Καλλιτεχνική Δημιουργία

.

"Ποια είναι η μεγαλύτερη χαρά για έναν που γεννήθηκε καλλιτέχνης –δηλαδή με τέτοια ψυχική δομή που να παραμορφώνη διαρκώς τον κόσμο, να τον συντρίβη μέσα του και να τον ανασκευάζη όπως αυτός και μόνο κρίνει, θέλει;
Που διαρκώς το πνεύμα του, μεταξύ των όντων, των πραγμάτων, συλλαμβάνει σχέσεις αισθητικές –κίνητρο παντοδύναμο της δημιουργικής διαδικασίας. Που με τους αυθεντικότερους χυμούς του πάθους τού μουσικοπλαστικού επιτελεί συνοπτική μορφή κι ανεπτυγμένη επεξεργασίας.
Η δημιουργία του είναι η μεγαλύτερη πνευματική ηδονή.
Αν –ζητώντας να "ζήση" όπως οι άλλοι– λιποτακτήση απ' τον μορφικόν αγώνα και τον άθλο, θα αισθάνεται πάντα ανικανοποίητος, γεμάτος τύψεις.
Γιατί, σε κάθε βήμα του, η υπόστασή του θα συσσωρεύη ουσίες καινούργιες, που εναγώνια θα ζητούν την έκφρασή τους. Αναπόδραστα τελείως, ύψιστη αγαλλίαση ενός τέτοιου ανθρώπου είναι η τεχνική διεργασία, η εργασία η λαξευτική της Τέχνης. Τότε μόνον, όταν αφοσιωθή ολοκληρωτικά σ' αυτήν, θα ζήση (ο θεία καταδικασμένος) τις ασύγκριτες στιγμές που άμεσα η ζωή δεν προώρισται ποτέ να του προσφέρη.

Η διηνεκής διαδικασία προς ανάταση είναι που δονεί την ύπαρξη από καλλιτεχνική παραφορά…

Ένα πραγματικό έργο τέχνης είναι ένα σχήμα, είναι μια μορφή που –πλούσια από χυμούς ζωής- αχτινοβολεί ευφορία, "ευθυμία", πρόκληση πνευματική.

Του καλλιτέχνη είναι το πνεύμα ασύγκριτο όργανο, νότα σκληρότατη διατρητικής, οξύτατης διείσδυσης, για την αρμονική –την χαλεπά, ευφορώτατα αρμονική- επεξεργασία και των πιο ακατέργαστων όγκων βιωμάτων…

Ο καλλιτέχνης, χάρη στην εξαντλητικήν ανάπτυξη όλων των δυνατοτήτων οποιασδήποτε περιοχής του Πραγματικού, καθίσταται ικανός να υψωθή προς την πιο ακραιφνή σφαίρα πνευματικής ζωής και ουσίας.
Και αυτό επειδή οποιαδήποτε περιοχή, οποιοδήποτε σημείο του Υπαρκτού, έχει δεχθή ανέκαθεν τους τύπους των ήλων της Θεότητος. Ο αισθητός κόσμος ολόκληρος διασχίζεται πέρα ως πέρα από τον νοητό, ο χρόνος απ' την αιωνιότητα.

Ένα ασφαλές κριτήριο για την αξία ενός καλλιτεχνικού έργου, είναι η ευεξία της αισιόδοξης ανάτασης, το ρίγος. Σε διαρρέουν σκέψεις θαυμαστές, στοχασμοί αισθητικοί μεστοί από ρώμη, μια συρροή χροιών κι αισθήσεων – που προκαλεί το σκίρτημα, ο μύχιος κραδασμός της μαγικής Ουσίας…"(Αποσπάσματα από το βιβλίο: "Στοχαστικά Σχήματα Αισθητικής" του Νικ. Μπουσουλα. Καθηγ. Φιλοσοφ. Σχολής Α.Π.Θ.)


Αναρωτιέμαι γιατί η δημιουργία και κυρίως η καλλιτεχνική δημιουργία, μας γεμίζει με τόση ικανοποίηση.
(Και δεν εννοώ την φτηνή προβολή για το θεαθήναι.)
Μήπως όχι γιατί επικοινωνούμε με τον εαυτό μας ("καταθέτουμε την ψυχή μας" - με λόγια του συρμού).
Ούτε γιατί μπορούμε να εκφράσουμε τον κόσμο μας και να τον κοινωνήσουμε με τους άλλους.

Μήπως επειδή η δημιουργία, κατά βάθος, είναι μια δήλωση της ύπαρξής μας;
Είναι ένα ισχυρό μήνυμα-μνημείο ζωής ενάντια στον θάνατο.
Μήπως, επειδή όταν δημιουργούμε υπάρχουμε;
Επειδή εκδηλώνουμε τη ζωή κόντρα στην απωθημένη γνώση του θανάτου μας.
Επειδή μ' αυτόν τον τρόπο εκ-δηλώνουμε (φωνάζουμε) στον εαυτό μας και στον κόσμο ότι ζούμε.

Ο κόσμος μας ξεκίνησε μέσω της δημιουργίας.
Μήπως κρύβει κάτι περισσότερο η μικρή δική μας απομίμηση της δημιουργίας;
Μήπως για μας δεν είναι μόνο ένα σύμβολο εκδήλωσης της ζωής αλλά και κάποιου είδους κυριαρχία επί της ζωής;
Κάτι από το ομοιωθήναι τω Θεώ;
Μήπως εκείνη τη στιγμή γεμίζουμε ικανοποίηση επειδή είμαστε οι κυρίαρχοι της φύσης, του κόσμου, που μπορούμε να τον πάρουμε στα χέρια μας, να τον αναπλάσουμε και να τον εκφράσουμε όπως θέλουμε;
Επειδή, κατά βάθος, γινόμαστε δημιουργοί παρά τω Δημιουργώ;

Για να προχωρήσω περισσότερο…
Μήπως όμως αποτελεί ένα είδος ύβρεως αυτό;
Ένα είδος προπατορικού αμαρτήματος;
Έναν πύργο της Βαβέλ;

Ή μήπως είναι ένα σημάδι δυνατοτήτων, εξέλιξης και υπέρβασης;
Ένα ορατό σημείο ένωσης του θείου με το ανθρώπινο;
Μήπως η ευεξία προέρχεται όχι από το δημιούργημα αλλά από αυτήν την ένωση;

Ή πριν προχωρήσουμε τόσο θα έπρεπε να διαχωρίσουμε πρώτα το είδος της δημιουργίας μας και τα κίνητρά του;
Μήπως το αν τελικά αποτελεί ύβρη ή όχι, εξαρτάται από τον κάθε καλλιτέχνη;

Νομίζω ότι είμαστε πολύ μικροί -όσο μεγάλο κι αν είναι το είδος της καλλιτεχνικής δημιουργίας μας- για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια τέτοιου είδους ύβρη.

Όσο για τα υποκειμενικά αισθήματα έπαρσης, ανωτερότητας, επίγνωσης κ.λ.π. του κάθε "μικροδημιουργού", αυτά ανήκουν σε άλλο πεδίο κριτικής αναφοράς.
.

Εν δυνάμει...

.

.

.

.

"Γίνε αυτό που είσαι"

Νίτσε

.

.

.

"Αυτός που γύρευα είμαι"

Ελύτης

..

.

.

.

Αντιρρησίες επίγνωσης Περιθ-ωραίου!

.
.
"Αντιρρησίες επίγνωσης Περιθωραίου"

Γεμάτοι απ' όλες τις δυνατές διανοητικές αδυνατότητες
Με άγονο ρίγος από ριπές έντασης
Ύποπτα θύματα δυσλεξίας
Ταξιδευτές προς το ασύμμαχο φως
Για την πλήρωση της πλησμονής
Στων κραδασμών το στερέωμα

Η αυτόνομη λύση της επιθανάτιας αυτοκέντρωσης
Κόρης της μήτρας
Πληγή του όντος
σε μια άστικτη ανατροπή

Η αλχημεία του εγωισμού
Να μετατρέπει τα μεγάλα σε μικρά
Και τα μικρά σε μεγάλα
Ίσα-ίσα
Στο μέγεθος μιας κάσας!


-Γράψε κάτι. Ακόπαστη η επιτακτική προσταγή μέσα μου…
-Μα, δεν έχω, δεν ξέρω
-Γράψε….
Είναι φορές που με πιάνει έντονα.
Από χθες το βράδυ με τυραννάει. Και χθες δεν έβρισκα τίποτε…
Κάτι τέτοιες φορές βουτάω σε φιλοσοφικά αναγνώσματα γυρεύοντας νοητική ικανοποίηση.
Στα χέρια μου ήρθε σήμερα το "Στοχαστικά σχήματα αισθητικής"
(κάποια άλλη φορά θα σας αντιγράψω ένα υπέροχο κομμάτι του για την τέχνη)
Μέσα από την ανάγνωση ξεπηδούσαν λέξεις που τις έγραφα πρόχειρα και μπερδεμένα σε κάτι ήδη χρησιμοποιημένες σελίδες από άλλες "εμπνεύσεις".
Μόνο και μόνο για να ταίσω το "γράψε" που γρα..τσούναγε στο μυαλό μου…

Κι έτσι βγήκε το παραπάνω προσπαθώντας να τα βάλω περίπου σε κάποια λογική έκφρασης...

(ή ίσως να υπήρχε και κάτι άλλο καλύτερο που δεν στάθηκα ικανή να το 'φτάσω')



Και κάτι άλλο:
Τι θα γινόταν αν κλίναμε το όνομα του θεού Πάνα: Ο Παν, του Παντός;

Ο ενόδιος Θεός του εμπορίου, ο αγγελιοφόρος Ερμής που κρατάει το κυρήκειο (σύμβολο ειρήνης ή σύμφωνα με άλλες απόψεις, του DNA), έσμιξε με την κόρη ενός ποιμένα, την Δυόπη (Δις+οπή - αρχ. οπή<όπωπα, παρακείμενος του οράω-ώ)
Το αποτέλεσμα ήταν η γέννηση ενός πλάσματος με οπλές και κέρατα κάτι σαν αυτό που λέμε διάβολο…
Επειδή γελούσαν όλοι οι Θεοί μαζί του (οι πάντες), ο Διόνυσος το ονόμασε Παν…
Κι αυτό το πλάσμα, πότε μάγευε τους βοσκούς, πότε τους τρομοκρατούσε με διάφορες φάρσες που τους έκανε, ακόλουθος του Διόνυσου και των μαινάδων…

Να τα πάρουμε από τη αρχή;

Αυτός που προστατεύει τους δρόμους των ανθρώπων, που έχει σχέση με τις συναλλαγές και το εμπόριο (πα να πει με το συμφέρον), που κρατάει σαν σύμβολο το ανθρώπινο γονίδιο επιδιώκοντας την ειρήνη (ή κάπως έτσι), σμίγει με μια γήινη κόρη (θηλυκή φύση) και μάλιστα με πατέρα τσέλιγκα που έχει μεγάλο "ποίμνιο" και γεννιέται ένα αλλόκοτο πλάσμα που το όνομά του είπαμε ότι ίσως να κλίνεται: ο Παν-του Παντός…

Γιατί μου θυμίζει κάτι από τα θρησκευτικά που κάναμε στο σχολείο;
Κάτι για άνοιγμα "των ματιών" στη γνώση,
κάτι για δερμάτινο ένδυμα φτιαγμένο από DNA,
κάτι για πτώση,
κάτι για πεπτωκότες άγγελους (ή αγγελιοφόρους; θα σας γελάσω) ,
κάτι για ποιμένες που χάνουν τα πρόβατά τους,
κάτι για τον σατανά που του ανήκουν τα πάντα στον κόσμο (όρα πειρασμούς στην έρημο)...

Ως εδώ προς το παρόν.
Για την μουσική αρμονία το τρομοκράτημα, τον Διόνυσο κλπ, ίσως καμιά άλλη φορά...
Χόρτασε και για σήμερα το προσωπικό μου τέρας της αναζήτησης και της υποτιθέμενης αποδικωποίησης…

Καλή σας μέρα!

---------------------------------

*Επίδειξη εαυτού;
Μπα!
(Μήπως τα αισθάνομαι και για δικά μου;)

Θανατομία

Όντας τυπική και πιστή στις υποσχέσεις μου, ψάχνω να βρω γιατί κάποιοι γίνονται κατ' εξακολούθησιν ασυνεπείς.
Είναι κάποιο είδος ασθενούς συμπεριφοράς;
Κάποιο είδος έλλειψης υπευθυνότητας απέναντι στους άλλους;
Μήπως δεν μπορούν να αντιληφθούν τις συνέπειες της ..ασυνέπειας;

Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Κάποιος υπόσχεται ότι ΘΑ κάνει κάτι.
Μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία.
Ποιοι οι λόγοι για να μην το κάνει;




1. Το υπόσχεται εκείνη τη στιγμή αλλά μετά το ξεχνάει και είναι σα να μην το είπε ποτέ.

2. Το υπόσχεται μεν, αλλά δεν έχει καθόλου ελεύθερο χρόνο να το πραγματοποιήσει κι έτσι μένει στην άκρη μέχρι που περνάει η ημερομηνία λήξης του.

3. Τη στιγμή που το υπόσχεται το θεωρεί σημαντικό , αλλά μετά το ξανασκέφτεται, αλλάζει γνώμη και μετανιώνει ή το θεωρεί υποδεέστερο σε σχέση με όσα έχει να κάνει και το βάζει σε δεύτερη μοίρα, ώσπου να περάσει σιγά-σιγά σε τελευταία.

4. Το ΘΑ είναι αορίστου χρόνου εκτέλεσης, χωρίς όμως να έχει προσδιοριστεί ή να διευκρινιστεί στον αναμένοντα.

5. Έχει στο μυαλό του ότι θα το κάνει, αλλά συνέχεια το αναβάλλει και το αναβάλλει χωρίς να ειδοποιήσει, μέχρι που είναι πολύ αργά πια για την εκτέλεσή του.

6. Το υπόσχεται μόνο εκείνη τη στιγμή για να ξεφύγει.

7. Ανήκει στην κατηγορία του παραμυΘά!








Κατά τη δική μου άποψη, αν δεν μπορείς να κάνεις κάτι δεν το υπόσχεσαι.
Αν το υποσχεθείς όμως ή θα το κάνεις ή θα ειδοποιήσεις τον άλλον ότι (για ποικίλους λόγους) δε γίνεται ή αναβάλλεται επ' αόριστον, για να μην περιμένει.
Κάποια πράγματα, δεν αρκεί μόνο να γίνονται αλλά πρέπει να γίνονται και στη σωστή τους ώρα, ιδίως τότε που τα χρειάζεται ο αναμένων.


Σ' αυτά τα ΘΑ λοιπόν αφιερωμένο με αρκετή πικρία το επόμενο στιχούργημά μου.
Δυστυχώς, όταν γίνονται κατ' επανάληψιν, σκόπιμα ή όχι, φέρνουν τελικά κάποιου είδους θάνατο και απομάκρυνση: "Μη μου άπτου, πεπερασμένη γαρ η ώρα σου"...



"Προεπανειλημμένο Έγκλημα"

Η ασυνέπεια των 'ΘΑ' 
μεταμορφώθηκε σε Θάνατο.
Μην γυρεύετε να αποκαθηλώσετε το πτώμα.
Αναστήθηκε σε τρεις απαρνήσεις.

Χαμογελώντας απαγορεύει:
"Μη μου άπτου, πεπερασμένη γαρ η ώρα σου!"
Κανένα προσωπικό ΑΤΜ δεν θα ενημερωθεί
Γι' αυτήν την Ανάληψη...





 
Εκ των υστέρων (19-2-07) προσθέτω ακόμη ένα σατιρικό ...αριστιχούργημά μου περί του θέματος:

(τελικά, μάλλον αποτελεί πηγή έμπνευσης...)


Μ' όλα τα "Θα" σου και τα "Δει" 
Άνοιξα ένα μαγαζί
Κι άρχισα ελπίδες να πουλώ
Ναι, απ' αυτές με το κιλό

Σε ποικιλία θα τις βρείτε
Ελάτε, μην καθυστερείτε
Και όσο για την πληρωμή
Ήταν και έμεινε φτηνή

Πουλάω "Θα" μισοτιμής
Σαν δω την ευπιστία του ατόμου
Κάνω ευκολίες πληρωμής
Δόσεις και πίστωση του χρόνου

Επίδειξη Εαυτών!

Μιλούσαμε για κάποιον ποιητή που πρόβαλλε έντονα (άγονα κατά τη γνώμη μου)συναισθήματα. Η συζήτηση κύλησε κάπως έτσι:

(Όπου Α=εγώ και Β= ο συνομιλητής μου)
Α: Πάντως, για να πω τη μαύρη αλήθεια, άνθρωποι που αφήνονται τόσο πολύ στο συναίσθημα -και ιδίως άνδρες- χωρίς να έχουν βρει τη φωτεινή διέξοδο μέσα από τόση δημιουργία λέξεων και μένουν εγκλωβισμένοι σε έναν τέτοιο υποκειμενικό εσωτερικό κόσμο αναζήτησης, δε μου γεμίζουν και πολύ το μάτι.
B: Προσπαθούν να δικαιολογήσουν την κακία τους. Έτσι νομίζω.
A: Ποια κακία; Προς τι; Στη ζωή; Στους γύρω; Στην "αδικία";
B: Εσωτερική επιθυμία του καθένα μας.Όχι απαραίτητα εξωτερικευόμενη.
A: Για ποια κακία λες; Ποια εσωτερική επιθυμία; Δεν έκανα ακόμα τον συνδυασμό!
B: Το ορμέμφυτο της μη αποδοχής της άλλης παρουσίας, της άλλης άποψης, συμπεριφοράς, αξίας κλπ. Αυτήν την κακία.
Α: Έχεις εσύ τέτοιο ορμέμφυτο;
B: Όλοι έχουμε. Το θέμα είναι τι υπερισχύει...
A: Νομίζω πως είναι από τα κατώτερα συναισθήματα μέσα μας, που τα υπερβαίνουμε κάποια στιγμή. Όμως, γιατί κάποιος που γράφει και ..."ψάχνεται" να 'χει απαραίτητα τέτοια κακία; Μήπως εννοείς πως θέλει έμμεσα να δείξει (να προβάλει) καλύτερα την δική του εσωτερική ανωτερότητα;
B: Κάπως έτσι. Δήθεν κάτι ξέρω... είμαι καλύτερος... σε λειώνω, σε ισοπεδώνω... κλπ. Επιτέλους, κατάφερα να δείξω αυτό που... δεν είμαι!!!
A: Για σένα μιλάς τώρα ή για τους άλλους;
B: Όταν κουβεντιάζουμε δεν έχει για σένα ή για μένα... έχει για όλους.
A: Άρα, αυτό ισχύει και γι' αυτά που γράφω κι εγώ στο μπλογκ μου!
B: Πότε θα μου τη ...δώσει και θα σου κάνω επίθεση…
A: Θα υποστώ τις κατηγορίες σου γραπτώς εννοείς; Κάτω στα σχόλια;
B: Δεν ξέρω... Θα το υποστείς πάντως.
A: Κάτι τέτοιο θα μου γράψεις: "Είσαι και συ μία με το ορμέμφυτο της κακίας που το εκδηλώνεις σε στιλ ανωτερότητας σκέψης τάχα. Άει χάσου κι εσύ και οι δήθεν προβληματισμοί σου, πήγαινε να βρεις την πραγματικότητα και την αλήθεια χωρίς οπαδούς…"B: Όχι! Αστόχησες. Θα έλθει η ώρα.
Α: Πάντως μου αρέσει αυτή η μομφή γιατί, αν δεν είδες, είχα γράψει πως: Θέλω να γράψω διάφορα αλλά μου φαίνονται ανούσια, και τελευταία προσπαθώ να μη γράφω για επίδειξη αλλά από γνήσιο προβληματισμό.
B: Τίποτε δεν είναι ανούσιο από τα γραφόμενα. Όλα εμπεριέχουν μηνύματα για τον αναγνώστη και αποπνέουν εσωτερικό ψυχισμό.
A: Νομίζω πως αν είχαμε να τα συζητήσουμε με κάποιον δε θα καθόμασταν να τα γράφουμε και να τα εκθέτουμε εις πάσαν καλόβουλη ή μη ψυχανάλυση (το "ή μη"-αφιερωμένο)
B: Μα ο ορισμός της έκθεσης απόψεων είναι είδος αυτοψυχανάλυσης.
A: Τότε γιατί κατηγορείς ότι γίνονται από κακία; Κατά τα λεγόμενά σου περί αυτοψυχανάλυσης, γίνονται από μια εσωτερική ανάγκη και όχι μόνο για λόγους σύγκρισης…

Κάπου εκεί τελείωσαμε, χωρίς να καταλήξουμε αναγκαστικά κάπου.
Στην αρχή νόμιζα πως ο συνομιλητής μου απλώς εξέθετε τις δικές του σκέψεις, τις δικές του αντιδράσεις.
Όμως μετά το παραδέχτηκα. Το σχόλιό του έκρυβε μιαν αλήθεια.
Ότι, έμμεσα, γράφουμε και επιδεικνύουμε τις σκέψεις μας για να δηλώσουμε την πνευματική μας ανωτερότητα έναντι των άλλων και με προβλημάτισε πολύ. Κι όχι μόνο αυτό. Αισθάνθηκα ντροπή -όπως κάθε φορά που ανακαλύπτω κάτι "άσχημο" για τον εαυτό μου- πράγμα που σήμαινε ενοχή.
Γι' αυτό δημοσιεύω τη συζήτηση. Σαν υπόσχεση πως όσα γράφω θα είναι από γνήσιο προβληματισμό, ανάγκη επικοινωνίας και ανταλλαγής απόψεων και όχι "επίδειξης εαυτού".
Καλή σας ημέρα!