Τον ίδιον εσέ

Γύρω μας, όχι μια, πολλές αβύσσους
το πεπρωμένο ανοίγει. Πλην εδώ 'ναι
μι' άβυσσος πιο βαθιά, μες στην καρδιά μας,
που, γοητευμένους, μέσα της μας σέρνει
να βυθιστούμε. Πιάσου από τον ίδιον
εσέ, παρακαλώ σε. Θα κερδίσει
ό,τι ο ποιητής χάσει, ο άνθρωπος τότε..

("Τορκουάτο Τάσο" -Γκαίτε)

Κάθε μια νύχτα...

Η αλήθεια είναι ότι ζήλεψα.
Πέρασα κατά τύχη από το blog του Μηθυμναίου και άκουσα το ωραίο νέο τραγούδι των Τρίφωνο.
Είπα λοιπόν να ανεβάσω κι εγώ ένα αγαπημένο μου κι ας είναι και παλιό, κι ας μην είναι και τόσο δροσερά καλοκαιρινό (έστω κι αν περιέχει τη λέξη θάλασσα)...
Δεν ξέρω πώς να ανεβάζω σκέτο ήχο, κι έτσι το 'ψαξα σαν βίντεο στο youtube.
Δυστυχώς, δεν το βρήκα στην εκτέλεση που προτιμώ, με τον Π. Θαλασσινό και τον Ν. Κουρουπάκη από το CD του Νότη Μαυρουδή: "Live at the Odeon of Herod Atticus", και θα αρκεστώ στην εκτέλεση της Α. Μουτσάτσου.

Το γλαστράκι

.
Καθόμουν στο μπαλκόνι και διάβαζα.
Είναι τόσες φορές που αποφεύγω να κάθομαι όμως, γιατί δεν έχω πού να ξεκουράσω το βλέμμα μου. Ή γυρίζω προς τα πράσινα φυτά μου και την υποψία βουνού που φαίνεται πίσω από τις πολυκατοικίες, ή προς την υποψία θάλασσας με κανένα καραβάκι και κάποια φωτάκια το βράδυ. Τον χειμώνα, καμιά φορά που φυσάει, αισθάνομαι τυχερή που μπορώ να απολαύσω και την μύτη του χιονισμένου Όλυμπου.
Τρία ελάχιστα κομματάκια φύσης που συνήθως καλύπτονται από το νέφος της πόλης. Το υπόλοιπο οπτικό μου πεδίο… πολυκατοικίες και πολυκατοικίες και πολυκατοικίες.
Ευτυχώς, το απέναντι ιδιόκτητο τριώροφο είναι ένα κτίσμα κάποιας αισθητικής.
.
Ο αέρας που φυσούσε και η απογευματινή μαυρίλα, έφερναν την βροχή κι εγώ το απολάμβανα, αφήνοντας πότε-πότε το βιβλίο και διαβάζοντας τις αισθήσεις με το ξεσήκωμα του ουρανού. Οι αστραπές ήδη είχαν αρχίσει πέρα μακριά και τότε το είδα. Μια χαρά με κεραυνοβόλησε προς μεγάλη μου έκπληξη. Μια γνήσια χαρά με ένα ταυτόχρονο κλώτσημα στην καρδιά. Τόση μεγάλη χαρά για ένα μικρό γλαστράκι;
Στη μέση του κάτασπρου τοίχου, ακριβώς απέναντί μου (στο ιδιόκτητο τριώροφο), κρεμόταν ένα πιο κάτασπρο γλαστράκι που πηγαινοερχόταν άστατα με τις διαθέσεις του ανέμου. Από μέσα του ξεπεταγόταν φουντωμένα κλαράκια με μικρά-μικρά φυλλαράκια που κατέληγαν γέρνοντας σε μικρά φουξ λουλουδάκια.
Δεν ξέρω γιατί αισθάνθηκα τόση χαρά που το ανακάλυψα. Σα να βρήκα μια πραγματική παρέα. Σα να βρήκα κάτι ξεχωριστά όμορφο μέσα σε όλα αυτά τα κτίσματα. Σα να βρήκα έναν λόγο για να κάθομαι περισσότερο στο μπαλκόνι μου.
Επιτέλους, να και κάτι μέσα στα τσιμέντα που να ικανοποιεί πραγματικά την όρασή μου, να ταξιδεύει όμορφα το μυαλό μου και να το αισθάνομαι πολύ οικείο.
Να 'ναι καλά οι γείτονές μου που το κρέμασαν!
.

Όπου δεν μπορείς!

Σήκωσα τα μάτια και σε κοίταξα. Έκαμα να σου πω: "Παππού, αλήθεια δεν υπάρχει σωτηρία;" μα η γλώσσα μου είχε κολλήσει στο λαρύγγι μου∙ έκαμα να σε ζυγώσω, μα τα γόνατά μου λύγισαν.
Άπλωσες τότε το χέρι, σαν να πνίγουμουν κι ήθελες να με σώσεις.
Αρπάχτηκα με λαχτάρα απ' το χέρι σου∙ πασαλειμμένο ήταν με πολύχρωμες μπογιές, θαρρείς ζωγράφιζε ακόμα∙ έκαιγε. Άγγιξα το χέρι σου, πήρα φόρα και δύναμη, μπόρεσα να μιλήσω:
-Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ' μου μια προσταγή.
Χαμογέλασε, απίθωσε το χέρι απάνω στο κεφάλι μου∙ δεν ήταν χέρι, ήταν πολύχρωμη φωτιά∙ ως τις ρίζες του μυαλού μου περεχύθηκε η φλόγα.
-Φτάσε όπου μπορείς παιδί μου…
Η φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σαν να 'βγαινε από το βαθύ λαρύγγι της γης.
Έφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε.
-Παππού, φώναξα τώρα πιο δυνατά, δώς μου μια πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.
Κι ολομεμιάς, ως να το πω, μια φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τον αέρα, αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεμένες θυμαρόριζες στα μαλλιά του κι απόμεινε στην κορφή του Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή, κι ο αέρας έτρεμε:
-Φτάσε όπου δεν μπορείς.
Πετάχτηκα τρομαγμένος από τον ύπνο∙ είχε πια ξημερώσει. Σηκώθηκα, ζύγωσα στο παράθυρο, βγήκα στο μπαλκόνι με την καρπισμένη κληματαριά. Η βροχή είχε τώρα κοπάσει, έλαμπαν οι πέτρες, γελούσαν∙ τα φύλλα των δέντρων ήταν φορτωμένα δάκρυα.
-Φτάσε όπου δε μπορείς!

(Αναφορά στον Γκρέκο-Ν. Καζαντζάκης)

Έστω...

(All Alone Impasto-Descartes)

.

Στο δρόμο

Έστω και με σφιχτά δεμένα

πόδια και χέρια,

ακούω τα πουλιά παντού

ρουφώ των λουλουδιών τ' αρώματα.

Ακούω κι οσφραίνομαι.

Ποιος θα μπορούσε να μ' απαγορέψει

την ευτυχία αυτή

που κάνει την πορεία λιγότερο πικρή

τον άνθρωπο πιο λίγο μόνο;

(Χο Τσι Μινχ, από το "Καρνέ της Φυλακής")
.

.

Έτσι ξαφνικά...

.
Δεν τα πάω καλά με τα τηλεφωνήματα και σπάνια παίρνω πρώτη.
 
Πριν δυο μήνες όμως ανησύχησα για μια φίλη μου που εξαφανίστηκε τελείως κι είπα να πάρω να δω τι κάνει.
-Έχουμε τη νύφη μου στο νοσοκομείο, μου είπε. Πονούσε το πόδι της και ψάχναμε να δούμε τι φταίει, μέχρι που σε μια ακτινογραφία, πήγε ο αδερφός μου να την βοηθήσει κι έγινε κομμάτια το πόδι της στα χέρια του. 
Έτσι ξαφνικά ανακάλυψαν ότι πάσχει από καρκίνο των οστών με ολική μετάσταση. Νέα κοπέλα ακόμη, με ένα ανήλικο παιδάκι.
 
Πριν μερικές μέρες που μου ξανατηλεφώνησε και ρώτησα για τη νύφη της, δεν υπήρχε πια.
.

Ο Καθρέφτης

Dimitar Miteff - Mirror World

.

..

.

Μια χάρη δεν του έκανε
ποτέ σαν τον κοιτούσε
πάντα το ίδιο είδωλο
εκείνο που μισούσε

Ποτέ του δεν του έδειξε
μία εικόνα άλλη
όπως την έβλεπε αυτός
και όχι όλοι οι άλλοι

(Κυκλοδίωκτον)

.

Αφιερωμένο στον Κ.Κ. μαζί με τα εξής:

.

Η βαθύτερη εκλογή του ανθρώπου θα είναι πάντα υπέρ μιας κόλασης πάθους κι όχι ενός παραδείσου αδράνειας.

Η διανόηση σκέτη, όταν δεν παράγει κόλαση, το περισσότερο που μπορεί να κάνει είναι να την αναλύσει, δεν μπορεί όμως να υψώσει έναν φράχτη δροσιάς ενάντια στον πόνο.

(G. Ceronetti)

Στης ψυχής μου τον καθρέφτη ίσκιος άρχισε να πέφτει.

Ίδια η μοίρα που με φέρνει ίδια η μοίρα που με παίρνει.
(Ν. Γκάτσος)

.
Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν ξημερώσει.
(Α. Σαμαράκης)

.

Ζώα και Άνθρωποι

"Κάποια παιδιά εύχονται οι γονείς τους να ήταν ζώα!"

Βροχερή συνομωσία

Η μέρα έκλαιγε

Μέσα απ’ τις στάλες της βροχής

Κι ένα σκοτάδι θλίψης

Ξεχύθηκε στους δρόμους

Κι οι άνθρωποι

Που διάλεξαν να είναι γελαστοί

Ομπρέλες άνοιξαν πολύχρωμες

Ενάντια στους σκυθρωπούς της νόμους

Και τότε κάτι άλλαξε

Η έντονη αυτή διαμαρτυρία

Κι ένα ανάποδο χαμόγελο στον ουρανό

Τέλος εφτάχρωμο έβαλε

Στην βροχερή συνωμοσία

. .............................

.............................................Κυκλοδίωκτον

.

Έφεση

.
.
..
.
.
.
Διαμαρτύρονται τα όνειρα
σαν έρχονται σε μένασ' αποστολή πως στέλνονται
...............αυτοκτονίας
.
............................................. 


Κυκλοδίωκτον

.

.

.

.

.

.

..

Δ.Ε.Θ (Δημοσκοπικός Εμπαιγμός Θεσσαλονίκης)

.
Με μεγάλη αγανάχτηση διάβασα την ανάρτηση για μια στημένη δημοσκόπηση σχετικά με την Δ.Ε.Θ. στο blog της akanonistis με τίτλο: Διεθνής Ξεφτίλα Θεσσαλονίκης και την αναμεταδίδω:
___________________________________________________________

Έχω ξαναπεί πως ζούμε σε μία άθλια πόλη….
χωρίς αισθητική…
χωρίς πολιτισμό…
χωρίς πράσινο…
Με σοβαρά προβλήματα ατμοσφαιρικής ρύπανσης…
προβλήματα ανεργίας…
προβλήματα υγείας…
κυκλοφοριακά προβλήματα…
προβληματικές υποδομές…
Μεγάλα προβλήματα…
και τεράστια βλήματα….
Σε μία πόλη χωρίς καθόλου τσίπα …
Απέναντί μας έχουμε επαγγελματίες καταστροφείς…Τ
ομάρια αχόρταγα για χρήμα….
και εξουσία…
Δεν τους νοιάζει τι θα απογίνουμε εμείς....
γιατί με τα δισεκατομμύρια ευρώ που θα κερδίσουν κτίζοντας τον τάφο μας… θα πάνε να ζήσουν αλλού… να αναπνεύσουν αλλού…να μεγαλώσουν τα παιδιά τους αλλού…και τέλος να θαφτούν αλλού…
Οι τύποι είναι αλλού… γενικότερα…
Και όλη μέρα σκέφτονται τρόπους να μας αποτελειώσουν χρυσώνοντας μας το χάπι…
είτε κάνοντας πολιτικές κωλοτούμπες στην τιβι…
είτε τραγουδώντας στις γιορτές …
είτε σφυρίζοντας κλέφτικα…
είτε κάνοντας «σοβαρότατες» δημοσκοπήσεις που θα τις χρησιμοποιήσει αργότερα η επίτιμη κάστα των λαμογιοδημοσιογράφων…
Σε ένα τέτοιο στημένο κόλπο λοιπόν…έπεσα τυχαία και εγώ…
Με πήραν τηλέφωνο…σήμερα το απόγευμα…να δώσω συγχωροχάρτι εν αγνοία μου.... στο επόμενο διεστραμμένο τους έγκλημα…
Μία ευγενικότατη κοπελίτσα…με ρώτησε αν ήθελα να συμμετάσχω σε μία δημοσκόπηση για την Πόλη της Θεσσαλονίκης…
Εγώ χάρηκα που επιτέλους θα ενταχθεί η γνώμη μου,σε αυτό που λέμε «κοινή γνώμη»…
Έλα όμως που μου βγήκε ξινό…
Οι πρώτες ερωτήσεις ήταν χλιαρές ως βαρετές…
Τις απαντούσε κανείς… αυτόματα σχεδόν…
Τι γνώμη έχετε για τα δρώμενα στην πόλη…Εάν έχετε πάει ποτέ στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης….Πότε πήγατε τελευταία φορά…Είσαστε υπέρ ή κατά… του θεσμού…Και άλλα τέτοια γλυκανάλατα…
Μέχρι… που φτάσαμε στο ζουμί….
-Σε ποιες ενέργειες πιστεύετε ότι θα μπορούσε να προχωρήσει η ΔΕΘ προκειμένου να αυξήσει τα οφέλη της πόλης από την διοργάνωση της.
(απαντήστε θετικά ή αρνητικά στις παρακάτω προτάσεις)
1) Βελτίωση υποδομών…. ΝΑΙ!
2) Ενθάρρυνση συνεργασίας Επαγγελματιών –Φορέων….ΝΑΙ!
3) Περισσότερες πολιτιστικές εκδηλώσεις……ΝΑΙ! ΝΑΙ! ΝΑΙ!
4) Κλαδικές εκθέσεις….ΜΑ ΝΑΙ!
5) Παραχώρηση εγκαταστάσεων και αξιοποίηση τους….
ΝΑΙ…Επ!…Παραχώρηση που??? Σε ποιόν??? Με τι χρήση????
-Δεν το διευκρινίζει αυτό κυρία μου…. Γενικά ρωτάει….
-Με δουλεύετε???? Πως θα απαντήσω???
-Το ξέρω… είναι αόριστο…αλλά διαλέξτε ένα ναι ή ένα όχι…
-Εγώ λέω να διαλέξω ένα μπινελίκι για το λαμόγιο που συνέταξε το ερωτηματολόγιο…
-Τι εννοείτε???
-Ότι η ερώτηση είναι στημένη… για να απαντήσω ναι.... και να δώσετε την έκταση της ΔΕΘ στους εργολάβους….
-Δεν ξέρω κυρία μου, εγώ φοιτήτρια είμαι….
Άμα θέλετε μπορώ να το γράψω ως παρατήρηση στο τέλος…
-Θέλω να το γράψετε…όπως θέλω να μάθω και ποιος συνέταξε το ερωτηματολόγιο…ποιος παρήγγειλε και ποιος κάνει την δημοσκόπηση…
-Θα τα σημειώσω και θα επικοινωνήσουν μαζί σας…
-Ναι πως… σίγουρα…Τέλος πάντων.... γράψε ΟΧΙ… και πάμε παρακάτω…
Έχω αγωνία να δω που το πάει το λαμόγιο…
Επόμενη ερώτηση:
-Θεσμοί που λειτουργούν σε μία μεγάλη πόλη
(παρακαλώ δηλώστε πόσο σημαντικό θεωρείτε τον καθένα από αυτούς )
1)Πανεπιστήμιο…..ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ!
2)Μέσα μαζικής μεταφοράς….. ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ!
3) Πολιτιστικά Δρώμενα…. ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ!
4) Διακρατικές συνεργασίες και εκθέσεις…… ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ!
5) Εμπορικά κέντρα……ΤΙ????
- Από πότε είναι θεσμός το εμπορικό κέντρο??? Ρε κοπελιά με δουλεύεις???
-Εγώ κυρία μου ή το ερωτηματολόγιο???
-Όχι εσύ… αλλά σίγουρα όποιος το έγραψε… συγνώμη αν σου μιλάω άγρια....
-Καταλαβαίνω… και εγώ στην θέση σας έτσι θα έκανα.... Συμφωνώ μαζί σας…
-Ο κόσμος τι απαντάει σε αυτήν την ερώτηση???
Είναι πέμπτη και αυτή στην σειρά, μετά από τέσσερις προφανείς και σίγουρες θετικές απαντήσεις… Έχει απαντήσει κανείς όχι???
-Τι να σας πω??? Το ίδιο είπαμε και εμείς στον καθηγητή μας.... αλλά δεν άλλαξε τίποτα…Γνωρίζετε από δημοσκοπήσεις???
-Όχι… από αλήτες…Έχει και άλλη ερώτηση???
Έχω πάρει ανάποδες… ας το τελειώνουμε…
-Η επόμενη ερώτηση είναι παρόμοια με την προηγούμενη αλλά αφορά όχι όλες τις μεγάλες πόλεις.... αλλά μόνο την Θεσσαλονίκη.
Θεσμοί που θα επηρεάζουν την εικόνα της Θεσσαλονίκης ως μεγάλη πόλη
(παρακαλώ δηλώστε πόσο σημαντικό θεωρείτε τον καθένα από αυτούς )
1)Πανεπιστήμιο…..ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ!
2)Μέσα μαζικής μεταφοράς….. ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ!
3) Πολιτιστικά Δρώμενα…. ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ!
4) Διακρατικές συνεργασίες και εκθέσεις…… ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ!
5) Εμπορικά κέντρα……(αμήχανο γέλιο )

Το πλάνο επιτέλους αποκαλύφθηκε….
Παραχώρηση της ΔΕΘ σε εργολάβους για την δημιουργία Εμπορικού Κέντρου…..
Τόσος κόπος για να συμφωνήσουμε χωρίς να το ξέρουμε σε μία ανίερη εμπορική εκμετάλλευση του πιο κεντρικού χώρου της Πόλης…

Σταματάω εδώ τον σχολιασμό… γιατί μου έρχεται να βρίσω παρά μα πάρα πολύ άσχημα…Θα συνεχίσω το θέμα στην επόμενη ανάρτηση…

*Η δημοσκόπηση αφορούσε 500 ερωτηματολόγια, και την έκανε η
ΜΟΝΑΔΑ ΕΡΕΥΝΩΝ ΚΟΙΝΗΣ ΓΝΩΜΗΣ ΚΑΙ ΑΓΟΡΑΣ- ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
σε συνεργασία με το ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΕΚΘΕΣΙΑΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ- τηλ. 2310 891789

______________________________________________________

Και συμπληρώνω:
Τώρα τελευταία, λόγω του ατυχήματος, ένα σωρό δημοσιογράφοι έσπευσαν να επισημάνουν την ανάγκη εκσυγχρονισμού του ΟΣΕ, λόγω παλιάς τεχνολογίας κ.λ.π.
Γιατί νομίζω ότι είναι ο επόμενος δημόσιος οργανισμός που έχει μπει στη λίστα για ξεπούλημα σε ιδιώτες;
.

.
.

Πανσέληνος

.

.

                            The Red Moon, by Osaku Draculia

.

Γέλαγε!

Όλο γέλαγε!Και το φεγγάρι ολόγιομο.
Μα εκείνος κοιτούσε μόνο εκείνη.
Που γέλαγε!Και το φεγγάρι ματωμένο.
Μα εκείνη ούτε που το πρόσεξε.
Γιατί γέλαγε!Είχε για φεγγάρι της εκείνον.
Μέχρι που τον μάτωσε.
Κι ας γέλαγε!

Υ.Γ.
Αυτό το 'ποίημα' μου (λόγω των παλιών χαμένων αναρτήσεων), το 'χω αναρτήσει 2 φορές, η άλλη εδώ: Πανσέληνος 2011

Θέλω να...

Έχετε δει την ταινία Στάλκερ του Ταρκόφσκι;
Ένας μυημένος "ιχνηλάτης του μυστηρίου" (Ο "Στάλκερ"), οδηγεί ένα συγγραφέα κι έναν επιστήμονα στην απαγορευμένη ζώνη, στο άδυτο των αδύτων του θαύματος, όπου ο χρόνος και οι φυσικοί νόμοι, έχουν χάσει κάθε λογική τους έννοια.
Ζητούμενο είναι η είσοδος στο δωμάτιο, εκεί όπου γυμνώνονται οι επιθυμίες, αποκαλύπτονται τα έσχατα μυστήρια και πηγάζει η απόλυτη ελπίδα.

Οι ήρωες κάνουν τόσο κόπο να μπουν στο απαγορευμένο δωμάτιο και όταν μπουν πια, δεν είναι έτοιμοι για τις επιθυμίες τους.

Σε κάποια άλλη ταινία του φανταστικού (δε θυμάμαι τίτλο), κάποιοι ήταν απρόσεκτοι σχετικά με τις επιθυμίες τους, χωρίς να διευκρινίζουν τι ακριβώς θέλουν.

Κάποιος που΄ήταν φαλακρός ζήτησε να βγάλει μαλλιά και οι τρίχες του μεγάλωναν ραγδαία συνέχεια, μέχρι που κυκλοφορούσε με ψαλίδι και κρυβόταν απ' τον κόσμο χωρίς να μπορεί να τις συμμαζέψει, κάποιος παχύσαρκος ζήτησε να γίνει ελαφρύτερος και πετούσε συνέχεια σα μπαλόνι, δεν μπορούσε να κάνει τίποτε πια...

Τον τελευταίο καιρό, διάφορες, ας τις πω: συμπτώσεις, με προβληματίζουν.
Λες κι αυτό που εύχομαι πραγματοποιείται.
Στην αρχή λες 'τι ωραία'… αλλά μετά… σκέφτεσαι τις συνέπειες και φοβάσαι να ευχηθείς πια, μην τυχόν και αυτό που θες εσύ πάει κόντρα και χαλάσει το θέλω κάποιου άλλου…

Είναι τρομακτική ευθύνη να πραγματοποιούνται τα θέλω σου.
Πρέπει να συγκεκριμενοποιείς απόλυτα τι ακριβώς θέλεις και να προβλέπεις όλες τις παραμέτρους.

Να λες π.χ. να γίνει αυτό, αλλά να μην πάθει κάποιος κάτι, να παραμείνω υγιής, να μην χαλάσει το τάδε, να μην χάσω τα ήδη κεκτημένα… να... να… να…

Ένα παλιό μου μοιρολατρικό στιχούργημα έλεγε τα εξής:

Όλα θα έρθουν όσα θες
κι όσα δεν θέλησες ποτές.
Όσα περίμενες και όσα όχι
θα σε τρυπήσουν σαν την λόγχη.

Ό,τι περίμενες κακό θα βγει
κι ό,τι δε θέλησες θα σου σταθεί.
Μικρός ο νους ν’ αποφασίζει
αυτός τη μοίρα του να ορίζει.
.............................. 21/08/02

Και φυσικά δεν είναι μικρός ο νους μας να αποφασίζει και να ορίζει τη μοίρα του, αλλά κι αυτά τα μαγικά με το τζίνι αρχίζω και τα φοβάμαι!

.

Ο Τρόφιμος

...

Τρίβω σαν γάτος τη ζωή μου στους κορμούς των δέντρων. Η φύση είναι εντός μου και εντός της εγώ. Μαζί της ντύνομαι τις διαβαθμίσεις των χρωμάτων. Η μνήμη των πραγμάτων παραστέκει μάρτυς υπερασπίσεως. Εντάσσω την τρυφερότητα στο μήκος της έκτασης που φτάνει η ματιά μου.
Ιεροσυλώ προσπαθώντας να ταξινομήσω τ' ανένταχτα. Ύστερα όμως εξιλεώνομαι σκορπίζοντας στον αέρα όχι μόνο τα ανένταχτα μα και τα ταξινομημένα.
Διψώ για το όλον.
Διψώ μέγιστη δίψα που υψώνεται σαν ουράνιος θόλος. Η θλίψη, που ανέρχεται από την πτώση του μαραμένου φύλλου, και η ακριβή αγάπη, που δίνεται επιλεγμένα, μοιάζουν με δύο μουσικά εναλλασσόμενα θέματα, που ανοιγοκλείνουν το είναι μου. Η δίψα υποτάσσεται στην αγάπη και γίνονται εξέλιξη. Σπάζοντας το αιθέριο δίχτυ, που μας περιβάλλει, περνούμε σε μιαν άλλη διαπίστωση. Αυτή είναι η δεύτερη ελευθερία.
Μπαινοβγαίνω από το αγουροπράσινο της ζωής στο ασπροκίτρινο του θανάτου μην ανήκοντας σε κανέναν. Πατώ στην αλήθεια της ύλης, φορώ την απληστία της γνώσης και προσπαθώ να δω πέρα απ' το θάνατο. Δε μου φτάνουν τα όπλα μου. Ζητώ την Τρίτη ελευθερία και θα τη βρω. Τότε θα μάθω αν υπάρχει και τέταρτη.

(Φαίδων Θεοφίλου- "Ο Τρόφιμος", Μυθιστόρημα)

Το διαβάζω κομμάτι-κομμάτι μη μου τελειώσει, για να ξέρω πως αργότερα θα υπάρχει κι άλλη δόση απ' αυτό.
Περιμένω πώς και πώς τη στιγμή που θα ξεδιπλώσει τον κόσμο του ο "Τρόφιμος".
Τα υπόλοιπα τα διαβάζω γρήγορα-γρήγορα, για να σταματήσω και να απολαύσω -διαβάζοντας ξανά και ξανά- τα κομμάτια όπου περιγράφει με την υπέροχη δροσερή ματιά του ό,τι τον περιβάλλει.

Κι όπως λέει μέσα στο κείμενο (γι' αυτόν τον άλλο κόσμο του):
"Μήπως η λογική μας δεν είναι αρκετό εφόδιο, για να τον προσεγγίσουμε; Μήπως γι' αυτό χρειάζεται να διευρύνουμε τη λογική μας σε μεταλογική, τη γλώσσα σε μεταγλώσσα, τη φυσική σε μεταφυσική ή να υπερευαισθητοποιήσουμε τις αισθήσεις μας…"

Όταν δεν ταυτίζομαι με την σκέψη του, όπως στο κομμάτι που αντέγραψα, νομίζω ότι ζηλεύω (πολύ) τον ανάλαφρο καινούργιο τρόπο που βλέπει τα πάντα ο τρόφιμος!
Πόσα πολλά κομμάτια της σκέψης του θα 'θελα να σας αντιγράψω!
Δεν γίνεται όμως. Καλύτερα να τα διαβάσετε μόνοι σας.
.

Κρυφτό!

.
.
Τόσες λέξεις μπιχλιμπίδια, κάνουν τα απλά πολύπλοκα, ντύνουν με ρομαντικά αχνοϋφαντά το δευτερεύον, γίνονται μεγεθυντικός φακός για το ασήμαντο…
Γιατί να μας τρέφουν τόσοι λαβύρινθοι μόνο και μόνο για να κρυφτούμε απ' την ουσία;

Γερνάω, μάλλον, και γίνομαι κυνική…

..

Αντάρτης

Ηχογράφηση νούμερο 9.

Αποκάλυψη παραπλάνησης.
Στην ώρα της.
Πάνω που μου τελείωσαν τα ερωτηματικά, για να δώσουν τη θέση τους στην τελεία.
Τελεία.

Στην Αριστοτέλους

Είχε, λέει, πολλή δουλειά να κάνει
κι όλο κοιτούσε το νταβάνι…

Περάστε καλέ κυρία, τι θα πάρετε; Πλευρά Βελγίου με 1,50 ευρώ. 
Με δυο-τρεις πατάτες κι άλλα τόσα κρεμμύδια, όλο και κάποιος θα την βγάλει με μια σούπα, γλύφοντας με τις ώρες τα κοκαλάκια.
Αυτή διάλεξε μπριζόλες.
Με τη νάιλον σακούλα στο χέρι.




Στη στάση του μεσημεριού, στην Αριστοτέλους, κόσμος πολύς στριμωχνόταν.
Ένας γέρος με το μπαστούνι του, μετά βίας στηρίχτηκε στο σίδερο της στάσης.
Της ήρθε να πεταχτεί πάνω, από το πρόχειρο κιγκλίδωμα για τα έργα του μετρό όπου καθόταν, να ζητήσει να του δώσουν μια θέση. 
Αισθάνθηκε εξαντλημένη, δεν είχε κουράγιο. 


 
Εξέτασε τον γεράκο. Ούτε που κοιτούσε προς τις θέσεις. Ίσως να μην μπορεί να καθίσει και να σηκωθεί άνετα, ησύχασε την συνείδησή της κι όλο απέφευγε να τον κοιτάει. 
Μόνο κάπου-κάπου, για να δει αν αντέχει ή αν όχι, να το κάνει το τόλμημα, να σηκώσει κάτι απλανείς εξουθενωμένες φάτσες που καθόταν ιδρωμένες στριμωχτά.

Κι ο κόσμος ορμούσε μπουλούκια στους αριθμούς λεοφωρείων που ερχόταν.
Σα να έκανε μπάνιο, αισθάνθηκε, στην κοσμοσύναξη που απευθύνονται οι πολιτικοί.
Σα να βούλιαξε, να πνίγηκε κάποια στιγμή.
Κάπως απελπισμένη κάθισε στην παγωμένη θέση του λεωφορείου. 

Τα κλιματιστικά του στο φουλ. Άκουσαν για καύσωνα φαίνεται και τρόμαξαν. Τα ρύθμισαν στο πιο δυνατό. Τι κι αν ένα δροσερό αεράκι φυσούσε πέρα δώθε όλο το χαρτομάνι στους δρόμους. 

Δυο κορίτσια χαχάνιζαν γιατί η φούστα μιας κυρίας που τηλεφωνούσε ανέμελα από καρτοκινητό, σηκωνόταν ως επάνω κι άφηνε να φανεί ένα κόκκινο εσώρουχο που 'κανε παρέα με το αγέρι.
Οι μεγάλες ομπρέλες απ' τις καφετέριες ώρες-ώρες λες και γινόταν αλεξίπτωτα, έτοιμες να πετάξουν ή να καταξεσκιστούν.

Χαιρέτησε την Αριστοτέλους, τυλίγοντας στο λαιμό της τον γιακά από το πουκάμισο. Ώρα ήταν να αρπάξει κάποιο κρύωμα στο κατακαλόκαιρο. Να σηκωνόταν να έλεγε στο οδηγό να το ελαττώσει; Εξέτασε τους άλλους επιβάτες. Κανείς δεν φαινόταν να ενοχλείται.
Και εξ άλλου, πάλι αυτή να τρέξει; Όλο αυτή;

Ας έδειχνε ενδιαφέρον και κανένας άλλος για το τι γίνεται γύρω μας…


.