Ο θάνατος της Αρλέτας, δεν μπορώ να πω ότι με άγγιξε ιδιαίτερα. Ίσως γιατί συνήθισα πια στην ιδέα να φεύγουν ένας-ένας οι παλιοί αγαπημένοι που άφησαν το στίγμα τους στον χώρο της τέχνης στην πατρίδα μας, ίσως γιατί παραέχω φιλοσοφήσει το εφήμερο της ζωής και την αδιαπραγμάτευτη μαχαιριά του θανάτου...
Κι όμως με τα τραγούδια της Αρλέτας μεγάλωσα, άγνωστα στους πολλούς, όπως από τον πρώτο δίσκο της με τον Μάνο Χατζιδάκι και την τρίτη Ανθολογία ή από τον δίσκο "Στο ρυθμό του αγέρα", τραγούδια που τα ξερα σχεδόν όλα, τραγούδια που τραγουδούσα γεμάτη νιότη και ευαισθησία μαθαίνοντας παράλληλα πάνω σ' αυτά και τα πρώτα μου ακόρντα στην κιθάρα.Τραγούδια της Αρλέτας πρωτοτραγούδησα στην πρώτη-πρώτη συναυλία μου, μόνη με την κιθάρα στο κατάμεστο δημοτικό θέατρο της μικρής επαρχιακής πόλης που μεγάλωσα.
Η φωνή μου απέκτησε βιωματικά κάτι από τη χροιά της - εύκολα αναγνωρίσιμη κι από τους πιο άσχετους περί μουσικής. Τόσο που κάποιοι, ακόμα και τώρα, δεν με φωνάζουν με το όνομά μου, αλλά με το δικό της.
Θα μπορούσα να πω ότι τα τραγούδια της Αρλέτας, άφησαν μέσα μου ένα βαθύτατο σημάδι που παραμένει ακόμα νωπό τόσα χρόνια μετά.
Κι όμως, μετά τον θάνατό της δεν έτρεξα πουθενά να γράψω γι αυτήν, καμία αναφορά στα σόσιαλ μίντια, καμία εγωική επίδειξη τύπου: ξέρετε, τα τραγούδια της Αρλέτας ήταν το μουσικό alter ego μου, αφήστε με να την ξέρω δήθεν καλύτερα από σας...
Μόνο σιωπή και σεβασμό.
Μα όλα αυτά μου βγήκαν σε όνειρο.Την ώρα της κηδείας της το μεσημεράκι κατά τη μία και χωρίς να ξέρω κάτι εκ των προτέρων, μια και δεν ασχολήθηκα με τα τι και πώς, με είχε πάρει ο ύπνος.
Κι είδα στο όνειρό μου ότι παίζαμε με ένα συγκρότημα και τραγουδούσα σε μια υπαίθρια συναυλία στο δρόμο μπροστά σε πολύ κόσμο που 'χε μαζευτεί τριγύρω μας, ακριβώς μπροστά από ένα μεγάλο κτήριο αρχαιοελληνικού ρυθμού, με ψηλές κολώνες και πλατειές μαρμάρινες σκάλες.
Κι εκεί που τραγουδούσαμε ξαφνικά σταματάμε πολύ απότομα και γυρίζουμε πίσω και βλέπουμε έκπληκτοι κόσμο πολύ ντυμένους χειμωνιάτικα και με παλτά που έβγαιναν από το κτήριο και κατέβαιναν τις σκάλες και στη μέση κάπως πιο θολά, κάποιους πιο πίσω να κρατούν σηκωμένο στα χέρια τους και να κατεβάζουν το φέρετρό της.
Όπως μου πε η φωνή μέσα μου, έπρεπε να σταματήσουμε γιατί επιλέξαμε να κάνουμε την συναυλία, χωρίς να το ξέρουμε, την ώρα της κηδείας της.
Και τότε, ξέσπασα σε σπαρακτικά γοερά κλάματα και αναφιλητά θρηνώντας τον θάνατό της (μέσα στο όνειρο) ενώ ταυτόχρονα αναρωτιόμουν με εμφανή απορία μέσα μου γιατί μου συμβαίνει αυτό κι ότι ποτέ δεν έχω κλάψει για κανέναν άλλον διάσημο τραγουδιστή που πέθανε.
Και με όλη αυτή τη θλίψη και το κλάμα, ξύπνησα κι εκεί τελείωσε το όνειρο, αφήνοντάς με έκπληκτη να αναρωτιέμαι ξυπνητή πια, τι ήταν όλο αυτό που είδα.
Κι ύστερα ανακάλυψα σε αναζήτηση στο γκουγκλ ότι μου συνέβη ακριβώς την ώρα της κηδείας της κι εκεί ήταν που τρελάθηκα ακόμα πιο πολύ με τις συμπτώσεις.
Σήμερα, που το πνεύμα μου θαρρώ είναι λίγο πιο ανεβασμένο, νομίζω ότι βρήκα κάποια άκρη ερμηνείας, αν και ίσως κάποιος ψυχολόγος θα μπορούσε να βρει πολλά περισσότερα.
Η Αρλέτα και τα τραγούδια της (κι όχι αποκλεστικά και μόνο αυτά, αλλά γενικότερα αυτό το είδος τραγουδιών), ήταν το εφηβικό μου σύμβολο της μουσικής. Ένα σύμβολο άκρως ευαίσθητο, αθώο, όμορφο, γεμάτο με αγνά όνειρα, με απλούς κι αληθινούς στίχους έξω από κάθε εμπορικότητα, φτήνεια και σκοπό κέρδους.
Κι ύστερα πήρα αυτό το σύμβολο και το πρόδωσα. Το σύμβολο της μουσικής που με δονούσε βαθιά και με άγγιζε μέχρι δακρύων και κατ΄επέκταση το σύμβολο της εφηβείας μου και των ευαισθησιών μου. Το έκανα βιοπορισμό και για να επιζήσω πάτησα πάνω του και προχώρησα στα άλλα είδη της μουσικής, εκείνα που σου αδειάζουν την ψυχή όταν τα τραγουδάς, εκείνα που σου σκοτεινιάζουν την ύπαρξη, σού θολώνουν το φως και σε σέρνουν στα καταγώγια της ύπαρξης.
Η κηδεία της Αρλέτας μου 'δειξε επιτέλους ξεκάθαρα την κηδεία του δικού μου συμβόλου που γινόταν αργά, χρόνια τώρα, κόβοντας και θάβοντας μέρα με τη μέρα πολύτιμα κομμάτια από την ψυχή μου.
Γι αυτό και ξέσπασα σε κλάματα, γι αυτό και κλαίω ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις με τα μάτια θολά από τα δάκρυα.
Και τι να πεις για τον συμβολισμό και τη μεγαλοπρέπεια του κτηρίου που ήταν "πίσω" μου και σε ψηλότερο επίπεδο σε αντίθεση με αυτό που βρισκόμουν (πρόχειρα στο δρόμο) κι ότι η κηδεία γινόταν Κατεβαίνοντας αργά τα σκαλοπάτια προς το μέρος μου.
Πόσο πια πιο καθαρά να σου μιλήσει ένα όνειρο;
Όμως ποτέ δεν είναι αργά να κοιτάς πίσω στο παρελθόν σου και να μαθαίνεις από τα λάθη σου, πλάθοντας από τη στάχτη τους έναν νέο φοίνικα εαυτό, προορισμένο να ξανακαεί στην επόμενη φωτιά αλήθειας που θα ορμήσει στη ζωή σου.Και να που ήρθε,τελικά, και η δική μου η σειρά να γράψω κάτι για την αποχώρησή της από αυτή τη ζωή.
Καλό ταξίδι, Αρλέτα, εκεί στις μουσικές αρμονίες του άλλου κόσμου που περιμένουν και μας κάποια μέρα! Σε ευχαριστώ που με τα τραγούδια σου έδωσες στη ζωή μου δυνατότητες να αγγίξει τις πιο κρυφές χορδές της Ύπαρξης.
Ευχαριστώ επίσης κι όσους επισκεφθήκατε το μπλογκ μου κι είχατε την υπομονή να διαβάσετε ολόκληρη αυτή μου τη βαθιά εξομολόγηση...
Τώρα θ' ανοίξω τα φτερά - Αρλέτα
Στίχοι: Γιώργος Παπαστεφάνου
Μουσική: Γιώργος Κοντογιώργος
Τους πικρούς βοριάδες πάνω στο βουνό
και τα κυπαρίσσια δε θα ξαναδώ
τώρα θα σ' αφήσω και θα πάω μακριά
τώρα θ' ανοίξω τα φτερά.
Τα μεγάλα βράδια το μικρό γιαλό
πίσω θα τ' αφήσω δε θα ξαναρθώ
για μεγάλους δρόμους για βαθιά νερά
τώρα ανοίγω τα φτερά.
Πίστεψαν οι νύχτες, πίστεψα κι εγώ
όμως η αγάπη δεν κρατά καιρό
τώρα πια θα φύγω μίλια μακριά
τώρα θ' ανοίξω τα φτερά.
