Φθινοπωρινή γιορτή

Το φθινόπωρο τέλειωνε.
Ο ήλιος ξέπλενε τα πάντα εκείνη την Κυριακή.
Μαζευτήκαμε για να γιορτάσουμε.
Το τραπέζια στήθηκαν και ενώθηκαν έξω, πάνω στο πράσινο χορτάρι, με λουλουδάτα τραπεζομάντηλα.
Τα κάρβουνα έψηναν ασταμάτητα και τα ποτήρια τσούγκριζαν τις ευχές.
Όλα ήταν τόσο ειδυλλιακά, δεν μπόρεσα να μην σχολιάσω:
"Είμαστε σαν διαφήμιση απορρυπαντικού!"

Πριν απ' όλα αυτά ξέκλεψα χρόνο για έναν περίπατο και μερικές φωτογραφίες απ' τη γιορτή του Φθινοπώρου:

Τα χωράφια οργώθηκαν ήδη.






Τα δέντρα ετοιμάζονται για τον χειμώνα.






Φύλλα πυρπολημένα από ήλιο.



Ο ήλιος τρύπωνε παντού.



Αγριοτρανταφυλλιά χωρίς λουλούδια.



"Ανθρώπινα" ίχνη.



Όλη μέρα αεροπλάνα χαράκωναν το γαλάζιο.





Επιστροφή.

Η Αλίκη στη Χώρα των Θυμάτων

Το παραμύθι φταίει. Αυτό με την Αλίκη. Αυτήν που σκόνταψε και έπεσε μέσα… στον καθρέφτη της (αν είναι δυνατόν... στον καθρέφτη της!) Βρε, μπας και πα να πει στο είδωλό της; Μπας και πα να πει ότι είδε την πραγματικότητα από την ειδωλική πλευρά κι όχι την ειδωλικότητα από την πραγματική όπως συμβαίνει συνήθως; Καλά-καλά, μη σας μπερδεύω με υπαρξιοφιλοσοφίες…

Το 'πανε στις ειδήσεις. Όχι στις κανονικές ειδήσεις. Σε εκείνες που μαζεύονται στη σειρά 5-7 άτομα και κάθονται σε γραφεία, σε καναπέδες, σε καρέκλες, σε πολυθρόνες, σε ντιβάνια, σε μαξιλάρες, σε χαλιά και προσπαθούν να μας πείσουν ότι μας ενδιαφέρουν όσα μας λένε.

Τα ετοιμάζουν με ιδιαίτερο σασπένς με στόχο κατ' ευθείαν γκντααανγκ κατακούτελα στην περιέργεια της μέσης νυκοκοι..ριακής βοηθού. Π.χ.: "σε λίγο αποκλειστικό πλάνο για το πώς λερώθηκε ο Σάκης με μουστάρδα", γράφει συνεχώς κάτω από τα παραθύρια της ΤιΒι, τα λαμπερά και αστραποβολημένα από τα χιλιάδες μάτια μέτρησης της Α-Γκε-Μπε τηλεθέασης, κι είναι σα να βλέπεις ανάποδα την αστραφτερότητα από το γνωστό απορρυπαντικό ΧΑΖΑ.

Και μετά αναλύουν για ώρες γιατί η τάδε φόρεσε το κραγιόν δείνα που δεν πήγαινε με την ω-κουτή-ρ (κάπως έτσι) τουαλέτα της και γιατί ο ντάδε δεν θα πάει στον τηλεοπτικό σταθμό του μπράδε ή γιατί δεν έκλεισε συμβόλαιο με την εκπομπή κράδε και δώστου η αγωνία και οι υποθέσεις και οι αναλύσεις επί αναλύσεων… λες και μας αφορούν υποχρεωτικά -μα με το έτσι θέλω- τα εσώψυχα του τηλεοπτικού κλάδου.

Σ' αυτές τις ειδήσεις λοιπόν (τελικά τι είναι είδηση και ποιος θα το ορίσει ώστε να αποκλειστούν οι υπόλοιπες περιπτώσεις ειδησεογραφίας που μας ταλανίζουν μια και 'γίναν ιδιωτικά κτήματα ποικίλων συμφεροντομεγαλοκτημόνων; ….ωχ-πάλι ξέφυγα και πλατειάζω αλλού…), εκεί, λοιπόν, άκουσα ότι αυτή η Αλίκη δεν έπεσε στη Χώρα των Θαυμάτων, αλλά στη χώρα των Θυμάτων. Εδώ, δηλαδή, στη γειτονική μας …Ελλάδα!

Μην πετάγεστε από καναπέδες, ντιβανομπάουλα και ανάκλιντρα, δεν εννοώ αυτό που ακούστηκε!

Συνεχίζεται...*

"Δος μοι χρόνο να σταθώ και ταν γαν κινήσω" έλεγε ο αρχαίος ημών πρόγονος... Χρονομίδης.
Ελλείψει χρόνου λοιπόν θα το συνεχίσω άλλη φορά - μα πού θα μου πάει, δε θα μου μείνει κάποτε μια ελεύθερη μέρα χαλάρωσης και ξεκούρασης; Πάντα κάτι θα 'χω να κάνω, κάπου να τρέξω και να πάω κι όλο κάτι έκτακτο θα συμβαίνει; Έχω παραπαρακουραστεί τον τελευταίο καιρό...


-