Γύρω μας, όχι μια, πολλές αβύσσους
το πεπρωμένο ανοίγει. Πλην εδώ 'ναι
μι' άβυσσος πιο βαθιά, μες στην καρδιά μας,
που, γοητευμένους, μέσα της μας σέρνει
να βυθιστούμε. Πιάσου από τον ίδιον
εσέ, παρακαλώ σε. Θα κερδίσει
ό,τι ο ποιητής χάσει, ο άνθρωπος τότε..
το πεπρωμένο ανοίγει. Πλην εδώ 'ναι
μι' άβυσσος πιο βαθιά, μες στην καρδιά μας,
που, γοητευμένους, μέσα της μας σέρνει
να βυθιστούμε. Πιάσου από τον ίδιον
εσέ, παρακαλώ σε. Θα κερδίσει
ό,τι ο ποιητής χάσει, ο άνθρωπος τότε..
("Τορκουάτο Τάσο" -Γκαίτε)
7 σχόλια:
Καλημέρα... Πολυ ωραίο ποιήμα...
αν και νομίζω πως χάνει λίγο στην μετάφραση.....
Ωραίο πράγμα η άβυσσος...
Μαγευτικο....
Καλημέρα ακανόνιστη.
Αυτό που σε ξένισε στην μετάφραση είναι ...ο χρόνος.
Η μετάφραση είναι του Άρη Δικταίου που έχει μεταφράσει ουκ ολίγα, αλλά έγινε (τουλάχιστον τότε έγινε η έκδοση του βιβλίου που έχω) το 1961 και όπως είναι φυσικό, έχει το ύφος της εποχής εκείνης.
Αν δε φυγεις θα αυτοκτονησω (μετΑφορικΑΑΑΑ)
Ας ειν΄καλα τα γιδια και οι κατσικες
Ζωοφιλια
Μη σκοτωνετε τα ζωα τα χρειαζομαστε
http://www.youtube.com/watch?v=Ab3FUGelX6E&feature=related
Ανώνυμε...
Η εφαρμογή της αβύσσου στα σχόλια να υποθέσω;
Οι λακκούβες των δρόμων με το μαύρο νερό καθρεφτίζουν κοπάδια σπάνιων πουλιών. Όλα μετέωρα, ακολουθούν τους ρυθμούς ενός απλού κι απόκοσμου βηματισμού. Στα πάρκα κυκλοφορούν ολομόναχες οι σιλουέτες των ίσκιων. Τα τρένα, ενώ ταξιδεύουν, δεν έχουν κανέναν προορισμό. Κι ενώ τα πάντα είναι όπως πριν, ταυτόχρονα έχουν μεμιάς αλλάξει.
"Όταν οι άγγελοι περπατούν"
Μου άρεσε αυτό το απόσπασμα. Πήρες αυτό το βιβλίο;
Αυριο θα παω... ελπιζω να φτασω στο βιβλιοπωλειο...
Δημοσίευση σχολίου