"Κείμενο"

Ανηφορίζοντας προς τον ουρανό.
Τόσο μεγάλη η ανηφόρα που τα κτίρια μόλις που φαινόταν.
Ο δρόμος τέλειωνε στ' αστέρια.
Είχε λαχανιάσει λες και είχε βάλει πλώρη κυριολεκτικά προς αυτά.
Κι όλο προχωρούσε με περισσότερη ορμή να τα φτάσει.
Κοίταζε το φεγγάρι, όταν το μηχανάκι πέρασε ξυστά.
Όταν εκείνη χάζευε το φεγγάρι, η ζωή έτρεχε επικίνδυνα δίπλα της και της σήκωνε το μεσαίο δάχτυλο.

Δεν είναι πια να εμπιστεύεσαι ούτε τα πεζοδρόμια.
Τραμπάλα, απανωτές φορές, στο χαλασμένο πλακάκι περιμένοντας το φανάρι.
Περπάτημα στη διπλή γραμμή…

Όσο προχωρούσε η νύχτα μάζευε τις αισθήσεις.
Τις έδενε σε ένα ζεμπίλι για ψυχικό πικ-νικ αργότερα.
Στο τέλος θα ξάπλωνε ήρεμα στο κρεβάτι και θα το έλυνε.
Θα έβγαζε από κει -τυλιγμένα πρόχειρα σε αλουμινόχαρτο από νέον φώτα- την ανηφόρα για τ' αστέρια, το μηχανάκι που θα τη χτυπούσε, το πλακάκι, τη διπλή γραμμή...
Θα τα αράδιαζε και μετά θα εισχωρούσε στη μνήμη τους με όλες της τις αισθήσεις.

Ασκήσεις αναπαράστασης με υποκειμενικά επεμβατικά μέσα.
Ούτε καν για τα προσχήματα της πυθαγόριας μεθόδου.

"Έτσι βγαίνουν τα κείμενα μάτια μου…", επαναλάμβαναν στη διδασκαλία γραφής.











Οι πίνακες είναι του Antonio Possenti