Apocalyptica

Apocalyptica, κουαρτέτο από φιλανδούς τσελίστες:


[μουσικά πορτραίτα] APOCALYPTICA
(του Σταύρου Κουδουνά)
Οι Φιλανδοί Apocalyptica εντάσσονται στο γενικότερο ¨metal trend¨ που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 90 και αφορά την όσμωση της metal μουσικής με εκείνη της κλασσικής. Στην περίπτωση αυτή όμως, παρατηρείται μια σημαντικότατη ιδιομορφία: Το metal αποδίδεται σχεδόν κατά αποκλειστικότητα με κλασσικά όργανα (cellos)! Το παραπάνω εγχείρημα μόνο παράλογο θα μπορούσε να ακουστεί όχι μόνο στα αυτιά του κάθε μουσικόφιλου αλλά και στους ανά τον κόσμο rock οπαδούς. Έλα όμως που ο αναπτυγμένος μουσικά Βορράς συνηθίζει τις δύο τελευταίες δεκαετίες να εκκολάπτει τις πιο παράξενες αλλά συνάμα και τις πιο όμορφες ¨σκληρές¨ μουσικές προτάσεις!

Τhe History
Η ιστορία ξεκινά κάπου πίσω στο 1993, όταν ορισμένοι σπουδαστές της φινλανδικής μουσικής ακαδημίας Sibelius (και ταυτόχρονα μέλη ορχηστρών), αποφάσισαν να ¨παραστρατήσουν¨ από το καθημερινό πρόγραμμα της σχολής του Helsinki, διασκευάζοντας σχεδόν τα πάντα με τα cello τους (από J.S Bach μέχρι Jimmy Hendrix και Metallica). Το group σχηματίστηκε αποτελούμενο από τέσσερα μέλη (Eicca Toppinen, Paavo Lötjönen, Max Lilja και Antero Manninen) και οι πρώτες συναυλίες στα rock clubs της χώρας ήταν πλέον πραγματικότητα. Ώσπου τρία χρόνια αργότερα (1996) κυκλοφόρησε και ο πρώτος δίσκος τους (¨Plays Metallica by four Cellos¨), ο οποίος όπως άλλωστε δηλώνει και ο τίτλος του, αποτελούνταν από οκτώ μεταγραφές για cello, κομματιών των Metallica.

Η πειραματική διάθεση του σχήματος συνεχίστηκε και στο επόμενο album ¨Inquisition Symphony¨ (1998), το οποίο περιελάμβανε ξανά διασκευές σε γνωστά τραγούδια των Metallica αλλά προεκτείνονταν ακόμη περισσότερο με cello αποδόσεις και σε κομμάτια άλλων συγκροτημάτων (Faith No More, Sepultura και Pantera). Επίσης ο κατά κάποιον τρόπο ’’συντονιστής’’ του group Eicca Toppinen συμπεριέλαβε και τρεις δικές του instrumental συνθέσεις. Η επόμενη κυκλοφορία ’’Cult’’ εμφανίστηκε στα δισκοπωλεία δύο χρόνια μετά (2000) και αποτελούνταν από δέκα ¨apocalyptica¨ συνθέσεις και μόλις 3 διασκευές. Παράλληλα χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά φωνητικά, στο κομμάτι ¨Path Vol 2¨.

Οι Apocalyptica άρχισαν να βρίσκουν την τελική τους μουσική ταυτότητα με τον πιο πειραματικό δίσκο τους ¨Reflections¨ (2003). Οι τσελίστες κατά ένα ποσοστό άλλαξαν και μειώθηκαν στους τρεις (Eicca Toppinen, Paavo Lötjönen και Perttu Kivilaakso) ενώ παράλληλα οι συνθέσεις ήταν πλέον αποκλειστικά του Eicca Toppinen και της παρέας του. Η πραγματική επανάσταση όμως είχε να κάνει με τη χρήση των drums σε πέντε εκ των συνθέσεων από έναν από τους πιο χαρισματικούς metal drummers, Dave Lombardo των Slayer. Tα κομμάτια έγιναν πιο heavy από ποτέ διατηρώντας το ¨κλασσικό¨ backround τους, διαθέτοντας όμως ταυτόχρονα μια γνησιότατη metal δομή η οποία αναδείχθηκε ακόμη περισσότερο με το αξεπέραστο album τους ¨Apocalyptica¨ (2005). Tα cello συνέχισαν να αναδύουν έναν αξεπέραστο και συνάμα μοναδικό ήχο ηλεκτρικής κιθάρας, ο ήχος των Φιλανδών ήταν πλέον χαρακτηριστικός, το ύφος τους πιο σκοτεινό και σοβαρό από ποτέ ενώ στις μπαλάντες η μελαγχολία της χειμωνιάτικης Σκανδιναβίας αναδεικνύονταν σε όλο της το μεγαλείο. Σε αυτό φυσικά συντέλεσε και ο ήχος των cello που της προσέδωσε μια δίχως προηγούμενο ¨ομορφιά¨. Επίσης την εμφάνισή τους έκαναν και ορισμένοι guest μουσικοί (Ville Valo: τραγουδιστής των Him, Lauri Ylönen: τραγουδιστής των The Rasmus και αυτή τη φορά μονάχα σε ένα κομμάτι ο Dave Lombardo των Slayer)

Ο τελευταίος δίσκος των Apocalyptica κυκλοφόρησε το Σεπτέμβριο του 2007 και κατά κοινή παραδοχή αποτελεί το αποκορύφωμα της συνθετικής δεινότητας του συγκροτήματος και όπως προαναφέρθηκε κατά κύριο λόγο του Toppinen. Πιο συγκεκριμένα στο ¨Worlds Collide¨ δίνεται μια καθ’ όλα σύγχρονη άποψη του τρόπου που θα έπρεπε να παίζεται το metal στη δεκαετία που διανύουμε, έστω και με τη χρήση κλασσικών οργάνων. Αξίζει να σημειωθεί επίσης, πως στο δίσκο αυτό, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά σε δύο συνθέσεις η ηλεκτρική κιθάρα από το διάσημο Ιάπωνα Tomoyasu Hotei και τον Richard Z. των Rammstein.

Επίλογος
Οι Αpocalyptica ουδέποτε προξένησαν το ενδιαφέρον, πόσο μάλλον την αναγνώριση του κόσμου της κλασσικής μουσικής, ιδιαίτερα από τη στιγμή που και οι ίδιοι θεωρούν τους εαυτούς τους ως μια γνήσια rock μπάντα διαθέτοντας μάλιστα στις τάξεις τους από το ¨Apocalyptica¨ album τον drummer Mikko Sirén. Το εξ Φινλανδίας ορμώμενο σχήμα, ειδικά μετά το ¨Reflections¨ μετατράπηκε σε ένα γνήσιο metal συγκρότημα το οποίο δεν ήταν πια μια ¨παρέα¨ από τσελίστες που διασκεύαζαν γνωστά metal συγκροτήματα. Οι κριτικές από τα ανά τον κόσμο έντυπα του ¨σκληρού¨ ήχου μόνο διθυραμβικές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ενώ η συναυλιακή δραστηριότητα είναι εντονότατη.
Έτσι ένα σχήμα που ξεκίνησε ως ¨hobby¨ από τέσσερις σπουδαστές της ακαδημίας Sibelius με βαθιά κλασσική παιδεία αλλά ακόμη πιο βαθιά αγάπη για το rock, εξελίχθηκε σε μια από τις πιο πρωτότυπες και ενδιαφέρουσες μουσικές προτάσεις των ημερών μας!

Ε, και;

 

"Ε, και;"             

Πόσο βαθιά μπορεί να φτάσει μια τόσο απλή φράση;
Πόσους πύργους σκέψης μπορεί να γκρεμίσει
μέχρι να βρει τον φυλακισμένο θησαυρό
της ουσίας των πραγματικών κινήτρων μας;

Photography by Sarolta Ban                 

Υποκειμενισμοί

Στην άκρη της σιωπής κλυδωνίζομαι
Πέφτω στο χάος των λέξεων βουβή

Η ταυτότητα μου παίρνει μορφή
σε ξένα σχήματα σκέψης.
"Αλλότρια υποκειμενική εικονοποίηση".

Αχ, το μυστικό…
Αυτό που έχει μέσα του ο καθένας
αυτό βλέπει στον άλλο…


-

Τριώδιο

Επιτρέπονται οι πτώσεις λέει.
Ελεύθερα!
Η ονομαστική ακολουθείται από την κλητική.
Μη ρωτήσεις για θύματα.
Ποτέ στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλούν για σκοινιά.
Ρίχνουν κρυφά κανένα δάκρυ, ανάβουν κανένα κερί εις μνήμην, αλλά κουβέντα.
Με μάσκα χαμόγελου ανοίγουν το Τριώδιο

Ο μεγάλος καρνάβαλος θα έρθει από τον καθρέφτη.

"Κείμενο"

Ανηφορίζοντας προς τον ουρανό.
Τόσο μεγάλη η ανηφόρα που τα κτίρια μόλις που φαινόταν.
Ο δρόμος τέλειωνε στ' αστέρια.
Είχε λαχανιάσει λες και είχε βάλει πλώρη κυριολεκτικά προς αυτά.
Κι όλο προχωρούσε με περισσότερη ορμή να τα φτάσει.
Κοίταζε το φεγγάρι, όταν το μηχανάκι πέρασε ξυστά.
Όταν εκείνη χάζευε το φεγγάρι, η ζωή έτρεχε επικίνδυνα δίπλα της και της σήκωνε το μεσαίο δάχτυλο.

Δεν είναι πια να εμπιστεύεσαι ούτε τα πεζοδρόμια.
Τραμπάλα, απανωτές φορές, στο χαλασμένο πλακάκι περιμένοντας το φανάρι.
Περπάτημα στη διπλή γραμμή…

Όσο προχωρούσε η νύχτα μάζευε τις αισθήσεις.
Τις έδενε σε ένα ζεμπίλι για ψυχικό πικ-νικ αργότερα.
Στο τέλος θα ξάπλωνε ήρεμα στο κρεβάτι και θα το έλυνε.
Θα έβγαζε από κει -τυλιγμένα πρόχειρα σε αλουμινόχαρτο από νέον φώτα- την ανηφόρα για τ' αστέρια, το μηχανάκι που θα τη χτυπούσε, το πλακάκι, τη διπλή γραμμή...
Θα τα αράδιαζε και μετά θα εισχωρούσε στη μνήμη τους με όλες της τις αισθήσεις.

Ασκήσεις αναπαράστασης με υποκειμενικά επεμβατικά μέσα.
Ούτε καν για τα προσχήματα της πυθαγόριας μεθόδου.

"Έτσι βγαίνουν τα κείμενα μάτια μου…", επαναλάμβαναν στη διδασκαλία γραφής.











Οι πίνακες είναι του Antonio Possenti