Άτιτλο

.

.

Μείνε,
είπε ο Χειμώνας στο Καλοκαίρι
και το κλεισε μέσα του

Xρόνος: χωρώ + νους

.
.
ασπάζομαι τη νύχτα
με κουβαλάει στους ώμους της
μα όχι στα σκότη της
φλόγα άσβεστη άρνησης
κυρίαρχος νιότης το άπειρο
αισθαντή πραγματικότητα του σήμερα
προσμονή εναπόθεσης
χρόνος ο αειθαλής
ζωή η φυλλοβόλος
φυλοβόλος
βράδυ
μα όχι αβύσσου
καρτερεί το ξημέρωμα
το ημέρωμα
έξω
ακομα κι αν δεν το προλάβω σήμερα
ακόμα κι αν δε με προλάβει σήμερα
σήμερα
συ μέρα
ως
φως
Αδηφαώς
.
.
.

Εκτενές Σχόλιο-Απάντηση

Εκτενές Σχόλιο-Απάντηση

.............Alice Down by Liza Ferneyhough



Ανέβηκα στην ταράτσα της πολυκατοικίας μου, να δω από πού ακούγονταν τα 'μπαμ-μπουμ'.
Ίσως από πυροτεχνήματα στην Αριστοτέλους όπως άλλες φορές. Και -μια και το σπίτι μου δεν έχει θέα σχεδόν πουθενά- ένας κόσμος ξεδιπλώθηκε από ψηλά στα μάτια μου, με τα φώτα της πόλης, τα καράβια στη θάλασσα, τις απόμακρες βουές και τους ήχους που ερχόταν από κάτω, με ένα ευχάριστο αεράκι να φυσάει...
Λίγη γεύση από διακοπές που δε βλέπω να πηγαίνω φέτος…

Ακόμα να συνέρθω από τα εξαντλητικά, πλην ευχάριστα "μουσικά" τρεξίματα της βδομάδας που πέρασε κι από το ξενύχτι μέχρι πρωίας χθες: "Ολονύκτια άσκηση κοιλιακών στο γέλιο". Τόσο ευχάριστα περάσαμε. Ανταμοιβή για το "λούκι" των ημερών.
Εμφανίστηκε και μια απροσδόκητη ραδιοφωνική εκπομπή για μεθαύριο τη μέρα (νύχτα!) της μουσικής…
Κι ο εκδότης περιμένει να του παραδίνω κάθε κείμενο που γράφω για περαιτέρω επεξεργασία για να μη χάνουμε καιρό…
Και να θελα να μπολγκάρω, δεν θα 'βρισκα χρόνο.
Όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που σταμάτησα.

Έχω έναν προσωπικό αγώνα, μια δική μου μάχη να δώσω αυτόν τον καιρό.
(Προς το παρόν, ηττούμαι κατά κόρον, αλλά πού θα μου πάει;)
Κι αυτή η μάχη προτιμώ να γίνει "κεκλεισμένων των θυρών".
Γι αυτό σταμάτησα. Γιατί "είμαι αλλού".
Και μια και δεν υφίσταται η θλίψη που με έκανε να μπλογκάρω πιο συχνά σαν διέξοδος και παράθυρο (όχι Μοντρεσορ, δεν είναι το μπλογκ που την έδιωξε), αποτραβήχτηκα στα κατ' ιδίαν μου.

Κάποιες φορές, μπαίνω σε πειρασμό να δημοσιοποιήσω κάτι από όσα τυχόν διαβάζω, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου, μου φεύγει.
Στα ποστ που άφησα, υπάρχουν οι στίχοι του Έλιοτ που λένε:

Για να φτάσεις ως εδώ,
Να φτάσεις εδώ που είσαι, να 'ρθεις από κει όπου δεν είσαι,
Το δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσεις που δεν έχει έκσταση.
Σ' ό,τι δεν ξέρεις για να φτάσεις
Το δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσεις της αμάθειας.
Για ν' αποχτήσεις ό,τι δεν κατέχεις
Της απογύμνωσης το δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσεις.
Σ' ό,τι δεν είσαι για να φτάσεις
Το δρόμο ν' ακολουθήσεις πρέπει όπου δεν είσαι.
Κι ό,τι δεν ξέρεις είναι το μοναδικό που ξέρεις
Κι ό,τι κατέχεις είναι αυτό που δεν κατέχεις
Κι όπου είσαι είναι όπου δεν είσαι.


Θα μπορούσα να σταματήσω απλώς και να αφήσω τα παλιά μου ποστ να υφίστανται, αναφορικά στο χρόνο ύπαρξής μου σαν μπλόγκερ. Όμως θέλησα να τα σβήσω.
Κόντρα στην μπλογκοπαραζάλη, του "εκδίδεσθαι", του "φαίνεσθαι"… κόντρα στη ματαιοδοξία, στη σπουδαιότητα και στη βαρύτητα που ζητάει αυτόκλητα το "πνευματικό" παρελθόν μας.
Δε δίστασα να με μηδενίσω, για να ξαναρχίσω από την αρχή αν χρειαστεί.
Και μαζί με τα κείμενά μου χάθηκαν, δυστυχώς και τα σχόλιά σας Γυφτισούλα.
Σε κάθε στιγμή της ζωής μου, το τώρα μου είναι η αιχμή του βέλους που λέγεται παρελθόν, είτε αυτό είναι καταγεγραμμένο κάπου σε κοινή θέα, είτε όχι.
Κι αν κάποιος νομίζει ότι του στέρησα τη χαρά να βλέπει τα σχόλιά του σε ποστ μου, ας αφήσει μειλ να του τα στείλω από το γουόρντ που τα 'χω κρατήσει ως εν-θύμιον.

Κάποια στιγμή, συζητώντας με τον Μ. Γάτο, μου έθεσε το εξής ερώτημα:
"Και γιατί γράφεις σε μπλογκ κι όχι σε γουόρντ όπου θα 'χες πρόσβαση μόνο εσύ; Ποια η διαφορά;"
Η διαφορά είναι, ότι στο μπλογκ έχεις την ψευδαίσθηση του επικοινωνείν, έστω και κατ' επίφασην. Φαντάζεσαι ότι, ακόμη και χωρίς σχόλια, θα υπάρξουν ένα-δύο άτομα που θα καταλάβουν, θα κοινωνήσουν ό,τι γράφεις κι αυτό είναι αρκετό (τουλάχιστον για μένα).
Αλλά αυτήν την εποχή είπαμε, "κεκλεισμένων των θυρών".

Αυτά προς το παρόν.
Σας ευχαριστώ πολύ, όλους για το ενδιαφέρον σας.

"Δεν μπορείς να μπεις στον ίδιο ποταμό δύο φορές"
(Ηράκλειτος)

Αυτό που ήμουν δεν θα είμαι!

posted by Κυκλοδίωκτον 6/19/2006 12:04:00 AM

MONDAY, JUNE 19, 2006
ΣΧΟΛΙΑ:


homelessMontresor said...
Keep walking... σε όποιο μονοπάτι σου αρέσει! 
19 June, 2006 15:25


 
συννεφακι said... 
μπράβο για τη δουλειά που έκλεισες!!! συγχαρητηρια!!! έρχονται τα όμορφα πράγματα, βλεπεις? για τη μάχη που δίνεις, σημασία δεν έχει μονο το αποτελεσμα, αφου θα εχεις ποσπαθησει και θα εχεις δωσει τον καλυτερο εαυτο σου!!!!
ολα θα πανε καλά!!!

(οποτε εχεις χρονο και αν θελεις, να γραφεις)
εγω σε ευχαριστω για το ενδιαφερον σου!

["Δεν μπορείς να μπεις στον ίδιο ποταμό δύο φορές" γραφεις, δεν το καταλαβαινω αυτο] 
19 June, 2006 21:37
 


Μαύρος Γάτος said...
Κ(ο)υκλάκι, χάρηκα που ξαναγύρισες! Έστω και για λίγο. Γράφε όποτε αισθάνεσαι την ανάγκη.

Στις ταράτσες, ναι, στις ταράτσες η ζωή μοιάζει πιό χρωματιστή.
Κι αυτό που ήσουν θα το κουβαλάς για πάντα μέσα σου...

Γιατί το πάντα,και το παρελθόν, και το μέλλον, είναι ένα. Είναι ΤΩΡΑ.
Κι είναι καλά....

Σ;))))) 
20 June, 2006 15:57

 

Ο Καλός Λύκος said... 
Καλώς την πάλι..έστω και νέα, έστω και από την αρχή, έστω και για λίγο... 
21 June, 2006 04:03

 


Κυκλοδίωκτον said...
 ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΜΕΡΑ!
(έστω και για λίγο)

ΣΥΝνεφάκι τα πάντα ρει, όλα αλλάζουν.
(Δεν κατάλαβα αν δεν κατάλαβες το ρηθέν ή τη σχέση του με μένα)

Της ώρας:
Στην ταράτσα θα απλώσω
τ' άπλυτά μου να ξεδώσω
από την παλιοζωή 
25 June, 2006 09:20

Σταματώ

Σταματώ

 
.......Green_Eyes by Martin Zurmuehle


Ξεκίνησα το μπλογκ σαν εναλλακτικό μέσον να εκφράζω τη θλίψη μου.
Τώρα πια δεν υφίσταται.
Και δεν έχω τίποτε να πω.
Τουλάχιστον, όχι τόσο δημόσια.
Αν συνεχίσω, θα πρέπει να το θρέψω απ' τις "σάρκες" μου.
Γι' αυτό σταματώ.
Άφησα μόνο τα ποστ που εκφράζουν το δρόμο της προσωπικής μου υπέρβασης.

Εκτός αυτού, το μπλογκινγκ είναι τρομερά χρονοβόρο.
Προτιμώ, τον χρόνο αυτό να τον αφιερώσω στα αδιάβαστά μου βιβλία.

Καμιά φορά, θα σας επισκέπτομαι "ποικιλοτρόπως"!

 posted by Κυκλοδίωκτον 6/10/2006 08:54:00 PM

SATURDAY, JUNE 10, 2006 

ΣΧΟΛΙΑ:
Milena Luca said...Rivers. confusion. Within hours of the purple (Kool-Aid) poison and die. How might be a possibility, and I just and Mathers remarried Jan. 14, a month10 June, 2006 21:41


 
Οδυσσέας με Γιαμάχα (εξωλέμβιο) said...Ένα δωράκι πριν την επιστροφή στην Ιθάκη.

Να συνθλίβεις την θλίψη με αισιοδοξία,
όπως η χαραυγή φευγατίζει φέγγοντας την νύχτα.
Το ηλιοβασίλεμα ξέρεις ότι θα ξανάρθει,
οι λίγες στιγμές χαράς που ο ρόδινος ουρανός χαρίζει,
προσευχή αξίζει.11 June, 2006 01:35

 
Anonymous said...KALA KSEKOYMPIDIA11 June, 2006 03:19

 
Ο Καλός Λύκος said...Εγώ πάλι, να ευχηθώ καλά ταξίδια...11 June, 2006 03:52

 
raffinata said...αν ήταν μόνο ο αποστακτήρας της θλίψης σου, καλά κάνεις... :)11 June, 2006 09:57



gyftisoyla said...Διαβαζω απο τις αναμνησεις ενος μπλογκερ...

"Αρχή! Άπειρη από τέτοια. Και βιαστική. Σε δέκα λεπτά πρέπει να φύγω. Εν τούτοις θα θελα να γράψω κάτι από Ελύτη πριν χαθώ...

"Ο μόνος δρόμος που μας απομένει τώρα είναι ο κίνδυνος. Πρόσω ήρεμα προς ΤΟ ΜΗ ΘΟΛΟΥΜΕΝΟΝ, ΤΟ ΕYΤΡΕΠΤΟΝ, ΤΟ ΓΥΜΝΟΝ, ΤΟ ΦΑΙΝΟΝ, ΤΟ ΑΥΤΩ ΚΑΤΑΛΗΠΤΟΝ, ΤΟ ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΟΝ." Έτσι κλείνει την Ιδιωτική Οδό του ο Ελύτης. Έτσι αρχίζω...

Πάει καιρός που παλεύω με τη θλίψη. Πότε με νικάει και πότε τη νικώ. Κάποτε μεταμφιέζεται σε αισιοδοξία, κάποτε σε πεσσιμισμό, κάποτε σε τίποτα. Όμως με έχει υιοθετήσει εδώ και καιρό...

Και αναρωτίεμαι δεν υπάρχουν κάποιοι που αντιστέκονται; Σαν πετραδάκια που πέφτουν σε μια λίμνη είμαστε, λένε στην ανατολική σοφία. Οι κύκλοι που θα κάνουμε επηρεάζουν το γύρω μας περιβάλλον. Όσο λίγοι κι αν είναι, όσο μικρή απόσταση κι αν διανύσουν. Και η θεωρία του πετάγματος της πεταλούδας, που αρκεί η κίνηση των φτερών της στην Κίνα να επηρεάσει το κλίμα της Αμερικής; Υπάρχει ελπίδα σ' αυτό το βούλιαγμα; Ένας λόγος που ξεκίνησα να γράφω αυτό το μπλογκ ήταν για να ρίξω ένα πετραδάκι στη λίμνη…

Πώς να αρκεστώ στην κάθοδο ή έστω στην στασιμότητα πια; Άντε πάλι να μαζέψω τις δυνάμεις μου και να ξεκινήσω απ' την αρχή. Για όσο ψηλά φτάσω (ακόμα κι αν χρειαστεί να σκύβουν για να με δουν). Βάζοντας στόχο ανώτερα πρότυπα από μένα, μ' ενδιαφέρει να συγκρίνομαι -όχι με τους άλλους- αλλά μόνο με τον εαυτό μου του χθες. Οι άλλοι μπορεί να είναι πιο πάνω, πιο κάτω, δεξιά, αριστερά όπου μπορεί ο καθένας. Την δική μου τωρινή κατάσταση θέλω να ξεπερνώ. Εμένα του σήμερα ν' αφήνω πίσω αύριο....

Κι αν, λέω αν, τεντώναμε τόσο αυτήν την κυματοειδή γραμμή της προσωπικής μας Εντροπίας, μέχρι το βεληνεκές της να ξεπεράσει κατά πολύ το μήκος της ζωής μας, έτσι ώστε να μας αναλογεί μόνο το πρώτο μέρος μιας μισής καμπύλης της δεν θα φαινόταν σαν άνοδος στα γήινα βραχύχρονα μάτια μας; Να 'ναι αυτό η υπέρβαση; Να 'ναι αυτό η νίκη της φθοράς; Να 'ναι αυτό η απελευθέρωση ες αεί;...

Μα, είναι ώρα να αφήνουμε την πραγματικότητα και να ταξιδεύουμε σε άλλους κόσμους; Είναι ώρα να γκρεμίζουμε τα τείχη μας; Οι βάρβαροι φτάνουν από ώρα σε ώρα…

Από χθες επέστρεψε το χαμόγελο και η ευδιαθεσία. Μόλις σήμερα, μετά από πολύ-πολύ καιρό που ευχόμουνα να ήμουνα παρούσα ως θύμα στα δυστυχήματα που άκουγα κατά καιρούς, μου 'ρθε αυθόρμητα η σκέψη: "I love you ζωή" Δεν είναι ότι λύθηκαν τα προβλήματα που με απασχολούσαν. Τίποτε δεν άλλαξε. Όλα τα ίδια, όπως και πριν. Με τη διαφορά ότι αυτά παρέμειναν στάσιμα ενώ εγώ προχώρησα..."

...και τωρα ερχεται η ωρα που μας λες αντιο και αφηνεις μονο οσα εκφραζουν το δρομο της προσωπικης σου υπερβασης, αλλα μαζι σου παιρνεις και τα δικα μας σχολια (που τωρα πια δεν φαινονται). Ας ειναι, καλα να αρμενιζεις.11 June, 2006 19:27

 

συννεφακι said...χαιρομαι ειλικρινα που εφυγε η θλιψη σου, με ξαφνιασε ομως η αποφαση αυτη αλλα τη καταλαβαινω.
πες μου ποιο βιβλιο θα διαβασεις πρωτο να το διαβαζουμε μαζι (βρηκα ενα χαζο τροπο να ειμαστε καπως κοντα ακομα)!
να προσεχεις εσενα γιατι αξιζεις πολλααααα!
ενα τεραστιο ευχαριστω για ολα οσα μου εγραψες, με αλλαξες να ξερεις, σκεφτομαι περισσοτερο πια και βλεπω και αλλες οπτικες.
να πανε καλα ολα οσα κανεις απο εδω και περα!
μακαρι να ξαναμιλησουμε12 June, 2006 00:33



 
Gordon said...Να' σαι καλά...12 June, 2006 10:17



 
Lamiotis said...Εύχομαι να μας επισκέπτεσαι τακτικά με νέες σου σκέψεις.
Καλή ξεκούραση, καλό διάβασμα και καλή τύχη σε ότι κάνεις από 'δω και μπρος...12 June, 2006 22:23



 
Katerina ante portas said...Εγκαταλείπετε όλοι οι e-φίλοι τώρα που σας χρειάζομαι..
Πάντως μια φορά blogger πάντα blogger!13 June, 2006 17:20



Μαύρος Γάτος said...
Το λογικό συμπέρασμα είναι πως η θλίψη σου δεν υφίσταται πιά!
Το δικό μου συμπέρασμα είναι πως "κάηκες" από το πολύ blogging, όπως όλοι κάποια στιγμή, όπως κι εγώ κάηκα και θα ξανακαώ.
Κ(ο)υκλάκι, να ξαναγυρίσεις όταν θα νιώσεις την ανάγκη. Θα είμαι εδώ (ελπίζω, αν δεν φάω καμμιά θεία κατραπακιά, ο ασεβής).
13 June, 2006 19:39 



homelessMontresor said...
Τουλάχιστον τα e-mail θα τα βλέπεις που και που, ε?13 June, 2006 21:12




 
Μαύρος Γάτος said...Ο λαός απαιτεί
το κυκλάκι να ξαναρθεί!17 June, 2006 13:57



 
Κυκλοδίωκτον said...Εμ, ποιος άλλος θα έκανε 13ο(!!!) σχόλιο;
Ο καρακατάμαυρος γάτος!

Ή μεγάλη ιδέα θα χεις για τον εαυτό σου (έτσι όπως σε βλέπω κατάμονο εκεί πάνω) ή ανέβηκες στα ψηλά για να δεις πανοραμικά (όπως στις πολιτικές συγκεντρώσεις, από το ελικόπτερο) το πλήθος λαού που απαιτεί

Τώρα που το σκέφτομαι... το τελευταίο ποστ ήταν για σένα και το "τρέξιμό" σου γάτε και μετά το κατέβασα για να το εγκρίνεις κι από κει και μετά σταμάτησα να ποστάρω... χμ, χμ, χμ...
Και μετά άρχισες να με τρέχεις εσύ χμ.. χμ.. χμ.. και... υπάρχει άραγε πιθανότητα να με αποκαλέσουν προληπτική με όσα σκέφτομαι;

(Αύριο θα απαντήσω και στα υπόλοιπα σχόλια)18 June, 2006 00:26






 
ΛΙΤΣΑ said...Μη χανεσαι όμως βρε.18 June, 2006 06:30





Κυκλοδίωκτον said...• Μιλένα δεν κατάλαβα! Ίσως η Μοντρεσόρ τα καταφέρει καλύτερα από μένα ως πιο ειδική…
• Οδυσσέα, ευχαριστώ για το δωράκι.
Τη θλίψη που είχα την συνέθλιψα με διάθεση για μάχη και έμμεσα ναι, με την αισιοδοξία κάτι ανώτερου.

• Ανώνυμε, ευχαριστώ.
(Αν και θα το θελα, εν τούτοις, κάτι τρέχει με όποιον αρέσει σε όλους)

• Ευχαριστώ Καλέ Λύκε, μόνο που δεν ξέρω από τώρα πόσο ακριβό είναι το εισιτήριο γιατί σ' αυτά τα ταξίδια το πληρώνουν λέει στο τέλος!

• Δεν ήταν μόνο αποστακτήρας θλίψης ραφφινάτα μου.

• Γυφτισούλα, σ' ευχαριστώ πολύ για τον κόπο να κάνεις μία σύνοψη των όσων έγραψα, που σημαίνει ότι τα πρόσεξες. Σου απαντάω στο επόμενο ποστ μου.
Ίσως, αυτό το σβήσιμο των παλιών μου εκφράσεων, να είναι πετραδάκι σε κάποιες λίμνες.

• Γλυκό μου συννεφάκι, τι να σου πω; Να ευχηθώ να σταματήσεις να είσαι ευάλωτη και να αποκτήσεις περισσότερη εσωτερική πίστη και δύναμη.
(Αυτόν τον καιρό πάντως, διαβάζω έναν συγγραφέα που απορρίπτω σε γενικές γραμμές, αλλά προσπαθώ να πάρω ό,τι καλύτερο μπορώ από τις κρυμμένες του αλήθειες κι από τον προσωπικό του δρόμο για να φτάσει ως εδώ).

• Γκόρντον, ευχαριστώ, επίσης!

• Κατερινάκι; Δεν κατάλαβα ποιοι εγκαταλείπουν και πώς μας χρειάζεσαι. Αν μπορώ να κάνω κάτι, ευχαρίστως. Δώσε περισσότερα στοιχεία.

• Καρακατάμαυρε Γάτε, θα τα πούμε από κοντά όταν γυρίσεις από τας διακοπάς! Από δω λίγο δύσκολο :)

• Το ίδιο και με σένα Μοντρεσοράκι :)

• Λίτσα, πού και πού θα εμφανίζομαι (υπόσχεση)
19 June, 2006 00:10



Κυκλοδίωκτον said...Οπς! Λαμιώτη, συγνώμη! Μου ξέφυγες στο προηγούμενο σχόλιο.
Σ' ευχαριστώ πολύ. Εύχομαι και σε σένα ό,τι καλύτερο και να τα πας καλά (ακόμη και με άτομα που ασχολούνται με γουορντσημαίες..)

Α, δεν σας είπα και το ευχάριστο νέο, ότι ήδη έκλεισα δουλειά για την χειμερινή σεζόν :)

(άσχετο μεν, προς πάσα εκλεκτό ενδιαφερόμενο δε)
19 June, 2006 00:52



συννεφακι said...αυτα που μου ευχεσαι αρα μπορω να τα αποκτησω ή γεννιεσαι με αυτα?
θα το προσπαθησω παντως.
απο καθε βιβλιο παιρνεις κατι!!
το ξερουμε και οι 2 αυτο, ή καλυτερα, απο τα παντα παιρνεις κατι...
19 June, 2006 21:39

Δε με πειράζει...

Δε με πειράζει που σας ανοίγομαι τόσο πολύ.
Που διαβάζετε ό,τι ακριβώς διαβάζω κι εγώ μέσα μου.
Όπως και να σας φανεί, όπως και να το πάρετε,
σε λιγότερο ή περισσότερο καιρό δε θα είμαι πια αυτό.
Θα το έχω αφήσει και θα 'χω προχωρήσει.
Πιο μακριά κι απ' τον Αντάρες κι αν χρειαστεί.
Μέχρι να βρω κάποιο άλλο όριο που θα προσπαθήσω να γκρεμίσω.

Καλή σας Ημέρα!

posted by Κυκλοδίωκτον 6/02/2006 10:41:00 AM

Κλίμακες

Είδα ένα περίεργο όνειρο χθες βράδυ.
Είδα ένα καταπληκτικό μέρος με πάγους και πάνω τους έπεφτε η λάμψη του ήλιου και τους έκανε να αστραποβολούν. Κρίμα, που δεν έχω μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή σκέφτηκα…
Και τότε, έπιασα ένα πεφτάστερο.
Πάνω του είχε μήνυμα από τον μικρό Πρίγκιπα.
Πόσους πλανήτες μακριά ήταν δεν κατάλαβα.
Πιο μακρά κι απ' τον Σείριο του Κυνός, τον Πολυδεύκη των Διδύμων, τον Ρίγκελ και τον Μπετελγκέζ του Ωρίωνα… μέχρι την καρδιά του Σκορπιού στον Αντάρες (αντάρτη) κι ίσως ακόμα παραπέρα...
Συνέχιζε να ταξιδεύει λέει, μέχρι που η γη δε μπορούσε να απεικονιστεί στην εικόνα της απόστασης που μου ζωγράφισε.
Για να χωρέσουν οι μεγαλύτεροι πλανήτες σε πραγματική μικρότερη κλίμακα, θα 'πρεπε να την δω με μικροσκόπιο-κι αν φαινόταν.


Με ποια κλίμακα αντιλαμβάνεται το μυαλό μας;
Πόσα δεν χωράνε λόγω υπερβολικού μεγέθους και πόσα δεν κατανοούμε λόγω απειροελάχιστου;

(Kι όμως από κει μακριά, θυμήθηκε να μου στείλει ένα δηλωτικό της παρουσίας-απόστασης-σκοπού...)

Μέσα στο λαβύρινθο του σύμπαντος, των πολυπληθών πλανητών, της άπειρης απόστασης, της συνεχούς διαστολής, των συνεχών εκρήξεων, ποιος μίτος θα μας οδηγήσει στην έξοδο-Αρχή;
Ποια Αριάδνη θα θυσιαστεί στην εγκατάλειψή μας;

Ο Νόμος που Είμαι δεν θα με Υποτάξει

Ο Νόμος που Είμαι δεν θα με Υποτάξει

Δεν σας κρύβω ότι μέχρι και φέτος δε με πολυένοιαζε αν πεθάνω.
Δεν είχα τη ζωή σε καμιά εκτίμηση.
Όλα όσα θα μπορούσε να μου προσφέρει μου φαινόταν αδιάφορα.
Μικρές ή μεγάλες χαρές.
Υλικές ή άϋλες

"Τόσα άστρα κι εγώ να λιμοκτονώ"
(Τ. Λειβαδίτης)

Είχα βγει από την κατάθλιψη, αλλά μου 'χε μείνει η αδιαφορία για το ζειν.
Μέχρι που, πρώτα με κάτι μικρά σκιρτήματα υπέρβασης, μετά με πιο ενσυνείδητες καταστάσεις νομίζω ότι ανακάλυψα το μυστικό της ζωής –ίσως το δικό μου προσωπικό μυστικό- μπορεί για κάθε έναν μας να φυλάγει κι ένα διαφορετικό- και την εκτίμησα αλλιώς.

"Ο νόμος που είμαι δεν θα με υποτάξει"

(Ελύτης)

Friday, June 02, 2006