Ημερολόγιο

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2006

Ημέρα Πρώτη.
Το χαμόγελο. Θέμα.
Πώς ξεφύτρωσε; Γιατί; Σε τι χαμογελούσα;
Στην πίκρα; Στο γράμμα που κρατούσα;
Στην επιβεβαίωση της πραγματικότητας του κόσμου;
Στην απογοήτευση; Ή στην δύναμη που μπορούσα να αντέχω και να ζω;
Μάλλον στον εαυτό μου και σε όσα περνάει.
Συνωμοτικά. Σαν χέρι στον ώμο.
Έλα, όλα μαζί θα τα περάσουμε. Αντέχουμε. Κι αυτά κι άλλα τόσα.

Πώς το σκεφτόμουνα στο δρόμο; Υπερεπίγεια; Κάτι με το υπερ πάντως.
Υπερίπταται. Υπερίπταμαι.
Πώς μπορείς να υπερίπτασαι στα βάθη;
Πώς γίνεται να βυθίζεσαι ενώ ανεβαίνεις;

Χαμόγελο σαν θέμα σήμερα.
Να θυμάμαι να μου χαμογελώ κάθε φορά που με κοιτώ στον καθρέφτη.
Σιγά-σιγά αρχίζω να υποφέρω την εικόνα μου.

Ξαφνικά παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω. Υπάρχουν άνθρωποι γύρω; Πώς το ξέχασα χαμένη στον εαυτό μου. Αναγνωρίζω πάνω τους ό,τι μπορώ να αναγνωρίσω από τα δικά μου βιώματα. Ερμηνεύω το έξω τους σύμφωνα με το μέσα μου. Τίποτε καινούργιο. Και ούτε καν μπορώ να τα βάλω σε λέξεις. Οι εκφράσεις τους: αμηχανίας, ομορφιάς, ανασφάλειας, κάτι γνωστά βλέμματα ανυπομονησίας στη στάση, κάτι τσατισμένα που αργεί το λεωφορείο…

Πότε χάλασε ο κόσμος τόσο πολύ γύρω;


Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2006

Ημέρα Τρίτη.
Χθες ήταν μια υπέροχη μέρα.

Σήμερα…Σήμερα από το πρωί πετώ.
Μην ξεχάσω το μισοόνειρο:
Όταν διαμορφώνεις τον κόσμο γύρω σου συνειδητά, αποκτά πραγματικό χρώμα.
Διαφορετικά, είναι από κάτω ασπρόμαυρος, αλλά εσύ έχεις την ψευδαίσθηση των χρωμάτων.
Κάτι σαν μια μεγάλη αλήθεια μου φάνηκε καθώς το έβλεπα.

Σκέψεις του λεωφορείου:
Ό,τι είναι μέσα είναι και έξω, ό,τι πάνω και κάτω.
Μα, πώς δεν βλέπουμε πως ο εξωτερικός κόσμος είναι μια εκδήλωση του εσωτερικού;
Όλα με ξεκάθαρους συμβολισμούς. Τι μαγικά πράγματα είναι αυτά;
Πώς μπορούν και συνδέονται; Τι τα ενώνει και τα αλληλοεπηρρεάζει;
Ποια εγγενής δομή;

Ξύπνησε το βλέμμα μου και στοχεύει καλύτερα.
Πέρασε η ανασφάλεια που τρυπώνει στις πληγές και σε περουνιάζει ως το κόκαλο μέχρι να ματώσει κάθε σου σκέψη.

Το κατάλαβα ότι ήταν από τις καλύτερες ευχές μου τη στιγμή της εκδήλωσής της:
Θεέ μου, κάνε να δέχομαι καλά ό,τι μου συμβαίνει.
Πόσο καιρό να την κυοφορούσα άραγε, για να βγει έτσι αυθόρμητα;
Ούτε που την αναγνώριζα ανάμεσα στις σκέψεις μου.
Ούτε που φανταζόμουν την αλλαγή που θα ελευθέρωνε…

Τι στο καλό είναι αυτό που μας υπνωτίζει όλους και κυκλοφοράμε με την ομίχλη για βλέμμα;


Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2006

Ημέρα Τέταρτη
Καλημέρα.
Καμιά καλή πρόταση για το τι να υποθέσω;
Μην υποθέτεις. Μάθε.
Την αναμονή.
Χωρίς σκέψεις. Άσκηση.
Δεν υποθέτω τίποτε.
Κυρίως διώχνω τις ανασφάλειες.
Άσχημες σκέψεις. Αναμονή. Συγκράτημα.

Η ψυχή είναι που δίνει την κίνηση στο σώμα.
Η ψυχή θα εκμηδενίσει το μολύβι και θα δώσει κίνηση και στις λέξεις.
Σε ένα ταίριασμα άγνωρο.



.