Επίδειξη Εαυτών!

Μιλούσαμε για κάποιον ποιητή που πρόβαλλε έντονα (άγονα κατά τη γνώμη μου)συναισθήματα. Η συζήτηση κύλησε κάπως έτσι:

(Όπου Α=εγώ και Β= ο συνομιλητής μου)
Α: Πάντως, για να πω τη μαύρη αλήθεια, άνθρωποι που αφήνονται τόσο πολύ στο συναίσθημα -και ιδίως άνδρες- χωρίς να έχουν βρει τη φωτεινή διέξοδο μέσα από τόση δημιουργία λέξεων και μένουν εγκλωβισμένοι σε έναν τέτοιο υποκειμενικό εσωτερικό κόσμο αναζήτησης, δε μου γεμίζουν και πολύ το μάτι.
B: Προσπαθούν να δικαιολογήσουν την κακία τους. Έτσι νομίζω.
A: Ποια κακία; Προς τι; Στη ζωή; Στους γύρω; Στην "αδικία";
B: Εσωτερική επιθυμία του καθένα μας.Όχι απαραίτητα εξωτερικευόμενη.
A: Για ποια κακία λες; Ποια εσωτερική επιθυμία; Δεν έκανα ακόμα τον συνδυασμό!
B: Το ορμέμφυτο της μη αποδοχής της άλλης παρουσίας, της άλλης άποψης, συμπεριφοράς, αξίας κλπ. Αυτήν την κακία.
Α: Έχεις εσύ τέτοιο ορμέμφυτο;
B: Όλοι έχουμε. Το θέμα είναι τι υπερισχύει...
A: Νομίζω πως είναι από τα κατώτερα συναισθήματα μέσα μας, που τα υπερβαίνουμε κάποια στιγμή. Όμως, γιατί κάποιος που γράφει και ..."ψάχνεται" να 'χει απαραίτητα τέτοια κακία; Μήπως εννοείς πως θέλει έμμεσα να δείξει (να προβάλει) καλύτερα την δική του εσωτερική ανωτερότητα;
B: Κάπως έτσι. Δήθεν κάτι ξέρω... είμαι καλύτερος... σε λειώνω, σε ισοπεδώνω... κλπ. Επιτέλους, κατάφερα να δείξω αυτό που... δεν είμαι!!!
A: Για σένα μιλάς τώρα ή για τους άλλους;
B: Όταν κουβεντιάζουμε δεν έχει για σένα ή για μένα... έχει για όλους.
A: Άρα, αυτό ισχύει και γι' αυτά που γράφω κι εγώ στο μπλογκ μου!
B: Πότε θα μου τη ...δώσει και θα σου κάνω επίθεση…
A: Θα υποστώ τις κατηγορίες σου γραπτώς εννοείς; Κάτω στα σχόλια;
B: Δεν ξέρω... Θα το υποστείς πάντως.
A: Κάτι τέτοιο θα μου γράψεις: "Είσαι και συ μία με το ορμέμφυτο της κακίας που το εκδηλώνεις σε στιλ ανωτερότητας σκέψης τάχα. Άει χάσου κι εσύ και οι δήθεν προβληματισμοί σου, πήγαινε να βρεις την πραγματικότητα και την αλήθεια χωρίς οπαδούς…"B: Όχι! Αστόχησες. Θα έλθει η ώρα.
Α: Πάντως μου αρέσει αυτή η μομφή γιατί, αν δεν είδες, είχα γράψει πως: Θέλω να γράψω διάφορα αλλά μου φαίνονται ανούσια, και τελευταία προσπαθώ να μη γράφω για επίδειξη αλλά από γνήσιο προβληματισμό.
B: Τίποτε δεν είναι ανούσιο από τα γραφόμενα. Όλα εμπεριέχουν μηνύματα για τον αναγνώστη και αποπνέουν εσωτερικό ψυχισμό.
A: Νομίζω πως αν είχαμε να τα συζητήσουμε με κάποιον δε θα καθόμασταν να τα γράφουμε και να τα εκθέτουμε εις πάσαν καλόβουλη ή μη ψυχανάλυση (το "ή μη"-αφιερωμένο)
B: Μα ο ορισμός της έκθεσης απόψεων είναι είδος αυτοψυχανάλυσης.
A: Τότε γιατί κατηγορείς ότι γίνονται από κακία; Κατά τα λεγόμενά σου περί αυτοψυχανάλυσης, γίνονται από μια εσωτερική ανάγκη και όχι μόνο για λόγους σύγκρισης…

Κάπου εκεί τελείωσαμε, χωρίς να καταλήξουμε αναγκαστικά κάπου.
Στην αρχή νόμιζα πως ο συνομιλητής μου απλώς εξέθετε τις δικές του σκέψεις, τις δικές του αντιδράσεις.
Όμως μετά το παραδέχτηκα. Το σχόλιό του έκρυβε μιαν αλήθεια.
Ότι, έμμεσα, γράφουμε και επιδεικνύουμε τις σκέψεις μας για να δηλώσουμε την πνευματική μας ανωτερότητα έναντι των άλλων και με προβλημάτισε πολύ. Κι όχι μόνο αυτό. Αισθάνθηκα ντροπή -όπως κάθε φορά που ανακαλύπτω κάτι "άσχημο" για τον εαυτό μου- πράγμα που σήμαινε ενοχή.
Γι' αυτό δημοσιεύω τη συζήτηση. Σαν υπόσχεση πως όσα γράφω θα είναι από γνήσιο προβληματισμό, ανάγκη επικοινωνίας και ανταλλαγής απόψεων και όχι "επίδειξης εαυτού".
Καλή σας ημέρα!