.
Ωχ, φώναξε κι έσκυψε να δει απ' τα λημέρια του νου, της νιότης το προπύργιο, της άνθισης τα πλούτη.
Κι απόμεινε βουβός στο μετερίζι τ' ουρανού. Τόσο που κάποιος τον σκούντησε.
Ένας αγκώνας μπήκε ελεύθερα στην μαλακή του σάρκα με έναν πόνο. Μικρό κι αλαργινό. Σαν το τσίμπημα της ζωής.
Να άνοιγε τα μάτια; Μπα! Τα κράτησε σφαλιστά, καρφωμένα πάνω της, μέχρι που 'φυγε. Εκείνη. Και του 'μεινε το ωχ. Το ειπωμένο.
Πώς παίρνεις πίσω τους ήχους που σού 'φυγαν;
Πώς ζητάς πίσω τις στιγμές που σου γλίστρησαν;
Κανένας αγκώνας δεν τον συντρόφεψε στο ξύπνημά του.
Και πήρε να ψάχνει πού τον βρήκε το ωχ. Μα δεν βρήκε τίποτα.
Όλα καλά κλειδωμένα και ήσυχα όπως πρώτα.
Και πήρε να βολτάρει έξω από τις κλειδαριές με ένα 'ωχ' στο γαργάλημα του ακουστικού του πόρου. Σαν ένα τσίμπημα απ' τη ζωή.
Αυτός και το ωχ.
Αυτός και το ωχ.
Το ειπωμένο πια.
8-2-06
.(Καμιά φορά, γράφουμε αυθόρμητα, χωρίς να ξέρουμε τι θα βγει, λες κι ακολουθούμε εμείς την "πέννα" κι όχι ότι υπακούει αύτή σε μας. Ένα τέτοιο κείμενο ήταν κι αυτό)
5 σχόλια:
γλυκύτατο.
Καλά είναι τα τσιμπήματα της ζωής, χρειάζονται και αυτά για να σε ξυπνάνε που και που. Μόνο μετά να τα θεραπευούμε γιατί θα μείνουμε με το "Ωχ"!
Τώρα αν δεν εξέλαβα το κείμενο όπως το σκεφτόσουν εσύ, δεν πειράζει!
Επίσης (σου έστειλα και σμσ) δεν ξέρω αν σε ενδιαφέρει αλλά κανονίζετε blogσυνάντηση εδώ Θεσ/νίκη.
Για ρίξε μια ματιά. :-)
http://bloghood-gr.blogspot.com
Στρίμωξε και ενα "αλλιώς" στο άνωθεν σχόλιο, ανάμεσα στο "θεραπεύουμε γιατί" και το "θα μείνουμε" για να βγαίνει καλύτερα το νόημα!
Πόνος,της ζωής μελισσοκόμος."Σ έχει τσιμπήσει ποτέ νεκρή μέλισσα;"
Σας απαντώ με έναν παλιότερο συλλογισμό μου:
Γιατί ψάχνουμε την χαρά, την ευτυχία αφού μας προσφέρουν κάτι πρόσκαιρο; Ποια βαθιά κίνητρα μας κάνουν να αποφεύγουμε τον πόνο; Αυτογενή ένστικτα;
Αφού υποφέρω=παιδεύομαι=μαθαίνω, γιατί να μην μας ικανοποιεί κάτι τέτοιο;
Γιατί όσοι αρέσκονται στον πόνο να υπάγονται στην διαστροφή του μαζοχισμού και του σαδισμού; Ποια δομή μέσα στα κύτταρα μου αποστρέφεται τον πόνο, άρα την μάθηση; Γιατί να μην έχω γεννηθεί να τον επιζητώ, άρα να προοδεύω;
Ζητούμενο: Γενεσιουργικά αίτια αποστροφής του πόνου.
Γενεσιουργικά αίτια αναζήτησης της χαράς.
Ρωτούμενο: Μήπως κάποια αταβιστική μνήμη ευτυχίας του 'πριν';
Μήπως κάποια προπτωτική της αποτύπωση στα γονίδια;
Απα…τούμενο: Ίσως.
Ξαναρωτούμενο: Άρα ο άνθρωπος έχει χαραγμένο μέσα του το ευχάριστο, άρα το καλό; Γεννιέται "εν δυνάμει" καλός, βάζοντας τέλος στις φιλοσοφικές απορίες του προηγούμενου αιώνα;
Μήπως είναι λάθος η συσχέτιση της ευχαρίστησης-καλού; Της αναζήτησης της ευτυχίας - με το "εν δυνάμει καλός";
Επειδή, για την απόκτησή της ή την αυταπάτη της απόκτησής της ο άνθρωπος είναι μεν καλός για τον εαυτό του, γίνεται κακός δε για τους άλλους! Μήπως υπάρχει κάποιος μυστικός συνειρμός συσχέτισης και αιτιότητας που μου διαφεύγει;
Συμπεράσματα: Αναζητώντας την ευτυχία (μέσω της εμφυτευμένης στα κύτταρά μας αταβιστικής ανάμνησης της από τον πρότερο κόσμο του πνεύματος), γινόμαστε (για τον έξω κόσμο) κακοί!
Νόμος του σύμπαντος; Νόμος των αντιθέσεων για εξισορρόπηση; Ή μια έξυπνη αιτία του να προκαλούμε και να λαμβάνουμε πόνο, άρα και να προχωράμε ακούσια προς την εξέλιξη;
Θα μπορούσε να είναι αντίθετα;
Να αναζητούσαμε την κατάσταση του πόνου και να ζούσαμε ευτυχισμένοι, μακάριοι και επομένως χωρίς εξέλιξη, άρα θα επιστρέφαμε στον πόνο (σαν αρχική κατάσταση αυτή τη φορά).
Για όλα αυτά όμως παίρνω σαν δεδομένο πως
πόνος=εξέλιξη, μακαριότης=στασιμότητα.
Αν υπήρχαν άνθρωποι που ήρθαν από τον "Παράδεισο" θα ήταν δυστυχισμένοι εδώ, ενώ αντίθετα αυτοί που θα είχαν έρθει από την "Κόλαση", θα ήταν ευτυχισμένοι…
Μήπως για αυτό οι καλοί υποφέρουν και οι κακοί ευδαιμονούν σ' αυτόν τον κόσμο;
Σχήμα πρωθύστερο; (Για την μελλοντική τους κατάληξη)…
3/10/02
Δημοσίευση σχολίου