Επέστρεφα από τη δουλειά με τα πόδια και επεξεργαζόμουν τις αναλαμπές του Τώρα που μου έρχονται τον τελευταίο καιρό.
Πρώτα στον Γκουρτζίεφ είχα διαβάσει ότι πρέπει να ζούμε στο Τώρα κι όχι στο Παρελθόν ή στο Μέλλον όπως συνήθως κάνουμε.
Όμως για μένα, αυτές οι αναλαμπές του Τώρα, δεν ήταν όπως μας τα 'λεγε ο Γκουρτζίεφ. Μου είναι αβάσταχτες όποτε μου 'ρχονται. Δεν μπορώ να τις αντέξω. Όχι γιατί κάνω κάτι που μισώ ή που δεν μου αρέσει να βιώνω εκείνη τη στιγμή. Μου 'χει τύχει και την ώρα που παίζω μουσική.
Ο χρόνος περνάει βασανιστικά αργά και δεν το αντέχω να διαρκεί τόσο πολύ η κάθε λεπτομέρεια. Τρέχω να δραπετεύσω στο νοητικό μάτριξ του μέλλοντος και του παρελθόντος που ενώνονται στο τώρα.Και καθώς περπατούσα κι είχα χαθεί τελείως σε σκέψεις, ψάχνοντας να βρω τι μου συμβαίνει όταν βιώνω το Τώρα, είχα την αναλαμπή κατανόησης ότι ο χρόνος είναι αποκλειστικό κατασκεύασμα του νου μας.
[Επιμένω ότι άλλο να σου λένε κάτι και να το καταλαβαίνεις κι άλλο να το συνειδητοποιείς από μόνος σου βιωματικά με εσωτερική γνώση που πηγάζει από την ύπαρξή σου, από το είναι σου.]
Κι αν αυτό το ξύπνημα στο Τώρα είναι η στιγμή που βγαίνει ο νους από το χρόνο και προσπαθεί να χωρέσει το άχρονο, την αιωνιότητα; Κι αν γι αυτό δεν μπορώ να το αντέξω; Γιατί ο ίδιος ο νους μας δημιουργεί το χώρο και το χρόνο, είναι ο χώρος και ο χρόνος, οι προΰποθέσεις της ύπαρξής μας όπως την ξέρουμε... Κι είναι δυνατόν ο νους να βγει τελείως από το χρόνο; Από την έννοια του χρόνου; Μπορεί ο νους να υπάρξει στο άχρονο; Μπορεί ο νους να μην είναι χρόνος; ...συνέχισαν οι σκέψεις μου και οι προβληματισμοί μου. Γιατί κατάλαβα πλέον και εμπειρικά ότι το κάθε 'τώρα' μας συνηθίσαμε να αποτελείται από το παρελθόν και το μέλλον μας και τις σκέψεις μας γι αυτά. Ότι είναι, ενόσω είμαστε ξυπνητοί, το -ας το πούμε- ονειρικό σημείο ένωσής τους.
Το ξύπνημα στο Τώρα, όμως, είναι κάτι διαφορετικό, που για την ώρα δεν έχω μάθει πώς να το διαχειρίζομαι και μου φαίνεται αβάσταχτο και παραμένει ακόμα υπό διερεύνηση για όταν και αν μου ξανασυμβεί.
Και μόλις χθες διάβασα άρθρο του Δανέζη για τον εγκέφαλό μας και τον χρόνο, που επιβεβαίωσαν τις παραπάνω σκέψεις μου...
