T.S.Eliot

T.S.Eliot

Save. Our. Souls. by Rolando Cyril

Λέτε πως επαναλαμβάνω
Κάτι που κι άλλοτε είπα. Θα το ξαναπώ.
Να το πω πάλι;
Για να φτάσεις ως εδώ,
Να φτάσεις εδώ που είσαι, να 'ρθεις από κει όπου δεν είσαι,
Το δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσεις που δεν έχει έκσταση.
Σ' ό,τι δεν ξέρεις για να φτάσεις
Το δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσεις της αμάθειας.
Για ν' αποχτήσεις ό,τι δεν κατέχεις
Της απογύμνωσης το δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσεις.
Σ' ό,τι δεν είσαι για να φτάσεις
Το δρόμο ν' ακολουθήσεις πρέπει όπου δεν είσαι.Κι ό,τι δεν ξέρεις είναι το μοναδικό που ξέρεις
Κι ό,τι κατέχεις είναι αυτό που δεν κατέχεις
Κι όπου είσαι είναι όπου δεν είσαι.

(T.S.Eliot – "East Coker")

posted on Πέμπτη, 30 Μαρτίου 2006 11:30 μμ

ΣΧΟΛΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ:
 

Τι ωραίος που είναι ο Ελλιοτ.
Δεν σου κρύβω, πως για μένα είναι ο ένας από την "αγία τριάδα'' της Ποίησης: Ελλιοτ, Σ.Τ.Περς και Σεφέρης.  
31/3/2006 11:33 πμ Δύων Ανατέλλων


--------------------------------------------- 


Και σε τι εσωτερικό βάθος θα πρέπει να είχε φτάσει!

Απόσπασμα από το βιβλίο "Ένα Πείραμα σε βάθος" του Π.Ο.Μάρτιν:

"Η αφόρητη πάλη με τις λέξεις και τα νοήματα" 

Ο Τ.Σ. Έλιοτ χρησιμοποιώντας αυτό που ονόμασε "μυθολογική μέθοδο" αντιπαράθεσε την ουσιαστική κενότητα της σύγχρονης ζωής στους ζωντανούς μύθους των παλιότερων αιώνων...
Η γλώσσα επινοήθηκε για να εκφράζει τη μαρτυρία των αισθήσεων, για να βοηθήσει τον άνθρωπο να τα βγάλει πέρα με την από δω πλευρά του συνειδητού. Πώς μπορεί, λοιπόν, να χρησιμοποιηθεί για να μεταδώσει την εμπειρία της άλλης πλευράς του;...
Αυτό είναι το πρόβλημα που απασχόλησε τον Έλιοτ. Και μολονότι έχει το χάρισμα του λόγου στον υπέρτατο βαθμό, όσο κανείς άλλος της γενιάς σ του, εκείνος νιώθει πως έχει βασικά αποτύχει:

Να 'μαι λοιπόν στα μισά του δρόμου, ύστερα από
Είκοσι χρόνια-
Είκοσι χρόνια χαμένα, τα χρόνια του μεσοπολέμου-
Προσπαθώντας να μάθω τη χρήση των λέξεων και
Κάθε προσπάθεια
Είναι μια ολότελα νέα αρχή και ένα διαφορετικό
Είδος αποτυχίας...
Οι λέξεις τεντώνονται,
Ραγίζουν και κάποτε, σπάνε, κάτω από το φορτίο
Γλιστρούν, κυλούν, χάνονται κάτω από την ένταση
Φθίνουν από την ανακρίβεια, δεν στέκουν στη θέση τους.
Δεν μένουν ακίνητες.

Ο Έλιοτ... αναζητά τη δημιουργική ενέργεια που δρα στην άλλη πλευρά του συνειδητού, το ζωογόνο σύμβολο που αναδύεται από το άγνωστο:
Είπα στην ψυχή μου, μείνε ακίνητη και περίμενε χωρίς ελπίδα,
Γιατί η ελπίδα δεν θα είναι ελπίδα για το σωστό. Πε-
ρίμενε χωρίς αγάπη,
γιατί να αγαπήσεις σωστά δεν μπορείς. Υπάρχει ακόμα κι η πίστη,
αλλά η πίστη και η αγάπη και η ελπίδα βρίσκονται ακόμα σε προσμονή.
Περίμενε δίχως να σκέπτεσαι, γιατί έτοιμος δεν είσαι για στοχασμό.
Για τούτο η σκοτεινιά θα 'ναι το φως κι η ακινησία ο
χορός.


Ο Έλιοτ ψάχνει να βρει ειδικούς τρόπους για την "απελευθέρωση" , για τη δημιουργική ενέργεια που δρα στον μικρόκοσμο της ανθρώπινης ψυχής, για να μεταδώσει την εμπειρία αυτήν την "άχρονη στιγμή", τότε που έρχεται στο προσκήνιο η "σιγή":
Η στιγμή του ρόδου και του σμίλακα* η στιγμή
Διάρκεια έχουν ίση.

Χωρίς ιστορία ένας λαός
Από το χρόνο δεν σώζεται.

Γιατί το σύνολο από
άχρονες στιγμές
Η ιστορία είναι. 


(*σμίλακας: είδος αναριχώμενου θάμνου)

31/3/2006 1:12 μμ    Κυκλοδίωκτον

--------------------------------------------------------------------------------- 

Κι όμως, το πιο διάσημο έργο του Ελιοτ είναι "Η έρημη χώρα" σε μετάφραση Γ.Σεφέρη.
31/3/2006 7:28 μμ   Ιώβ

---------------------------------------------------------------------------------- 
Μια και την ανέφερες, ένα μικρό αφιέρωμα:
"Waste Land: " Έρημη Χώρα" κατά τον Σεφέρη, "Ρημαγμένη Χώρα" κατά τον Κλείτο Κύρου (πιο άγνωστη μετάφραση)
O Τόμας Στίρνς Έλιοτ (1888-1966), εμφανιζόταν πάντα στα μαύρα ντυμένος, συνεσταλμένος, όλος προσοχή και προσποιούμενος τον αδιάφορο. Έχοντας σαν ποιητικό πρότυπο τον Έζρα Πάουντ, τον οποίο υπερεκτιμούσε και συμβουλευόταν πολλές φορές, του αφιέρωσε την ποιητική συλλογή: "Έρημη Χώρα". Όταν εκδόθηκε, λίγοι ήταν αυτοί που την δέχτηκαν με ενθουσιασμό. Οι περισσότεροι την αποδοκίμασαν ακόμα και με αποτροπιασμό.

Δεν διείδαν από την αρχή, πως ο τρόπος με τον οποίο ο ποιητής απεικόνιζε την απογοήτευση και την αποσύνθεση των αξιών στις βιομηχανικές κοινωνίες, συλλάμβανε τον τόνο της εποχής που αναπτύχθηκε ύστερα από τον α' παγκόσμιο πόλεμο. Είναι ένας κόσμος πτώσης και ο χαμένος παράδεισός της έχει συγκεκριμένη ταυτότητα. Είναι η πριν από την πουριτανική επανάσταση Αγγλία, όταν λογική και συναίσθημα, θρησκεία και τέχνη αποτελούσαν (υποτίθεται) μία ενότητα.

Η "Έρημη Χώρα", αποτέλεσε "ευαγγέλιο" της μεταπολεμικής διανόησης. Ένα επαναστατικό ποιητικό ευαγγέλιο, που ωστόσο, παρά τους επιφανειακούς νεωτερισμούς του, την εκφραστική τόλμη του και την απόγνωση της φωνής του, δεν στρεφόταν καθόλου εχθρικά προς την παράδοση, προς την οπόια, αντίθετα, διατηρούσε υποστρωματικό βαθύ σεβασμό και οξύ ηθικό αίσθημα.
Η βράβευση του έργου με το βραβείο Δάταλ από την Αμερική, έδωσε νέα ώθηση στον Έλιοτ. 

Ποιες ρίζες απλώνουνται γρυπές, ποιοι κλώνοι δυ-
ναμώνουν
Μέσα στα πέτρινα τούτα σαρίδια; Γιε του ανθρώπου
Να πεις ή να μαντέψεις δεν μπορείς, γιατί γνωρί-
ζεις μόνο
Μια στίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιος. 

(Μετάφραση: Γ. Σεφέρης)

Κυκλοδίωκτον

*********************************************************


"Τέλεια"
Το πρωί συμμαζεύοντας κάτι στίχους του Τ.Σ. Έλιοτ, μου περίσσεψε τούτος:

κι οι άνθρωποι δε θ' ακουμπήσουν χάμω το Σταυρό
γιατί ποτέ δεν τον σηκώσαν.
Όμως τίποτα αδύνατο δεν είναι,
τίποτα, για όσους έχουνε πίστη και πεποιθήσεις.
Ας κάνουμε λοιπόν τη θέλησή μας τέλεια.
Ω, ΚΥΡΙΕ, βοήθησέ μας.

Και δεν πιστεύω πως υπάρχουν τυχαίες συμπτώσεις.

posted by Κυκλοδίωκτον 7/04/2006 03:17:00 AM

1 Comments: 

homelessMontresor said...
ούτε εγώ θεωρώ οτι οι συμπτώσεις είναι απλά συμπτώσεις, είμαι από αυτούς που λένε "για όλα υπάρχει μια αιτία" :-) 

04 July, 2006 14:37