Παρασκευή 14 Αυγούστου 2009

Πρωινός περίπατος

Εκεί που η θάλασσα διεκδικεί τη στεριά...





...σμίγει ερωτικά μαζί της κι αφήνει βαθειά σημάδια γρατσουνώντας το σώμα της...





...ή τη χαϊδεύει απαλά αφήνοντας πίσω της καμπύλες αγαπημένου κορμιού...





...εκει, όπου ξεπετάγεται κάποιο αλλόκοτο σαυροειδές να εποπτεύει το μέγεθος του ορίζοντά σου...





...καθώς τα κύματα συνεχίζουν να στοχεύουν αλύπητα μαύρα βράχια.





Λίγο πιο πέρα, αυτοσχέδιες κατασκευές, θυμίζουν τα παιχνίδια των χθεσινών παραθεριστών δίπλα στα πεύκα που σχεδόν αγγίζουν το κύμα...





...ή πιάνουν το αγνάντιο της γύρω περιοχής, μόνα τους...





...ή σε συστάδες...





...ενώ τα μυρμήγκια σχηματίζουν τις γνωστές γραμμές τους (οιωνό βροχής)...





...και τα σκάφη περιμένουν ήσυχα κι ακίνητα να ξυπνήσουν οι άνθρωποι...

6 σχόλια:

e_digonis είπε...

ωραιο

e_digonis είπε...

Η απουσία του ανθρώπου απο αυτές τις φωτογραφίες (και απο άλλες) δίνει ένα καταθλιπτικό μέγεθος στο περιεχόμενο του κάδρου που ισορροπώντας με τα χρώματα και τις γραμμές της φύσης ακινητοποιει στο χρόνο το τοπίο.

Κυκλοδίωκτον είπε...

Οι άνθρωποι είναι περαστικοί (και λίγο αργότερα κατέκλυσαν μαζικά τα μέρη αυτά), η μονιμότητα του τοπίου αντέχει πιο πολύ στο χρόνο...

e_digonis είπε...

Ενδιαφέρει η μονιμότητα (σαν ποιότητα) του τοπίου καθαυτή ή μήπως η ποιοτική σχέση με το μέτρο που θέτει ο άνθρωπος? -
άλλωστε εσύ το έθεσες σε προηγούμενη ανάρτηση (με πολύ εύστοχες λέξεις).

Κυκλοδίωκτον είπε...

Αν κατάλαβα καλά την ερώτησή σου...
Ένα τοπίο παίρνει αξία ή όχι μέσω της δικής μας ματιάς και της ποιότητας που θέλουμε να του αποδώσουμε.
Μόνο του, χωρίς τη δική μας παρουσία, εξυπηρετεί άλλες ανάγκες της φύσης, χωρίς να γίνεται πομπός ερεθισμάτων.
Η απεικόνισή του χωρίς ανθρώπους έχει να κάνει με την ποιότητα των ερεθισμάτων που μας προσφέρει μόνο του κι όχι με την μονιμότητά του.

e_digonis είπε...

Εσυ το εχεις ζησει αυτο. Εγω οχι. Εσυ τα εχεις τα ερεθισματα και εχεις γνωρισει μεσα απο τη σχεση του σωματος σου και του τοπιου τις διαφορες ποιοτητες. Εγω οχι.
Αυτο λοιπον που βλεπω εγω ειναι μια "νεκρη φυση" ιδωμενη μεσα απο τη δικη σου ματια. Βλεπω περισσοτερο εσενα παρα το τοπιο. Η υπαρξη του ανθρωπινου μετρου μεσα στο καδρο πιθανον να εδινε νυξεις για ολες εκεινες τις ποιοτητες που εσυ γνωρισες. Χωρις βεβαια να λεω οτι η "νεκρη φυση" δεν εχει ποιοτητες που αξιζει να γνωρισει κανεις.