Δεν φτάνω, δεν είμαι, δεν ξέρω...

Κάποτε, σε μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα που συμμετείχα, ο σκηνοθέτης μάς παρότρυνε να "τσαλακώνουμε" τον εαυτό μας για να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τα ατομικά μας όρια και να μπορέσουμε να "ντυθούμε" τους διάφορους ρόλους.

Αυτό κάνω και τώρα.

Δε φοβάμαι να τσαλακώσω τον εαυτό μου.

Δε φοβάμαι να παραδεχτώ πως "δεν φτάνω", "δεν είμαι", "δεν ξέρω"…

Αφήνομαι να πέσω στο λίγο και να ξεκινήσω ξανά από την αρχή για το πολύ.

Και προσπαθώ να μην επηρεάζομαι από τις γνώμες των άλλων για το λίγο μου.

Ούτε και να επαίρομαι για το πολύ που τυχόν μου προσάπτουν.

"Πρόσω ήρεμα!"

Κι όσες φορές κι αν πέσω, πάλι θα προσπαθώ να σηκωθώ.

Ξεκινώντας έστω και από το μηδέν.
Γιατί, αυτόν τον καιρό φλερτάρω πολύ με το μηδέν.

Ούτε τις λέξεις δεν μπορώ να μετουσιώσω σε κάτι ανώτερο από το ήδη σημαίνον τους.

Ούτε μια χαραμάδα δεν έχει μείνει για να καλέσει μιαν αχτίδα.

Μόνο η (εγκαταλείπουσα τελευταία) ελπίδα πως θα περάσει κι αυτό και ένα παράπονο.

Το ανακάλυψα σήμερα κρυμμένο στα βάθη του μυαλού μου.

Ένα παράπονο πως -τάχα- αυτό που μου συμβαίνει είναι κάτι σαν αδικία και πως -δε μπορεί- θα ανταμειφθώ από "άνωθεν" (ως χρωστούμενο) με την αναμενόμενη δικαίωση… 

posted on Κυριακή, 12 Μαρτίου 2006 8:53 μμ

12/Μαρτίου/2006
ΣΧΟΛΙΑ

γιατί σπάσανε τα φρένα και μας έμεινε το γκάζι

12/3/2006 9:00 μμ gyftisoyla