Μυστική Αρμονία

Τα δε πάντα οιακίζει κεραυνός
(Ηράκλειτος)

Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο

και μετά πάλι
σβήσου με γενναιοδωρία
(Ελύτης)

* * * * * * * * *

Κοίταζα το βουνό και σκεφτόμουνα πως δεν μπορεί, ίσως κάποτε να "ακούσω" την κρυμμένη του αρμονία.
Ίσως κάποτε να μπορώ να 'ακούσω' την αρμονία της φύσης και των πάντων γύρω μου και να περάσω σε άλλου είδους επικοινωνία και κατανόηση.

"Έση γαρ αρμονία, πολυμιγέων ένωσις και δίχα φρονεόντων συμφρόνησις"
(Πυθαγόρας)

Η μουσική αρμονία ανοίγει εις την ψυχήν μας την οδόν προς τον ουρανόν.
(MALL.)

Κρυμμένη αρμονία...
Άραγε χρειάζεται μουσικό αυτί ή μαθηματική σκέψη για να την καταλάβεις ή υπάρχει κι άλλος τρόπος;
Μπορεί πχ. να την αισθανθείς σαν εκπομπή κυμάτων, όπως τη θερμότητα;

.

.

Άνω - Έσω...

Από τότε που έπαψαν να πιστεύουν στα είδωλα και στα πνεύματα, τα ενοικούντα σε διάφορα φυσικά φαινόμενα, οι άνθρωποι κοιτάνε τον ουρανό όταν ζητάνε επαφή με τον Θεό.
Έχει εντυπωθεί στο νου μας ως "ΑΝΩ".

Το άνω όμως, που για την υλική μας σκέψη μετατρέπεται σε ψηλότερα, είναι ένα ανώτερο ψυχοπνευματικό επίπεδο, χωρίς χωροϋλική υπόσταση.
Αν και το "θείον" κατά την ταπεινή μου γνώμη διαρρέει τα πάντα, εν τούτοις, αν έπρεπε να το τοποθετήσουμε νοητικά κάπου στο χώρο ως σημείο κατεύθυνσης της επίκλησης-προσευχής μας, (μια και είναι αδύνατο να συγκεντρωθούμε εσωτερικά χωρίς συγκεκριμένο σημείο ενατένισης), ίσως καταλληλότερο θα ήταν το έσω μας, λόγω της ψυχής που είναι άμεσα συνδεδεμένη με το "ΑΝΩ".

Αλλά αυτό είναι πολύ δύσκολο, ιδίως για τα κατώτερα πνευματικά επίπεδα.
Ο άνθρωπος θα γινόταν υπεροπτικά εγωκεντρικός, αν θα κατάφερνε τελικά να ξεπεράσει την ανάγκη του για μεγαλύτερο (ισχυρότερο) στήριγμα πέρα από τον εαυτό του.
Η πρωταρχική του ανάγκη του να βρει στήριγμα έξω από το είναι του, ίσως να μετατρεπόταν σε άκρατο εγωκεντρισμό...
.(κάποιες σκέψεις που είχα καταγράψει το 2005)

Όμως... αν αυτό είναι τελικά το μυστικό;
Αν αυτό είναι το Big Bang; (όρα προηγούμενο ποστ μου)Αν αυτό είναι το τέλος και η αρχή;
.
.

Ήλιος-Μέδουσα

Δε με έπιανε ο ύπνος.
Κι εκεί που σκεφτόμουν ότι κάποια άστρα δεν τα βλέπουμε αλλά υπάρχουν,
ενώ άλλα που τα βλέπουμε δεν υπάρχουν…
κι είχα το ένα χέρι μου στο αριστερό μάτι και με το άλλο κοιτούσα στο σκοτάδι -κι εγώ δεν ξέρω πού- ...το είδα!

Τη ζωγραφιά που έψαχνα να κάνω μέρες τώρα.
Ένας παλλόμενος ήλιος. Ο κύκλος του στο κέντρο και γύρω οι ακτίνες περιστρεφόταν και χόρευαν. Σαν φίδια.
Όχι δεν ήταν όραμα. Κατά κάποιο τρόπο προβάλλονταν η κόρη του ματιού μου και γύρω της τα νεύρα; Δεν ξέρω να πω ακριβώς.
Πάντως ήταν αφορμή για σκέψεις.

Όπως το κεφάλι της μέδουσας σκέφτηκα.
Γιατί πέτρωνε όποιος κοίταζε απ' ευθείας το κεφάλι της μέδουσας–το βλέμμα της; (και τι σημαίνει το πέτρωμα;)
Και είναι γεγονός ότι δεν μπορούμε να κοιτάξουμε απευθείας τον ήλιο.
Αλλά, αν ό,τι είναι πάνω είναι και κάτω, τότε…
ό,τι είναι έξω είναι και μέσα;
Ό,τι τυφλώνει τα εξωτερικά μάτια, τυφλώνει και τα εσωτερικά;

Είναι γνωστό ότι ο όφις συμβολίζει τη σοφία!
Η Αθηνά επίσης, θεά της σοφίας.
Ο Τειρεσίας τυφλώθηκε όταν είδε γυμνή την Αθηνά.
Πέτρωνε όποιος κοιτούσε τη Μέδουσα με τα φίδια για μαλλιά (ή άλω με την μέθοδο Κιρλιαν;)

Γιατί ο αρχαίος ύμνος της Αθηνάς –(Πλάτωνας-Κρατύλος: στην ομιλία του Σωκράτη με τον Ερμογένη για το βουλαπτερούν)- μιμείτο τον ήχο του σφυρίγματος των όφεων, οι οποίοι έζωσαν το κεφάλι της γοργόνας όταν ξεψυχούσε;

Μόνο με κάτοπτρο μπορούσαν να δουν τη μέδουσα.
Τι σύμπτωση! Μόλις πριν λίγες μέρες έγραφα ότι το μεγαλύτερο γνωστό κάτοπτρο είναι η Σελήνη. Και πάνω της τι βλέπουμε; Τον ήλιο!
Ω, συμπτώσεις συμπτώσεων…

Ήλιος-Μέδουσα, Ηλιακή κορώνα-άλως, Όφις-Σοφία-Αθηνά, Σελήνη-Κάτοπτρο...

Η συσχέτιση με τον Περσέα (γιο του Δία και της Δανάης:διάνοια) ίσως άλλη φορά...

(Πάντως, όταν βρω χρόνο να ζωγραφίσω την ήλιο-μέδουσα που είδα θα τον σκανάρω, ακόμα κι αν μοιάζει παιδική ζωγραφιά)

Κυκλοδίωκτον: Χρόνου φείδου ή μη γνώναι

"...Αδύναμαι γαρ αι φύσεις των ανθρώπων και ευμετάβλητοι. Στες δυνατές ψυχές αρμόζουν αι υποσχέσεις. Μη δυνάμεναι όμως να γνωρίζουν το μέλλον, ενίοτε διαψεύδονται. Όχι λόγω πρόθεσης, παρά πεπερασμένης φύσεως έναντι των επερχομένων…
…
Χρόνος εχθρός και φίλος πάντων.
Χρόνος αποκαλυπτήριος και επικαλυπτήριος.
Χρόνος μνήμων και αμνήμων.

Αν ηδύναντο οι άνθρωποι να γνωρίζουν ότι ο χρόνος δεν περιλαμβάνει παρελθόν ή μέλλον ει μη μόνον παρόν, θα σταματούσαν να σπαταλώσιν τας ζωάς των εις προσδοκίας.
Αν ηδύναντο να γνωρίζουν περί του χρόνου και της δυνάμεως της στιγμής των, ο χρόνος θα επιμηκύνετο τοιουτοτρόπως ώστε η κάθε ημέρα δεν θα είχε μόνον 24 ώρας…

Ενώ η άγνοια επιταχύνει τον χρόνον και τον κάνει να ξεγλιστρά από τις ζωές ωσεί άμμος, η γνώση τον επιβραδύνει, τον κρατά δέσμιο και του επιβάλλει τας προθέσεις της."
(Κυκλοδίωκτον 19 Αυγούστου 2006)

 
Συγγραφέας του παραπάνω δήθεν αρχαίου κειμένου: Κυκλοδίωκτον  και όχι ο  Πρόκλος ο Λύκιος.

Είμαστε απίστευτοι οι άνθρωποι. Παίρνουμε άκριτα ό,τι διαβάζουμε στο διαδίκτυο και το αναπαράγουμε χωρίς να ελέγξουμε την εγκυρότητά του.

Διαβάστε σας παρακαλώ τα σχόλια! Ποτέ δεν υπήρξε τέτοιο αρχαίο κείμενο! 

Και τον τίτλο και το κείμενο τα εμπνεύστηκα και τα έγραψα η ίδια!

Δεν υπάρχει αρχαίο ρητό  'χρόνου φείδου ή μη γνώναι',  μόνο το γνωστό  "χρόνου φείδου".

Λέξεις και Όνειρα

Στις πρώτες λέξεις τραβήχτηκε πίσω. Όχι, δεν ήταν αυτό, δεν εννοούσε αυτό. Κατάλαβε ότι ήταν φυλακισμένος. Όλα με λέξεις έπρεπε να ειπωθούν. Με λέξεις...

Αναστέναξε. Στο όνειρο ήταν αλλιώς. Είχαν μπερδευτεί οι αισθήσεις. Ήταν κάτι απ' τη χαρά του γαλάζιου, με την άνεση της πεδιάδας καθώς έκλεινε πίσω του ο τοίχος, μαζί με την γνώση του αύριο, με το σώμα του κλαδιού στο τσάκισμα...

Λέξεις, λέξεις… μόνο λέξεις… συνδεδεμένες με αλληλουχίες σκέψεων, συνειρμών, συνδυασμών, βιωμάτων, φαντασίας για να καταλήξουμε στην εικόνα.
Γι αυτό δεν θυμόμαστε αρκετά όνειρα. Γιατί απλώς είναι ανείπωτα.

Είναι ένας άλλος κόσμος μπερδεμένος, χωρίς λογική αλληλουχία, χωρίς τη γνωστή τακτοποίηση της πραγματικότητας γύρω μας.

Πώς θα εξηγούσε τώρα τι είδε; Κι αν τα κατάφερνε, τι θα καταλάβαινε ο άλλος έτσι που τον κοιτούσε απορημένα σαν τρελό; Μόνο την αίσθηση του κινδύνου έπρεπε να του μεταδώσει:
"Φύγε. Κινδυνεύεις. Το είδα χθες βράδυ. Το ένιωσα όσο ποτέ"...

Μα, ο άλλος, μόνο χαμογελούσε συγκαταβατικά. Δύσκολο να αφεθούμε στο παράδοξο χωρίς απτές αποδείξεις.
Οξυμωρία πραγματιστών.
Και κινδύνευε. Κι ας μην το πίστευε…


.

Διακοπές

Με έχει πιάσει το παράπονο.
Λίγο-πολύ, όλοι κάπου πήγαν ή θα πάνε.
Έστω και ένα διήμερο.

Το μόνο ταξίδι που έκανα ως τώρα, είναι που μετακίνησα το κρεβάτι μου πιο κοντά στο παράθυρο και βλέπω κανένα αστέρι ή τη σελήνη το βράδυ.

Τίποτε άλλο κι ούτε προβλέπεται...

Σελήνη η Πολύσημη

Σελάνα. Η κόρη της μαγείας. Κάποιος θα μπορούσε να την παρομοιάσει με τη φιλοσοφική λίθο. Το αιώνιο της σκοτεινής πλευράς της που μετατρέπεται σε χρυσό , μέσω του ήλιου. Που πολλαπλασιάζεται ή μειώνεται.
Σελάνα η κυκλωτική. Κάθε φορά που ολοκληρώνεται ο κύκλος της, μας περι-κυκλώνει αντίστοιχα με παράξενες επιθυμίες, ξυπνώντας μέσα μας αρχέγονα καλέσματα που μετουσιώνονται σε πιο πολιτισμένα αισθήματα, όπως θλίψη, υπερδιέγερση ή νευρική διάθεση. Σεληνιασμός.
Σελήνη. Μια νεκρή (για μας) επιφάνεια που δίνει ζωή στην έμπνευση και τις αισθήσεις μας.
Σελήνη των αντιθέσεων. Πηγή ρομαντικών σκέψεων αλλά και επιστημονικών αναλύσεων.
Σελήνη, Φεγγάρι. Το σύμβολο της αυταπάτης. Δεν φέγγει η ίδια, αλλά αντανακλά το φως άλλου. Ο μεγαλύτερος γνωστός καθρέφτης. Το γνωστότερο είδωλο. Ο ήλιος απαγορευτικά, σκοτεινιάζει όταν έρχεται σε αντιπαράθεση, δημιουργώντας έκλειψη.
Σελήνη η απατηλή. Χωρίς φως, πολύ μικρή κι όμως η πιο μεγάλη και φωτεινή στον ουρανό. Θέμα χώρου και χρόνου (φωτός) και γνώσης.
Σελήνη αεί καλυπτόμενη. Από μύθους, δοξασίες, φήμες.
Σελήνη. Στρέφεται, αλλά δεν περιστρέφεται. Διδάσκοντας τη συγκράτηση, το προσωπικό άδυτο του καθενός.
Σελήνη. Πολιορκεί τη γη μέχρι να πάρει αυτό που θέλει. Ή την ένωση ή την ελευθερία, κατά τον νόμο της έλξης των μαζών.
Σελήνη. Ετερόφωτη, ναι. Σκοτεινή, όχι.
Εκούσιος δέκτης του φωτός κι ακούσιος αρνητής του σκότους ή το αντίθετο; Η ένωσή της με το φως εξαρτάται από τη γη. Αυτή την συγκρατεί μακριά από τον ήλιο σε μονοπολικό και μονοπωλικό φλερτάρισμα.
Σελήνη, δίδαγμα ζωής. Χάνεται και ξαναγεμίζει. Πέφτει και ξανασηκώνεται. Συνέχεια σε ατέρμονη προσπάθεια.
Παιχνίδια με το φως. Παράσταση για τα μάτια μας. Κατά βάθος ίδια.
Σελήνη. Παιχνίδι έλξης, μα όχι ένωσης.
Σελήνη. Ένα αίνιγμα σε ένα χαώδες σύμπαν. Η χάση και η επιστροφή της, ίδια με την αρπαγή της Ελένης. Αιτία πολέμων , φυσικών καταστροφών, πλημμυρών, παλιρροιών.
Σελήνη. Ο πιο κοντινός μας στόχος. Τόσο κοντά μα τόσο μακρινή. Τόσο μακριά , μα πάντα ορατή.
Σελήνη η διχασμένη. Η διπολική σε αρμονικό σμίξιμο. Το σύμβολο του κόσμου. Άσπρο-μαύρο. Φως-σκοτάδι. Θετικό-αρνητικό.
Σελήνη. Μόνιμο μήνυμα για την αδυναμία των αισθήσεών μας.
Όπως και τα άλλα άστρα, πρέπει να νυχτώσει για να την ανακαλύψεις με τον κόσμο των αισθήσεων. Κι ας ξέρεις ότι υπάρχει, κι ας έχεις την πολυτέλεια του τηλεσκοπίου.
Σελήνη. Κυρίαρχη στον ουρανό μας, γιατί την αφήσαμε να μας πλησιάσει. Κι ας μην έχει τα προσόντα άλλων πλανητών.
Σελήνη η αειθαλής. Σελήνη η φωτοβόλος.
Σελήνη. Η Σαλώμη σε έναν ατέλειωτο χορό 7 πέπλων.
Απόψε θα τα φορέσει όλα και θα λάμψει πανέμορφη.
Θα είναι εκεί για όλους, αλλά θα την απολαύσουν μόνο όσοι θελήσουν να την δουν.
Θα την γνωρίσουν μόνο όσοι έχουν την δυνατότητα και τα εφόδια για ένα ταξίδι ως εκείνη.
Σελήνη. Ένα πολύσημο σύμβολο.


(Ξεκίνησα να γράψω ό,τι μύθευμα μου ερχόταν στο μυαλό για τη σελήνη και να το παρουσιάσω σαν αληθινό-εξηγώντας στο τέλος φυσικά το απατηλόν του πράγματος. Όμως αντί για μυθεύματα μου βγήκε αυθόρμητα όλο αυτό το παραλήρημα, σαν κάποιος να μου το υπαγόρευε...)

Μυστικός Κήπος

Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι κρατάει
Στα ίδια μέρη κι απόψε η ζωή θα τους πάει
Θα περάσουν ξανά απ' της μνήμης τα σπίτια
Από θάλασσες άδειες, απ' του φόβου τα δίχτυα

Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάνε
Σαν ποτάμι οι στιγμές που ποτέ δεν γερνάνε
Και τα πρόσωπα που έγιναν δρόμοι και αιώνες
Και τα όνειρα που έσκαψαν μεσ' στα χρόνια κρυψώνες

Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο
Για να κρύβομαι εκεί απ' τη ζωή όταν λείπω 
Όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο
Να 'χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο
 
Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι θα πιάσει
Σαν γυαλί μια στιγμή θα ραγίσει θα σπάσει
Θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει
Σ' έναν κόσμο μισό που τους δυο δεν χωράει

(Στίχοι-Μουσική: Μ. Φραγκούλης-Αν δεν κάνω λάθος)


Χρόνια τώρα έχω τον μυστικό μου κήπο. Τον μυστικό μου ήλιο-φίλο.
Μόνο τα δικά μου βήματα έχουν πατήσει στα μονοπάτια του.
Καμιά φορά, όταν αργώ να τον επισκεφτώ μου λέει:
"Καλώς την, σε ποιες απογοητεύσεις τριγύριζες πάλι και χάθηκες;"
Τον χρειάζομαι για να αναπαύομαι και να ηρεμώ στη γνώριμη "αγκαλιά" του.
Και ευτυχώς, είναι πάντα εκεί που τον άφησα.

Τελικά όμως... ευτυχώς ή δυστυχώς;

Για το ίδιο βουνό

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΒΟΥΝΟ

Ι
Όχι ακόμη, δεν ήρθα να σε απο-
χαιρετήσω αδελφέ, που σε ανέβηκα
πρώτη φορά όταν ήμουν φως
σ' ένα μίσχο. Οι περσότεροι
στίχοι μου είναι κτίσματα
πάνω σου. Κι αν ο λόγος μου
γίνονταν Λόγος, θα μέναμε όρθιοι
τότε κ' οι δυό σαν πέτρες
παράλληλες. Όμως μέσα
στο ανάστατο δάσος του κόσμου
σήμερα ο Λόγος δύσκολα
ακούγεται. Αλλά τα παιδιά
το ξέρω πώς μέσ' από τα
βιβλία μου αύριο θα μαζεύουν
λουλούδια και πως θα μιλούν
για το θαύμα - ζωή, κοιτώντας
τον κόσμο μέσ' απ' τους στίχους μου.

ΙΙ
Σε ανέβαινα, σε κατέβαινα, ουρανό
φορτωμένος για τις ανάγκες μου.
Οι λέξεις μου, κάλυκες, έπρεπε
να γιομίζουν με φως. Οι στίχοι μου
γλάστρες στου Θεού το παράθυρο.

ΙΙΙ
Όταν ήρθα στον κόσμο κ' είδα
τον ήλιο, είπα: Θα πρέπει κάτι
ν' αφήσω πίσω μου φεύγοντας.
Και το βρήκα αρκετό. Ν' ανεβώ
στην κορφή σου, να πετάξω
στη γης ένα λουλούδι.

IV
Είδα τον κεραυνό, το φιδίσιο του
τίναγμα. Ταλαντεύονταν λάμποντας
από κάτω ως απάνω την κορφή σου,
μετέωρος. Κ' η σκέψη μου έπαιξε
μες το κρανίο μου σαν αστραπή:
Πηδώντας στο πρώτο του, ν' ανεβώ
ένα - ένα, από κάτω ως απάνω
τα λοξά σκαλοπάτια του.

V
Η ουράνια δαντέλα,
η σχεδόν κυματίζουσα,
των γραμμών σου, θαρρείς
όταν δύει ο ήλιος
και γιομίζει αγγέλους.
Προχωρούν, ανεβαίνουν
απ' τις δύο παρυφές
στη μεγάλη κορφή σου.
Συγκεντρώνονται πάνω της
σαν μιά χορωδία.
Όσο που τέλος,
κάποιος απ' όλους
απλώνει το χέρι
κι ανάβει τον έσπερο.

VI
Εδώ πάνω είναι ο θάνατος άγνωστος
έλεγα κ' έγραφα κάποτε. Κ' ήταν
αλήθεια. Γινόταν συχνά.
Τα περάσματα έκλειναν.
Ο κρύος αέρας κ' οι σκιές
της νυχτός δεν έβρισκαν
δίοδο.
………Συναντιόνταν
το έξω και το μέσα μου φως
κι απλωνόταν δίχως όρια γύρω μου.

VII
Ήμουν δέκα χρονών όταν χάραξα
μ' ένα σουγιά σε μια πλάκα σου
τ' όνομά μου, μόλις βγαίνει να το
συλλαβίζει ο ήλιος. Ήταν τότε
που ακόμη είχα "εγώ" μα που
αργότερα το 'σβησα, καθώς
η βροχή απ' την πλάκα σου
τ' όνομά μου.
………………Τ' όνομά μου
η φωνή ενός αηδονιού
που βγαίνει απ' το δάσος
χωρίς τ' όνομά μου.
Μου αρκεί να γνωρίζω ότι
στάζει Θεό στις ψυχές
των παιδιών η λάμψη των λέξεων.

VIII
Υποσχόμουν στο ένα που ήταν όλα.
Χαμογελούσα στο ένα που ήταν όλα.
Δεν ήσουν το ένα, καλό μου βουνό.
Σε έκαμα πρόσωπο, σε είδα λαό
και σε είδα πλανήτη. Κ' έκαμα
ένα όμορφο όνειρο: Να μεταβάλω
μ' αυτό το χαμόγελο πάνω σου
σε κρόσια ήλιου όλα τα σύννεφα,
σε φώσφορο ειρήνης μιά καταιγίδα.

IX
Είχα ανάγκη να υπάρχεις. Να βρω
ν' ακουμπήσω κάπου τη λύπη μου.
Σε καιρούς όπου όλα, πρόσωπα,
αισθήματα, ιδέες, ήταν ρευστά,
χρειαζόμουν μιά πέτρα στερεή
ν' ακουμπώ το χαρτί μου.
Μην αποσύρεις την πέτρα σου,
Κύριε, και μείνουν τα χέρια μου
στο κενό. Έχω ακόμη να γράψω.

X
Παλεύοντας διάσχισα ανέμους
πολλούς, που βρίσκαν το στήθος μου
ανοιχτό και με πάγωναν. Υδρορροές
κεραυνών το μέτωπό μου, φαγώθηκε,
έτσι που τώρα να στεκόμαστε
ο ένας μας αντίκρυ στον άλλο,
σαν δυό αδελφά γκρίζα
πετρώματα.
……………..Η γαλήνη σου
όμως και η γαλήνη μου πάντοτε.
Καθισμένος στα πόδια σου,
γιομάτος πληγές, μακαρίζω
την ύπαρξη.
…………….Η μοίρα
μου επέτρεψε απ' όλον τον μέγα
πλούτο που υμνώ, να έχω
κ' εγώ στο σύμπαν μιά πέτρα.

XI
Πολύ το προσπάθησαν οι άσχημοι
τούτοι καιροί, αλλά τέλος
δεν μου ρήμαξαν την ψυχή
για να μείνει εδώ, να στέκεται
δίπλα σου, να σε ντύνει,
σε ώρες χαρμόσυνων ημερών,
αγγελμάτων.
………………Θα 'ναι το γιορ-
τινό σου πουκάμισο.

XII
Θέλω να υφάνω, ν' αποδώσω με λέξεις
το ρυθμό του νερού, που χτυπάει
στα χαλίκια κάτω απ' τις φτέρες σου.
Ν' ακούγεται όμοια κ' η ψυχή μου
κυλώντας, λέξη τη λέξη, μέσα
στους στίχους μου, να ρέει
συνεχώς, καθαρά, τρυφερά,
(από δω ουρανός κι από κει ουρανός)
μουσική δωματίου μέσα στο χρόνο.

XIII
Με τις λέξεις σου μίλησα των τσοπάνηδων
που τις φύλαξα στο αίμα μου. Ήταν
γυμνές και τους φόρεσε ένδυμα
να ταιριάζουν στην ομιλία μου
με τον κόσμο - με τα ζώντα και μη,
που όλα μαζί σχηματίζουνε έναν
ποταμό ομορφιάς, που εδώ ακριβώς,
στους δυό μας ανάμεσα και γύρω από μας,
στο χώρο της γης, τέμνει την άβυσσο.

XIV
Το ξέρω ότι ήσουν και πριν
γεννηθώ. Το ύψος σου
πάντως βγήκε από μέσα μου.

Νικηφόρος Βρεττάκος - "Χορωδία"
Αθήνα 1988

Ένα μεγάλο βιβλίο είναι, σε σχήμα σχεδόν Α4.
Το πήρα 5 ευρώ από προσφορά βιβλιοπωλείου
(παει καιρός που στα βιβλία τρώω τα περισσότερα χρήματά μου)
Το διαβάζω αρκετές φορές.
Σήμερα είπα να το μοιραστώ με όσους τυχόν διαβάσουν αυτή τη σελίδα.

Οριακή Δύναμη

Είναι στιγμές που δεν υπάρχει κανείς δίπλα μου.
Ούτε καν μια κάμερα να καταγράφει ρομαντικά σκηνικά με μελαγχολική μουσική υπόκρουση όπως στον κινηματογράφο.
Τίποτε ειδυλλιακό. Εγώ και ο εαυτός μου.
Να περνώ τις πιο δύσκολες στιγμές μου.
Να αναμετριέμαι, να ρωτώ, να αγωνιώ, να απελπίζομαι, να πνίγομαι στη θλίψη…
Κάτι τέτοιες στιγμές αναδύεται –όχι αβίαστα- η κρυμμένη μου δύναμη.
Από πού; Ούτε που ξέρω, ούτε που πολυπιστεύω σ' αυτήν.
Την αφήνω να με παρηγορεί και μετά ξεχνώ ξανά την ύπαρξή της, μέχρι την επόμενη φορά που θα φτάσω σε οριακή απελπισία για να αναγκαστεί να βγει...




02 Αύγουστος, 2006
6 Σχόλια

 
Ο/Η Ο Καλος Λυκος είπε...
και γιατί πέφτουμε;

μα για να ξανασηκωθούμε...καλησπέρα σας
02 Αύγουστος, 2006 03:05




Ο/Η Sailor είπε...
Αυτές τις στιγμές

Που είσαι εσύ και ο εαυτό σου

Δεν χρειάζεσαι κανέναν δίπλα σου

Τι να την κάνεις την κάμερα ?

Να καταγράψει, Τι ?

Εσένα η τον εαυτό σου ?

Καλό σου πρωινό
02 Αύγουστος, 2006 11:53




Ο/Η Κυκλοδίωκτον είπε...
Είχα κατά νου, την εικόνα που δείχνουν πολλές φορές κάποια κοινωνικά έργα, όπου ο ηρωας παλεύει μόνος του με τον εσωτερικό του κόσμο.

Κάτι τέτοιες σκηνές, φροντίζουν να τις φορτίζουν συναισθηματικά, με την ανάλογη μουσική και την ανάλογη εικόνα, ώστε να βγαίνει κάτι ωραιοποιημένο.

Αυτή την διαφορά ήθελα να τονίσω.

Καλή σας μέρα :)
02 Αύγουστος, 2006 12:27




Ο/Η thripas είπε...
Αυτή η δύναμη μας κρατά ζωντανούς είναι δική μας αλλά δυστυχώς την βγάζουμε αφού φτάσουν τα πράγματα σε μία οριακή κατάσταση

Καλησπέρα
02 Αύγουστος, 2006 16:19




Ο/Η Johny είπε...
Όλοι μας έχουμε τέτοιες δύσκολες στιγμές...

Οταν είμαι έτσι συνήθως θα βάλω λίγη μουσική , ένα ποτό και περιμένω να περάσει...

Παλαιότερα το ζόριζα να φύγει , αλλά όσο το ζορίζα αυτό το άσχημο συναίσθημα επέμένε πιο δυνατά.
02 Αύγουστος, 2006 16:28




Ο/Η Κυκλοδίωκτον είπε...
Συνηθίζουμε να αποφεύγουμε κάτι τέτοιες στιγμές. Να προσπαθούμε να τις ξεπεράσουμε, να βρούμε μια παρέα ή να κάνουμε κάτι να ξεχαστούμε.

Εδώ και καιρό, προσπαθώ πια να τις αναλύω, να τις αντέχω, να βρίσκω τι κρύβουν. Ψάχνω τα βαθύτερα αίτια που αισθάνομαι έτσι ή αναρωτιέμαι γιατί να μου συμβαίνουν όλα αυτά.

Μια κρυφή συνομιλία με τον εαυτό μου στις χειρότερες στιγμές του.

Και μόνο του το γεγονός σημαίνει δύναμη για μένα...
08 Αύγουστος, 2006 11:13