Κλίμακες

Είδα ένα περίεργο όνειρο χθες βράδυ.
Είδα ένα καταπληκτικό μέρος με πάγους και πάνω τους έπεφτε η λάμψη του ήλιου και τους έκανε να αστραποβολούν. Κρίμα, που δεν έχω μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή σκέφτηκα…
Και τότε, έπιασα ένα πεφτάστερο.
Πάνω του είχε μήνυμα από τον μικρό Πρίγκιπα.
Πόσους πλανήτες μακριά ήταν δεν κατάλαβα.
Πιο μακρά κι απ' τον Σείριο του Κυνός, τον Πολυδεύκη των Διδύμων, τον Ρίγκελ και τον Μπετελγκέζ του Ωρίωνα… μέχρι την καρδιά του Σκορπιού στον Αντάρες (αντάρτη) κι ίσως ακόμα παραπέρα...
Συνέχιζε να ταξιδεύει λέει, μέχρι που η γη δε μπορούσε να απεικονιστεί στην εικόνα της απόστασης που μου ζωγράφισε.
Για να χωρέσουν οι μεγαλύτεροι πλανήτες σε πραγματική μικρότερη κλίμακα, θα 'πρεπε να την δω με μικροσκόπιο-κι αν φαινόταν.


Με ποια κλίμακα αντιλαμβάνεται το μυαλό μας;
Πόσα δεν χωράνε λόγω υπερβολικού μεγέθους και πόσα δεν κατανοούμε λόγω απειροελάχιστου;

(Kι όμως από κει μακριά, θυμήθηκε να μου στείλει ένα δηλωτικό της παρουσίας-απόστασης-σκοπού...)

Μέσα στο λαβύρινθο του σύμπαντος, των πολυπληθών πλανητών, της άπειρης απόστασης, της συνεχούς διαστολής, των συνεχών εκρήξεων, ποιος μίτος θα μας οδηγήσει στην έξοδο-Αρχή;
Ποια Αριάδνη θα θυσιαστεί στην εγκατάλειψή μας;