Σοφοί Ποιητές

Σοφοί Ποιητές

Και τα δύο τα είχα βάλει σαν σχόλια σε παλιές αναρτησεις άλλων.
Αποφάσισα να τα βάλω και σαν ανάρτηση για σχόλια άλλων.

Οι Σοφοί 

Αχ, όλοι εμείς που «ξέρουμε»
Που έχουμε μισοφτάσει κάπου
Που λίγο φως ζωής μας δόθηκε
Μα εμείς βαδίζουμε τον δρόμο του θανάτου

Μέσα απ’ την αγνωσιά της γνώσης μας
Κλεισμένοι υπεροπτικά λοξοκοιτάμε
Κρίνουμε, δείχνουμε «Σοφοί»
Μα όλο και πιο πίσω πάμε
(Κυκλοδίωκτον)



----------------------------------------------

Γιάννης Ρίτσος«Ποιητές»

Στον Κώστα Καρυωτάκη


Ω, δε χωρεί καμία αμφισβήτηση, ποιητές
είμαστ' εμείς με κυματίζουσα την κόμη
-έμβλημ' αρχαίο καλλιτεχνών- και χτυπητές
μάθαμε φράσεις ν' αραδιάζουμε κι ακόμη
μια ευαισθησία μας συνοδεύει υστερική,
που μας πικραίνει ένα χλωμό, σβησμένο φύλλο,
μακριά ένα σύννεφο μαβί. Χιμαιρική
τη ζωή μας λέμε και δεν έχουμ' ένα φίλο.
Μένουμε πάντα σιωπηλοί και μοναχοί,
όμως περήφανα στα βάθη μας κρατούμε
το μυστικό μας θησαυρό, κι όταν ηχεί
η βραδινή καμπάνα ανήσυχα σκιρτούμε.
Θεωρούμε ανίδεους, ανάξιους κι ευτελείς
γύρω μας όλους, κι απαξιούμε μια ματιά μας
σ' αυτούς να ρίξουμε, κι η νέα ξανά σελίς
το θρήνο δέχεται του ανούσιου έρωτά μας.
Αναμασάμε κάθε μέρα τα παλιά
χιλιειπωμένα αισθήματά μας• εξηγούμε
το τάλαντό μας: «κελαηδούμε σαν πουλιά»•
την ασχολία μας τόσ'ωραία δικαιολογούμε.
Για μας ο κόσμος όλος μόνο είμαστ' εμείς,
και τυλιγόμαστε, μανδύα μας, ένα τοίχο.
Μ' έπαρση εκφράζουμε τα πάθη της στιγμής
σ' έναν -με δίχως χασμωδίες- μουσικό στίχο.
Γύρω μας κι άλλοι κι αν πονούν κι αν δυστυχούν,
κι αν τους λυγίζει, αν τους φλογίζει η αδικία-
ω, τέτοια θέματα πεζά ν' ανησυχούν
τους αστρικούς μας στοχασμούς, είναι βλακεία.

posted on Τετάρτη, 29 Μαρτίου 2006 8:34 πμ

 7 Σχόλια στην πρώτη ανάρτηση:

Ας κάνω το πρώτο σχόλιο! (πρωτότυπο ε;)

Καμιά φορά, είμαστε τόσο απορροφημένοι από τον εαυτό μας, είτε λόγω προβλημάτων, είτε λόγω έπαρσης, που ξεχνάμε ή απαξιούμε να κοιτάξουμε δίπλα μας τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Κατά την γνώμη μου, ο Ρίτσος δεν βάλλει τόσο εναντίον του Καρυωτάκη σ' αυτό το ποίημα του, όσο στο εγωκεντρικό κλεισιμο του εαυτού μας.
29/3/2006 9:19 πμ Kyklodiwkton

--------------------------------------------------------

Καλημέρα, καλημέρα. Ξαναπέρασα γύρω στις 4.30 π.μ., αλλά είδα ότι το είχατε διαλύσει.

Ευχαριστώ για την επίσκεψη, τα σχόλια και το ποίημα.

Καλό ως σχόλιο - αλλά εγώ έχω και μια βυρωνική πετριά και κατά καιρούς απομονώνομαι.

Και θυμάμαι εκείνες τις σκέψεις του Childe Harold, όταν περιδιαβάζει στα μέρη του Rousseau:

He who hath not loved, here would learn that lore,
And make his heart a spirit; he who knows
That tender mystery, will love the more;
For this is Love?s recess.

ΥΓ. Τελικά πήγες στη σχολή ή όχι?

29/3/2006 11:14 πμ Λίτσα

--------------------------------------------------------

Memoranda

Τι είναι η Ποίηση; - Η αίσθηση ενός προηγούμενου κοσμου και του Μέλλοντος.

Σκέψη Δεύτερη

Γιατί, στο αποκορύφωμα της επιθυμίας και της ανθρώπινης απόλαυσης, - κοσμικής, κοινωνικής, ερωτικής, φιλόδοξης, ή ακόμα και φιλάργυρης - υποβόσκει μια συγκεκριμένη αίσθηση αμφιβολίας και λύπης- ο φόβος εκείνου που μέλλει να έρθει - η αμφιβολία του τι είναι - μια ανασκόπηση του παρελθόντος που οδηγεί στην πρόγνωση του μέλλοντος...

...Όλα είναι μυστήριο.

Αισθάνομαι πολλά πράγματα, όμως δεν ξέρω τίποτα εκτός:
έτσι σημαδεμένος
με ανυπόμονα χτυπήματα της πένας
από τον εαυτό του πρώτα
(απόσπ. Moore "Life")

Τι παράξενο πράγμα η ζωή και ο άνθρωπος...

Τα πρώτα μου όνειρα ήταν στρατιωτικά...,

όμως λίγο αργότερα όλα ήταν για αγάπη και αποχώρηση, ώσπου άρχισε ο απελπισμένος έρωτάς μου... Αυτός με έριξε ξανά "μόνον στην πλατιά, πλατιά θάλασσα..."

(Μικρά αποσπάσματα από το ημερολόγιο μια ευγενικής ψυχής με το όνομα Μπάϋρον)

-Θα συμφωνήσω πως η έλλειψη δίνει αξία στην κατάκτηση..
-Καμιά σχέση με σχολές πια εγώ, εδώ και χρόνια
-Ο μασκ ιν δε μίρρορ είχε την αμφιβολία...
-Σήμερα είμαι σα να μου ριξαν βόμβα...

29/3/2006 2:20 μμ Kyklodiwkton
 

--------------------------------------------------------

...σας απολαμβάνω...
καλησπέρα...

29/3/2006 4:06 μμ nimbus
 

--------------------------------------------------------

Συγγνώμη για την παρανόηση - περί σχολής εννοώ.

Βύρωνος συνέχεια:

"Ο μεγάλος σκοπός της ζωής είναι η αίσθηση. Να νιώθεις πως υπάρχεις, έστω και μέσα στον πόνο. Είναι αυτό το "ικετευτικό κενό" που μας σπρώχνει στο παιχνίδι - στον πόλεμο, στο ταξίδι- σε οποιεσδήποτε πράξεις αφροσύνης, που ωστόσο τις αισθανόμαστε έντονα και που η κυριότερη γοητεία τους είναι η αναστάτωση, η αξεδιάλυτη από την ολοκλήρωσή τους".
Μεταξύ μας, δεν νομίζω ότι ο Μπάιρον ήταν και πολύ ευγενική ψυχή.
Πάω για ύπνο - μετά από 30 και βάλε ώρες αϋπνίας. Τα λέμε αύριο.

29/3/2006 8:09 μμ Λίτσα

--------------------------------------------------------

Δυστυχώς δεν έχω γνώσεις φιλολογίας ή ιστορίας της λογοτεχνίας Λίτσα (δυστυχώς!), οπότε δεν ξέρω ποια σχολή εννοείς.
Νεορομαντικούς ίσως;

Όσο για τον Μπάϊρον, αυτό κι αν σηκώνει συζήτηση!
30/3/2006 12:02 πμ Kyklodiwkton

--------------------------------------------------------

Λέγοντας "σχολή", εννούσα πανεπιστημιακή σχολή ή κάτι παρόμοιο. Στο "νύχτα είναι θα περάσει" κάποιος έγραψε ότι δεν έχει όρεξη να πάει στη σχολή την επομένη. Προφανώς, διάβασα βιαστικά τα σχόλια, και νόμισα ότι ήσουν εσύ.(Τώρα, ως προς το "νεορομαντισμό" - υπάρχει πράγματι μια τέτοια σχολή, ακόμη και στη λογοτεχνική κριτική. Μόνο που πιστεύω ότι ο ρομαντισμός είχε πολλές υστερογενείς επιβιώσεις και ίσως δεν έπαψε ποτέ να επηρεάζει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οπότε για μένα η σχολή ήταν και παραμένη "ρομαντική").Την καλημέρα μου.

30/3/2006 11:39 πμ Λίτσα