Η Πράξη και η Σιωπή-Για έναν ερωτικό Λόγο

.
Από την υπόστασή του, τη λειτουργία του, ο Λόγος μπορεί να είναι έτσι τραγικός – εγκλωβισμένος εντός των αντιφάσεων της ύπαρξής του…
Ο τέτοιος Λόγος, καθώς προεκτείνεται, διχάζει το "άτομο" το μονοδιάστατο, με κατασιγασμένη την οντότητά του ως "προσώπου"…

Οξύνει τη διάσταση ανάμεσα στο Είναι και στο Νοείν, στο Λόγο και στο όλο κορμί της καθολικής υπόστασής μας. Η μοίρα του ανέραστου τέτοιου Λόγου, η μοίρα της ανάπηρης αυτής έκτασης της ύλης, είναι και η μοίρα του "ατόμου" – αποκαλύπτει την πραγματικότητα, προκαλεί ρωγμές στα τείχη των δομών, αλλά και βιώνει τραγικά τα όριά του μες στον Καιρό –βιώνει τον εαυτό του ως αντίθεση "πνεύματος" και ύλης, διχάζει τον εαυτό του σε μια αντίφαση που δεν ξεπερνιέται – όχι μόνο μέσα στο μοναχικό της Εγώ αλλά και στο Εμείς της, που δεν μπορεί να βρει τη στιγμή της εκκαθολίκευσής του – να γίνει Πράξη καθολική.
Το "άτομο" αποκαλύπτει έτσι όχι τη διπλή όψη του κόσμου –ως τραγωδίας και ως διαλεκτικής- αλλά τον αποκαλύπτει μονοδιάστατα ως τραγωδία, μια παντραγική κατάσταση όπου οι αντιθέσεις δε γίνεται να ξεπεραστούν, όπου το άτομο είναι καταδικασμένο στην "Πτώση" του ως το πέρας της ιστορίας, όπου το άτομο δε γίνεται να μετάσχει μέσα από την επικέντρωση του Εγώ του στο καθολικό Εγώ, ως έρωτας του όλου Άλλου, το άτομο δεν μπορεί να "θεωθεί", να καταργήσει το πεπερασμένο του, "κόβοντας τον καιρό στα δυο" μέσα από την ενθουσιαστική Πράξη του όλου Άλλου, τον έρωτα της επανάστασης, έρωτα των συμπαντικών πραγμάτων…
Ο σημερινός θετικιστικός Λόγος είναι ένα παράδειγμα αυτής της πτώχευσης του ανθρώπου, της απώλειας του "προσώπου" του…
Ο Λόγος αυτός στεγανοποιεί τις έννοιες –και τις λέξεις- χωρίς να επιτρέπει τη διάχυσή τους έξω από τον μοναχικό εαυτό τους, χωρίς να επιτρέπει την προέκτασή τους από το νου στις αισθήσεις – απαγορεύοντας έτσι αυστηρά την ποιητική του λειτουργία.
Ο επιστημονικός Λόγος υπάρχει έτσι ως Λόγος θετικιστικός, Λόγος "ακριβής", Λόγος που περιορίζει ωστόσο το περιεχόμενο της ζωής εγκλωβίζοντάς το, ανέραστα, μες στις δομές των μοναχικών λέξεων, που μένουν έκθετες ως νοητικά σύμβολα, έξω από το όλο σώμα του ανθρώπου.
Λόγος "επιστημονικός" που συρρικνώνει τη λειτουργικότητας της επιστήμης, διαχωρίζοντας δυϊστικά το νου από τις αισθήσεις και το όλο σώμα μας…

Ερωτικός Λόγος, όραμα και πόθος της ύλης για μια μεγαλυμένη της υπόσταση…

Ο θετικιστικός σημερινός "επιστημονικός Λόγος, θα πρέπει να μετουσιωθεί σε έναν Λόγο που θα ταξιδεύει την όλη ύλη, έναν Λόγο που θα είναι αισθητικός μαζί και επιστημονικός – επενεργώντας τόσο στις "αισθήσεις" όσο και στη "διάνοια"…

Μπρος λοιπόν, να βρούμε πάλι τον πολύτροπο Λόγο του καθολικού προσώπου μας, ανατρέποντας τον ανέραστο λόγο του μοναχικού μας ατόμου.

Ο άλλος αυτός, ο αισθητικός, ο ερωτικός Λόγος, προσβλέπει στη μέσα από την Πράξη του άλλου αναδόμηση του Εγώ σε Εμείς. Ο ερωτικός αυτός λόγος μετουσιώνει το Λόγο από εργαλείο μοναξιάς σε εργαλείο απελευθέρωσης…

Στην προσπάθεια να δομηθεί μια αφήγηση, παρεμβαίνουν τα όρια του προσώπου και τα όρια των γύρω προσώπων ή πραγμάτων, όχι κάποια όρια του Εγώ ή του Εγώ του Άλλου, αλλά τα όρια της μεταξύ σχέσης τους.
Παρεμβαίνει έτσι ο ανενεργός ή αδύναμος ακόμα Λόγος του ανθρώπου, που δεν μπορεί να ενδυθεί το Είναι, το γίγνεσθαι και μένει ένα ανάπηρο Νοείν…

Μόνο αυτός ο ερωτικός Λόγος μπορεί να συρρικνώνει τη συμπαντική Σιωπή, ως Λόγος φορέας του ονείρου της ύλης του ανθρώπου, πορεία προς την εκκαθολίκευσή του στη στιγμή της πραγματοποίησής του ως Πράξης, γνωρίζοντας ωστόσο και τα όρια αυτής της συρρικνωτικής παρέμβασής του…

Ο Λόγος, ταξίδι της ύλης ανάμεσα στο εντός μας γίγνεσθαι και στο γίγνεσθαι εκτός μας – νόστος η αναζήτηση του Άλλου από το Εγώ μας, μπορεί να υπερβεί την τραγικότητά του, την οργανική απόσταση ανάμεσα στη δυνατότητα της όλης Πράξης και στον εαυτό του, μόνο ως Λόγος ερωτικός – μόνο ως Λόγος που συγκροτείται από τις διαδικασίες του νου όσο κι από τις αισθήσεις, Λόγος που φορτωμένος έτσι το σώμα μας δε διαχωρίζει την ποίηση από τη νόηση, την επιστημονική διατύπωση από την αισθητική διατύπωση.

Ο ερωτικός αυτός Λόγος είναι η οδός που οδηγεί στο καθημερινό πανηγύρι των συμπαντικών πραγμάτων…

Κωστής Μοσκώφ: "Η ΠΡΑΞΗ ΚΑΙ Η ΣΙΩΠΗ"
Τα όρια του έρωτας και της ιστορίας- Δοκίμια: Για έναν ερωτικό λόγο


Για άλλο πράγμα πήγα στη δανειστική βιβλιοθήκη. Σκόνταψα στον Μοσκώφ.
Πρώτη φορά που άνοιγα βιβλίο του...
Είχα σκοπό να αντιγράψω πιο πολλά, αλλά δεν θέλησα να γίνουν κουραστικά.