σε δυστυχήματα, σε αρρώστειες, σε καταστροφές, σε πυρκαγιές κ.λπ., δεν είναι καθόλου δεδομένη μια τέτοια ευχή.
Και μετά ξανασκέφτηκα, γιατί όπως ευχόμαστε σε κάποιον, χρόνια πολλά, υγεία και άλλες ευχές για τη ζωή του, να θεωρείται ανάθεμα να του ευχηθούμε να 'χει κι έναν μακάριο ή γενναίο θάνατο, όποτε κι αν έρθει αυτός;
Φοβόμαστε μέχρι και το όνομά του να αναφέρουμε, με μια υπόκρυφη προκατάληψη, μήπως έτσι τον προ-καλέσουμε ή του θυμήσουμε την παρουσία μας.
Στο εξωτερικό γιορτάζεται το Χάλογουίν στην Βόρεια Αμερική, η Μέρα των Νεκρών στις Λατινικές χώρες κι εμείς έχουμε την Κυριακή της Ανάστασης, τα ψυχοσάββατα, για να θυμόμαστε κάπου-κάπου και το επέκεινα. Τις υπόλοιπες μέρες, ούτε να το αναφέρουμε. Φτύνουμε τρις τον κόρφο μας στο άκουσμά του.
Όμως, όλα είναι θέμα συνήθειας και εξοικείωσης, γιατί αντί να το αποφεύγουμε, θα μπορούσαμε να φέρνουμε πιο συχνά στην επιφάνεια τον υποσυνείδητο φόβο του θανάτου και να τον πολεμούμε πιο συνειδητά.
Ο Λιαντίνης, στον λόγο του "
Ἡ φιλοσοφική θεώρηση του θανάτου", μιλάει για τον εγωισμό της ορμής προς διατήρηση και διαιώνιση του είδους. Ότι αγαπάμε τόσο πολύ τον εαυτούλη μας που δεν μπορούμε να τον συλλάβουμε αποκομμένο από τη φύση και μιλάει για το φάρμακο, την ίαση του φόβου που είναι η δια βίου φιλοσοφική δίαιτα.
All Oil Paintings by Artist Vladimir Kush
Πρόσωπο Συνομωσίας Α': Απίστευτο! Μιλάμε για ανθρώπινο ον, ε;
Σήμερα, με τον δυνατό ήλιο και τη ζεστή μέρα, βγήκα να περιποιηθώ τα φυτά μου.
Δεν ξέρω τι θα απογίνει, αλλά αν συνεχίσει έτσι ο καιρός, νομίζω θα αντέξει. Τουλάχιστον μέχρι να θρέψει ώριμο καρπό να έχω σπόρο.
Δημιουργώ στην φαντασία μου, τις τελευταίες στιγμές κάποιου που βυθίζεται στο νερό και προσπαθεί να αναπνεύσει κι αντί για αέρα γεμίζει το στόμα του και η μύτη του και τα πνευμόνια του νερό και φέρνω τον εαυτό μου στη θέση του, σε μια πρόβα τέτοιου θανάτου. 
Και μετά σκέφτηκα, ότι μια από τις ευχές μου που θα θελα να πραγματοποιηθεί, θα 'ναι να χω έναν ήρεμο θάνατο.
Όμως, όλα είναι θέμα συνήθειας και εξοικείωσης, γιατί αντί να το αποφεύγουμε, θα μπορούσαμε να φέρνουμε πιο συχνά στην επιφάνεια τον υποσυνείδητο φόβο του θανάτου και να τον πολεμούμε πιο συνειδητά.
