Ημερολόγιο

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2006

Ημέρα Πρώτη.
Το χαμόγελο. Θέμα.
Πώς ξεφύτρωσε; Γιατί; Σε τι χαμογελούσα;
Στην πίκρα; Στο γράμμα που κρατούσα;
Στην επιβεβαίωση της πραγματικότητας του κόσμου;
Στην απογοήτευση; Ή στην δύναμη που μπορούσα να αντέχω και να ζω;
Μάλλον στον εαυτό μου και σε όσα περνάει.
Συνωμοτικά. Σαν χέρι στον ώμο.
Έλα, όλα μαζί θα τα περάσουμε. Αντέχουμε. Κι αυτά κι άλλα τόσα.

Πώς το σκεφτόμουνα στο δρόμο; Υπερεπίγεια; Κάτι με το υπερ πάντως.
Υπερίπταται. Υπερίπταμαι.
Πώς μπορείς να υπερίπτασαι στα βάθη;
Πώς γίνεται να βυθίζεσαι ενώ ανεβαίνεις;

Χαμόγελο σαν θέμα σήμερα.
Να θυμάμαι να μου χαμογελώ κάθε φορά που με κοιτώ στον καθρέφτη.
Σιγά-σιγά αρχίζω να υποφέρω την εικόνα μου.

Ξαφνικά παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω. Υπάρχουν άνθρωποι γύρω; Πώς το ξέχασα χαμένη στον εαυτό μου. Αναγνωρίζω πάνω τους ό,τι μπορώ να αναγνωρίσω από τα δικά μου βιώματα. Ερμηνεύω το έξω τους σύμφωνα με το μέσα μου. Τίποτε καινούργιο. Και ούτε καν μπορώ να τα βάλω σε λέξεις. Οι εκφράσεις τους: αμηχανίας, ομορφιάς, ανασφάλειας, κάτι γνωστά βλέμματα ανυπομονησίας στη στάση, κάτι τσατισμένα που αργεί το λεωφορείο…

Πότε χάλασε ο κόσμος τόσο πολύ γύρω;


Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2006

Ημέρα Τρίτη.
Χθες ήταν μια υπέροχη μέρα.

Σήμερα…Σήμερα από το πρωί πετώ.
Μην ξεχάσω το μισοόνειρο:
Όταν διαμορφώνεις τον κόσμο γύρω σου συνειδητά, αποκτά πραγματικό χρώμα.
Διαφορετικά, είναι από κάτω ασπρόμαυρος, αλλά εσύ έχεις την ψευδαίσθηση των χρωμάτων.
Κάτι σαν μια μεγάλη αλήθεια μου φάνηκε καθώς το έβλεπα.

Σκέψεις του λεωφορείου:
Ό,τι είναι μέσα είναι και έξω, ό,τι πάνω και κάτω.
Μα, πώς δεν βλέπουμε πως ο εξωτερικός κόσμος είναι μια εκδήλωση του εσωτερικού;
Όλα με ξεκάθαρους συμβολισμούς. Τι μαγικά πράγματα είναι αυτά;
Πώς μπορούν και συνδέονται; Τι τα ενώνει και τα αλληλοεπηρρεάζει;
Ποια εγγενής δομή;

Ξύπνησε το βλέμμα μου και στοχεύει καλύτερα.
Πέρασε η ανασφάλεια που τρυπώνει στις πληγές και σε περουνιάζει ως το κόκαλο μέχρι να ματώσει κάθε σου σκέψη.

Το κατάλαβα ότι ήταν από τις καλύτερες ευχές μου τη στιγμή της εκδήλωσής της:
Θεέ μου, κάνε να δέχομαι καλά ό,τι μου συμβαίνει.
Πόσο καιρό να την κυοφορούσα άραγε, για να βγει έτσι αυθόρμητα;
Ούτε που την αναγνώριζα ανάμεσα στις σκέψεις μου.
Ούτε που φανταζόμουν την αλλαγή που θα ελευθέρωνε…

Τι στο καλό είναι αυτό που μας υπνωτίζει όλους και κυκλοφοράμε με την ομίχλη για βλέμμα;


Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2006

Ημέρα Τέταρτη
Καλημέρα.
Καμιά καλή πρόταση για το τι να υποθέσω;
Μην υποθέτεις. Μάθε.
Την αναμονή.
Χωρίς σκέψεις. Άσκηση.
Δεν υποθέτω τίποτε.
Κυρίως διώχνω τις ανασφάλειες.
Άσχημες σκέψεις. Αναμονή. Συγκράτημα.

Η ψυχή είναι που δίνει την κίνηση στο σώμα.
Η ψυχή θα εκμηδενίσει το μολύβι και θα δώσει κίνηση και στις λέξεις.
Σε ένα ταίριασμα άγνωρο.



.

Αρχή

Αρχή! Άπειρη από τέτοια. Και βιαστική. Σε δέκα λεπτά πρέπει να φύγω. Εν τούτοις θα θελα να γράψω κάτι από Ελύτη πριν χαθώ...

"Ο μόνος δρόμος που μας απομένει τώρα είναι ο κίνδυνος. Πρόσω ήρεμα προς ΤΟ ΜΗ ΘΟΛΟΥΜΕΝΟΝ, ΤΟ ΕYΤΡΕΠΤΟΝ, ΤΟ ΓΥΜΝΟΝ, ΤΟ ΦΑΙΝΟΝ, ΤΟ ΑΥΤΩ ΚΑΤΑΛΗΠΤΟΝ, ΤΟ ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΟΝ."

Έτσι κλείνει την Ιδιωτική Οδό του ο Ελύτης.

Έτσι αρχίζω...

Πάει καιρός που παλεύω με τη θλίψη. Πότε με νικάει και πότε τη νικώ. Κάποτε μεταμφιέζεται σε αισιοδοξία, κάποτε σε πεσιμισμό, κάποτε σε τίποτα. Όμως με έχει υιοθετήσει εδώ και καιρό...

Και αναρωτιέμαι δεν υπάρχουν κάποιοι που αντιστέκονται;

Σαν πετραδάκια που πέφτουν σε μια λίμνη είμαστε, λένε στην ανατολική σοφία. Οι κύκλοι που θα κάνουμε επηρεάζουν το γύρω μας περιβάλλον. Όσο λίγοι κι αν είναι, όσο μικρή απόσταση κι αν διανύσουν.

Και η θεωρία του πετάγματος της πεταλούδας, που αρκεί η κίνηση των φτερών της στην Κίνα να επηρεάσει το κλίμα της Αμερικής; Υπάρχει ελπίδα σ' αυτό το βούλιαγμα; Ένας λόγος που ξεκίνησα να γράφω αυτό το μπλογκ ήταν για να ρίξω ένα πετραδάκι στη λίμνη…

Πώς να αρκεστώ στην κάθοδο ή έστω στην στασιμότητα πια;

Άντε πάλι να μαζέψω τις δυνάμεις μου και να ξεκινήσω απ' την αρχή.

Για όσο ψηλά φτάσω (ακόμα κι αν χρειαστεί να σκύβουν για να με δουν).

Βάζοντας στόχο ανώτερα πρότυπα από μένα, μ' ενδιαφέρει να συγκρίνομαι -όχι με τους άλλους- αλλά μόνο με τον εαυτό μου του χθες.

Οι άλλοι μπορεί να είναι πιο πάνω, πιο κάτω, δεξιά, αριστερά όπου μπορεί ο καθένας.

Την δική μου τωρινή κατάσταση θέλω να ξεπερνώ.

Εμένα του σήμερα ν' αφήνω πίσω αύριο...

.