Σκέψεις αφημένες στο χρόνο...

2002

Γυρνούσαμε χθες με το λεωφορείο. Το τοπίο μαγικό. Αν το βλεπε κάποιος σε πίνακα θα 'λεγε πως ο ζωγράφος υπερέβαλε και εξιδανίκευσε την πραγματικότητα.
Δειλινού ώρα. Το τοπίο χιονισμένο. Όλη η γη άσπρη. Τα δένδρα σκουρόχρωμα ξεχώριζαν στον ορίζοντα. Ένα σμήνος πάπιες πετούσαν στον ουρανό.
Ξεχώρισα τρεις απομονωμένες στη σειρά -τη μία πίσω από την άλλη- και τις καδράρισα για ώρα στο τοπίο με το βλέμμα μου, μέχρι που δάκρυσα από την ομορφιά.
Ο ήλιος κρυμμένος πίσω από τούφες-τούφες ξεμαλλιασμένα σύννεφα που φωτιζόταν με ένα χαρούμενο και αισιόδοξο φως σε αντίθεση με την σκοτεινή και μουντή γη.
Και όλες οι αποχρώσεις του γαλάζιου και του κυανού απλωμένες στον ουρανό. Από το πιο γλυκό γαλανό μέχρι το πιο σκληρό μπλε.

Η κυκλοφορία εκεί ψηλά σε ώρα αιχμής. Πετούσαν διάφορα αναγνωρίσιμα και μη πουλιά. Μόνο τους πελαργούς, τις πάπιες και τα θαλασσοπούλια αναγνώριζα. Τα κανάλια και τα ποτάμια παγωμένα. Ο Αξιός μισοπαγωμένος με ένα κοπάδι μαύρες πάπιες καθισμένες στα νερά του και δυο γελάδες να μασουλάνε τις ξεραμένες όχθες του…

Αχ, φύση! Αν σε τόση λίγη ώρα έχει να δείξει τέτοια ομορφιά τότε τι χάνουμε κάθε μέρα κλεισμένοι στα τσιμέντα μας;
Γιατί να έχουμε κάνει έτσι την ζωή μας;
Την αποκλείσαμε από το απλό και το όμορφο και την κάναμε πολύπλοκη και μίζερη…

***********************************************************

2005

Αυτό τον καιρό προβληματίζομαι έντονα και αρνούμαι να αρκεστώ σε ένα επαγγελματικό εφησυχασμό, όσες κομπλεξικές ανάγκες επιβεβαίωσης κι αν μου καλύπτει. Δεν μου φτάνει μόνο αυτό.
Γι αυτό ήρθαμε άραγε σ' αυτή τη ζωή; Για να βιώσουμε τις επιπτώσεις ενός τέτοιου πολιτισμού σαν τον δικό μας, αυτή την εποχή;
Τις πόλεις-τσιμέντα; Το καθημερινό τρέξιμο για την δουλειά; Την ομαδική έξοδο τα τριήμερα; Την καθήλωση στην τιβι; Τις περιόδους των εκπτώσεων ή των καθορισμένων εορτάσιμων ημερών; Τα φαστ-φουντ και τα πολυκαταστήματα;
Τόση είναι η αξία της ζωής μας για να την ξοδεύουμε εκεί;

Στο παρελθόν ή στο μέλλον θα έχουν ή είχαν άλλα κριτήρια καθημερινής διαβίωσης.
Εμείς πρέπει να υποστούμε αυτά της τωρινής εποχής ή να τα αμφισβητήσουμε και να δούμε παραπέρα;

Χαθήκαμε μωρέ, μας έφαγε η καθημερινότητα και η απόσταση.
Ούτε που μιλάμε για τίποτε παραπέρα από το πώς περάσαμε εξωτερικά τις μέρες μας…





*********************************************************************


Αχ αυτή η καθημερινότητα. Μας σιγοτρώει αν δεν επέμβουμε επάνω της και ούτε καταλαβαίνουμε πότε περνάει ο χρόνος μας. Ανοίγουμε συνήθως τα μάτια όταν είναι πια πολύ αργά για ο,τιδήποτε.
Όμως..., όμως, μέσα στα μικρά όρια που έχω να κινηθώ, βρίσκω διέξοδο αφήνοντας τις αισθήσεις μου ανοιχτές.

Ίσως να μην βρίσκομαι σε ένα παραδεισένιο φυσικό τοπίο, σε μια εξωτική χώρα, όμως την στιγμή που απλώνω τα ρούχα αφήνω ανάμεσα από τις πολυκατοικίες και τους φωταγωγούς να με αγγίξει ένα δροσερό αεράκι και κλέβοντας μια στιγμή από το κομμάτι του ουρανού που μπορώ να δω, απολαμβάνω έστω και για λίγο το μεγαλείο του.
Τη στιγμή που τινάζω ένα χαλί ρουφάω τα τελευταια χρώματα του δειλινού. Πλένοντας τα πιάτα, ακούω τον συνηθισμένο μου σταθμό και αφήνομαι στους δρόμους της μουσικής.
Σκιρτήματα αισθήσεων. Έτσι τα λέω.

Μου φέρνει η μουσική ή οι στίχοι, ξαφνικά, μια απρόσμενη μνήμη, μια αίσθηση, ένα σκίρτημα όπως όταν…
...όταν είμαι σε ένα λεωφορείο και ξέρω πως πηγαίνω ταξίδι σε ένα ξένο μέρος, με όλη την προσμονή και την χαρά του αγνώστου που με περιμένει,
...όπως όταν βρίσκομαι σε μια παραλία και απολαμβάνω τον ήλιο,
...όπως όταν είμαι μέσα σε ένα αυτοκίνητο βράδυ, επιστρέφοντας μετά από μια υπέροχη μέρα και ακουμπώ πάνω σε κάποιον αγαπημένο.
Διάφορα τέτοια. Όλα είναι αισθήματα μέσα μας που μπορούμε να τα ξαναζούμε με διαφορετικά εξωτερικά ερεθίσματα. Και γιατί όχι;

Γι' αυτό σου λέω πως ακροβατώ στην φαντασία και στην πραγματικότητα.
Σήμερα με τις άριες, η δουλειά που είχα πήρε άλλη διάσταση, κινηματογραφική.
Αλήθεια, πόσο διαφορετικά ή ειδυλλιακά φαίνονται και τα πιο συνηθισμένα πράγματα όταν μας τα δείχνει ο σκηνοθέτης από μια άλλη οπτική γωνία. Αυτό κάνω κι εγώ λοιπόν.
Προσπαθώ να βάζω σε σκηνοθετικό παράθυρο το κάθε μέρα μου.

Τρόπος διαφυγής.
Πεσ’ το κι έτσι. Τουλάχιστον αφήνομαι να αισθάνομαι και να σκέφτομαι, χωρίς να με απορροφά η κάθε μέρα, ενεργώντας σαν υπνωτισμένη.